ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (8/1)

Σήμερα 8/1/2016 εορτάζουν:

• Οσία Δομνίκη
• Όσιος Γεώργιος ο Χοζεβίτης
• Άγιος Κύρος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης
• Άγιος Καρτέριος ο ιερομάρτυρας
• Άγιος Ιουλιανός ο Αιγύπτιος και οι μαζί μ’ αυτόν μαρτυρήσαντες Βασίλισσα, Κέλσος, Αναστάσιος, Αντώνιος ο Πρεσβύτερος, είκοσι δεσμοφύλακες και επτά αδέλφια
• Αγία Γυναίκα
• Άγιοι Θεόφιλος ο Διάκονος και Ελλάδιος ο λαϊκός
• Άγιος Αττικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
• Προφήτης Σαμέας ο Ελαμίτης
• Όσιος Αγαθών
• Άγιος Σεβερίνος
• Όσιος Μακάριος ο Μακρής, ηγούμενος της Μονής Παντοκράτορα Κωνσταντινούπολης
• Όσιος Θεόδωρος κτήτορας και ηγούμενος της Μονής Χώρας
• Αγία Κυράννα η Νεομάρτυς
• Όσιος Ησαΐας
• Όσιος Παΐσιος του Ούγκλιχ
• Όσιος Γρηγόριος ο Έγκλειστος
• Άγιος Γρηγόριος ο Οσιομάρτυρας και θαυματουργός
• Άγιος Αβώ ο Μάρτυρας
• Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Μοισίας
• Άγιος Ισίδωρος ο Ιερομάρτυρας και οι συν αυτώ 72 Μάρτυρες

Ἡ Ὁσία Δομνίκη

Στὴν Καρθαγένη τῆς Ἀφρικῆς, ἐκεῖ ὅπου ὁ ἥλιος ῥίχνει τὶς πιὸ καυτὲς ἀκτῖνες του καὶ ἡ ἀσιτία δέρνει ἀλύπητα ἀκόμα καὶ σήμερα μεγάλο τμῆμα τοῦ πληθυσμοῦ, γεννήθηκε ἡ Ἅγια Δομνίκη. Ὅταν ἔφτασε σὲ νεαρὴ ἡλικία, γιὰ προσωπικοὺς λόγους ἔρχεται στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ 384, μαζὶ μὲ ἄλλες σαράντα συνομήλικες. Τότε αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Μέγας Θεοδόσιος καὶ Πατριάρχης ὁ Νεκτάριος. Μόλις γνωρίζει τὴν Δομνίκη ὁ Πατριάρχης, διακρίνει τὶς ἁγνές της προθέσεις καὶ ἀμέσως τὴν βαπτίζει καὶ μετὰ τὴν κάνει μοναχή. Στὴ χριστιανικὴ μοναχικὴ ζωὴ διακρίνεται νωρὶς ἡ Ἁγία γιὰ τὴν πίστη της, τὸ ζῆλο, τὴν ἀφοσίωσή της στὴ φιλανθρωπία καί, προπάντων, γιὰ τὴν ἁγνότητα τῆς ψυχῆς της, ἀποδεικνύοντας καὶ αὐτὴ μὲ τὴν ζωή της τὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας στοὺς μαθητές Του καί, κατ᾿ ἐπέκταση, σὲ ὅσους Τὸν ἀκολουθοῦν: «Σεῖς τώρα εἶσθε καθαροί. Καὶ σᾶς ἔχει καθαρίσει ὁ λόγος τῆς ἀληθείας, ποὺ σᾶς ἔχω πεῖ καὶ διδάξει». Ἡ ἠθικὴ καθαρότητα τῆς Ἁγίας Δομνίκης, συνδυασμένη μὲ τὴν ἀξιοθαύμαστη ταπεινοφροσύνη της, εἶχε τέτοια ἀπήχηση στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας, ὥστε νὰ τὴν κατατάξει στὸ χορὸ τῶν Ἁγίων της.

