Ἀνάληψη. Ἡ μεγάλη καὶ λαμπρὴ δεσποτικὴ ἑορτὴ τοῦ Κυρίου μας. Τὴν πανηγυρίζουμε μὲ ὕμνους τὴν τεσσαρακοστὴ ἡμέρα μετὰ τὴν Ἀνάσταση. Τὴν περιμένουμε μὲ λαχτάρα κάθε χρόνο. Γιὰ νὰ πορευθοῦμε μὲ τοὺς ἁγίους μαθητὲς στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Γιατὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀπηύθυνε στοὺς μαθητές Του τὶς τελευταῖες Του ὑποθῆκες, «ἀνελήφθη ἐν δόξῃ». Ὑψώθηκε καὶ χάθηκε ἀπὸ τοὺς χοϊκοὺς ὀφθαλμούς τους. Θὰ περίμενε κανεὶς νὰ ζωγραφισθεῖ στὰ πρόσωπα τῶν ὀρφανεμένων μαθητῶν θλίψη καὶ ὀδύνη. Συνέβη ὅμως τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ὅμως μᾶς διασώζει εἴδηση θαυμαστή, ὅτι οἱ μαθητὲς «ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης» (Λουκ. κδ΄ [24] 52). Ποῦ ὀφείλεται αὐτὴ ἡ μεγάλη χαρά;
Πρῶτα χαροποίησε τοὺς μαθητὲς ἡ δόξα τοῦ θείου Διδασκάλου τους. Καθὼς Τὸν ἔβλεπαν μὲ τέτοια μεγαλοπρέπεια μέσα σὲ σύννεφο τυλιγμένο, καὶ μὲ συνοδεία λαμπρῶν Ἀγγέλων νὰ ἀνέρχεται στὰ ἄνω βασίλεια δοξασμένος, πίστεψαν ἀκράδαντα στὴ θεϊκή Του παντοδυναμία. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Διδάσκαλός τους, εἶναι Θεός, κυρίαρχος τῶν πάντων. Ἑπομένως οἱ μαθητὲς χαίρονται γιὰ τὸν ἔνδοξο θριαμβευτὴ καὶ νικητὴ Διδάσκαλο καὶ Θεό τους. Τώρα δὲν θὰ ὑποχωροῦν οὔτε θὰ δειλιάζουν μπροστὰ σὲ ἐχθροὺς βασιλεῖς καὶ ἡγεμόνες, οὔτε θὰ φοβοῦνται τοὺς πονηροὺς δαίμονες. Καὶ τὸν θάνατο τὸν φοβερὸ θὰ περιγελοῦν, γιατὶ ὁ ἔνδοξος Χριστὸς τὰ νίκησε ὅλα. Καὶ θὰ εἶναι μαζί τους. Καὶ θὰ τοὺς ἐνισχύει. Καὶ τὶς δικές Του νίκες θὰ τὶς χαρίζει σ’ αὐτοὺς καὶ σὲ ὅλους τοὺς δικούς Του ἀκολούθους. Καὶ θὰ τοὺς δοξάζει ὁ Κύριος ὄχι μόνο στὴ γῆ αὐτὴ ἀλλὰ καὶ στὸν οὐρανό. Γιατὶ ὁ ἀναληφθεὶς Κύριος «συνεζωοποίησε… συνήγειρε καὶ συνεκάθισε» στὸ θρόνο τοῦ οὐρανίου Του Πατρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση (Ἐφ. β΄ 5-6). Καὶ ἐκεῖ στὸν Παράδεισο κάθε πιστὸς ποὺ θὰ θελήσει νὰ ζήσει τὸν θεάρεστο βίο, θὰ ἀπαστράπτει μὲ δόξα ἀθάνατη καὶ κάλλος ἐκτυφλωτικό.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ δεύτερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ μαθητὲς δοκιμάζουν χαρὰ μεγάλη. Εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ ἀναληφθέντος Κυρίου. «Καὶ ἐγένετο», μᾶς λέει ὁ ἅγιος εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, «ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν» (Λουκ. κδ΄ [24] 51). Ἄνοιξε ὁ Κύριος τὰ ἄχραντα χέρια Του ποὺ εἶχαν ἀποτυπωμένα τὰ σημάδια τῆς θυσίας Του. Καὶ δὲν εὐλόγησε ἁπλῶς μιὰ στιγμὴ τοὺς μαθητές Του, ἀλλά, καθὼς ἀνέβαινε, συνεχῶς τοὺς εὐλογοῦσε. Καὶ μὲ τὴ στάση αὐτὴ τῆς διαρκοῦς καὶ παρατεταμένης εὐλογίας ἀνέβαινε, ἕως ὅτου ἔσβησε καὶ χάθηκε ἀπὸ τὰ μάτια τους. Καὶ αὐτοὶ ἀπέμειναν νὰ κοιτάζουν ἔκθαμβοι τὴ μεγαλειώδη εἰκόνα τῆς τελευταίας πράξεως τοῦ ἀγαπημένου Διδασκάλου τους. Τί αἴσθηση πλούσιας ἀγάπης! Ἀπολαμβάνουν οἱ μαθητὲς ἐκείνη τὴν ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ μοναδικὴ ἀγάπη. Γνωρίζουν πολὺ καλὰ πόσο Τὸν εἶχαν πικράνει. Πόσες φορὲς εἶχαν ἐπιδείξει φιλοπρωτίες, εἶχαν φανερώσει φιλοδοξίες, εἶχαν ἐκδηλώσει ὀλιγοπιστίες, εἶχαν ἀθετήσει ὑποσχέσεις. Καὶ ὅμως ὁ Κύριος τοὺς ἀποχαιρετᾶ μὲ ἀγάπη!
