ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016
Β΄ Νηστειῶν, Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ: Μάρκ. β΄ 1-12
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς Καπερναοὺμ καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων· καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ’ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ παραλυτικῷ· σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
ΤΟ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΟ ΔΩΡΟ
«Tέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου»
Ἔχουμε συνηθίσει νὰ λέμε ὅτι «πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι ἡ ὑγεία». Κι ἐννοοῦμε συνήθως τὴν ὑγεία τοῦ σώματος. Ὡστόσο ὁ Κύριος στὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο μᾶς καλεῖ νὰ στρέψουμε τὸ ἐνδιαφέρον μας στὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας πρωτίστως. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅταν μὲ πολλοὺς κόπους ἔφεραν μπροστά του ἕναν παράλυτο γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει, ἀφοῦ τὸν κοίταξε μὲ συμπάθεια, τοῦ εἶπε: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Θέλησε δηλαδὴ νὰ χτυπήσει πρῶτα τὴν αἰτία, τὴν ἁμαρτία, κι ἔπειτα νὰ θεραπεύσει τὸ ἀποτέλεσμα, τὴν παράλυση τοῦ σώματος. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μᾶς δίδαξε ὅτι ἡ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν εἶναι πολυτιμότερη ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴ σωματικὴ ὑγεία. Διότι ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ χειρότερη ἀσθένεια, καὶ αὐτὴν πρέπει πρωτίστως νὰ καταπολεμήσουμε.
1. ΑΜΑΡΤΙΑ, Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Πόσο ὑποφέρει ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι προσκολλημένη στὴν ἁμαρτία! Τὸ ἄγχος καὶ οἱ φοβίες, οἱ τύψεις καὶ οἱ ἐνοχές, ἡ ταραχὴ καὶ ἡ ἀγωνία ἀποτελοῦν καταστάσεις ὀδυνηρὲς ποὺ βασανίζουν τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διώχνουν τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὴν ψυχή του.
Ὁ Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζει τὴν ἁμαρτία «ἀρρωστία ψυχῆς» (P.G. 31, 260), διότι ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ τὴν πιὸ ἐπικίνδυνη καὶ θανατηφόρα νόσο. Οἱ ἀρρώστιες τοῦ σώματος μᾶς ἐπηρεάζουν μόνο τὸ χρονικὸ διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας, ἐνῶ οἱ ἀσθένειες τῆς ψυχῆς ἔχουν συνέπειες αἰώνιες καὶ συνεπάγονται τὸν αἰώνιο θάνατο, δηλαδὴ τὸν παντοτινὸ χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν αἰώνια κόλαση. Καὶ ὅπως σημειώνει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, στὸν ὁποῖο εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινὴ Κυριακή, «οὗτός ἐστιν ὁ κυρίως θάνατος, τὸ διαζευχθῆναι τὴν ψυχὴν τῆς θείας χάριτος καὶ τῇ ἁμαρτίᾳ συζυγῆναι… τοῦτον καὶ ἡμεῖς φύγωμεν πάσῃ δυνάμει» (ΕΠΕ 8, 358). Δηλαδή, αὐτὸς εἶναι ὁ κυρίως θάνατος, τὸ νὰ χωρίσει ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὴ θεία χάρη καὶ νὰ ἔλθει σὲ γάμο μὲ τὴν ἁμαρτία… Αὐτὸν τὸν θάνατο ἂς ἀποφύγουμε «πάσῃ δυνάμει»! Καὶ θὰ τὸν ἀποφύγουμε, ἂν καταπολεμήσουμε ἄμεσα τὴν ἁμαρτία.
2. ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
Εἶναι χαρακτηριστικὸ καὶ ἀξιοσημείωτο τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ δείχνουμε οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος. Φροντίζουμε νὰ κάνουμε τακτικὰ τὶς ἀπαραίτητες ἰατρικὲς ἐξετάσεις, λαμβάνουμε φαρμακευτικὴ ἀγωγή, δὲν διστάζουμε νὰ προχωρήσουμε καὶ σὲ ἐγχείρηση, ὅσο ἐπώδυνη κι ἂν εἶναι, προκειμένου νʼ ἀποκτήσουμε τὴν ὑγεία μας. Καὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ δὲν ὑπολογίζουμε οὔτε κόπους οὔτε χρήματα. Εἴμαστε πρόθυμοι νὰ ταξιδέψουμε χιλιόμετρα μακριὰ καὶ νὰ ξοδέψουμε ὁλόκληρη περιουσία, γιὰ νὰ βροῦμε τὸν κατάλληλο γιατρὸ καὶ νὰ ἐπιτύχουμε τὴ θεραπεία.
Εἶναι συνεπῶς ἀπαραίτητο νὰ δείξουμε παρόμοιο ζῆλο καὶ γιὰ τὴ ὑγεία τῆς ψυχῆς μας. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ μόνος Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων, εἶναι δίπλα μας. Μᾶς καλεῖ νὰ προσέλθουμε στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ νὰ καταθέσουμε μὲ συντριβὴ καὶ μετάνοια τὸν πόνο τῆς ψυχῆς μας· νὰ ὁμολογήσουμε τὶς ἁμαρτίες καὶ τὴν προσωπικὴ ἐνοχή μας καὶ νὰ λάβουμε τὴν ἄφεση καὶ τὴ συγχώρηση. Καὶ στὴ συνέχεια μᾶς περιμένει στὴ θεία Λειτουργία, γιὰ νὰ κοινωνήσουμε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» καὶ «εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θεραπεία ὅμως ὑπάρχει καὶ ἡ πρόληψη. Στὴν ἐποχή μας γίνεται πολὺς λόγος γιὰ τὴν καλὴ διατροφή. Νὰ εἶναι ὑγιεινή, ἐπαρκής, πλούσια σὲ βιταμίνες καὶ θρεπτικὰ συστατικά… Παρομοίως προβάλλεται καὶ ἡ ἀνάγκη νὰ διατηρεῖ ὁ ἄνθρωπος καλή φυσικὴ κατάσταση. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ σώματος. Πόσο περισσότερο ὀφείλουμε νὰ φροντίζουμε γιὰ τὴν ψυχή μας!
Ἡ καθημερινὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ μέσῳ τῆς προσευχῆς, ἡ μελέτη τοῦ θείου λόγου, ἡ συμμετοχή μας στὴ θεία Λατρεία καὶ τὰ ἱερὰ Μυστήρια ἀποτελοῦν ἀνεξάντλητες πηγὲς πνευματικῆς τροφοδοσίας. Παράλληλα ἡ νηστεία, ἡ ἐγκράτεια, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν δυναμώνουν τὴν ψυχή, ὥστε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίζει μὲ ἐπιτυχία τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ.
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ τὸ παράδειγμά τους μᾶς διδάσκουν «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου». Νὰ μὴ δίνουμε δηλαδὴ μεγάλη σημασία στὸ σῶμα, ποὺ φθείρεται, ἀλλὰ νὰ φροντίζουμε μὲ ἐπιμέλεια τὴν ψυχή, ποὺ εἶναι ἀθάνατη.
Ἀδελφοί, διανύουμε τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ποὺ εἶναι κατ’ ἐξοχὴν περίοδος μετανοίας. Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ στὸ Μυστήριο τῆς ἀφέσεως, γιὰ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Οἱ Πνευματικοὶ περιμένουν. Ἂς μὴν ἀναβάλλουμε, διότι ἡ ἀναβολὴ μπορεῖ νὰ εἶναι καταστρεπτική. Ἂς προετοιμαστοῦμε κι ἂς προσέλθουμε στὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση, γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὸν Κύριο νὰ λέει καὶ στὴ δική μας ψυχή: «Τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».
