Ἀπόστολος: Παρ. ζ΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. κζ΄ 1 – κη΄ 1):
Ως δὲ ἐκρίθη τοῦ ἀποπλεῖν ἡμᾶς εἰς τὴν Ἰταλίαν, παρεδίδουν τόν τε Παῦλον καί τινας ἑτέρους δεσμώτας ἑκατοντάρχῃ ὀνόματι Ἰουλίῳ σπείρης Σεβαστῆς. 2 ἐπιβάντες δὲ πλοίῳ Ἀδραμυττηνῷ μέλλοντες πλεῖν τοὺς κατὰ τὴν Ἀσίαν τόπους ἀνήχθημεν, ὄντος σὺν ἡμῖν Ἀριστάρχου Μακεδόνος Θεσσαλονικέως, 3 τῇ τε ἑτέρᾳ κατήχθημεν εἰς Σιδῶνα· φιλανθρώπως τε ὁ Ἰούλιος τῷ Παύλῳ χρησάμενος ἐπέτρεψε πρὸς τοὺς φίλους πορευθέντα ἐπιμελείας τυχεῖν. 4 κἀκεῖθεν ἀναχθέντες ὑπεπλεύσαμεν τὴν Κύπρον διὰ τὸ τοὺς ἀνέμους εἶναι ἐναντίους, 5 τό τε πέλαγος τὸ κατὰ τὴν Κιλικίαν καὶ Παμφυλίαν διαπλεύσαντες κατήλθομεν εἰς Μύρα τῆς Λυκίας. 6 Κἀκεῖ εὑρὼν ὁ ἑκατοντάρχης πλοῖον Ἀλεξανδρῖνον πλέον εἰς τὴν Ἰταλίαν ἐνεβίβασεν ἡμᾶς εἰς αὐτό. 7 ἐν ἱκαναῖς δὲ ἡμέραις βραδυπλοοῦντες καὶ μόλις γενόμενοι κατὰ τὴν Κνίδον, μὴ προσεῶντος ἡμᾶς τοῦ ἀνέμου, ὑπεπλεύσαμεν τὴν Κρήτην κατὰ Σαλμώνην, 8 μόλις τε παραλεγόμενοι αὐτὴν ἤλθομεν εἰς τόπον τινὰ καλούμενον Καλοὺς λιμένας, ᾧ ἐγγὺς ἦν πόλις Λασαία. 9 Ἱκανοῦ δὲ χρόνου διαγενομένου καὶ ὄντος ἤδη ἐπισφαλοῦς τοῦ πλοὸς διὰ τὸ καὶ τὴν νηστείαν ἤδη παρεληλυθέναι, παρῄνει ὁ Παῦλος 10 λέγων αὐτοῖς· ἄνδρες, θεωρῶ ὅτι μετὰ ὕβρεως καὶ πολλῆς ζημίας οὐ μόνον τοῦ φόρτου καὶ τοῦ πλοίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν μέλλειν ἔσεσθαι τὸν πλοῦν. 11 ὁ δὲ ἑκατοντάρχης τῷ κυβερνήτῃ καὶ τῷ ναυκλήρῳ ἐπείθετο μᾶλλον ἢ τοῖς ὑπὸ τοῦ Παύλου λεγομένοις. 12 ἀνευθέτου δὲ τοῦ λιμένος ὑπάρχοντος πρὸς παραχειμασίαν οἱ πλείους ἔθεντο βουλὴν ἀναχθῆναι κἀκεῖθεν, εἴ πως δύναιντο καταντήσαντες εἰς Φοίνικα παραχειμάσαι, λιμένα τῆς Κρήτης βλέποντα κατὰ λίβα καὶ κατὰ χῶρον. 13 Ὑποπνεύσαντος δὲ νότου δόξαντες τῆς προθέσεως κεκρατηκέναι, ἄραντες ἆσσον παρελέγοντο τὴν Κρήτην. 14 μετ᾿ οὐ πολὺ δὲ ἔβαλε κατ᾿ αὐτῆς ἄνεμος τυφωνικὸς ὁ καλούμενος Εὐροκλύδων. 15 συναρπασθέντος δὲ τοῦ πλοίου καὶ μὴ δυναμένου ἀντοφθαλμεῖν τῷ ἀνέμῳ ἐ-πιδόντες ἐφερόμεθα. 