Ἡ ζωή μας εἶναι ἀγώνας· ἀγώνας γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε· ἀγώνας καὶ γιὰ νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας, ποὺ εἶναι ὁ πιὸ σπουδαῖος στόχος τῆς ζωῆς μας. Σ᾿ αὐτὸν τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ἄλλοτε νικᾶμε μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ ἄλλοτε πέφτουμε, τραυματιζόμαστε. Συμβαίνει μάλιστα κάποιες φορὲς νὰ τραυματιζόμαστε βαθιὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Μπορεῖ νὰ μαλώσαμε μὲ οἰκείους ἢ ξένους, νὰ κρατήσαμε κακία γιὰ καιρό, νὰ μᾶς ταλαιπώρησαν σκέψεις ἐκδικήσεως ἢ νὰ μεθύσαμε ἀπὸ τὴν πλεονεξία μας. Μπορεῖ νὰ θελήσαμε νὰ πάρουμε τὸ καλύτερο μερίδιο τῆς πατρικῆς κληρονομιᾶς, νὰ ἐπιδιώξαμε προαγωγὴ στὴν ἐργασία, καλύτερη θέση, μεγαλύτερο μισθό. Ὑποδουλωθήκαμε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ στοὺς στόχους μας. Γεμίσαμε ἀπὸ ἀγωνιώδεις φροντίδες καὶ χρησιμοποιήσαμε κάθε μέσο, ἴσως καὶ ἀθέμιτο, γιὰ νὰ τοὺς πετύχουμε.
Κάποτε ὁ Θεὸς μᾶς ἔφερε στὸν ἑαυτό μας καὶ διαπιστώσαμε ὅτι σ᾿ αὐτὴ τὴν ταραγμένη περίοδο Τὸν εἴχαμε χάσει, Τὸν εἴχαμε ξεχάσει, λησμονήσαμε τὸν ἅγιο νόμο Του, δουλεύσαμε στὰ πάθη μας, συμπεριφερθήκαμε ἀνάξια τοῦ ὀ- νόματος τοῦ χριστιανοῦ, ἀρρωστήσαμε πνευματικά, ἀρρωστήσαμε βαριά. Καὶ τώρα τί κάνουμε;
Τώρα ἂς καταφύγουμε στὸ Θεό, ἂς προσπέσουμε στὸ ἔλεός Του. Ἂς Τοῦ δείξουμε τὰ τραύματά μας καὶ ἂς Τὸν παρακαλέσουμε μὲ τὰ λόγια τοῦ Ψαλμωδοῦ: «Κύριε, ἐλέησόν με, ἴασαι τὴν ψυχήν μου, ὅτι ἥμαρτόν σοι» (Ψαλ. μ´ [40] 5). Κύριε, σπλαχνίσου με, λυπήσου με. Θεράπευσε τὴν ψυχή μου· εἶναι ἄρρωστη, εἶναι πληγωμένη, διότι ἁμάρτησα, τὴν γέμισα πληγὲς μὲ τὶς ἁμαρτίες μου. Ἀναγνωρίζω καὶ ὁμολογῶ τὴ μεγάλη ἐνοχή μου. Ἔδωσα δικαιώματα στοὺς ἐχθροὺς τῆς ψυχῆς μου, στοὺς δαίμονες. Σὰν ἄγριοι ληστὲς μοῦ ἐπιτέθηκαν μὲ μανία καὶ μὲ καταπλήγωσαν. Σὰν ἀδηφάγα λιοντάρια κρατοῦν στὸ στόμα τους τὴν ταλαίπωρη ψυχή μου. Ἀπόσπασέ την Ἐσὺ ἀπὸ τὰ σουβλερὰ δόντια τους. Εἶναι «ἡ μονογενής μου» (Ψαλ. λδ´ [34] 17), εἶναι τὸ πιὸ πολύτιμο συστατικὸ τῆς ὑπάρξεώς μου. Λησμόνησα τὴν ἀλήθεια ποὺ πολλὲς φορὲς μᾶς δίδαξες, ὅτι ἡ ἀξία της εἶναι πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου (βλ. Μάρκ. η´ 36-37). Ἄφησα τὴ φροντίδα της καὶ στράφηκα στὰ γήινα. Καὶ νά, δές με τώρα πῶς ἔγινα. Ἐλέησέ με…
