Ἀπόστολος: ἡμέρας, Πέμ. γ΄ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. η΄ 26 – 39):
26 Ἄγγελος δὲ Κυρίου ἐλάλησε πρὸς Φίλιππον λέγων· ἀνάστηθι καὶ πορεύου κατὰ μεσημβρίαν ἐπὶ τὴν ὁδὸν τὴν καταβαίνουσαν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Γάζαν· αὕτη ἐστὶν ἔρημος. 27 καὶ ἀναστὰς ἐπορεύθη. καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ Αἰθίοψ εὐνοῦχος δυνάστης Κανδάκης τῆς βασιλίσσης Αἰθιόπων, ὃς ἦν ἐπὶ πάσης τῆς γάζης αὐτῆς, ὃς ἐληλύθει προσκυνήσων εἰς Ἱερουσαλήμ, 28 ἦν τε ὑποστρέφων καὶ καθήμενος ἐπὶ τοῦ ἅρματος αὐτοῦ, καὶ ἀνεγίνωσκε τὸν προφήτην Ἡσαΐαν. 29 εἶπε δὲ τὸ Πνεῦμα τῷ Φιλίππῳ· πρόσελθε καὶ κολλήθητι τῷ ἅρματι τούτῳ. 30 προσδραμὼν δὲ ὁ Φίλιππος ἤκουσεν αὐτοῦ ἀναγινώσκοντος τὸν προφήτην Ἡσαΐαν, καὶ εἶπεν· ἆρά γε γινώσκεις ἃ ἀναγινώσκεις; 31 ὁ δὲ εἶπε· πῶς γὰρ ἂν δυναίμην, ἐὰν μή τις ὁδηγήσῃ με; παρεκάλεσέ τε τὸν Φίλιππον ἀναβάντα καθίσαι σὺν αὐτῷ. 32 ἡ δὲ περιοχὴ τῆς γραφῆς ἣν ἀνεγίνωσκεν ἦν αὕτη· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη· καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ. 33 ἐν τῇ ταπεινώσει αὐτοῦ ἡ κρίσις αὐτοῦ ἤρθη· τὴν δὲ γενεὰν αὐτοῦ τίς διηγήσεται; ὅτι αἴρεται ἀπὸ τῆς γῆς ἡ ζωὴ αὐτοῦ. 34 ἀποκριθεὶς δὲ ὁ εὐνοῦχος τῷ Φιλίππῳ εἶπε· δέομαί σου, περὶ τίνος ὁ προφήτης λέγει τοῦτο; περὶ ἑαυτοῦ ἢ περὶ ἑτέρου τινός; 35 ἀνοίξας δὲ ὁ Φίλιππος τὸ στόμα αὐτοῦ καὶ ἀρξάμενος ἀπὸ τῆς γραφῆς ταύτης εὐηγγελίσατο αὐτῷ τὸν Ἰησοῦν. 36 ὡς δὲ ἐπορεύοντο κατὰ τὴν ὁδόν, ἦλθον ἐπί τι ὕδωρ, καί φησιν ὁ εὐνοῦχος· ἰδοὺ ὕδωρ· τί κωλύει με βαπτισθῆναι; 37 εἶπε δὲ ὁ Φίλιππος· εἰ πιστεύεις ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἔξεστιν. ἀποκριθεὶς δὲ εἶπε· πιστεύω τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἶναι τὸν Ἰησοῦν Χριστόν. 38 καὶ ἐκέλευσε στῆναι τὸ ἅρμα, καὶ κατέβησαν ἀμφότεροι εἰς τὸ ὕδωρ, ὅ τε Φίλιππος καὶ ὁ εὐνοῦχος, καὶ ἐβάπτισεν αὐτόν. 39 ὅτε δὲ ἀνέβησαν ἐκ τοῦ ὕδατος, Πνεῦμα Κυρίου ἥρπασε τὸν Φίλιππον, καὶ οὐκ εἶδεν αὐτὸν οὐκέτι ὁ εὐνοῦχος· ἐπορεύετο γὰρ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ χαίρων.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
26 Κάποια μέρα ἕνας ἄγγελος Κυρίου μίλησε στό Φίλιππο καί τοῦ εἶπε: Σήκω καί πήγαινε πρός τό νότο, στό δρόμο πού κατεβαίνει ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ πρός τή Γάζα. Ὁ δρόμος αὐτός εἶναι ἐρημικός, καί δέν περνοῦν συχνά ἀπ’ αὐτόν διαβάτες. 27 Ὁ Φίλιππος σηκώθηκε καί πῆγε στόν ἐρημικό ἐκεῖνο δρόμο ὑπακούοντας στή διαταγή τοῦ ἀγγέλου. Καί νά, ἕνας ἄνθρωπος Αἰθίοπας, εὐνοῦχος, ἀνώτερος ἀξιωματικός καί αὐλικός τῆς Κανδάκης, τῆς βασίλισσας τῶν Αἰθιόπων. Αὐτός ἦταν διευθυντής καί διαχειριστής σ’ ὅλο τό θησαυρό καί τά οἰκονομικά της, καί εἶχε ἔλθει γιά νά προσκυνήσει στήν Ἱερουσαλήμ, διότι φαίνεται ὅτι ἦταν προσήλυτος. 