Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς πορείας του στὴν ἔρημο ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ στάθμευε σὲ ὁρισμένα σημεῖα τῆς ἐρήμου. Τελευταῖα ἦρθαν κοντὰ στὸν Ἰορδάνη ποταμό, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν πόλη Ἱεριχώ, καὶ στρατοπέδευσαν ἐκεῖ. Τὸ μέρος αὐτὸ συνόρευε μὲ τὴ γῆ τῶν Μωαβιτῶν.
Ὁ Βαλάκ, βασιλιὰς τῶν Μωαβιτῶν, ἀντὶ νὰ ἐπιδιώξει νὰ ρυθμίσει εἰρηνικὰ τὶς σχέσεις τους, συμμαχεῖ μὲ τοὺς Μαδιανίτες, καὶ μαζὶ πλέον ἀντιμετωπίζουν τοὺς Ἰσραηλίτες ὡς κοινὸ ἐχθρό. Ὁ Βαλὰκ θέλει μὲ κάθε τρόπο νὰ τοὺς ἐξοντώσει. Δὲν ἀνέχεται νὰ ζοῦν δίπλα τους. Γι’ αὐτὸ κάνει καὶ κάτι ἄλλο. Στέλνει ἀνθρώπους του νὰ βροῦν τὸν Βαλαάμ, τὸν «υἱὸν τοῦ Βεώρ» (Ἀριθ. κ΄ [20] 5), καὶ τὸν παρακαλοῦν νὰ βοηθήσει. «Ἦρθε ἕνας λαὸς ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ πλημμύρισε τὴ γῆ. Ἐγκαταστάθηκε κοντά μου. Σὲ παρακαλῶ, ἔλα νὰ τοὺς καταραστεῖς… Γιατὶ ξέρω καλὰ ὅτι ἡ εὐλογία σου καὶ ἡ κατάρα σου πιάνουν». Αὐτὰ παρήγγειλε ὁ Βαλάκ.
Παρόλο ποὺ ὁ Βαλαὰμ ἦταν εἰδωλολάτρης μάντης, ὁ Θεὸς τὸν χρησιμοποίησε. «Πρόσεξε», τοῦ εἶπε.. «Δὲν θὰ πᾶς μὲ τοὺς ἀνθρώπους αὐτούς, οὔτε θὰ καταρασθεῖς τὸν λαό μου, γιατὶ εἶναι εὐλογημένος» (κβ΄ [22] 12). «Ἀποτρέχετε πρὸς τὸν κύριον ὑμῶν. οὐκ ἀφίησί με ὁ Θεὸς πορεύεσθαι μεθ’ ὑμῶν» (κβ΄ [22] 13), ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ Βαλαὰμ στοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ Βαλάκ. Μάλιστα, ἀντὶ νὰ καταραστεῖ, εὐλόγησε τὸν λαὸ τοῦ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὸ βουνὸ στὸ ὁποῖο τὸν ἀνέβασε ὁ Βαλάκ.
Ὅμως ὁ Βαλαὰμ δὲν στάθηκε σ’ αὐτὸ ποὺ τοῦ παρήγγειλε ὁ Θεός. Ἀφοῦ δὲν τοῦ ἐπιτρεπόταν νὰ καταραστεῖ τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, τελικῶς ἔδωσε στὸ βασιλιὰ Βαλὰκ μία καταλυτικὴ συμβουλή. Ὅπως ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς πληροφορεῖ, «ὁ Βαλαὰμ ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ φαγεῖν εἰδωλόθυτα καὶ πορνεῦσαι» (Ἀποκ. β΄ 14). Δασκάλεψε καὶ παρότρυνε τὸν Βαλὰκ νὰ στήσει παγίδα στοὺς Ἰσραηλίτες καὶ νὰ τοὺς παρασύρει νὰ φᾶνε εἰδωλόθυτα καὶ νὰ πορνεύσουν. Ἦταν ὁ μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ τοὺς ἀποστραφεῖ ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἀποσύρει τὴν εὐλογία καὶ τὴν προστασία Του.
