Ποιὸς φταίει γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ βρίσκεται ἡ πατρίδα μας τὰ τελευταῖα χρόνια; Ποιὸς εὐθύνεται γιὰ τὴν κρίση ποὺ περνᾶμε καὶ μᾶς ἐπηρεάζει ὅλους καὶ μᾶς ταλαιπωρεῖ; Ποῦ θὰ ἀποδώσουμε τὶς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουν χιλιάδες συμπατριῶτες μας ποὺ ζοῦν τὴν ἐξουθένωση καὶ βρίσκονται κυριολεκτικὰ σὲ ἀπόγνωση; Διαρκῶς νέοι, αὐξανόμενοι φόροι, συνεχεῖς μειώσεις τῶν μισθῶν καὶ τῶν συντάξεων, μεγάλη ἀνεργία ποὺ ἀπελπίζει τοὺς νέους καὶ τοὺς ἀναγκάζει νὰ ξενιτεύονται, ἀτέλειωτες στρατιὲς ἐξαθλιωμένων προσφύγων ποὺ ζητοῦν ἀπὸ τὴ φτωχὴ Ἑλλάδα συμπαράσταση.
Οἱ πολιτικοί μας φταῖνε. Αὐτοὶ μᾶς ὁδήγησαν στὸ ἀδιέξοδο, αὐτοὶ ἔκαναν τραγικὰ λάθη, αὐτοὶ δὲν διαχειρίσθηκαν σωστὰ τὰ προβλήματα ποὺ παρουσιάσθηκαν μὲ ὀξύτητα καὶ ζητοῦν ἐπίμονα τὴ λύση τους. Ὁ καιροσκοπισμός τους, τὰ μικροκομματικὰ συμφέροντα, τὸ προσωπικό τους ὄφελος, οἱ ἐπιπόλαιοι χειρισμοί, ἡ δουλικὴ ὑποταγὴ στὰ ξένα κέντρα ποὺ θέλουν μὲ τὶς ἀποφάσεις τους νὰ καθορίζουν τὶς τύχες τῶν λαῶν, ὅλα αὐτὰ ἔπαιξαν τὸν ἀρνητικό τους ρόλο. Ὁπωσδήποτε ἡ εὐθύνη βαρύνει τοὺς πολιτικούς, καὶ γι’ αὐτὸ δίκαια κάποιοι βρίσκονται ἀντιμέτωποι μὲ τὴ δικαιοσύνη καὶ ὑφίστανται τὶς προβλεπόμενες ἀπὸ τὸ νόμο συνέπειες. Δίκαια δέχονται τὴ γενικευμένη ἀγανάκτηση ἐναντίον τους, ποὺ ἐκφράζεται μὲ πολλοὺς καὶ συχνὰ ἀκραίους τρόπους.
Φταῖνε οἱ πολιτικοί μας. Αὐτὴ εἶναι ἡ εὔκολη λύση. Σὲ μιὰ γενικὴ δοκιμασία, ὅπου ὅλοι θέλουμε νὰ βροῦμε τοὺς ἐνόχους, αὐτοὶ ὁπωσδήποτε εἶναι οἱ ἄλλοι. Ἐμεῖς, ὁ ἁπλὸς λαός, ὑποφέρουμε. Δὲν φταῖμε ἐμεῖς. Οἱ ἄρχοντές μας φταῖνε.
Ἀλλὰ ἂς σκεφθοῦμε πιὸ ψύχραιμα. Οἱ ἄρχοντές μας δὲν προέρχονται ἀπὸ ἐμᾶς; Δὲν εἶναι δικοί μας; Ἐμεῖς δὲν τοὺς ἐκλέξαμε; Ἐμεῖς δὲν τοὺς ἀναδείξαμε στὶς θέσεις ἐξουσίας ποὺ κατέχουν; Ἐμεῖς δὲν ἤμασταν ποὺ τοὺς δείξαμε κάποτε ἐμπιστοσύνη καὶ τοὺς χειροκροτούσαμε; Γιατί τώρα τοὺς πετροβολοῦμε; Γιατί τώρα αὐτὴ ἡ κατακραυγὴ ἐναντίον τους;
Ἂν αὐτοὶ ἀποδεικνύονται ἀνάξιοι γιὰ τὶς θέσεις ποὺ κατέχουν, φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ τοὺς τὶς δώσαμε. Ἂν αὐτοὶ φταῖνε γιὰ τοὺς ἐπιπόλαιους καὶ ἀδέξιους χειρισμούς τους, φταῖμε καὶ ἐμεῖς ποὺ τοὺς βάλαμε στὸ τιμόνι.