28 Ἐπέστρεφε λοιπόν τή στιγμή ἐκείνη στήν πατρίδα του. Καθόταν πάνω στήν ἅμαξά του καί διάβαζε μεγαλόφωνα τόν προφήτη Ἡσαΐα. 29 Εἶπε τότε τό Ἅγιον Πνεῦμα στό Φίλιππο μέ ἐσωτερική νεύση στήν καρδιά του: Πλησίασε καί προσκολλήσου στήν ἅμαξα αὐτή. 30 Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Φίλιππος ἔτρεξε πρός τήν ἅμαξα καί πλησίασε πολύ σ’ αὐτήν, τόν ἄκουσε νά διαβάζει τόν προφήτη Ἡσαΐα. Τόν ρώτησε τότε: Ἄραγε καταλαβαίνεις αὐτά πού διαβάζεις; 31 Κι αὐτός τοῦ ἀπάντησε: Δέν τά καταλαβαίνω. Πῶς θά μποροῦσα νά τά καταλάβω, ἐάν δέν βρεθεῖ κάποιος νά μέ καθοδηγήσει; Κι ἐπειδή ἀντιλήφθηκε ὅτι ὁ Φίλιππος εἶχε τή διάθεση νά τό κάνει αὐτό, τόν παρακάλεσε νά ἀνεβεῖ στήν ἅμαξα καί νά καθίσει μαζί του. 32 Τό περιεχόμενο τοῦ χωρίου τῆς Ἁγίας Γραφῆς πού διάβαζε ὁ εὐνοῦχος ἦταν αὐτό: Σάν πρόβατο ὁδηγήθηκε στή σφαγή, καί σάν ἀρνί πού παραμένει ἄφωνο μπροστά σ’ αὐτόν πού τό κουρεύει, ἔτσι κι αὐτός δέν ἀνοίγει τό στόμα του. 33 Ὅταν πῆρε τή μορφή τοῦ δούλου καί ὑπέβαλε τόν ἑαυτό του σέ ταπείνωση, τοῦ ἀρνήθηκαν τή δίκαιη κρίση καί τοῦ καταπάτησαν τό δίκαιό του. Παρόλα αὐτά ὅμως δέν ἐξαφανίσθηκε οὔτε ἔσβησε τό ὄνομά του. Ποιός μπορεῖ ἐπάξια νά μετρήσει τό πλῆθος καί νά διηγηθεῖ τήν ἔνδοξη εὐγένεια τῶν πνευματικῶν του ἀπογόνων; Διότι τοῦ ἀφαιρέθηκε βέβαια μέ βίαιο θάνατο ἡ ζωή του ἀπό τή γῆ, μετά τήν Ἀνάστασή του ὅμως ἀνυψώθηκε κι ἀνέβηκε στούς οὐρανούς. 34 Τότε πῆρε τό λόγο ὁ εὐνοῦχος καί εἶπε στό Φίλιππο: Σέ παρακαλῶ, ἐξήγησέ μου, γιά ποιό πρόσωπο λέει τά λόγια αὐτά ὁ προφήτης; Γιά τόν ἑαυτό του ἤ γιά κάποιον ἄλλο; 35 Κι ἀφοῦ ἄνοιξε τό στόμα του ὁ Φίλιππος κι ἄρχισε ἀπό τό χωρίο αὐτό τῆς Ἁγίας Γραφῆς, συνέχισε νά τοῦ κηρύττει τό χαρμόσυνο μήνυμα γιά τόν Ἰησοῦ ὡς Μεσσία καί Λυτρωτή. Κι ὅπως φαίνεται ἀπ’ αὐτά πού ἀκολούθησαν, τοῦ μίλησε καί γιά τό βάπτισμα καί τοῦ εἶπε ὅτι αὐτό εἶναι ἀναγκαῖο γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. 36 Καθώς λοιπόν προχωροῦσαν στό δρόμο, ἔφθασαν σέ κάποια πηγή νεροῦ, καί τότε εἶπε ὁ εὐνοῦχος: Νά, ἐδῶ ὑπάρχει νερό. Τί μέ ἐμποδίζει νά βαπτισθῶ; 37 Τότε ὁ Φίλιππος τοῦ ἀπάντησε: Ἄν πιστεύεις μέ ὅλη σου τήν καρδιά σ’ ὅσα σοῦ εἶπα γιά τόν Ἰησοῦ, μπορεῖς νά βαπτισθεῖς. Ὁ εὐνοῦχος τότε τοῦ ἀποκρίθηκε: Πιστεύω ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος. 38 Κι ἀμέσως διέταξε νά σταματήσει ἡ ἅμαξα. Κατέβηκαν τότε καί οἱ δύο στήν πηγή τοῦ νεροῦ, καί ὁ Φίλιππος δηλαδή καί ὁ εὐνοῦχος. Κι ὁ Φίλιππος τόν βάπτισε. 39 Ὅταν βγῆκαν ἔξω ἀπό τό νερό, τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου ἅρπαξε ὑπερφυσικά τόν Φίλιππο καί δέν τόν ξαναεῖδε πιά ὁ εὐνοῦχος. Διότι ὁ Φίλιππος μεταφέρθηκε σέ ἀντίθετη κατεύθυνση, ἐνῶ ὁ εὐνοῦχος συνέχισε τό ταξίδι του πρός τήν Αἰθιοπία γεμάτος χαρά γιά τή σωτηριώδη γνώση πού ἀπέκτησε καί γιά τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού τοῦ μεταδόθηκε μέ τό βάπτισμα.