Τέτοια λόγια ἂς ἀναπέμψουμε καὶ ἄλλα παρόμοια ἀπὸ τὸ θαυμάσιο Ψαλτήριο πρὸς τὸν Κύριό μας. Μὲ βαθιὰ ταπείνωση, μὲ εἰλικρινὴ μετάνοια, μὲ πόθο γιὰ τὴ θεραπεία μας· μὲ πίστη ἀκλόνητη. Ὅσο κι ἂν τραυματιστεῖ ἡ ψυχή μας, ἂς μὴν ἐπιτρέψουμε νὰ χαθεῖ ποτὲ ἡ ἐλπίδα. Διότι κατὰ τὴν ἀψευδὴ διαβεβαίωση τοῦ θείου λόγου ὁ Κύριος εἶναι «ὁ εὐϊλατεύων πάσας τὰς ἀνομίας ἡμῶν, ὁ ἰώμενος πάσας τὰς νόσους ἡμῶν»· συγχωρεῖ ὅ-λες τὶς ἁμαρτίες μας καὶ θεραπεύει ὅλες τὶς ἀρρώστιες μας (Ψαλ. ρβ´ [102] 3)· εἶναι «ὁ ἰώμενος τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν καὶ δεσμεύων τὰ συντρίμματα αὐτῶν» (Ψαλ. ρμϚ´ [146] 3). Εἶναι Αὐτὸς ποὺ θεραπεύει ὅσους ἔχουν τὴν καρδιά τους συντετριμμένη, τσακισμένη, καταθρυμματισμένη· καὶ σὰν καλὸς γιατρὸς ἀνασυνδέει σφιχτὰ καὶ ἐπιδένει μὲ θεραπευτικοὺς ἐπιδέσμους τὰ σπασμένα μέλη της καὶ τὶς πληγές της. Εἶναι ὁ Καλὸς Σαμαρείτης ποὺ σπλαχνίζεται τὸ θύμα τῶν ληστῶν, ποὺ «ἐπιχέει ἔλαιον καὶ οἶνον» στὰ τραύματά του καὶ δείχνει κάθε ἐνδιαφέρον, κάθε φροντίδα γι᾿ αὐτόν (βλ. Λουκ. ι´ 33-35). Εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ πρῶτος μᾶς καλεῖ κοντά Του: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. ια´ 28). Ἐλᾶτε κοντά μου ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν θλίψεων, κι ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω, θὰ σᾶς ξεκουράσω.
Ἂς καταφεύγουμε λοιπὸν στὸ Θεό· μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση, μὲ τὴν περισυλλογὴ καὶ τὴν πνευματικὴ μελέτη, γιὰ νὰ λάβουμε τὴ θεραπεία καὶ ἀποκατάστασή μας. Εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ βρίσκουμε πάντοτε ἀνοιχτὴ τὴν θύρα τοῦ θείου ἐλέους· θὰ αἰσθανόμαστε τὸ στοργικὸ χέρι τοῦ ἐπουρανίου Πατρός μας νὰ μᾶς θεραπεύει· θὰ νιώθουμε τὸ ἁπαλὸ χάδι τοῦ ἀγαθοῦ Παρακλήτου, ποὺ πάντοτε ἀγκαλιάζει στοργικὰ ὅσους μετανοοῦν εἰλικρινά. Θὰ ξαναβροῦμε τὴν εἰρήνη – καὶ πλουσιότερη –, θὰ διαλυθοῦν τὰ σκοτεινὰ σύννεφα, θὰ ἀνορθωθεῖ ἡ ψυχή μας, θὰ δυναμώσει ξανά. Τὰ πληγωμένα φτερά μας θὰ ξανανοίξουν ἀκμαῖα στοὺς ὁλόφωτους ὁρίζοντες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιὰ καινούργια πετάγματα, οὐράνια βιώματα.
Μόνο νὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὶς πτώσεις μας. Νὰ γινόμαστε πιὸ προσεκτικοί, πιὸ ταπεινοί, πιὸ αὐστηροὶ μὲ τὸν ἑαυτό μας. Καὶ νὰ διατηροῦμε ἀλησμόνητες τὶς θεραπευτικὲς ἐπισκέψεις τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας, νὰ ψάλλουμε μὲ εὐγνωμοσύνη: «Κύριε ὁ Θεός μου, ἐκέκραξα πρὸς σέ, καὶ ἰάσω με. Κύριε, ἀνήγαγες ἐξ ᾅδου τὴν ψυχήν μου, ἔσωσάς με ἀπὸ τῶν καταβαινόντων εἰς λάκκον» (Ψαλ. κθ´ [29] 3-4). Κύριε καὶ Θεέ μου, σοῦ φώναξα ἀπὸ τὸ κρεβάτι τῆς ἀρρώστιας μου, καὶ Σὺ μὲ ἄκουσες καὶ μὲ θεράπευσες. Καὶ ὅταν ἡ ἀσθένειά μου μὲ ἔφερε στὰ πρόθυρα τοῦ Ἅδη, Ἐσύ, Κύριε, ἀνέβασες ἀπὸ ἐκεῖ τὴν ψυχή μου, μοῦ χάρισες ὑγεία καὶ μὲ ἔσωσες, ὥστε νὰ μὴ βρεθῶ μὲ τοὺς νεκροὺς ποὺ τοὺς κατεβάζουν μέσα στὸν τάφο. Δοξασμένο τὸ ὄνομά Σου στὸν αἰώνα!
