Ὁ Κύριος λέει σὲ ὅσους θέλουν νὰ εἶναι ἀκόλουθοί Του: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾽ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι». Ἐὰν κανεὶς θέλει νὰ μὲ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής μου, ἂς διακόψει κάθε φιλία καὶ σχέση μὲ τὸν διεφθαρμένο ἑαυτό του κι ἂς πάρει τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ὑποστεῖ γιὰ μένα ἀκόμη καὶ σταυρικὸ θάνατο· καὶ τὴν ἀπόφασή του αὐτὴν ἂς τὴν ἀνανεώνει κάθε μέρα νεκρώνοντας τὰ σαρκικὰ πάθη, κι ἂς μὲ ἀκολουθεῖ μιμούμενος τὸ παράδειγμά μου (Λουκ. θ΄ 23).
Παράλληλα χωρία αὐταπαρνήσεως καὶ ἄρσεως σταυροῦ ὑπάρχουν καὶ στὸ κατὰ Ματθαῖον (βλ. Ματθ. ιστ΄ [16] 24) καὶ στὸ κατὰ Μᾶρκον ἱερὸ Εὐαγγέλιο (βλ. Μάρκ. η΄ 34). Ἀλλὰ μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι στὸ κατὰ Λουκᾶν ἱερὸ Εὐαγγέλιο προστίθεται ἡ φράση «καθ᾽ ἡμέραν». Ὁ Κύριος κάνει λόγο γιὰ καθημερινὸ σταυρό, τὸν ὁποῖο καλούμαστε νὰ σηκώνουμε καὶ νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε μιμούμενοι τὸ παράδειγμά Του.
Λέει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὅτι ὁ Κύριος εἶναι «ὁ πρῶτος σταυροφόρος καὶ τῶν ἀθλητῶν ἁπάντων πρωταθλητής». Προχωρεῖ ὁ Ἴδιος μπροστὰ καὶ μᾶς δίνει τὸν ρυθμὸ καὶ τὸ βῆμα. Μὲ τί ἀποφασιστικότητα βάδιζε πρὸς τὸν θάνατο! Στύλωσε τὰ μάτια Του στὸ βάθος τοῦ δρόμου καὶ προχωροῦσε μὲ θαρραλέα ἀπόφαση καὶ βῆμα σταθερό. «Ἐστήριξε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ τοῦ πορεύεσθαι εἰς Ἱερουσαλήμ» (Λουκ. θ΄ 51).
Κι ἐμᾶς μᾶς καλεῖ, ἂν θέλουμε, νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὸν παλαιὸ ἑαυτό μας, νὰ σηκώνουμε τὸν καθημερινὸ σταυρό μας καὶ ἔτσι νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι…»!
Ἡ κάθε ἡμέρα ἔχει τὸν δικό της σταυρό. Δὲν ξέρουμε τί μπορεῖ νὰ μᾶς παρουσιάσει. Μπορεῖ νὰ μᾶς παρουσιάσει ἐξωτερικοὺς ἢ ἐσωτερικοὺς πειρασμούς. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τοὺς ὑπομείνουμε. Μπορεῖ νὰ μᾶς παρουσιάσει ἀσθένειες, θλίψεις καὶ δυσκολίες ἀναπάντεχες. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὶς ἀντιμετωπίσουμε. Μπορεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ ἐκδηλωθοῦν πάθη, ἀδυναμίες, ἐλαττώματά μας. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὰ πολεμήσουμε. Ἡ νέκρωση τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου εἶναι καθημερινὸς σταυρὸς ποὺ καλούμαστε νὰ τὸν σηκώνουμε. Μπορεῖ ὡς χριστιανοὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸν ὀνειδισμὸ τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ παίρνουμε ἐπάνω μας τὸν ὀνειδισμὸ τοῦ Χριστοῦ (Ἑβρ. ιγ΄ [13] 13), ἕτοιμοι νὰ περιφρονηθοῦμε γι’ Αὐτόν, ὅπως ἀτιμάσθηκε καὶ περιφρονήθηκε Ἐκεῖνος. Μπορεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ παρουσιασθοῦν καθήκοντα, ὑποχρεώσεις ποὺ χρειάζονται αὐταπάρνηση καὶ κόπο γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν. Ἂς εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὰ ἐπιτελέσουμε μὲ χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμό, χωρὶς νὰ γογγύζουμε. Μπορεῖ νὰ αἰσθανόμαστε κουρασμένοι καὶ νὰ θέλουμε λίγο νὰ χαλαρώσουμε, νὰ ξεκουρασθοῦμε, παραλείποντας τὸ ἡμερήσιο πρόγραμμα τῆς πνευματικῆς ζωῆς ποὺ ἀκολουθοῦμε. Ἂς μὴν ὑποχωροῦμε στὴν ἀδυναμία τῆς σάρκας. Ὅ,τι δὲν γίνεται στὴν ὥρα του, συνήθως δὲν γίνεται ποτέ. Ἂς μὴν παραλείπουμε τὴν προσευχή, τὴν πνευματικὴ μελέτη, τὴν παρακολούθηση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τότε βαδίζουμε τὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό. Μπορεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας νὰ συνεργασθοῦμε μὲ δύστροπους ἀνθρώπους. Ἂς ἔχουμε τὴ διάθεση νὰ τοὺς «οἰκονομήσουμε». Τότε σηκώνουμε τὸν σταυρό μας.
Μὲ δυὸ λόγια ἡ ἔννοια τοῦ στίχου εἶναι νὰ συνηθίσουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ κάθε περίσταση νὰ ἀνταποκρίνεται στὸ καθῆκον τῆς στιγμῆς. Νὰ δείχνουμε τὴν αὐταπάρνηση καὶ τὴν ὑπομονὴ ποὺ χρειάζεται. Νὰ δίνουμε καλὲς ἐξετάσεις τὴν ὥρα τοῦ καθήκοντος, ἀκολουθώντας τὸν Κύριο «ὅπου ἂν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄ [14] 4). Νὰ ἀνανεώνουμε καθημερινῶς τὴν ἀπόφαση τῆς ἄρσεως τοῦ σταυροῦ μας. Νὰ σταυρώνουμε «τὸν ἐν ἡμῖν παλαιὸν ἄνθρωπον» καὶ νὰ ζοῦμε «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». Νὰ κόβουμε τὸ δικό μας θέλημα καὶ νὰ κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τότε σηκώνουμε τὸν σταυρό μας.
Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ λιποψυχήσει κανεὶς καὶ πεῖ: «Κάθε στιγμὴ καὶ ὥρα τῆς ζωῆς μας, ὅλο σταυρὸ θὰ σηκώνουμε;», ὀφείλουμε νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ μία ὄψη τοῦ νομίσματος. Ὅσοι ἐθελοντικὰ γίνονται σταυροφόροι καὶ ἀκολουθοῦν τὸν Χριστό, αἰσθάνονται συνοδοιπόρο τὸν Σταυροφόρο τῶν αἰώνων, ὁ Ὁποῖος δὲν τοὺς ὁδηγεῖ μόνο στὸ σταυρό, ἀλλὰ καὶ στὴν ἀνάσταση! Γίνονται μέτοχοι ὄχι μόνο στὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴ δόξα Του! Θὰ χαίρονται τὴ ζωή τους στὸν κόσμο τοῦτο, ἀκόμη καὶ στὶς πιὸ δύσκολες καὶ στενόχωρες καταστάσεις. Καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν τὰ ἄρρητα κάλλη τοῦ Παραδείσου στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!
