ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016
Ε΄ Νηστειῶν: Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας: Ἑβρ. θ΄ 11-14
Ἀδελφοί, Χριστὸς παραγενόμενος ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς, οὐ χειροποιήτου, τοῦτ᾿ ἔστιν οὐ ταύτης τῆς κτίσεως, οὐδὲ δι᾿ αἵματος τράγων καὶ μόσχων, διὰ δὲ τοῦ ἰδίου αἵματος εἰσῆλθεν ἐφάπαξ εἰς τὰ Ἅγια, αἰωνίαν λύτρωσιν εὑράμενος. εἰ γὰρ τὸ αἷμα ταύρων καὶ τράγων καὶ σποδὸς δαμάλεως ραντίζουσα τοὺς κεκοινωμένους ἁγιάζει πρὸς τὴν τῆς σαρκὸς καθαρότητα, πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι;
ΘΥΣΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ
1. Ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος»
Εἶναι μοναδικὴ καὶ ἀνεκτίμητη ἡ θυσία ποὺ προσέφερε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Σ’ αὐτὴ τὴ θυσία καὶ τὰ ἀγαθὰ ἀποτελέσματά της ἀναφέρεται ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή.
Ὅταν ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴ γῆ, ἀνέλαβε ὡς Ἀρχιερεὺς νὰ προσφέρει τὴ μόνη λυτρωτικὴ θυσία καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὰ ἀγαθὰ ποὺ προσδοκοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀλλὰ δὲν μποροῦσαν νὰ τὰ βροῦν. Διότι οἱ θυσίες ποὺ προσέφεραν ἀδυνατοῦσαν νὰ τοὺς ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὴν ἔνοχη συνείδηση καὶ νὰ τοὺς χαρίσουν τὴν ἄφεση καὶ τὴ σωτηρία. Ὁ Χριστὸς ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς ἐπέτυχε ὡς «ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν». Διότι ὡς ὁ μόνος Ἀρχιερεὺς εἰσῆλθε στὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων «διὰ τῆς μείζονος καὶ τελειοτέρας σκηνῆς», δηλαδὴ μέσα ἀπὸ μιὰ ἀνώτερη καὶ τελειότερη σκηνή, ποὺ δὲν κατασκευάστηκε ἀπὸ χέρια ἀνθρώπων· αὐτὴ ἡ τέλεια σκηνὴ εἶναι τὸ σῶμα Του, ποὺ ἔγινε κατοικία τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ τὸ ὁποῖο, ἐπειδὴ συνελήφθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, δὲν προερχόταν ἀπὸ τὴν κτίση αὐτή, ἀλλὰ ἀποτελοῦσε νέα πνευματικὴ κτίση. Δὲν εἰσῆλθε λοιπὸν ὁ Χριστὸς μέσα σὲ μιὰ ἐπίγεια σκηνή, ὅπως ἦταν ἡ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, ἀλλὰ προσέφερε τὴ μία καὶ μόνη λυτρωτικὴ θυσία, μέσα ἀπὸ τὴ σκηνὴ τοῦ σώματός Του, ποὺ εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερη καὶ τελειότερη.
Δὲν προσέφερε ὁ Χριστὸς ὡς θυσία τὸ αἷμα τράγων καὶ μόσχων, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων. Ἀλλὰ μὲ τὸ δικό Του αἷμα, «διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος», εἰσῆλθε μιὰ γιὰ πάντα στὰ ἐπουράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ ἐξασφάλισε γιὰ μᾶς ἀπολύτρωση ὄχι προσωρινὴ ἀλλὰ αἰώνια.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι θυσία ποὺ τὴν προσφέρει ἕνας ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος σὲ ἐπίγειο θυσιαστήριο. Οὔτε εἶναι θυσία ζώων καὶ ραντισμὸς μὲ αἷμα καὶ στάχτη ἀπὸ τὴ θυσία αὐτή. Στὴ μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη αὐτὴ θυσία, θύτης καὶ θύμα εἶναι ὁ Ἴδιος, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι ὁ αἰώνιος Ἀρχιερεύς, ποὺ προσέφερε τὴν πλέον εὐάρεστη θυσία στὸ Θεό, τὸν ἴδιο Του τὸν ἑαυτό. Μία φορὰ καὶ γιὰ πάντα προσέφερε ὁ Μέγας Ἀρχιερεὺς τὴ θυσία αὐτὴ καὶ ἐξασφάλισε γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους τὴν αἰώνια λύτρωση.