16 νησίον δέ τι ὑποδραμόντες καλούμενον Κλαύδην μόλις ἰσχύσαμεν περικρατεῖς γενέσθαι τῆς σκάφης, 17 ἣν ἄραντες βοηθείας ἐχρῶντο ὑποζωννύντες τὸ πλοῖον· φοβούμενοί τε μὴ εἰς τὴν Σύρτιν ἐκπέσωσι, χαλάσαντες τὸ σκεῦος οὕτως ἐφέροντο. 18 σφοδρῶς δὲ χειμαζομένων ἡμῶν τῇ ἑξῆς ἐκβολὴν ἐποιοῦντο, 19 καὶ τῇ τρίτῃ αὐτόχειρες τὴν σκευὴν τοῦ πλοίου ἐρρίψαμεν. 20 μήτε δὲ ἡλίου μήτε ἄστρων ἐπιφαινόντων ἐπὶ πλείονας ἡμέρας, χειμῶνός τε οὐκ ὀλίγου ἐπικειμένου, λοιπὸν περιῃρεῖτο πᾶσα ἐλπὶς τοῦ σῴζεσθαι ἡμᾶς. 21 Πολλῆς δὲ ἀσιτίας ὑπαρχούσης τότε σταθεὶς ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ αὐτῶν εἶπεν· ἔδει μέν, ὦ ἄνδρες, πειθαρχήσαντάς μοι μὴ ἀνάγεσθαι ἀπὸ τῆς Κρήτης κερδῆσαί τε τὴν ὕβριν ταύτην καὶ τὴν ζημίαν. 22 καὶ τὰ νῦν παραινῶ ὑμᾶς εὐθυμεῖν· ἀποβολὴ γὰρ ψυχῆς οὐδεμία ἔσται ἐξ ὑμῶν πλὴν τοῦ πλοίου. 23 παρέστη γάρ μοι τῇ νυκτὶ ταύτῃ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ οὗ εἰμι, ᾧ καὶ λατρεύω, 24 λέγων· μὴ φοβοῦ, Παῦλε· Καίσαρί σε δεῖ παραστῆναι· καὶ ἰδοὺ κεχάρισταί σοι ὁ Θεὸς πάντας τοὺς πλέοντας μετὰ σοῦ. 25 διὸ εὐθυμεῖτε, ἄνδρες· πιστεύω γὰρ τῷ Θεῷ ὅτι οὕτως ἔσται καθ᾿ ὃν τρόπον λελάληταί μοι. 26 εἰς νῆσον δέ τινα δεῖ ἡμᾶς ἐκπεσεῖν. 27 Ὡς δὲ τεσσαρεσκαιδεκάτη νὺξ ἐγένετο διαφερομένων ἡμῶν ἐν τῷ Ἀδρίᾳ, κατὰ μέσον τῆς νυκτὸς ὑπενόουν οἱ ναῦται προσάγειν τινὰ αὐτοῖς χώραν. 28 καὶ βολίσαντες εὗρον ὀργυιὰς εἴκοσι, βραχὺ δὲ διαστήσαντες καὶ πάλιν βολίσαντες εὗρον ὀργυιὰς δεκαπέντε· 29 φοβούμενοί τε μήπως εἰς τραχεῖς τόπους ἐκπέσωμεν, ἐκ πρύμνης ρίψαντες ἀγκύρας τέσσαρας ηὔχοντο ἡμέραν γενέσθαι. 30 Τῶν δὲ ναυτῶν ζητούντων φυγεῖν ἐκ τοῦ πλοίου καὶ χαλασάντων τὴν σκάφην εἰς τὴν θάλασσαν, προφάσει ὡς ἐκ πρῴρας μελλόντων ἀγκύρας ἐκτείνειν, 31 εἶπεν ὁ Παῦλος τῷ ἑκατοντάρχῃ καὶ τοῖς στρατιώταις· ἐὰν μὴ οὗτοι μείνωσιν ἐν τῷ πλοίῳ, ὑμεῖς σωθῆναι οὐ δύνασθε. 32 τότε οἱ στρατιῶται ἀπέκοψαν τὰ σχοινία τῆς σκάφης καὶ εἴασαν αὐτὴν ἐκπεσεῖν. 