Ἡ νεκρανάσταση τοῦ Ἑβραϊκοῦ κράτους στὶς 15 Μαΐου τοῦ 1948, ποὺ περιγράψαμε στὸ προηγούμενο ἄρθρο, δὲν σήμανε καὶ τὴν πλήρη πραγματοποίηση τοῦ προφητικοῦ ὁράματος τοῦ 37ου κεφαλαίου τοῦ Ἰεζεκιήλ. Τὰ σπαρμένα στὴν πεδιάδα ὅλης τῆς γῆς κόκκαλα τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ συγκεντρώθηκαν στὴ γῆ τῶν πατέρων τους. Ἀπέκτησαν σάρκα, νεῦρα καὶ δέρμα, ἔγιναν δηλαδὴ ἕνα σῶμα, κράτος. Ὅμως τὸ σῶμα αὐτὸ εἶναι ἀκόμη ἄψυχο. Δὲν ἔχει πνεῦμα. Δὲν ἔχει δηλαδὴ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὴ ζωογόνο χάρη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ὁ πολυβασανισμένος λαός, τραγικὸς καὶ ἀξιοσυμπάθητος, ὁ ἄλλοτε ἐκλεκτὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ λαὸς τῶν μεγάλων Πατριαρχῶν, τοῦ Ἀβραάμ, τοῦ Ἰσαὰκ καὶ τοῦ Ἰακώβ, ὁ λαὸς τοῦ Δαβὶδ καὶ τῶν Προφητῶν καὶ ὅλων τῶν εὐλογημένων προγόνων τοῦ Χριστοῦ μένει ὡς σύνολο ἔξω ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς σωτηρίας, μακριὰ ἀπὸ τὴ λυτρωτικὴ χάρη τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅμως δὲν θὰ μείνει ἔτσι γιὰ πάντα. Ὡρίμασε πιὰ ὁ καιρός. Κάποια στιγμὴ θὰ ἔρθει ἡ εὐλογημένη ὥρα ποὺ ἡ προφητικὴ φωνή· «ἐκ τῶν τεσσάρων πνευμάτων ἐλθέ…», θὰ ξεσηκώσει τὴ βίαιη πνοὴ τοῦ Πνεύματος, οἱ φλόγες τῆς Πεντηκοστῆς θὰ σαρώσουν ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη τὴν ἁγία Γῆ, καὶ τὸ ἄψυχο τώρα σῶμα τοῦ Ἰσραὴλ θὰ ἀναστηθεῖ πλημμυρισμένο ἀπὸ τὴν ἀναστάσιμη πνοὴ τοῦ Πνεύματος.
Μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῆς θείας Γραφῆς καὶ τῶν θεοσόφων ἑρμηνευτῶν της τοὺς λόγους, συμπεραίνεται πὼς τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς νεκραναστάσεως τῶν Ἑβραίων θὰ συμβεῖ στὸν καιρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου.
Ἡ σκοτεινὴ αὐτὴ μορφή, βρωμερὸ ἀπόβρασμα τῆς κολάσεως, θὰ ἔλθει στὸν κόσμο στὸ ἀποκορύφωμα μιᾶς περιόδου ἀποστασίας ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὁλοκληρωτικῆς διαφθορᾶς. Θὰ ἔλθει, ὅταν ὁ κόσμος θὰ ἔχει ὁδηγηθεῖ σὲ τρομερὰ ἀδιέξοδα καὶ θὰ βρίσκεται σὲ κατάσταση ἀπελπισίας. Τὸ σατανικὸ «θηρίον», ὅπως ὀνομάζεται στὴν Ἀποκάλυψη, θὰ ἐμφανιστεῖ ὡς σωτήρας τοῦ κόσμου. Ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους μὲν θὰ γίνει δεκτὸς ὡς ὁ ἀπὸ αἰώνων ἀναμενόμενος Μεσσίας τους, ἀπὸ δὲ τοὺς κατ᾿ ὄνομα «χριστιανούς» τῆς ἐποχῆς, ὅπως λένε οἱ ἱεροὶ ἑρμηνευτές, ὡς ὁ Χριστὸς ἐρχόμενος δῆθεν γιὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία Του. Θὰ πλανήσει ὅλα τὰ ἔθνη, ὅλους τοὺς λαούς. Κι ὅταν πάρει τὴν ἐξουσία στὰ χέρια του, θὰ ἐπιβάλει ἐπὶ τριάμισι χρόνια – τόσο μόνο θὰ τὸν ἀφήσει ὁ Θεός – τὴ φρικτότερη τυραννία ποὺ μπορεῖ νὰ φανταστεῖ ἀνθρώπινος νοῦς. Θὰ συνθλίψει ὅλη τὴ γῆ.
Τότε, κατὰ τοὺς ἑρμηνευτές, μέσα ἀπὸ τὴν ἀπαίσια ἐμπειρία τῆς ἀπάνθρωπης ἐξουσίας τοῦ Ἀντιχρίστου, θὰ ἀναδυθεῖ τὸ πνεῦμα τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς στὸν κόσμο. Μόλις ὁ Κύριος τὸν ἐξοντώσει μὲ ἕνα φύσημα τοῦ στόματός Του – «τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ» (Β΄ Θεσ. β΄ 8) – κατακλυσμιαία μετάνοια θὰ πλημμυρίσει τὸν πλανήτη. Ἐκεῖ δὲ ποὺ ἡ μετάνοια θὰ ξεπεράσει κάθε ὅριο, θὰ εἶναι ὁ λαὸς τῶν Ἑβραίων. Ἡ γῆ τοῦ Ἰσραὴλ θὰ πνιγεῖ στὸ κλάμα τῆς μετανοίας. Ὁ προφήτης Ζαχαρίας περιγράφει παραστατικότατα τὸν σπαρακτικὸ αὐτὸ θρῆνο. Παρουσιάζει τὸν Θεὸ νὰ λέει: Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ θὰ ἐκχύσω στὸ βασιλικὸ οἶκο τοῦ Δαβὶδ καὶ τοὺς κατοίκους τῆς Ἱερουσαλὴμ «πνεῦμα χάριτος καὶ οἰκτιρμοῦ». Καὶ θὰ στρέψουν πρὸς Ἐμένα τὸ βλέμμα τους μετανοημένοι «ἀνθ᾿ ὧν κατωρχήσαντο», γιὰ ὅσα μὲ χλεύασαν. Καὶ κόψονται ἐπ᾿ αὐτὸν κοπετόν, ὡς ἐπὶ ἀγαπητῷ»· θὰ θρηνήσουν σπαρακτικὰ γι᾿ Αὐτόν, τὸν Μεσσία, ὅπως γίνεται θρῆνος στὸ θάνατο ἀγαπημένου παιδιοῦ. «Καὶ ὀδυνηθήσονται ὀδύνην ὡς ἐπὶ τῷ πρωτοτόκῳ»· θὰ πονέσουν φριχτά, ὅπως πονοῦν οἱ γονεῖς γιὰ τὸν θάνατο πρωτότοκου παιδιοῦ. Κατὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη «μεγαλυνθήσεται ὁ κοπετὸς ἐν Ἱερουσαλήμ», θὰ ἀκούγεται ὁ σπαραγμὸς σὰν τὶς τσεκουριὲς τῶν ξυλοκόπων ποὺ κόβουν ροδιὲς στὴν πεδιάδα, «ὡς κοπετὸς ροῶνος». Θὰ θρηνήσει ὅλη ἡ χώρα τῆς Ἰουδαίας «κατὰ φυλὰς φυλάς». «Φυλὴ οἴκου Δαυῒδ καθ᾿ ἑαυτὴν καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν καθ᾿ ἑαυτάς, φυλὴ οἴκου Νάθαν (τοῦ γιοῦ τοῦ Δαβίδ) καθ᾿ ἑαυτὴν καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν καθ᾿ ἑαυτάς, φυλὴ οἴκου Λευῒ καθ᾿ ἑαυτὴν καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν καθ᾿ ἑαυτάς, φυλὴ τοῦ Συμεὼν καθ᾿ ἑαυτὴν καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν καθ᾿ ἑαυτάς». Καὶ ὅλες οἱ ὑπόλοιπες φυλές, «φυλὴ καθ᾿ ἑαυτὴν καὶ αἱ γυναῖκες αὐτῶν καθ᾿ ἑαυτάς» (Ζαχ. ιβ΄ [12] 10-14).
Ἄνδρες, γυναῖκες, κάθε φυλὴ χωριστὰ καὶ ὅλοι μαζὶ θὰ θρηνοῦν «ὡς ἐπὶ ἀγαπητῷ», ὅπως θρηνεῖ κάποιος τὸ πιὸ ἀγαπητό του πρόσωπο. Ἐπιτέλους ὁ τραγικὸς αὐτὸς λαὸς θὰ συνειδητοποιήσει τὸ φριχτὸ ἔγκλημά του, θὰ καταλάβει ὅτι ἀνέβασε στὸ Σταυρὸ καὶ θανάτωσε Αὐτὸν ποὺ μὲ τόση λαχτάρα πρόσμενε αἰῶνες καὶ χιλιετίες.
Τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, Πνεῦμα αἰώνιας ζωῆς, θὰ φυσήξει ἀπὸ τὶς τέσσερις γωνιὲς τῆς γῆς καὶ θὰ δώσει ζωὴ στὸ σήμερα ἄψυχο σῶμα τοῦ Ἑβραϊκοῦ λαοῦ. Θὰ γίνει δεύτερη Πεντηκοστή. Νεκρανάσταση! Μὲ νεκρανάσταση τὴν παρομοιάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του: «Εἰ γὰρ ἡ ἀποβολὴ αὐτῶν καταλλαγὴ κόσμου, τίς ἡ πρόσληψις εἰ μὴ ζωὴ ἐκ νεκρῶν;»· ἂν ἡ ἀποβολὴ καὶ ἀποδοκιμασία τῶν Ἑβραίων ἔγινε αἰτία νὰ συνδιαλλαγεῖ ὁ ὑπόλοιπος κόσμος μὲ τὸν Θεό, τί ἄλλο θὰ εἶναι ἡ πρόσληψή τους στὴν πίστη παρὰ ζωὴ ὅλων καὶ ἀνάσταση πνευματικὴ ἐκ νεκρῶν; (Ρωμ. ια΄ [11] 15).
Καὶ ὅπως σημειώνει στὸ Ὑπόμνημά του ὁ καθηγητὴς Παν. Τρεμπέλας: «Ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ Ἰσραὴλ θὰ σημάνῃ καὶ τὴν ἐπιστροφὴν ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος· μεγάλη ἀφύπνισις πνευματικῆς ζωῆς θὰ ἐπέλθῃ καθ᾿ ἅπαντα τὸν κόσμον» (Ὑπόμνημα εἰς τὰς Ἐπιστολὰς τῆς Κ. Διαθήκης, τόμ. Α΄, σελ. 168).
Τότε τὸ προφητικὸ ὅραμα τοῦ Ἰεζεκιὴλ θὰ γίνει εὐλογημένη πραγματικότητα. Θὰ εἶναι ὁ θρίαμβος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ παγχαρμόσυνη περίοδος τῆς μεγάλης ἀλλαγῆς κατὰ τὴν ὁποία ὁ Σταυρὸς τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ λάμψει ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς!