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὁ Χοζεβίτης

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος γεννήθηκε σ᾿ ἕνα χωριὸ τῆς Κύπρου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Εἶχε καὶ ἕνα μεγαλύτερο ἀδελφὸ ποὺ τὸν ἔλεγαν Ἡρακλείδη. Αὐτὸς λοιπόν, ὅταν ἀκόμα ζοῦσαν οἱ γονεῖς τους, πῆγε στοὺς ἁγίους τόπους γιὰ νὰ προσκυνήσει. Ἀφοῦ προσκύνησε, κατόπιν πῆγε στὴ Λαύρα τοῦ Καλαμῶνος καὶ ἐκεῖ ἔγινε μοναχός. Ὁ δὲ Γεώργιος παρέμεινε κοντὰ στοὺς γονεῖς του. Ἀργότερα πέθαναν οἱ γονεῖς του καὶ ὁ Γεώργιος ἔμεινε ὀρφανός. Τότε τὸν παρέλαβε μαζὶ μὲ τὴν κληρονομιά του ὁ θεῖος του, ποὺ εἶχε μία μοναχοκόρη καὶ ἤθελε νὰ τὸν κάνει γαμπρό του. Ὁ Γεώργιος ὅμως δὲν ἤθελε νὰ παντρευτεῖ καὶ ἔφυγε στὸν ἄλλο του θεῖο, ποὺ ἦταν ἡγούμενος σ᾿ ἕνα Μοναστήρι. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ προηγούμενος θεῖος του πίεζε τὸν ἀδελφό του ἡγούμενο ν᾿ ἀφήσει τὸν Γεώργιο νὰ φύγει ἀπὸ τὸ μοναστήρι, ὁ Γεώργιος ἔφυγε κι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πῆγε στὸν ἀδελφό του Ἡρακλείδη στὴ Λαύρα τοῦ Καλαμῶνος. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ἦταν νεαρὸς τὸν ὁδήγησε στὴ Μονὴ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τὴν λεγόμενη Χοζεβά. Ἐκεῖ πλέον ὁ Γεώργιος ἀφοῦ ἔγινε μοναχός, ἔζησε αὐστηρὰ ἀσκητικὴ μοναχικὴ ζωή. Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του ἦταν μεγάλη καὶ τὰ ἅγια ἔργα του δίδαξαν πολλούς. Τελικά, εἰρηνικὰ παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Θεό.

Οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανός, Βασίλισσα, Κέλσιος καὶ Ἀντώνιος

Μαρτύρησαν στὶς ἀρχὲς τοῦ 4ου αἰῶνα ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαρκιανοῦ διοικητῆ Αἰγύπτου (290). Ὁ Ἰουλιανὸς ἦταν ἀπὸ τὴν Ἀντινούπολη τῆς Μέσης Αἰγύπτου. Ὁ γάμος του μὲ τὴν Βασίλισσα (ἔτσι ὀνομαζόταν ἡ γυναῖκα του) δὲν τοὺς ἔδωσε παιδί. Ἀλλὰ παιδιά τους θεωροῦσαν τὰ φτωχὰ καὶ τὰ ὀρφανά. Ὅταν τὸ 303 κηρύχτηκε διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἰουλιανὸς καὶ ἡ Βασίλισσα γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὴν εἰδωλολατρικὴ βία, πῆγαν, ὁ μὲν σὲ ἀνδρικὸ μοναστήρι, ἡ δὲ σὲ γυναικεῖο. Ἀλλ᾿ ἡ σκληρὴ δίωξη ἀπὸ τὸν εἰδωλολάτρη διοικητὴ τῆς Αἰγύπτου Μαρκιανό, ἔφτασε μέχρι αὐτὰ τὰ μοναστήρια. Τότε ὁ Ἰουλιανὸς συνελήφθη καὶ ἰδιαίτερα αὐτὸς βασανίστηκε σκληρά. Ὁ γιὸς ὅμως τοῦ Μαρκιανοῦ, Κέλσιος, ποὺ σεβόταν τοὺς χριστιανούς, εἶπε στὸν πατέρα του νὰ πάψει τὰ σκληρὰ βασανιστήρια. Ἐκεῖνος ἀρνήθηκε. Καὶ ὁ Κέλσιος τότε ὁμολόγησε τὸν Χριστό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν θανατώσει ὁ ἴδιος ὁ πατέρας του. Λίγο ἀργότερα, μετὰ ἀπὸ ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, παρέδιδαν στὸν στεφανοδότη Χριστὸ τὶς ψυχὲς τοὺς ὁ
Ἰουλιανὸς καὶ ἡ σύζυγός του Βασίλισσα. Μαζί τους δὲ καὶ ἕνας ἱερέας ὀνόματι Ἀντώνιος, καθὼς καὶ κάποιος ἀπὸ τοὺς Δήμιους, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἄνδρες. Ἐπίσης καὶ κάποιος ἐκ νεκρῶν ἀναστὰς Ἀναστάσιος καὶ 20 Στρατιῶτες. Ἡ μνήμη ὅλων τῶν πιὸ πάνω Ἁγίων, ἄγνωστο γιατί, ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 21η Ἰουνίου.

