Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΙΜΟΘΕΟΣ
Σπουδαία μορφή τῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ὁ Τιμόθεος. Ἡ γνωριμία του μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο, ἡ ἀφοσίωσή του στή νέα πίστη, τήν πίστη στόν Κύριο Ἰησοῦ, ὁ ἱεραποστολικός του ζῆλος γιά τήν ἐπικράτηση τῆς ἀλήθειας, ἡ δράση του ὡς ἐπισκόπου στή μεγάλη πόλη τῆς Ἐφέσου, τό μαρτυρικό του τέλος συνιστοῦν μία προσωπικότητα ἄξια μελέτης καί μιμήσεως.
Ὁ θεῖος Παῦλος, τό σκεῦος αὐτό τῆς ἐκλογῆς τοῦ Χριστοῦ, κατά τήν πρώτη περιοδεία του ἐπισκέπτεται τή μικρή πόλη τῆς Λυκαονίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τά Λύστρα. Ἦταν ἄραγε τυχαία ἡ ἐπίσκεψή του ἐκείνη; Κάθε ἄλλο. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο τόν κατευθύνει πρός τά ἐκεῖ. Δέν εἶναι μόνο τά πλήθη, πού περιμένουν νά ἀκούσουν τή διδασκαλία γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι ἐκεῖ καί ἕνα ἄνθος, πού τό ἔχει προορίσει ὁ Θεός νά εὐωδιάσει καί νά μεταδώσει στόν κόσμο τήν εὐωδία τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ Τιμόθεος. Παιδί εἰδωλολάτρη πατέρα, ἀλλά πολύ πιστῆς Ἰουδαίας μητέρας, τῆς Εὐνίκης, ἀπό τά ἀπαλά του χρόνια ἦλθε σέ ἐπικοινωνία μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, τό νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μ’ αὐτόν καθημερινό σύμβουλο καί ὁδηγό τόν ἀνέθρεψε ἡ Εὐνίκη, ἀλλά καί ἡ μητέρα της Λωίδα. Καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ γεμίζει τήν ὡραία ψυχή τοῦ Τιμοθέου, ἐνοικεῖ σ’ αὐτήν, κατά τήν ὡραία ἔκφραση τοῦ Παύλου, καί τήν ἑτοιμάζει γιά μεγάλα ἔργα καί ὑψηλή ἀποστολή. Πόση χαρά δέν θά δοκίμασε ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, ὅταν, παρά τή νεότητα τῆς ἡλικίας τοῦ Τιμοθέου, διέκρινε, ὅτι διαθέτει πολλά προσόντα γιά τό ἔργο τοῦ Εὐαγγελίου! Πόσες προσευχές δέν θά ἔστειλε στόν Κύριο νά τόν διατήρησει καί νά τόν καταστήσει ἱκανό νά γίνει συνεργός του!