33 Ἄχρι δὲ οὗ ἔμελλεν ἡμέραν γίνεσθαι, παρεκάλει ὁ Παῦλος ἅπαντας μεταλαβεῖν τροφῆς λέγων· τεσσαρεσκαιδεκάτην σήμερον ἡμέραν προσδοκῶντες ἄσιτοι διατελεῖτε, μηδὲν προσλαβόμενοι. 34 διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς μεταλαβεῖν τροφῆς· τοῦτο γὰρ πρὸς τῆς ὑμετέρας σωτηρίας ὑπάρχει· οὐδενὸς γὰρ ὑμῶν θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς πεσεῖται. 35 εἰπὼν δὲ ταῦτα καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαρίστησε τῷ Θεῷ ἐνώπιον πάντων, καὶ κλάσας ἤρξατο ἐσθίειν. 36 εὔθυμοι δὲ γενόμενοι πάντες καὶ αὐτοὶ προσελάβοντο τροφῆς· 37 ἦμεν δὲ ἐν τῷ πλοίῳ αἱ πᾶσαι ψυχαὶ διακόσιαι ἑβδομήκοντα ἕξ. 38 κορεσθέντες δὲ τροφῆς ἐκούφιζον τὸ πλοῖον ἐκβαλλόμενοι τὸν σῖτον εἰς τὴν θάλασσαν. 39 Ὅτε δὲ ἡμέρα ἐγένετο, τὴν γῆν οὐκ ἐπεγίνωσκον, κόλπον δέ τινα κατενόουν ἔχοντα αἰγιαλόν, εἰς ὃν ἐβουλεύσαντο, εἰ δύναιντο, ἐξῶσαι τὸ πλοῖον. 40 καὶ τὰς ἀγκύρας περιελόντες εἴων εἰς τὴν θάλασσαν ἅμα ἀνέντες τὰς ζευκτηρίας τῶν πηδαλίων, καὶ ἐπάραντες τὸν ἀρτέμωνα τῇ πνεούσῃ κατεῖχον εἰς τὸν αἰγιαλόν. 41 περιπεσόντες δὲ εἰς τόπον διθάλασσον ἐπώκειλαν τὴν ναῦν καὶ ἡ μὲν πρῷρα ἐρείσασα ἔμεινεν ἀσάλευτος, ἡ δὲ πρύμνα ἐλύετο ὑπὸ τῆς βίας τῶν κυμάτων. 42 τῶν δὲ στρατιωτῶν βουλὴ ἐγένετο ἵνα τοὺς δεσμώτας ἀποκτείνωσι, μή τις ἐκκολυμβήσας διαφύγοι. 43 ὁ δὲ ἑκατοντάρχης βουλόμενος διασῶσαι τὸν Παῦλον ἐκώλυσεν αὐτοὺς τοῦ βουλήματος, ἐκέλευσέ τε τοὺς δυναμένους κολυμβᾶν ἀπορρίψαντας πρώτους ἐπὶ τὴν γῆν ἐξιέναι, 44 καὶ τοὺς λοιποὺς οὓς μὲν ἐπὶ σανίσιν, οὓς δὲ ἐπί τινων τῶν ἀπὸ τοῦ πλοίου. καὶ οὕτως ἐγένετο πάντας διασωθῆναι ἐπὶ τὴν γῆν.Καὶ διασωθέντες τότε ἐπέγνωσαν ὅτι Μελίτη ἡ νῆσος καλεῖται.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Οταν ἀποφασίσθηκε νά ἀποπλεύσουμε γιά τήν Ἰταλία, παρέδωσαν καί τόν Παῦλο καί μερικούς ἄλλους φυλακισμένους σέ κάποιον ἑκατόνταρχο πού λεγόταν Ἰούλιος καί ἀνῆκε στή στρατιωτική μονάδα πού εἶχε τόν τίτλο «Σπεῖρα Σεβαστή». 