Ἡ Ἁγία Γυναῖκα

Ἡ Ἁγία αὐτὴ ἦταν σύζυγος τοῦ ἡγεμόνα ποὺ θανάτωσε τὸν Ἅγιο Ἰουλιανὸ καὶ μητέρα τοῦ Ἁγίου Κελσίου. Πίστεψε στὸν Χριστὸ ἀπὸ τὰ θαύματα ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν διάρκεια τῶν μαρτυρίων καὶ στὴ συνέχεια ἀποκεφαλίστηκε.

Ὁ Ἅγιος Καρτέριος ἱερομάρτυρας

Μαρτύρησε καὶ αὐτὸς στὸ διωγμὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Ἦταν Ἱερέας στὴν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας καὶ ἔσπειρε τὸν καλὸ σπόρο στὴν πόλη.Ὅταν οἱ ναοὶ τοῦ Χριστοῦ κλείστηκαν, αὐτὸς ἔκανε θεία λειτουργία σ᾿ ἕνα μυστικὸ εὐκτήριο οἶκο. Καταγγέλθηκε, ἀρνήθηκε τὴν ἀναγνώριση τῶν διαταγμάτων τοῦ διωγμοῦ καὶ ἔμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ διοικητὴς Οὐρβανὸς (298) διέταξε τὴν φυλάκισή του. Ὅταν ξαναδήλωσε τὴν πίστη του, μαστιγώθηκε σκληρά. Κατόπιν ξερίζωσαν τὰ νύχια ἀπὸ τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια του καὶ ἔπειτα ἄνοιξαν τὰ πλευρά του μὲ σιδερένια νύχια, καὶ τὶς πληγὲς ἔκαψαν μὲ ἀναμμένες λαμπάδες ἀπὸ ῥητίνη. Ἀλλὰ ὁ Καρτέριος ὑπέμεινε νικηφόρα, ἐφαρμόζοντας τὸ λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου: «τὶς ὑμᾶς χωρίσει ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;» (Ῥωμ. η´ 35). Καὶ ἔτσι πῆρε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τῆς αἰώνιας δόξας.

Οἱ Ἅγιοι Θεόφιλος ὁ Διάκονος καὶ Ἑλλάδιος ὁ λαϊκός

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες ἦταν ἀπὸ τὴν Λιβύη. Συνελήφθησαν διότι ὁμολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ ὁδηγήθηκαν στὸν ἀνθύπατο καὶ ἄρχοντα τῆς Λιβύης. Ἐπειδὴ ἐπέμεναν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, τοὺς καταξέσχισαν καὶ ἔτσι παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι τὶς ψυχές τους στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνέβηκαν νικηφόροι στὰ οὐράνια.

