Ἀπόστολος: τῆς ἑορτῆς, Κυρ. η΄ Πράξ. (Πρξ. β΄ 1-11):
Καὶ ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. 2 καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· 3 καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, 4 καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. 5 Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· 6 γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. 7 ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; 8 καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, 9 Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, 10 Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ρωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, 11 Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀ-κούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Τό πρωί τῆς ἡμέρας τῆς Πεντηκοστῆς (καθώς ὁλο-κληρωνόταν ἡ ἡμέρα αὐτή ἡ ὁποία ἄρχισε ἀπό τό ἀπόγευμα τῆς παραμονῆς της) ὅλοι οἱ πιστοί μέ μιά καρδιά ἦταν συναγμένοι στό ἴδιο μέρος. 2 Καί ξαφνικά, χωρίς νά τό περιμένει κανείς, ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βοή σάν φύσημα σφοδροῦ ἀνέμου, πού κινεῖται μέ ὁρμή καί βιαιότητα. Καί ἡ βοή αὐτή γέμισε ὅλο τό σπίτι ὅπου κάθονταν οἱ ἀπόστολοι καί ὅλοι οἱ μαθητές. 3 Καί εἶδαν μέ τά μάτια τους νά διαμοιράζονται σ’ αὐτούς γλῶσσες σάν τίς φλόγες τῆς φωτιᾶς, καί στόν καθένα ἀπ’ αὐτούς κάθισε ἀπό μία γλώσσα. 4 Ὅλοι τους τότε πλημμύρισαν ἐσωτερικά μέ Πνεῦμα Ἅγιον, κι ἄρχισαν νά μιλοῦν ξένες γλῶσσες, ὅπως τό Πνεῦμα τούς ἐνέπνεε καί τούς ἔδινε τήν ἱκανότητα νά μιλοῦν καί νά λένε θεϊκά καί οὐράνια λόγια καί διδασκαλίες ὑψηλές καί θεόπνευστες. 5 Στήν Ἱερουσαλήμ ὑπῆρχαν τότε Ἰουδαῖοι ἀπ’ ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί ἀπ’ ὅλα τά ἔθνη πού βρίσκονται κάτω ἀπό τόν οὐρανό. Αὐτοί εἶχαν ἐγκατασταθεῖ ἐκεῖ μόνιμα, ἦταν εὐλαβεῖς καί σέβονταν τόν Θεό. 6 Ὅταν λοιπόν ἔγινε ἡ βοή αὐτή τοῦ ἀνέμου, συγκεντρώθηκε πλῆθος ἀπ’ αὐτούς κι ὅλοι κυριεύθηκαν ἀπό σύγχυση καί κατάπληξη· διότι ὁ καθένας τους ἄκουγε τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ νά μιλοῦν στή δική του γλώσσα. 7 Ἔμεναν ὅλοι ἐκστατικοί καί μέ θαυμασμό ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλο: Μά, ὅλοι αὐτοί πού μιλοῦν δέν εἶναι Γαλιλαῖοι; 8 Πῶς λοιπόν ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε ὁ καθένας μας νά μιλοῦν στή δική μας μητρική γλώσσα, τήν ὁποία μάθαμε καί μιλοῦμε ἀπό τότε πού γεννηθήκαμε; 9 Ὅσοι εἴμαστε Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμίτες, κι ὅσοι κατοικοῦμε στή Μεσοποταμία καί στήν Ἰουδαία καί στήν Καππαδοκία, στόν Πόντο καί στή Μικρά Ἀσία, 10 στή Φρυγία καί στήν Παμφυλία, στήν Αἴγυπτο καί στά μέρη τῆς Λιβύης πού εἶναι κοντά στήν Κυρήνη, καί οἱ Ρωμαῖοι πού διαμένουμε ἐδῶ, τόσο αὐτοί πού λόγῳ τῆς καταγωγῆς μας εἴμαστε Ἰουδαῖοι, ὅσο καί οἱ ἐθνικοί πού προσελκυσθήκαμε στήν ἰουδαϊκή πίστη καί γίναμε προσήλυτοι, 11 καθώς καί ὅσοι καταγόμαστε ἀπό τήν Κρήτη καί οἱ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς πού καταγόμαστε ἀπό τά διάφορα αὐτά μέρη πῶς συμβαίνει νά ἀκοῦμε αὐτούς νά μιλοῦν καί νά διακηρύττουν στίς γλῶσσες μας τά μεγάλα καί θαυμαστά ἔργα τοῦ Θεοῦ;