2 Ἐπιβιβασθήκαμε σ’ ἕνα πλοῖο πού ἀνῆκε στό λιμάνι τῆς πόλεως τοῦ Ἀδραμυττίου. Ἡ πόλη αὐτή βρισκόταν στή μικρασιατική ἀκτή ἀπέναντι ἀπό τή Λέσβο. Ἀνοιχθήκαμε στό πέλαγος καί σύμφωνα μέ τό δρομολόγιο τοῦ πλοίου μας θά ταξιδεύαμε πρός τά λιμάνια πού βρίσκονταν κατά μῆκος τῆς ἀσιατικῆς ἀκρογιαλιᾶς. Μαζί μας ἦταν καί ὁ Ἀρίσταρχος ὁ Μακεδόνας ἀπό τή Θεσσαλονίκη. 3 Τήν ἄλλη μέρα ἀράξαμε στή Σιδώνα. Ὁ Ἰούλιος φέρθηκε μέ συμπάθεια καί καλοσύνη στόν Παῦλο, καί τοῦ ἐπέτρεψε νά συναντήσει τούς φίλους του καί νά δεχθεῖ τήν περιποίησή τους. 4 Ἀπό ἐκεῖ ἀναχωρήσαμε καί πλεύσαμε κοντά στήν Κύπρο καί κατά μῆκος τῆς ἀνατολικῆς παραλίας της, ἐπειδή οἱ ἄνεμοι ἦταν ἀντίθετοι. 5 Κι ἀφοῦ διασχίσαμε τήν ἀνοιχτή θάλασσα τῆς Κιλικίας καί τῆς Παμφυλίας, φθάσαμε στά Μύρα τῆς Λυκίας. 6 Ἐκεῖ ὁ ἑκατόνταρχος βρῆκε ἕνα πλοῖο ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια πού θά πήγαινε στήν Ἰταλία, καί μᾶς ἐπιβίβασε σ’ αὐτό. 7 Ἐπειδή ὅμως ἦταν ἀντίθετος ὁ ἄνεμος, γιά ἀρκετές ἡμέρες πλέαμε ἀργά, κι ἔτσι μέ πολύ κόπο φθάσαμε κοντά στήν Κνίδο, πού βρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τή Ρόδο καί τήν Κῶ. Κι ἐπειδή δέν μᾶς τό ἐπέτρεπε ὁ ἄνεμος, δέν πλεύσαμε κατευθείαν πρός τά δυτικά, ἀλλά κατά μῆκος τῆς νότιας ἀκτῆς τῆς Κρήτης, ἀφοῦ περάσαμε κοντά ἀπό τό ἀκρωτήριο Σαλμώνη, τό ὁποῖο βρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τήν Κάσο. 8 Πλέοντας μέ πολλή δυσκολία κοντά στίς ἀκτές τῆς Κρήτης ἤλθαμε σέ κάποιο τόπο πού ὀνομάζεται «Καλοί Λιμένες», κοντά στό ὁποῖο ἦταν κάποια πόλη πού λεγόταν Λασαία. 9 Μέχρι ὅμως νά φτάσουμε ἐκεῖ, πέρασε ἀρκετός χρόνος, καί ἦταν πλέον ἐπικίνδυνο τό ταξίδι ἀπό τή θάλασσα, καθώς μάλιστα εἶχε περάσει πιά καί ἡ περίοδος τῆς φθινοπωρινῆς νηστείας τῶν Ἰουδαίων καί σύντομα θά ἀντιμετωπίζαμε τίς τρικυμίες τοῦ Νοεμβρίου. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος συμβούλευε ὅσους ἦταν ἐπάνω στό πλοῖο 10 καί τούς ἔλεγε: Ἄνδρες, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι τό ταξίδι μας μέσα στή θάλασσα πρόκειται νά γίνει μέ μεγάλη ταλαιπωρία καί μέ μεγάλο κίνδυνο ἀπωλείας ὄχι μόνο τοῦ φορτίου καί τοῦ πλοίου, ἀλλά καί τῆς ζωῆς μας. 11 Ὁ ἑκατόνταρχος ὅμως ἔδειχνε περισσότερη ἐμπιστοσύνη στόν κυβερνήτη τοῦ πλοίου καί στόν ἰδιοκτήτη του, παρά στά ὅσα ἔλεγε ὁ Παῦλος. 12 Κι ἐπειδή τό λιμάνι ἦταν ἀκατάλληλο γιά νά περάσουν ἐκεῖ τό χειμώνα, οἱ περισσότεροι πῆραν τήν ἀπόφαση νά ἀποπλεύσουν ἀπό τούς Καλούς Λιμένες στό ἀνοιχτό πέλαγος, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά μποροῦσαν νά φθάσουν στό λιμάνι τοῦ Φοίνικα καί νά περάσουν ἐκεῖ τό χειμώνα τους, προστατευμένοι ἀπό τίς μεγάλες τρικυμίες τῶν νότιων καί τῶν δυτικῶν ἀνέμων. Διότι τό λιμάνι αὐτό τῆς Κρήτης βρίσκεται κάτω ἀπό τίς πλαγιές ἑνός λόφου πού εἶναι στραμμένος πρός τό νοτιοδυτικό καί βορειοδυτικό ἄνεμο. 13 Ἔτσι λοιπόν κάποια ὥρα πού ἄρχισε νά πνέει ἐλαφρά νότιος ἄνεμος, νόμισαν ὅτι μποροῦσαν νά πραγματοποιήσουν μέ ἀσφάλεια τό σχέδιό τους. Κι ἀφοῦ σήκωσαν τίς ἄγκυρες, ἔπλεαν πλέον ὅσο τό δυνατόν πιό κοντά πρός τίς ἀκτές τῆς Κρήτης. 14 Ἀλλά μετά ἀπό λίγο ξέσπασε πάνω στήν Κρήτη ἕνας θυελλώδης σφοδρός ἄνεμος, πού ὀνομάζεται ἀπό τό λαό «Εὐροκλύδων», δηλαδή ἀνατολικός τρικυμιώδης. 15 Κι ἐπειδή τό πλοῖο παρασύρθηκε σάν νά ἁρπάχθηκε ἀπό τόν ἄνεμο, καί δέν μποροῦσε ν’ ἀντισταθεῖ στή βία του, ἐγκαταλείψαμε κάθε διακυβέρνηση τοῦ πλοίου καί τό ἀφήσαμε στό ἔλεος τοῦ ἀνέμου, πηγαίνοντας ὅπου μᾶς ἔσπρωχναν τά κύματα. 16 Ἔτσι, ἀφοῦ περάσαμε γρήγορα κάτω ἀπό κάποιο μικρό νησί πού ὀνομάζεται Κλαύδη (Γαύδος), μόλις καί μετά βίας μπορέσαμε νά τραβήξουμε πάνω στό πλοῖο καί νά πιάσουμε τή βάρκα πού ἕως τότε ἦταν δεμένη πίσω ἀπό τό πλοῖο καί συρόταν ἀπό αὐτό. 17 Ἀφοῦ τήν τράβηξαν πάνω, τήν τοποθέτησαν στό πλοῖο. Ἔπειτα χρησιμοποίησαν σχοινιά, τά πέρασαν κάτω ἀπ’ τήν καρίνα τοῦ πλοίου, καί μ’ αὐτά ἔδεσαν ἀπό κάτω τό πλοῖο σφίγγοντας τά πλευρά του, γιά ν’ ἀ-ντέξει στά κύματα. Κι ἐπειδή φοβοῦνταν μήπως πέσουν ἔξω καί συντριβοῦν στή μεγάλη Σύρτη τῆς ἀφρικανικῆς ἀκτῆς, ἡ ὁποία δέν εἶχε κανένα λιμάνι, ἔριξαν κάτω τήν ἄγκυρα νά κρέμεται μέσα στό νερό. Κι ἔτσι, ἔχοντας τό πλοῖο ζωσμένο καί τήν ἄγκυρά του κρεμασμένη μέσα στή θάλασσα, τό ἄφησαν νά φέρεται ἀπό τά κύματα. 18 Κι ἐπειδή ταλαιπωρούμασταν πολύ ἀπό τήν τρικυμία, τήν ἄλλη μέρα ἄρχισαν νά ρίχνουν στή θάλασσα ἕνα μέρος ἀπό τό φορτίο, γιά νά ἐλαφρώσει τό πλοῖο καί νά σηκωθεῖ ψηλότερα. 19 Τήν τρίτη μέρα μέ τά ἴδια μας τά χέρια ρίξαμε στή θάλασσα τά σχοινιά, τά κατάρτια καί ὅλα γενικά τά ἐξαρτήματα τοῦ πλοίου. 20 Γιά πολλές ἡμέρες δέν φαίνονταν οὔτε ἥλιος οὔτε ἄστρα, καί στό μεταξύ πλάκωνε βαρύς χειμώνας καί κακοκαιρία. Ἔτσι ὅμως ὁλοένα καί περισσότερο χανόταν κάθε ἐλπίδα σωτηρίας. 21 Ἀλλά καί οἱ ταξιδιῶτες ἦταν ἐξαντλημένοι, ἐπειδή δέν εἶχαν φάει τίποτε γιά πολλές μέρες. Γι’ αὐτό στάθηκε τότε ὁ Παῦλος ἀνάμεσά τους καί τούς εἶπε: Ἔπρεπε, ἄνδρες, νά ἀκούσετε τή συμβουλή μου καί νά μήν ἀποπλεύσετε ἀπό τήν Κρήτη. Ἔτσι θά ἀποφεύγατε τήν ταλαιπωρία αὐτή καί τή ζημιά. 22 Ἀλλά καί τώρα σᾶς συνιστῶ νά εἶστε χαρούμενοι. Διότι κανείς ἀπό σᾶς δέν θά χάσει τή ζωή του· μόνο τό πλοῖο θά χαθεῖ. Ὅλοι ἐμεῖς θά σωθοῦμε. 23 Καί τό ξέρω αὐτό καλά, διότι μοῦ παρουσιάστηκε τή νύχτα αὐτή ἕνας ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκω καί τόν ὁποῖο λατρεύω, 24 καί μοῦ εἶπε: Μή φοβᾶσαι, Παῦλε. Σύμφωνα μέ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐμφανισθεῖς ἐνώπιον τοῦ Καίσαρα. Καί ἰδού, θά σωθεῖς ὄχι μόνον ἐσύ, ἀλλά γιά χάρη σου θά σώσει ὁ Θεός καί ὅλους ὅσους ταξιδεύουν μαζί σου. 25 Γι’ αὐτό, ἄνδρες, ἀποκτήστε θάρρος καί χαρούμενη διάθεση, διότι ἔχω ἀκλόνητη πίστη στό Θεό ὅτι θά γίνει ἔτσι ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἄγγελος. 26 Καί σύμφωνα μέ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πού μοῦ ἀποκάλυψε ὁ ἄγγελος, πρέπει νά προσαράξουμε στήν ἀκτή κάποιου νησιοῦ. 27 Ὅταν λοιπόν ἔφθασε ἡ δέκατη τέταρτη νύχτα ἀπό τότε πού ταλαντευόμασταν ἀκυβέρνητοι ἐδῶ κι ἐκεῖ μέσα στήν Ἀδριατική θάλασσα, γύρω στά μεσάνυχτα οἱ ναῦτες ὑποψιάστηκαν ὅτι πλησίαζαν σέ κάποια στεριά. 28 Ἔριξαν τότε βολίδα γιά νά μετρήσουν τό βάθος τῆς θάλασσας, καί βρῆκαν εἴκοσι ὀργυιές, δηλαδή τριάντα ἕξι μέτρα. Κι ἀφοῦ προχώρησαν λίγο καί ἔριξαν πάλι βολίδα, βρῆκαν δεκαπέντε ὀργυιές, δηλαδή εἴκοσι ἑπτά μέτρα. 29 Κι ἐπειδή φοβοῦνταν μήπως πέσουμε ἔξω καί προσκρούσουμε σέ βράχια καί σκοπέλους, ἔριξαν ἀπό τήν πρύμνη τοῦ πλοίου τέσσερις ἄγκυρες καί παρακαλοῦσαν νά ξημερώσει. 30 Στό μεταξύ ὅμως οἱ ναῦτες ἐπιχειροῦσαν νά φύγουν ἀπό τό πλοῖο, καί γι’ αὐτό ἔριξαν τή βάρκα στή θάλασσα μέ τήν πρόφαση ὅτι σκόπευαν ἀπό τήν πλώρη νά ρίξουν ἄγκυρες σέ κάποια ἀπόσταση ἀπό τό πλοῖο. 31 Τότε ὁ Παῦλος εἶπε στόν ἑκατόνταρχο καί τούς στρατιῶτες: Ἄν δέν μείνουν αὐτοί μέσα στό πλοῖο, ἐσεῖς δέν θά μπορέσετε νά σωθεῖτε. 32 Τότε οἱ στρατιῶτες ἔκοψαν τά σχοινιά μέ τά ὁποῖα ἦταν δεμένη ἡ βάρκα στό πλοῖο, καί τήν ἄφησαν νά πέσει στή θάλασσα. 33 Καί μέχρι νά ξημερώσει, ὁ Παῦλος τούς προέτρεπε ὅλους νά φᾶνε κάτι καί τούς ἔλεγε: Εἶναι ἡ δέκατη τέταρτη μέρα σήμερα ἀπό τότε πού εἶστε νηστικοί, χωρίς νά ἔχετε φάει σχεδόν τίποτε, περιμένοντας τί θά γίνει μέ τήν τρικυμία αὐτή. 34 Γι’ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, φᾶτε κάτι, διότι θά ταλαιπωρηθεῖτε πολύ μέχρι νά πατήσετε στή στεριά. Κι ἐπειδή πρέπει νά ἀνακτήσετε δυνάμεις, εἶναι τώρα ἀνα-γκαῖο γιά τή διάσωσή σας νά φᾶτε. Ξαναβρεῖτε λοιπόν τήν ὄρεξή σας, τήν ὁποία χάσατε ἀπό τό φόβο σας. Μή φοβάστε, διότι κανενός ἀπό σᾶς δέν θά πέσει οὔτε μιά τρίχα ἀπό τό κεφάλι του. Δέν πρόκειται λοιπόν νά πάθετε οὔτε τήν παραμικρή βλάβη. 35 Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτά, πῆρε στά χέρια του ἄρτο καί εὐχαρίστησε τόν Θεό μπροστά σέ ὅλους. Ἔπειτα ἔκοψε τόν ἄρτο κι ἄρχισε νά τρώει. 36 Ἔτσι ἐνθαρρύνθηκαν ὅλοι, ἀπέκτησαν καλή διάθεση κι ἔφαγαν κι αὐτοί. 37 Μέσα στό πλοῖο ἤμασταν συνολικά διακόσιες ἑβδομήντα ἕξι ψυχές. 38 Ἀφοῦ χόρτασαν ὅλοι, ἄρχισαν νά ρίχνουν τό σιτάρι στή θάλασσα, γιά νά ξαλαφρώσουν τό πλοῖο, ὥστε νά σηκωθεῖ ψηλότερα κι ἔτσι νά πλησιάσει εὐκολότερα καί περισσότερο στήν ἀκτή. 39 Ὅταν ξημέρωσε, εἶδαν μιά στεριά, ἀλλά δέν μποροῦσαν νά ἀναγνωρίσουν σέ ποιά χώρα ἀνῆκε. Διέκριναν ὅμως καλά κάποιο κόλπο πού εἶχε ἀκρογιαλιά μέ ἀμμουδιά, κι ἐκεῖ ἀποφάσισαν, ἄν κατόρθωναν, νά προσορμίσουν τό πλοῖο. 40 Ἔλυσαν λοιπόν τά σχοινιά πού κρατοῦσαν δεμένες στό πλοῖο τίς ἄγκυρες, καί τίς ἄφησαν νά πέσουν στή θάλασσα. Συγχρόνως ἔλυσαν καί τά σχοινιά μέ τά ὁποῖα εἶχαν σηκώσει τά πηδάλια ἔξω ἀπό τό νερό καί τά εἶχαν δέσει γιά νά μή χρησιμοποιοῦνται. Ἐξαιτίας τῆς τρικυμίας τά εἶχαν ἐγκαταλείψει, τώρα ὅμως θά τά χρησιμοποιοῦσαν πάλι. Ἔπειτα σήκωσαν τό μικρό πανί τῆς πλώρης καί προσπαθοῦσαν μέ τόν ἄνεμο πού ἔπνεε νά διευθύνουν τό πλοῖο στήν ἀμμουδιά. 41 Ἀλλά ἔπεσαν πάνω σ’ ἕνα ὑποθαλάσσιο ἀβαθές καί ἀδιόρατο ἀκρωτήριο, πού ἔκοβε τό βυθό τῆς θάλασσας στά δύο καί σχημάτιζε ἔτσι δύο θάλασσες, κι ἐκεῖ ἔριξαν τό πλοῖο. Ἔτσι ἡ πλώρη μπήχθηκε στερεά μέσα στήν ἄμμο κι ἔμεινε ἀκίνητη, ἐνῶ ἡ πρύμνη ἄρχισε νά διαλύεται ἀπό τή σφοδρότητα τῶν κυμάτων. 42 Τότε οἱ στρατιῶτες πῆραν τήν ἀπόφαση νά σκοτώσουν τούς δεσμῶτες, ἀπό τό φόβο μήπως κανείς ἀπ’ αὐτούς πέσει ἀπό τό πλοῖο στή θάλασσα καί διαφύγει κολυμπώντας. 43 Ὁ ἑκατόνταρχος ὅμως, ἐπειδή ἤθελε νά διασώσει τόν Παῦλο, τούς ἐμπόδισε νά ἐκτελέσουν τήν ἀπόφασή τους αὐτή, καί διέταξε, ὅσοι ἤξεραν νά κολυμποῦν, νά πέσουν πρῶτοι στή θάλασσα καί νά βγοῦν στή στεριά. 44 Τούς ὑπόλοιπους τούς διέταξε νά βγοῦν, ἄλλοι πάνω σέ σανίδες κι ἄλλοι πάνω στά ξύλινα συντρίμμια τοῦ πλοίου. Ἔτσι κατόρθωσαν νά βγοῦν ὅλοι στή στεριά καί νά διασωθοῦν. Μετά τή διάσωσή τους ἔμαθαν ὅτι τό νησί ὀνομάζεται Μελίτη (Μάλτα).