Ὁ Ὅσιος Ἀγάθων

Ἀπὸ τοὺς λόγιους καὶ πολύπειρους ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου, ποὺ σοφὰ ἀποφθέγματά του βρίσκονται στὸ Γεροντικό. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ὅσιος Ἀγάθων εἶναι ἐκεῖνος περὶ τοῦ ὁποίου γράφεται ἐν τῷ Γεροντικῷ, ὅτι ἀκούοντες τινές, ὅτι ἔχει μεγάλην διάκρισιν, ἠθέλησαν νὰ τὸν δοκιμάσωσιν ἂν ὀργίζηται, ὅθεν εἶπον εἰς αὐτόν: «Σὺ εἶσαι ὁ Ἀγάθων; ἄκουομεν ὅτι εἶσαι πόρνος καὶ ὑπερήφανος». Ὁ δὲ Ὅσιος εἶπε: «Ναί, οὕτως ἔχει ἡ ἀλήθεια». Πάλιν εἶπον: «Σὺ εἶσαι ὁ Ἀγάθων, ὁ φλύαρος καὶ κατάλαλος;». Ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη: «Ναί, ἐγὼ εἶμαι». Οἱ δὲ πάλιν εἶπον: «Σὺ εἶσαι ὁ Ἀγάθων ὁ αἱρετικός;». Ὁ Ὅσιος ἀπεκρίθη «Δὲν εἶμαι αἱρετικός». Ἐκεῖνοι δὲ παρεκάλεσαν αὐτὸν λέγοντες: «Διατὶ τὰς μὲν ἄλλας ὕβρεις ἐδέχθης, ταύτην ὅμως δὲν ἐβάστασας;». Ἀπεκρίθη ὁ γέρων:«Ἐκείνας μὲν ἐδέχθην, διότι εἶναι ὄφελος εἰς τὴν ψυχήν μου, τὸ δὲ αἱρετικὸς εἶναι χωρισμὸς ἀπὸ τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τοῦτο δὲν τὸ ἐδέχθην». Οἱ δὲ ἀκούσαντες ἔθαυμασαν τὴν διάκρισίν του καὶ ἀπῆλθον ὠφεληθέντες.

Ὁ Ἅγιος Κῦρος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Ἡ πατριαρχεία του διήρκησε ἀπὸ τὸ 705 μέχρι τὸ 711. Τὰ χρόνια ἐκεῖνα τάραζαν τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸ Κράτος οἱ αἱρέσεις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ καὶ τοῦ Μονοθελητισμοῦ, παρόλο ποὺ εἶχαν καταδικασθεῖ ἀπὸ τὴν Δ´ καὶ ΣΤ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Οἱ ὀπαδοὶ τῶν αἱρέσεων αὐτῶν ἦταν πάρα πολλοὶ στὴ Συρία, τὴν Αἴγυπτο, τὴ Μεσοποταμία, τὴν Ἀρμενία, τὴν Περσία, καὶ βοήθησαν τοὺς Ἄραβες στὴν κατάκτηση τῶν χωρῶν αὐτῶν καὶ τὴν ἀπόσπασή τους ἀπὸ τὸ Βυζάντιο. Ἐνῷ ὅμως ἡ ἀνάκτηση τους ἦταν ἀδύνατη, ὑπῆρχε μερίδα – κυρίως αἱρετικῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἐπέμενε ὅτι ἦταν δυνατὸ νὰ ἀνακτηθοῦν οἱ χῶρες ἐκεῖνες, ἐὰν τὸ Βυζάντιο καταργοῦσε τὶς δυσμενεῖς γιὰ Μονοφυσῖτες καὶ Μονοθελητὲς ἀποφάσεις τῆς Δ´ καὶ ΣΤ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Πρᾶγμα ποὺ δυστυχῶς συνέβη ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Φιλιππικό. Ὁ Πατριάρχης Κῦρος ἀντιστάθηκε σθεναρὰ στὴ διαταγὴ τοῦ αὐτοκράτορα, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς νὰ τὸν ἐκθρονήσει καὶ νὰ τὸν κλείσει στὴ Μονὴ τῆς Χώρας. Ἐκεῖ ὁ Κῦρος πέρασε τὰ τελευταῖα χρόνια της ζωῆς του, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδηση ὅτι περιφρόνησε τὴν ἀπειλὴ τοῦ ἀσεβοῦς αὐτοκράτορα, δέχθηκε τὸ διωγμό του καὶ ἦταν ἕτοιμος νὰ δεχθεῖ καὶ τὸ θάνατο.