Καὶ τὸ κακὸ δὲν ἄργησε νὰ γίνει. «Ἐβεβηλώθη ὁ λαὸς ἐκπορνεῦσαι εἰς τὰς θυγατέρας Μωάβ» (Ἀριθ. κε΄ [25] 1). Μολύνθηκε ὁ λαός, διότι ἔπεσε στὴν πορνεία μὲ τὶς θυγατέρες τῶν Μωαβιτῶν. Μετὰ τὶς πορνικὲς αὐτὲς σχέσεις οἱ Μωαβίτες κάλεσαν τοὺς Ἰσραηλίτες στὰ πανηγύρια καὶ στὶς εἰδωλολατρικές τους θυσίες. Καὶ πολλοὶ ἔφαγαν ἀπὸ τὶς θυσίες τους καὶ προσκύνησαν τὰ εἴδωλά τους. Ἔλαβαν μέρος στὰ αἰσχρὰ πανηγύρια καὶ στὶς ὀργιώδεις εἰδωλολατρικὲς τελετὲς τοῦ θεοῦ τῶν Μωαβιτῶν Βεελφεγώρ. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν κατόρθωσαν οἱ Αἰγύπτιοι στὰ 400 χρόνια ποὺ εἶχαν ὑπόδουλους τοὺς Ἑβραίους, τὸ πέτυχε ὁ Βαλὰκ μὲ τὶς Μαδιανίτισσες. Οἱ γυναῖκες τῶν Μαδιανιτῶν ἔγιναν οἱ κατακτητὲς τῶν Ἰσραηλιτῶν. Τοὺς ταπείνωσαν καὶ τοὺς παρέλυσαν οἱ ἀνηθικότητες, τὰ ἐρωτικὰ θέλγητρα τῶν γυναικῶν. Γιὰ τὴ φοβερὴ αὐτὴ παρεκτροπὴ τῆς πορνείας καὶ τῆς εἰδωλολατρίας ξέσπασε ἡ θεία ὀργὴ ἐναντίον τῶν Ἰσραηλιτῶν. «Ὠργίσθη θυμῷ Κύριος τῷ Ἰσραήλ» (κε΄ [25] 3). Εἰκοσιτέσσερις χιλιάδες θανατώθηκαν ἐξαιτίας ἐκείνης τῆς ἐκτροπῆς (κε΄ [25] 6-9).
Σήμερα ζοῦμε παρόμοιες καταστάσεις. Αὐτὸ ποὺ δὲν κατόρθωσαν οἱ Τοῦρκοι σὲ 400 χρόνια σκλαβιᾶς καὶ οἱ Γερμανοϊταλοὶ τό ’40, διατρέχουμε τὸν κίνδυνο νὰ τὸ πάθουμε τώρα μὲ τὴ διαφθορὰ ποὺ εἰσέβαλε καὶ πλημμυρίζει τὴν Ἑλλάδα μας. Ὁ ἀντίθεος τρόπος ζωῆς τῆς Δύσεως προωθήθηκε ὕπουλα καὶ στὸν τόπο μας. Αὐτὴ τὴν περίοδο μάλιστα προωθοῦνται πρὸς ψήφιση ἐπαίσχυντα νομοθετήματα ποὺ ἐνθαρρύνουν τὴν ἀνηθικότητα.
Ζοῦμε σὲ καιροὺς κρίσιμους καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ μείνουμε ὡς συνειδητοὶ πιστοὶ Χριστιανοί, στερεοὶ καὶ ἀμετακίνητοι στὸν ἅγιο νόμο τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι βέβαια μακρόθυμος ὁ Θεός, ἀλλὰ εἶναι καὶ δίκαιος. Ἂν Τὸν ἐγκαταλείψουμε, θὰ μᾶς ἀφήσει. Καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀποστασίας μας δὲν θὰ ἀργήσουν νὰ ξεσπάσουν ἐναντίον μας γιὰ τὶς φοβερὲς αὐτὲς παρεκτροπές μας. Ἐκτὸς ἂν μετανοήσουμε. Τὸ πάθημα τῶν Ἰσραηλιτῶν ἂς μᾶς καθοδηγεῖ σὲ σωστὴ πορεία.
Ἂς ὑψώσουμε ὅλοι μας κραυγὴ ἱκεσίας πρὸς τὸν φιλάνθρωπο Κύριό μας μὲ βαθιὰ συντριβὴ καὶ μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια, ὥστε νὰ ἐλεήσει ὅλους μας καὶ τὴν πατρίδα μας. Νὰ παρακαλέσουμε καὶ τὴν προστάτιδα τοῦ Ἔθνους μας, τὴν ὑπέρμαχο Στρατηγό μας, μὲ τὴ θερμὴ προσευχὴ τοῦ Ἠλία Μηνιάτη: «Ἐνθυμήσου, Παναγία μας, πὼς εἰς τὴν Ἑλλάδα πρότερον παρὰ εἰς ἄλλον τόπον ἔλαμψε τὸ φῶς τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Τὸ Ἑλληνικὸν γένος ἐστάθη τὸ πρῶτον ὅπου ἄνοιξε τὰς ἀγκάλας καὶ ἐδέχθη τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Μονογενοῦς Σου Υἱοῦ… Καὶ ἂν αὐτὲς οἱ φωνὲς δὲν σὲ παρακινοῦσιν εἰς σπλάγχνος, ἂς σὲ παρακινήσωσιν… τὰ δάκρυά μας… Ἀλλὰ ἀνίσως καὶ τοῦτα τὰ δάκρυά μας δὲν φθάνουσιν, ἂς σὲ παρακινήσωσιν αἱ φωναὶ καὶ αἱ παρακλήσεις τῶν Ἁγίων σου, ποὺ ἀκατάπαυστα φωνάζουν ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Ἑλλάδος».
Τώρα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά, ἂς ἐπαναλαμβάνουμε συνεχῶς μέσα ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας: «Ἐλέησον ἡμᾶς, Κύριε ὁ Θεός, ὁ Πατὴρ ὁ παντοκράτωρ».