Αὐτὴ τὴ μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη θυσία προβάλλει ἡ Ἐκκλησία κάθε φορὰ ποὺ τελεῖ τὴ θεία Λειτουργία. Κέντρο τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Αὐτὸς εἶναι ὁ «προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος» (Εὐχὴ τοῦ Χερουβικοῦ). Αὐτὸς ἔγινε τὰ πάντα γιὰ τὸν ἄνθρωπο: Ἀρχιερεὺς ποὺ προσφέρει, Ἀμνὸς ποὺ προσφέρεται, Θεὸς ποὺ δέχεται τὴν προσφορά. Ἂς συμμετέχουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς στὴ θεία Λειτουργία μὲ πολλὴ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Εὐεργέτη μας Κύριο. Ἂς καταφεύγουμε μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα στὸ Μεγάλο Ἀρχιερέα, διότι ἡ θυσία Του μᾶς ἐξασφαλίζει πλοῦτον ἀγαθῶν. Μᾶς χαρίζει τὴν ἄφεση καὶ τὴ λύτρωση, ὥστε νὰ λατρεύουμε τὸν ἅγιο Θεὸ μὲ καθαρὴ συνείδηση, ὅπως ἀναφέρει ἡ συνέχεια τῆς περικοπῆς.
2. Μὲ ἀκατάκριτη συνείδηση
Ἐρωτᾶ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος: Ἐὰν τὸ αἷμα τῶν ταύρων καὶ τῶν τράγων καὶ τὸ ράντισμα μὲ τὸ νερὸ καὶ τὴ στάχτη τῆς δαμάλεως ποὺ κατακαιγόταν στὸ θυσιαστήριο ἐξαγνίζει τὸ σῶμα αὐτῶν ποὺ θεωροῦνται ἀκάθαρτοι γιὰ νὰ μποροῦν νὰ μετέχουν στὴ λατρεία, πόσο μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ τὸ αἰώνιο Πνεῦμα ποὺ κατοικοῦσε μέσα Του πρόσφερε στὸ Θεὸ ὡς θυσία τὸν ἑαυτό Του τελείως καθαρὸ καὶ ἐλεύθερο ἀπὸ κάθε ρύπο ἁμαρτίας, «καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων», δηλαδὴ θὰ καθαρίσει τὴ συνείδησή σας ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ φέρνουν στὴν ψυχὴ νέκρωση, καὶ θὰ σᾶς ἀξιώσει νὰ λατρεύετε ἀξίως τὸν ζωντανὸ Θεό;…
Πράγματι, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λατρεύει κανεὶς τὸν Θεό, ἐὰν δὲν διακόψει κάθε σχέση μὲ τὰ θανατηφόρα ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Διότι πῶς θὰ προσκυνήσει τὸν ἀληθινὸ Θεὸ ἐκεῖνος ποὺ ἔχει θεοποιήσει τὸ χρῆμα, τὴν κοιλία ἢ τὴ σαρκικὴ ἡδονή;… Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα μὲ τὴν ὁσία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, ποὺ ἑορτάζουμε σήμερα. Ἡ γυναίκα αὐτὴ ζοῦσε βυθισμένη στὴν ἀκολασία. Ὅταν ὅμως ἐπισκέφθηκε τοὺς Ἁγίους Τόπους, αἰσθάνθηκε μία δύναμη νὰ τὴν ἐμποδίζει νὰ προσκυνήσει τὸν Τίμιο Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ τὴ συγκλόνισε. Μετανόησε γιὰ τὶς ἁμαρτίες της, κι ἔζησε τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της στὴν ἔρημο μὲ συντριβὴ ψυχῆς καὶ σκληροὺς ἀσκητικοὺς ἀγῶνες.
Κι ἐμεῖς, καθὼς πλησιάζουμε πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἂς προσέλθουμε μὲ μετάνοια στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, ὥστε νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ λατρεύσουμε τὸν σταυρωθέντα καὶ ἀναστάντα Κύριο «ψυχαῖς καθαραῖς καὶ ἀρρυπώτοις χείλεσι» καὶ νὰ κοινωνήσουμε τὸ Πανάγιο Σῶμα καὶ τὸ Τίμιο Αἷμα Του μὲ ἀκατάκριτη συνείδηση καὶ ἁγνὴ καρδιά, γεμάτη ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν αἰώνιο Λυτρωτή μας.