Ὁ Ἅγιος Ἀττικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Ὁ Πα­τριά­ρχης αὐ­τός δέ­ν εἶ­ναι τό­σο γνω­στός στούς πολ­λούς, πρό­σφε­ρε ὅ­μως πολ­λά τό­σο στήν Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, ὅ­σο καί γε­νι­κό­τε­ρα στήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α.

Γεν­νή­θη­κε στή Σε­βά­στεια τῆς Ἀρ­με­νί­ας καί ἐ­κεῖ ἀ­πέ­κτη­σε τήν πρώ­τη μόρ­φω­ση. Βε­βαί­ως, ὅ­πως ση­μει­ώ­νουν οἱ βι­ο­γρά­φοι του, δέν δι­α­κρι­νό­ταν γιά τή με­γά­λη του μόρ­φω­ση. Τήν ἀ­να­πλή­ρω­σε ὅ­μως καί τήν αὔ­ξη­σε ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο μέ τή φι­λο­τι­μί­α καί φι­λο­πο­νί­α του. Ἔ­τσι ἀ­να­δεί­χθη­κε κή­ρυ­κας τῶν ἀ­λη­θει­ῶν τοῦ Θε­οῦ καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, σα­φής καί οἰ­κο­δο­μη­τι­κός, δρα­στή­ριος καί ἀ­πο­δο­τι­κός σ’ ὅ­λα τά ἱ­ε­ρά κα­θή­κον­τά του ὥ­στε νά εἶ­ναι πα­ρά­δειγ­μα καί σ’ ἐ­κεί­νους, πού δέν ἔ­χουν τά­λαν­τα ἐ­ξαι­ρε­τι­κά καί ἐν­τυ­πω­σια­κά. Αὐ­τοί, ὅ­πως καί ὁ Ἀτ­τι­κός, μπο­ροῦν μέ ἄλ­λους τρό­πους, μά­λι­στα μέ τήν ἁ­γι­ό­τη­τά τους, νά ἐρ­γα­σθοῦν δρα­στή­ρια καί ἀ­πο­δο­τι­κά.

Ἀ­κρι­βῶς μέ αὐ­τά τά προ­σόν­τα τῆς ἁ­γι­ό­τη­τος καί τοῦ ζή­λου του, ἀλλά καί μέ τήν ἄ­σκη­ση, ὁ Ἀτ­τι­κός ἔ­γι­νε γνω­στός, δι­δα­κτι­κός καί οἰ­κο­δο­μη­τι­κός ὄ­χι μό­νο στό πε­ρι­βάλ­λον του, ἀλ­λά καί στήν ἴ­δια ἀ­κό­μη τή Βα­σι­λεύ­ου­σα. Ἐ­δῶ, στήν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη, χει­ρο­το­νή­θη­κε πρε­σβύ­τε­ρος τῆς Με­γά­λης τοῦ Χρι­στοῦ Ἐκ­κλη­σί­ας καί ὅ­ταν πέ­θα­νε ὁ Πα­τριά­ρχης Ἀρ­σά­κιος τό 405 μ.Χ., ἐ­ξε­λέ­γη δι­ά­δο­χός του. Ὁ Ἀτ­τι­κός Πα­τριά­ρχης Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως! Ἀ­πό τή μέ­ρα αὐ­τή ἀρ­χί­ζει ἡ ὑ­πεύ­θυ­νη πα­τρι­αρ­χι­κή πλέ­ον δι­α­κο­νί­α του. Τά κυριότερα ση­μεῖ­α της εἶ­ναι τά ἑ­ξῆς:

Τό 415 ἐγ­και­νί­α­σε τόν Να­ό τῆς Ἁ­γί­ας Σο­φί­ας, τόν ὁ­ποῖ­ο ὁ λα­ός εἶ­χε πυρ­πο­λή­σει σέ ἔν­δει­ξη δι­α­μαρ­τυ­ρί­ας γιά τόν ἄ­δι­κο δι­ωγ­μό καί τήν ἐ­ξο­ρί­α τοῦ ἁ­γί­ου Ἰ­ω­άν­νου τοῦ Χρυσοστό­μου. Αὐ­τός ὁ ἴ­διος, ὁ Ἀτ­τι­κός, τό 422 ἐ­νέ­γρα­ψε καί πά­λι τόν μάρ­τυ­ρα Ἱ­ε­ράρ­χη στά Δί­πτυ­χα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, ἀ­πό τά ὁποῖ­α τόν εἶ­χαν διαγράψει ὡς κα­θη­ρη­μέ­νο πρίν ἀ­πό χρό­νια οἱ ἄ­σπον­δοι ἐ­χθροί του. Μέ τόν τρό­πο αὐ­τό ἀ­πο­δό­θη­κε τό δί­και­ο στόν ἔν­δο­ξο Πα­τέ­ρα καί Μάρ­τυ­ρα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λά καί οἱ πιστοί Χρι­στια­νοί πού ἦταν ἀφοσιωμένοι σ’ αὐ­τόν ἱ­κα­νο­ποι­ή­θη­καν πλή­ρως. Ἀ­πο­κα­τα­στά­θη­κε πλέ­ον ἡ εἰ­ρή­νη στούς κόλ­πους τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως.

Τό ἔ­τος 421 βά­πτι­σε τήν Ἀ­θη­να­ΐ­δα, κό­ρη τοῦ γνω­στοῦ Ἀ­θη­ναί­ου Φι­λο­σό­φου Λε­ον­τί­ου, στήν ὁ­ποί­α ἔ­δω­σε τό ὄ­νο­μα Εὐ­δο­κί­α. Αὐ­τήν τήν Εὐ­δο­κί­α στή συ­νέ­χεια στε­φά­νω­σε μέ τόν εὐ­σε­βῆ αὐ­το­κρά­το­ρα Θε­ο­δό­σιο τόν Β΄.

Εἶ­χε καί ἄλ­λο θαυ­μα­στό προ­σόν ὁ Πα­τριά­ρχης Ἀτ­τι­κός. ἦ­ταν εὐ­γε­νής, πλού­σιος σέ φι­λαν­θρω­πί­α καί ἀ­γα­θο­ερ­γί­α. Αὐ­τά δέν τά πε­ρι­o­ρι­ζε μό­νο στούς Χρι­στια­νούς, ἀλ­λά τά ἐπέκτει­νε σ’ ὅ­λους, ἀ­νε­ξαρ­τή­τως θρη­σκεύ­μα­τος καί πί­στε­ως, μέ τή σκέ­ψη ὅ­τι ὅ­λοι, ὡς εἰ­κό­νες Θε­οῦ, εἶ­ναι ἄ­ξιοι ἀ­γά­πης καί βο­η­θεί­ας. Αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς συμ­βού­λευ­σε μέ ἐ­πι­στο­λή του καί στόν Ἱ­ε­ρέ­α τῆς Νι­καί­ας Καλ­λι­ό­πιο.

