Ἀποτελεῖ φυσιολογικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὕπνος. Καὶ μάλιστα ἰδιαίτερα ἀπαραίτητη. Αἰσθανόμαστε δὲ τὴ χρησιμότητά του, ὅταν ἐνδεχομένως γιὰ διάφορους λόγους καὶ πρὸς καιρὸν μᾶς λείψει… Πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺ πολλὲς φορὲς δυσκολεύονται νὰ κοιμηθοῦν ἢ καὶ ἄλλοι ποὺ λόγῳ φόρτου ἐργασίας ἢ ἐξαιτίας κάποιας ἀσθένειας δὲν μποροῦν νὰ ἀπολαύσουν αὐτὸ τὸ ἀγαθὸ τοῦ ὕπνου. Πόσο, ἀλήθεια, ἀνανεώνει τὸ σῶμα ἀλλὰ καὶ τὶς ψυχοδιανοητικὲς δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὕπνος! Πραγματικά, ὅταν ἀναπαυόμαστε καλά, ἱκανοποιητικὰ τὶς βραδινὲς ὧρες ἢ κάποιες ἄλλες ὧρες μέσα στὸ 24ωρο, πόσο διαφορετικοί, ἀνανεωμένοι καὶ δυνατοὶ αἰσθανόμαστε!
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄνθρωποι ποὺ θυσιάζουν πολλὲς φορὲς καὶ αὐτὸ τὸ ἀγαθὸ καὶ συνάμα τὴν ἀνάγκη τοῦ ὕπνου. Γιὰ ποιὸν λόγο ἄραγε; Κάποιοι γιὰ προσωπικὲς ὑποθέσεις, ἄλλοι γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν ἐπιούσιο ἄρτο καὶ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἄλλοι γιὰ νὰ θρέψουν τὶς οἰκογένειές τους ἢ γιὰ νὰ συντρέξουν συνανθρώπους τους στὶς δικές τους ἀνάγκες. Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, καὶ κάποιοι ποὺ θυσιάζουν καὶ αὐτὴ τὴ σωματική τους ἀνάπαυση γιὰ νὰ διαπράξουν ἔργα ἁμαρτίας. Νὰ ξενυχτήσουν ἐνδεχομένως διασκεδάζοντας ἁμαρτωλὰ σὲ ὕποπτα σκοτεινὰ καταγώγια ἢ ὁρισμένοι νὰ κυκλοφορήσουν οὐσίες θανάτου, νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν συνάνθρωπο, νὰ διαρρήξουν ἄλλοι σπίτια, σκορπίζοντας πόνο καὶ σπαραγμό.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ κάποιοι ἄλλοι ἄνθρωποι ποὺ ἀθόρυβα, θυσιαστικά, μὲ πολλὴ ἀγάπη ἀρνοῦνται πολλὲς φορὲς καὶ αὐτὸ τὸ δικαίωμα τοῦ ὕπνου καὶ τῆς σωματικῆς ἀναπαύσεως. Ἄνθρωποι ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεὸ καὶ τὰ πλάσματά Του. Πραγματικοὶ υἱοὶ τοῦ φωτός, ποὺ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀδελφῶν τους, Χριστιανοὶ ποὺ ἐμπνέονται ἀπὸ τὸ αἰώνιο παράδειγμα τοῦ ἀγρυπνοῦντος Χριστοῦ μας, ὁ Ὁποῖος πολλὲς φορὲς κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή Του ἀγρυπνοῦσε προσευχόμενος.
Καὶ σήμερα ὑπάρχουν Μοναχοὶ ποὺ προσεύχονται ἀδιάκοπα ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καὶ σωτηρίας. Ἢ ἄλλες εὐσεβεῖς ψυχὲς μέσα στὸν κόσμο, ποὺ τρέχουν ὅπου μποροῦν, δίχως νὰ ὑπολογίζουν κόπους, γιὰ νὰ συμπαρασταθοῦν σὲ πονεμένους, θλιβομένους, πενθοῦντες, ἀσθενεῖς συνανθρώπους μας. Ὑπάρχουν καὶ σήμερα ψυχὲς ποὺ ἀγωνίζονται. Ποὺ ἀνταποκρίνονται στὸ αἴτημα τοῦ Κυρίου πρὸς τοὺς Μαθητές Του στὸν Κῆπο τῶν Ἐλαιῶν, λίγο πρὶν τὸ Πάθος Του, κατὰ τὴν ἐναγώνια προσευχή Του: «μείνατε ᾧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ».
Πόσο μεγαλειῶδες καὶ συγκινητικὸ εἶναι πραγματικὰ νὰ ἀγρυπνεῖ, νὰ γρηγορεῖ κάποιος μαζὶ μὲ τὸν Θεὸ στὴν προσευχή! Νὰ θυσιάζει τὸν ὕπνο, τὴν ξεκούρασή Του γιὰ νὰ συναντᾶται καὶ νὰ συνομιλεῖ μὲ τὸν Θεό. Ἢ νὰ ἐγείρεται «ὄρθρου βαθέος», πολὺ πρωὶ γιὰ νὰ λατρεύσει τὸν ἅγιο Θεὸ στὸ ναό Του! Ἢ ἀκόμη γιὰ νὰ βοηθήσει κάποιον ποὺ ἔχει δυσκολία, νὰ ξενυχτήσει μαζί του πάνω ἀπὸ τὸ προσκέφαλό του στὸ κρεβάτι τοῦ πόνου! Τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι πραγματικὰ ἀκοίμητοι, ἀγωνιστὲς πάνω στὸ καθῆκον τῆς ἀγάπης στὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ.
Ἐμπνεόμαστε κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε οἱ ἀκοίμητοι στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ ζοῦμε. Κοντὰ στοὺς δικούς μας προσωπικοὺς ἀγῶνες καὶ κόπους ἂς θυσιαζόμαστε καὶ γιὰ τοὺς ἄλλους. Νὰ τρέχουμε παντοῦ γιὰ νὰ ποῦμε ἕνα λόγο παρηγορητικό, νὰ συνδράμουμε ἕναν ἀναγκεμένο ἀδελφό μας, νὰ βοηθήσουμε ἕναν ἄστεγο, ἕναν ἀσθενή, ἕναν πρόσφυγα. Ἂς σταθοῦμε ἀκοίμητοι, ἀγρυπνοῦντες, δεόμενοι «ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου». Τὸ κακὸ δίπλα μας λυσσομανᾶ, χάνονται ψυχές. Τὸ σκάφος τῆς Πατρίδας μας κλυδωνίζεται, ὁ κόσμος σπαράσσεται. Δὲν ἔχουμε τὴν πολυτέλεια τῆς ἀναπαύσεως σήμερα… Πρέπει νὰ μένουμε ἄγρυπνοι, ἀκοίμητοι. Ἀκριβῶς ὅπως παλαιὰ στὰ χρόνια τοῦ Βυζαντίου ὑπῆρχε μία Μονή, ἡ ἐπονομαζόμενη «τῶν Ἀκοιμήτων», στὴν ὁποία ἡ προσευχὴ γιὰ τὸν κόσμο δὲν σταματοῦσε ποτέ.
Ὅσοι τὸ κάνουν αὐτό, ὅσοι προσεύχονται, ὅσοι διακονοῦν θυσιαστικὰ τοὺς ἄλλους στὶς ἀνάγκες τους, προσφέρουν στὸν κόσμο τὴ μεγαλύτερη βοήθεια καὶ εἶναι ἄνθρωποι ἀληθινὰ εὐλογημένοι.