Καί δέν διαψεύσθηκε στίς ἐλπίδες καί προσδοκίες του. Ὁ Τιμόθεος ὅσο μεγαλώνει, τόσο καί δείχνει τίς πλούσιες ἀρετές, μέ τίς ὁποῖες εἶναι στολισμένος. Ἡ νέα πίστη τόν ἔχει ὁλοκληρωτικά πληρώσει. Εἶναι ἕτοιμος νά συγκακοπαθήσει μέ τόν δάσκαλό του γιά τήν ἐπικράτησή της. Καί νά ὁ Παῦλος κατά τή δευτέρα ἀποστολική του περιοδεία τόν παίρνει μαζί του. Δέν ἦταν ἡ ἀπόφασή του τυχαία. Ἦταν ἀποτέλεσμα προφητικῆς ἀποκαλύψεως, τήν ὁποία ἐνήργησε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, πού γνωρίζει τά βάθη τῆς καρδιᾶς τῶν ἀνθρώπων. Πολύ σπουδαία εἶναι ἡ σχετική μαρτυρία τοῦ Πνεύματος. Στήν πρώτη ἐπιστολή, τήν ὁποία τοῦ ἔστειλε ὁ θεῖος Παῦλος ἀπό τή Ρώμη, τόν προτρέπει νά στρατεύεται τήν καλή στρατεία καί νά μή ξεχνᾶ ὅτι οἱ προφητεῖες, πού λέχθηκαν γιά τόν Τιμόθεο, τόν ὁδήγησαν νά τόν ἐκλέξει συνεργάτη του (Α΄ Τιμόθ. α΄ 18). Κουράζεται βεβαίως ὁ νεαρός Τιμόθεος ἀπό τίς συνεχεῖς μετακινήσεις καί τούς κόπους τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου. Δείχνει ὅμως σ’ ὅλα ἐξαιρετική αὐταπάρνηση, τήν ὁποία ὁ διδάσκαλός του σημειώνει τόσο εὔφημα στήν πρός Φιλιππησίους ἐπιστολή του. Σάν τέκνο πού συνεργάζεται μέ τόν πατέρα του δούλευσε μαζί μου ὁ Τιμόθεος γιά τή διάδοση τοῦ εὐαγγελίου (β΄ 22). Κατά τήν τρίτη περιοδεία του βρίσκουμε τόν Τιμόθεο κοντά στόν Παῦλο στήν Ἔφεσο, καί ἀργότερα στήν Κόρινθο καί στήν Τρωάδα καί στά Ἱεροσόλυμα. Καί ὅταν ὁ πολυταλαιπωρημένος διδάσκαλος βρίσκεται φυλακισμένος στή Ρώμη, ὁ ἀφωσιωμένος μαθητής καί συνεργάτης του βρίσκεται μαζί του. Κατά τήν τετάρτη περιοδεία του ὁ Ἀπόστολος, ἐκτιμώντας τά μεγάλα πνευματικά καί διοικητικά προσόντα τοῦ Τιμοθέου, τήν ἀρετή του καί τήν σύνεσή του, τόν ἐγκαθιστᾶ ἐπίσκοπο τῆς Ἐφέσου. Εἶναι νέος στήν ἡλικία. Καί ὅμως ὁ Ἀπόστολος τόν κρίνει ὥριμο νά ποιμάνει τήν Ἐκκλησία τῆς τόσο ὀνομαστῆς πολυάνθρωπης πόλεως, τῆς Ἐφέσου. «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω», τοῦ γράφει πάλι στήν πρώτη του ἐπιστολή (δ΄ 12). Παρά τήν νεότητά του παρουσίασε βίο φρονίμου καί ἐνάρετου γέροντος, ὥστε κανείς νά μή καταφρονεῖ τή νεότητα τῆς ἡλικίας του. Καί πράγματι. Μέ προθυμία ἐξαιρετική, μέ αὐταπάρνηση ἀποστολική, μέ ζῆλο ἔνθεο ποιμαίνει ὁ Τιμόθεος τήν μεγάλη Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου! Ἐκλέγει καί χειροτονεῖ πρεσβυτέρους, κηρύττει τό Εὐαγγέλιο, καταδεικνύει τό ψεῦδος τῆς εἰδωλολατρίας, κτίζει τό μεγαλοπρεπές οἰκοδόμημα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Κίνδυνοι, διωγμοί, ἀντιδράσεις χαλυβδώνουν περισσότερο τήν πίστη του καί τόν ὁπλίζουν μέ θάρρος ἀπαράμιλλο γιά νά φέρει σέ πέρας τό ὑψηλό του ἔργο. Οἱ ἐξαιρετικά μεγάλες κατακτήσεις τῆς πίστεως στήν Ἀσία εἶναι ἀσφαλῶς καρπός τῶν κόπων καί τῶν ἀγώνων τοῦ Τιμοθέου. Πόσο χαίρεται ὁ Ἀπόστολος, ὅταν πληροφορεῖται τήν ἐξαιρετική ἀπόδοση τοῦ μαθητῆ!