Εἶναι σὰν νὰ τοὺς ἔλεγε: «Εἶμαι μαζί σας, δικός σας. Θὰ εὐλογῶ ὅλα σας τὰ βήματα. Καὶ τὰ δικά σας καὶ ὅλων ὅσοι θὰ πιστέψουν στὸ κήρυγμά σας καὶ θὰ θελήσουν νὰ μὲ ἀκολουθήσουν. Ὅλοι χωρᾶτε στὴ θεϊκή μου ἀγκάλη. Μὲ τὴν παντοδύναμη εὐλογία μου θὰ ἁπαλύνονται οἱ πόνοι σας καὶ θὰ στηρίζεσθε στοὺς πειρασμούς. Ἐδῶ στὰ ἀνοικτά μου χέρια βρίσκεται ἡ ἄκρα ἀγαθότητα καὶ ἡ ἄπειρη ἀγάπη μου. Ἡ χωρὶς ὅρια ἀγάπη. Προχωρεῖτε λοιπὸν μὲ θάρρος. Θὰ σᾶς εὐλογῶ πάντα καὶ ὅπου θὰ βρίσκεσθε, ʽʽἕως ἐσχάτου τῆς γῆςʼʼ» (βλ. Πράξ. α΄ 8).
Δύο μεγάλες χαρὲς ἀπήλαυσαν οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν τὴν ἡμέρα τῆς θείας Του Ἀναλήψεως: τὴν ὑπερκόσμια δόξα Του καὶ τὴ θεία εὐλογία Του.
Ἀπέμενε ὅμως καὶ μία ἀκόμη μεγαλύτερη χαρὰ ποὺ κατὰ τὴν ὑπόσχεσή Του ὁ ἀναληφθεὶς Κύριος θὰ χάριζε στοὺς μαθητές Του λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν Ἀνάληψή Του. Ποιὰ χαρά; Ὅτι δὲν θὰ τοὺς ἄφηνε μόνους. Τὴν πνευματική τους μοναξιὰ θὰ τὴν ἀνεπλήρωνε μὲ τὴν παρουσία τοῦ «ἄλλου Παρακλήτου», δηλαδὴ μὲ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο θὰ τοὺς ἀπέστελλε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ τοὺς ὁδηγεῖ «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰω. ιδ΄ [14] 16, ις΄ [16] 13). Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τοὺς ὑπενθύμιζε μὲ κρυστάλλινη διαύγεια ὅλες τὶς θεϊκὲς διδασκαλίες ποὺ εἶχαν ἀκούσει ἀπὸ τὸν Ἴδιο, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ τὶς κηρύττουν ἀνόθευτα καὶ νὰ τὶς καταγράφουν αὐθεντικά. Αὐτὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ τοὺς ἐνθουσίαζε στοὺς ἱεραποστολικοὺς ἀγῶνες τους καὶ θὰ ἐνεργοῦσε τὶς θαυμαστὲς ἀλλοιώσεις στὶς ψυχὲς τῶν ἀκροατῶν τους καὶ τὰ θαύματα τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων διὰ τῶν ἱερῶν Μυστηρίων μέσα στὴν Κιβωτὸ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας! Ὅλα αὐτὰ πραγματοποιήθηκαν τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ συνεχίσθηκαν καὶ συνεχίζονται μέσα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας. Πῶς νὰ μὴ χαίρονται λοιπὸν μὲ χαρὰ μεγάλη οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου;
Ἂς χαροῦμε κι ἐμεῖς μαζί τους. Γιατὶ μέσα στὴν Ἁγία μας Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία γευόμαστε καὶ ἐμεῖς τὶς ἴδιες χαρές, τὰ πανάκριβα δῶρα τοῦ ἀναληφθέντος Κυρίου: τὴν παντοδύναμη προστασία Του, τὴν πλούσια εὐλογία Του, τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ τέλος τὸν δοξασμό μας μαζί Του στὸν Παράδεισο!