Ἄλ­λο δι­α­κρι­τι­κό γνώ­ρι­σμα τοῦ Πα­τριά­ρχη Ἀτ­τι­κοῦ ἦ­ταν ἡ με­τρι­ο­πά­θεια. Θά ἀ­να­φέ­ρου­με ἐν­δει­κτι­κά τήν με­τρι­ο­πά­θεια πρός τούς αἱ­ρε­τι­κούς καί σχι­σμα­τι­κούς. Χω­ρίς νά κά­νει καμ­μί­α ὑ­πο­χώ­ρη­ση στά δόγ­μα­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί τά χρη­στά ἤ­θη τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας, συν­δι­α­λε­γό­ταν μέ τούς σχι­σμα­τι­κούς καί αἱ­ρε­τι­κούς καί τούς ἔ­πει­θε νά πλη­σιά­σουν τήν Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α καί νά ἑ­νω­θοῦν μ’ αὐ­τήν. Ἀ­πέ­φυ­γε μά­λι­στα νά ἐ­κμε­ταλ­λευ­θεῖ τό κύ­ρος του καί νά χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τούς πο­λι­τι­κούς ἄρ­χον­τες γιά νά τι­μω­ρή­σει τούς κακοδόξους. Τούς ἔ­πει­θε ὁ ἴ­διος μέ τήν ἀ­γά­πη του καί τήν πει­στι­κή ἀ­νά­πτυ­ξη τῆς ἀ­λή­θειας. Κλασ­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα εἶ­ναι ἡ πε­ρί­πτω­ση τοῦ ἐ­πι­σκό­που Συ­νά­δων Θε­ο­δο­σί­ου, ὁ ὁποῖ­ος φε­ρό­ταν μέ ἐ­χθρι­κή δι­ά­θε­ση καί σκλη­ρό­τη­τα πρός τόν αἱ­ρε­τι­κό ἐ­πί­σκο­πο Ἀ­γα­πη­τό, πού ἀ­νῆ­κε στήν αἵ­ρε­ση τοῦ Μα­κε­δο­νί­ου. Ὁ Ἀτ­τι­κός κα­τόρ­θω­σε μέ πει­στι­κά ἐπιχειρήμα­τα νά δι­α­φω­τί­σει καί νά με­τα­πεί­σει τόν αἱ­ρε­τι­κό Ἐ­πί­σκο­πο. Ἔ­τσι δέ­χθη­κε κι αὐ­τόν καί ὅ­λο τό ποί­μνιό του ἐν με­τά­νοι­ᾳ κα­νο­νι­κῶς στήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α. Κα­τό­πιν τόν Ἀγαπη­τό, Ὀρθό­δο­ξο πλέ­ον, τόν κα­τέ­στη­σε ἐ­πί­σκο­πο Συ­νά­δων, ἐ­νῶ ἔ­πει­σε τόν Θε­ο­δό­σιο νά ἐ­φη­συ­χά­σει.

Ἐ­κεῖ­νοι πρός τούς ὁ­ποί­ους ἀν­τέ­δρα­σε καί ἔ­μει­νε ἀ­νυ­πο­χώ­ρη­τος ἀ­πέ­ναν­τί τους, ἦ­ταν οἱ αἱ­ρε­τι­κοί Μεσ­σα­λια­νοί. Αὐ­τοί ἦ­ταν μο­να­χι­κά συγ­κρο­τή­μα­τα στή Μι­κρά Ἀ­σί­α καί τήν Ἀσία, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­χαν τήν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι ζοῦ­σαν ἀ­νω­τά­τη ἠ­θι­κή τε­λει­ό­τη­τα. Κή­ρυτ­ταν ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει γιά τόν ἄν­θρω­πο ἀ­νάγ­κη Νό­μου, ἀρ­κεῖ νά μι­μη­θοῦν αὐ­τούς. Περιφρονοῦσαν τήν ἐρ­γα­σί­α καί ζοῦ­σαν μέ ἐ­λε­η­μο­σύ­νη. Νό­μι­ζαν καί ὑ­πο­στή­ρι­ζαν ὅ­τι τούς τι­μοῦ­σε ὁ Θε­ός μέ θεῖ­ες ὁ­ρά­σεις. Πε­ρι­φρο­νοῦ­σαν τά θεῖ­α Μυ­στή­ρια τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας καί τίς προσευ­χές. Σ’ αὐ­τούς τούς πει­σμα­τά­ρη­δες καί ἀ­δι­άλ­λα­κτους αἱ­ρε­τι­κούς ὁ Ἀτ­τι­κός ἦ­ταν αὐ­στη­ρό­τα­τος.