Ἀλλά ὁ μεγάλος ἀγωνιστής ἑτοιμάζεται γιά τό μαρτύριο. Θέλει ὅμως νά δεῖ γιά τελευταία φορά τόν ἄξιο μαθητή καί συνεργάτη. Γι’ αὐτό τοῦ γράφει νά πάει στή Ρώμη νά τόν συναντήσει. Ὁ Τιμόθεος σπεύδει νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία τοῦ Παύλου. Πόσο συγκινητική εἰκόνα παρουσίασαν οἱ δυό στρατιῶτες τοῦ οὐρανίου βασιλέως! Ὁ ἕνας ἕτοιμος νά ἀντιμετωπίσει τό μαρτύριο, ἀκατάβλητος ἀγωνιστής καί στρατιώτης, ὁ ἄλλος νέος ἀκόμη, ἀκμαῖος, ἀλλά μέ τόση σύνεση, μέ τόση σοφία, μέ τόση ἁγιότητα. Πόσο θά σκίρτησε ἡ καρδία τοῦ ἀγωνιστή, ὅταν εἶδε τόν συστρατιώτη κοντά του! Μετά τό μαρτύριο τοῦ Παύλου ὁ Τιμόθεος συνεχίζει στήν Ἔφεσο τό ὡραῖο ἔργο του. Τό κήρυγμα ἔχει ἀρχίσει νά ἀποδίδει σπουδαίους καρπούς. Ἀλλά καί ἡ εἰδωλολατρία εἶναι ἀκόμη πολύ δυνατή. Δέν μένει μέ σταυρωμένα τά χέρια. Εἶναι τό ἔτος 97 μ.Χ. Αὐτοκράτωρ στή Ρώμη εἶναι ὁ Δομιτιανός.
Στήν Ἔφεσο οἱ εἰδωλολάτρες ἔχουν ὀργανώσει θορυβώδη ἑορτή πρός τιμή τῆς Ἀρτέμιδος. Μέσα σ’ ὅλη τήν πόλη ἐπιδεικτικά περιφέρονται κάποια εἴδωλα. Τά ἔξαλλα πλήθη ἔχουν ἀναστατωθεῖ. Ἐκεῖνοι πού κρατοῦν τά εἴδωλα, πέφτουν πάνω στόν κόσμο καί σκοτώνουν ὅσους μπορέσουν. Διαπράττονται ὄργια. Ὁ Τιμόθεος γεμάτος ἀπό θεῖο ζῆλο ζητᾶ καί συνιστᾶ νά σταματήσουν τίς ἐγκληματικές πράξεις. Ἄλλ ἐκεῖνοι ἐπιτέθηκαν ἐναντίον του καί μέ ξύλα καί ρόπαλα τόν ἄφησαν νεκρό. Τέλος ἀντάξιο μιᾶς ζωῆς τελείως ἀφιερωμένης στόν Θεό. Ἡ μαρτυρία τοῦ αἵματος ἐπισφραγίζει τή μαρτυρία τοῦ κηρύγματος, στήν ὁποία ὁλόψυχα ἀφοσιώθηκε. Οἱ Χριστιανοί ἔκλαψαν τόν ἀνεκτίμητο ἐπίσκοπό τους. Τό ἱερό του λείψανο ἀργότερα μεταφέρθηκε στήν Κωνσταντινούπολη καί κατατέθηκε κάτω ἀπό τήν ἁγία Τράπεζα τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, μαζί μέ τά ἱερά λείψανα τῶν Ἀποστόλων Ἀνδρέου καί Λουκᾶ. Δίπλα στό θρόνο τοῦ Παντοκράτορος πού τώρα βρίσκεται, μεσιτεύει γιά ὅλους ἐκείνους πού ἀγωνίζονται τόν ἔνδοξο ἀγώνα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί τῆς διαδόσεως τῆς ἀληθείας, γιά χάρη τῆς ὁποίας τόσο μόχθησε καί θυσιάσθηκε.
Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπό τή Ζωή τῶν Ἁγίων»
Ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου