Πέρα ἀπὸ τὸν γιορτινὸ διάκοσμο, κάτω ἀπὸ τὴν ἐπετειακὴ εὐχάριστη ἀτμόσφαιρα, ὑπάρχει ζοφερὴ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα. Μιὰ πραγματικότητα ποὺ σὲ πάρα πολλὰ σπίτια καὶ σὲ μεγάλο ἀριθμὸ συνανθρώπων μας δὲν διασκεδάζεται μὲ τὴ γιορτινὴ αἴσθηση τῆς ἐναλλαγῆς τοῦ ἔτους, οὔτε ἐξωραΐζεται μὲ ἀνέλπιδες εὐχὲς καὶ ἑορταστικὰ μηνύματα.
Οἰκονομικὴ ἐξαθλίωση μεγάλου ἀριθμοῦ συνανθρώπων μας. Ἀνεργία σὲ ποσοστὰ πρωτόγνωρα γιὰ τὰ τελευταῖα πενήντα χρόνια. Ἐκπατρισμὸς ἱκανοῦ ἀριθμοῦ νέων ἀνθρώπων, ἀπὸ ὅπου ἀναδύεται ἕνα αἴσθημα πόνου, εἰδικὰ τοῦτες τὶς γιορτινὲς μέρες, στὶς οἰκογένειες ποὺ γιορτάζουν χωρὶς τὰ παιδιὰ ἢ τὰ ἐγγόνια τους. Πολιτικὴ ὑποβάθμιση σὲ τέτοιο ἐπίπεδο, ὥστε στὶς συνειδήσεις τοῦ κόσμου οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντές μας νὰ ταυτίζονται μὲ τοὺς ἀπατεῶνες. Ἐθνικὴ ταπείνωση ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἔμαθε νὰ ζεῖ μὲ δανεικὰ καὶ ἐξαρτᾶται οἰκονομικὰ ἀπὸ τοὺς ἀνάλγητους δανειστές του, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ οἱ ἐπίβουλοι γείτονές του καραδοκοῦν ν’ ἁρπάξουν τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ πλήξουν, γιατί ὄχι, ἀκόμη καὶ τὴν ἐδαφική του ἀκεραιότητα.
Ὄχι! Ὅλοι πλέον τὸ γνωρίζουμε, τὸ ζοῦμε ὅτι δὲν εἶναι ὑπερβολικὴ μιὰ τέτοια ἀποτίμηση τῆς συγχρόνου πραγματικότητος. Ἔτσι καὶ χειρότερα εἶναι.
Ἀλλὰ ἂν ἔχει γίνει γνωστὸ πλέον σὲ ὅλους μας τὸ τί πραγματικὰ συμβαίνει γύρω μας, ἐκεῖνο ποὺ δυστυχῶς διαφεύγει τῆς προσοχῆς μας εἶναι τὸ γιατί αὐτῆς τῆς ἐθνικῆς μας ἐξαθλίωσης.
Ἀλλὰ αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ χρειάζεται νὰ ἐννοήσουμε. Ἕνας λαὸς ποὺ ἀπεμπόλησε τὰ ἰδανικά, εἶναι ἀναγκασμένος νομοτελειακὰ νὰ ζεῖ μὲ δανεικά.
Χρόνια τώρα υἱοθετήσαμε ἕναν ὑλιστικὸ τρόπο ζωῆς. Τὰ πάντα τὰ κρίναμε καὶ τὰ ἀξιολογούσαμε – δυστυχῶς ἀκόμη καὶ σήμερα – μόνο μὲ οἰκονομικὰ κριτήρια. Ἤμασταν καὶ συνεχίζουμε νὰ εἴμαστε ἀνεκτικοὶ στὶς παραβάσεις τοῦ ἠθικοῦ νόμου. Ἀλλάξαμε καὶ μὲ νόμους τὴν ἠθικὴ τοῦ Εὐαγγελίου. Πορευθήκαμε – καὶ συνεχίζουμε – ἀντίθετα μὲ τὸν αἰώνιο νόμο καὶ λόγο τοῦ Θεοῦ. Βουτηχθήκαμε μέσα στὴ διαφθορά. Στὸ δημόσιο βίο, στὴν οἰκογενειακὴ ζωή, στὶς προσωπικὲς προτιμήσεις ἀρκετῶν συνανθρώπων μας. Τὴν προβάλαμε τὴν διαφθορά. Τὴν ὑμνήσαμε καὶ τὴν διαφημίσαμε. Παράλληλα γκρεμίσαμε καὶ ἐπιμένουμε ἀκόμη καὶ σήμερα νὰ γκρεμίζουμε τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια τῆς Πίστεώς μας, νὰ διακωμωδοῦμε τὶς παραδόσεις μας καὶ νὰ πολεμᾶμε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ πίστη μας.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ ὡς πρὸς τὸ τί καὶ ὡς πρὸς τὸ γιατί τῆς σημερινῆς πραγματικότητας.
Καὶ τὸ ἐρώτημα περισσότερο ἴσως ἀπὸ ὁποτεδήποτε ἄλλοτε, λόγῳ ἐποχῆς, προβάλλει καὶ πάλι ἐνώπιόν μας. Θὰ συνεχίσουμε ἔτσι; Θὰ πορευθοῦμε καὶ πάλι ἐφέτος ἐλπίζοντας μονάχα σὲ πιὸ σωστὴ οἰκονομικὴ διαχείριση τῆς τραγικῆς καταστάσεως, ποὺ θὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο; Καὶ πότε ἐπιτέλους θὰ μετανοήσουμε; Πότε θὰ βάλουμε πραγματικὰ ἕνα φρένο σ’ αὐτὸ τὸν καταστρεπτικὸ κατήφορο; «Οὕτω λέγει Κύριος Κύριος ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ· ὅταν ἀποστραφεὶς στενάξῃς, τότε σωθήσῃ καὶ γνώσῃ ποῦ ἦσθα» (Ἡσ. λ΄ [30] 15). Ὅταν, λαέ μου, ἀπομακρυνθεῖς ἀπὸ τὸν δρόμο ποὺ βαδίζεις καὶ στενάξεις μὲ μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, τότε θὰ σωθεῖς καὶ θὰ καταλάβεις σὲ ποιὰ οἰκτρὴ θέση βρισκόσουν. Καὶ τότε «ἰάσεται Κύριος τὸ σύντριμμα τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καὶ τὴν ὀδύνην τῆς πληγῆς σου ἰάσεται» (Ἡσ. λ΄ [30] 26). Τότε θὰ θεραπεύσει ὁ Κύριος τὴν καταστροφὴ τοῦ λαοῦ Του καὶ θὰ γιατρέψει τὸν πόνο τῆς πληγῆς του.
Μετάνοια χρειάζεται. Μετάνοια προσωπικὴ καὶ βαθιά. Ἐπιστροφὴ στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Ζωὴ πνευματικὴ καὶ ὄχι ὑλιστική.
Στὸ ξεκίνημα τοῦ νέου χρόνου ποὺ ἀνέτειλε, ἂς συνειδητοποιήσουμε ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία» (Πράξ. δ΄ 12). Δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἡ σωτηρία μας παρὰ μόνο κοντὰ στὸ Χριστό. Ἂς ἐπιστρέψουμε σ’ Αὐτόν. Μὲ μετάνοια καὶ ἐξομολόγηση. Καὶ ἂς ζήσουμε κοντά Του βάζοντας ἀρχὴ μετανοίας, γιὰ νὰ γίνει τὸ νέο ἔτος ποὺ ξεκίνησε ἡ ἀρχὴ τοῦ νέου τρόπου ζωῆς μας.