Φταῖνε οἱ πολιτικοί. Ὁπωσδήποτε φταῖνε. Καὶ δὲν δικαιολογοῦνται νὰ γκρεμίζουν τὰ πάντα. Νὰ μὴ σέβονται τὸ παρελθόν μας. Νὰ ἀγνοοῦν τὴν ἱστορία μας. Νὰ ποδοπατοῦν τὰ ἰδανικά μας. Νὰ περιφρονοῦν τὰ χρυσοφόρα κοιτάσματα τοῦ ὑπεδάφους τῶν παραδόσεών μας. Νὰ μὴν κάνουν τὸν σταυρό τους. Νὰ ἀγνοοῦν τοὺς ἁγίους Πατέρες μας καὶ νὰ λησμονοῦν τὸν Θεό μας. Νὰ μὴν ὑποτάσσονται στὸν ἅγιο Νόμο Του. Νὰ ὑποτάσσονται μοιραῖα στοὺς νόμους καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς εὐρωπαϊκῆς ἄθεης νοοτροπίας καὶ νὰ μᾶς καταντοῦν ψοφοδεεῖς ὑποτακτικοὺς τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας. Φταῖνε.
Φταῖμε ὅμως καὶ ἐμεῖς. Οἱ ἁπλοὶ πολίτες. Μᾶς συναρπάζουν τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἄθεου πολιτισμοῦ καὶ περιφρονοῦμε τὸν ἀπέραντο πλοῦτο τοῦ δικοῦ μας πολιτισμοῦ. Μαθαίνουμε τὶς ξένες γλῶσσες καὶ ξεχνοῦμε τὴ δική μας ὑπέροχη καὶ μοναδικὴ γλώσσα. Λατρεύουμε τὸ χρῆμα, τὸν θεὸ τοῦ Μαμωνᾶ, καὶ ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀληθινὸ Θεό μας. Ἀγαποῦμε τὴν ὕλη καὶ καταργοῦμε τὸ πνεῦμα. Κολλᾶμε στὴ γῆ καὶ δὲν ἀτενίζουμε πιὰ τὸν οὐρανό. Φοβόμαστε μὴ χάσουμε τὴ σύνταξή μας καὶ δὲν μᾶς νοιάζει ποὺ χάνουμε τὴν ψυχή μας. Καὶ ὁ καλύτερος γιὰ μᾶς εἶναι ὅποιος γεμίσει τὸ πορτοφόλι μας, καὶ ὁ χειρότερος ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει.
Ἔχουμε χάσει τὴν πυξίδα μας, προχωροῦμε χωρὶς προσανατολισμό, καθὼς παλεύουμε πάνω στὰ κύματα τῶν ταραγμένων καιρῶν μας. Σὰν νὰ μὴ γνωρίζουμε ποῦ θέλουμε νὰ πᾶμε. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ καπετάνιοι μας ἔχουν χάσει τὴν κυβέρνηση. Διαγκωνίζονται ποιὸς θὰ καθήσει στὸ τιμόνι καί, ὅταν τὸ πιάσουν στὰ χέρια τους, δὲν ξέρουν πρὸς τὰ ποῦ νὰ τραβήξουν.
Ὁ αἰώνιος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς μᾶς τὸ λέει καθαρά: Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ «βασιλεύων ἄνθρωπον ὑποκριτὴν ἀπὸ δυσκολίας λαοῦ» (Ἰὼβ λδ΄ [34] 30). Δηλαδή: Ὁ Θεὸς παραχωρεῖ νὰ βασιλεύει ἄνθρωπος ὑποκριτὴς καὶ ἰδιοτελὴς καὶ ἄδικος ἐξαιτίας τῆς δυσκολίας καὶ δυστροπίας τοῦ λαοῦ.
Φταῖνε οἱ ἄρχοντες, ὅταν εἶναι ὑποκριτὲς καὶ ἰδιοτελεῖς καὶ ἄδικοι, ὅταν ἄλλα ὑπόσχονται καὶ ἄλλα κάνουν, καὶ ἀδικοῦν, διότι φέρονται μὲ ἰδιοτέλεια, ἐπιδιώκουν ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ δικό τους συμφέρον.
Φταῖμε ὅμως καὶ ἐμεῖς, διότι λόγῳ τῆς δυστροπίας μας καὶ τῆς ἀποστασίας μας ἀναγκάζεται ὁ Θεὸς νὰ μᾶς παιδαγωγήσει. Μᾶς παιδαγωγεῖ δὲ μὲ τὸ νὰ παραχωρεῖ νὰ ἔχουμε ἄρχοντες ἀνάξιους. Γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴ μετάνοια, νὰ ἐπιστρέψουμε σ’ Ἐκεῖνον, τὸν μόνο δίκαιο καὶ ἀγαθὸ ἄρχοντα καὶ Βασιλέα τοῦ παντός.
Στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ περνοῦμε, νὰ καταλάβουμε ὅτι φταῖμε ὅλοι μας, κυβερνῶντες καὶ κυβερνώμενοι, ἄρχοντες καὶ λαός. Γι’ αὐτὸ ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μετάνοια, ἀπὸ ἐπιστροφὴ στὸν ἀληθινὸ Θεό, τὸν μόνο Σωτήρα καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ κάθε ἀνθρώπου χωριστά.