Ἔ­δρα­σε γιά μιά ὁ­λό­κλη­ρη εἰ­κο­σα­ε­τί­α πά­νω στίς ἐ­πάλ­ξεις τοῦ πο­λυ­σχι­δοῦς κα­θή­κον­τός του ὁ ἅ­γιος Πα­τριά­ρχης τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως Ἀτ­τι­κός. Ἀ­πο­δεί­χθη­κε ἄ­ξιος νά περιβλη­θεῖ «λευ­κά ἱ­μά­τια» καί ὁ Κύ­ριος νά ὁ­μο­λο­γή­σει τό ὄ­νο­μά του ἐ­νώ­πιον τοῦ Πα­τρός καί τῶν ἀγ­γέ­λων αὐ­τοῦ. Ἔ­τσι ἄλ­λω­στε ὑ­πο­σχέ­θη­κε ὁ ἴ­διος ὁ Κύ­ριος στούς ἄ­ξιους ἐπισκόπους του (Ἀ­ποκ. γ΄ 5).

Ἀπό τό βιβλίο «Ἔνθεοι Σάλπιγγες»

Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη

Ὁ Προφήτης Σαμέας ὁ Ἐλαμίτης

Ἕνας ἀπὸ τοὺς προφῆτες ποὺ τὸ βιβλίο του χάθηκε, ὅπως μαθαίνουμε ἀπὸ τὸ Β´ Παραλειπομένων (κβ´ 15): «καὶ λόγοι Ῥοβοὰμ οἱ πρῶτοι οὐκ ἰδοὺ γεγραμμένοι ἐν τοῖς λόγοις Σαμέου τοῦ προφήτου;». Αὐτὸς ἐπίσης ἐμπόδισε τὸν Ῥοβοάμ, γιὸ τοῦ Σολομῶντα, νὰ κινήσει πόλεμο κατὰ τῶν δώδεκα φυλῶν γιὰ τὴν προστασία τους (Γ´ Βασιλ. κεφ. ιβ´ ).

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος κτήτορας καὶ ἡγούμενος τῆς Μονῆς Χώρας

Ἡ μνήμη του ἀναγράφεται στὸ Βυζαντινὸ Ἑορτολόγιο τοῦ Γεδεῶν σελ. 55.

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ Μακρής, ἡγούμενος τῆς Μονῆς Παντοκράτορα Κωνσταντινουπόλεως

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ Μανουὴλ τοῦ Παλαιολόγου. Ἦταν Ἑβραῖος καὶ ἔγινε χριστιανὸς μὲ πολλὴ ἀρετή, σύνεση καὶ εὐφράδεια λόγου. Νέος στὴν ἡλικία πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἔκαρη μοναχὸς στὴ Μονὴ Βατοπεδίου. Ἀργότερα πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἔγινε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Παντοκράτορα καὶ πνευματικὸς τοῦ αὐτοκράτορα, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ ἀξίωμα τοῦ μεγάλου Πρωτοσύγκελλου. Ἀπεβίωσε στὴ Χάλκη ἀπὸ μία θανατηφόρα ἀῤῥώστια στὶς 7 Ἰανουαρίου 1431 μ.Χ. Ἀκολουθία του βρίσκεται σὲ κάποιο Κώδικα τοῦ Καιροῦ, ποὺ δημοσίευσε ὁ Κεραμεύς. Τὴ μετὰ τὰ Θεοφάνεια πρώτη Κυριακή: Μνήμην ἐπιτελοῦμεν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης καὶ Πέλλης, τῶν ἁγίων Παρθενομαρτύρων Νεολλίνας, Δομνίνας καὶ Παρθένας της Ἐδεσσαἰας (1373/5).

Ὁ Ἅγιος Σεβερῖνος

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου της Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωμένη Εὐρώπη» τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἐκδ. Ἑπτάλοφος, Ἀθῆναι 1997.