Εἶναι ἄξια ἰδιαίτερης προσοχῆς μία ἀπὸ τὶς τελευταῖες παρεμβάσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου, ὁ ὁποῖος καὶ μὲ προηγούμενα κείμενά του διετύπωσε καίριες καὶ οὐσιαστικὲς παρατηρήσεις πάνω στὴ θεματολογία καὶ τὴ μεθοδολογία τῆς Συνόδου.
Τὸ κείμενο γιὰ τὸ ὁποῖο τώρα κάνουμε λόγο εἶναι τὸ «‘‘Ὁμολογιακὴ’’ διγλωσσία, ἀσάφεια καὶ σύγχυση», ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν περιοδικὴ ἔκδοση «ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου.
Μὲ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου νηφάλιο θεολογικὸ λόγο ὁ Σεβασμιώτατος ἀνατρέχει σὲ κείμενο τοῦ 1975 τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Θυατείρων μὲ τὸν τίτλο «Ἡ ὁµολογία Θυατείρων», ποὺ εἶχε γραφεῖ ἀπὸ τὸν τότε Ἀρχιεπίσκοπο Θυατείρων καὶ Μεγάλης Βρετανίας Ἀθηναγόρα Κοκκινάκη.
Ἡ «Ὁµολογία» αὐτή, σημειώνει ὁ Σεβασμιώτατος, ἀπὸ τὴ μία δέχεται ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία», ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως ὑποστηρίζει ὅτι «ὅλοι οἱ Χριστιανοί, Ὀρθόδοξοι, ‘‘Ρωµαιοκαθολικοί’’, ‘‘Ἀγγλικανοί’’, ‘‘Κοπτοαρµένιοι καὶ Αἰθίοπες’’, ‘‘Λουθηρανοὶ καὶ οἱ ἄλλοι Προτεστάνται Χριστιανοί’’, παρὰ τὶς διαφορὲς µεταξύ τους, ἔχουν κατὰ διαφόρους βαθµοὺς Μυστήρια καὶ εἶναι µέλη τῆς Ἐκκλησίας». «Εἶναι ἀληθινοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἀνήκουν εἰς τὴν Μίαν Ἐκκλησίαν», «εἶναι µέλη τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι Ἕνας καὶ παραµένει ἀδιαίρετος ὡς Θεάνθρωπος».
«Δὲν ἔχει σηµασία», τονίζει ὁ Σεβασμιώτατος, «ὅτι αὐτὸ τὸ ‘‘ὁµολογιακὸν’’ κείµενο κυκλοφόρησε πρὶν σαράντα (40) χρόνια, γιατὶ ἀπὸ τότε µέχρι σήµερα ἀφ’ ἑνὸς µὲν ἐπιβεβαιώθηκαν στὴν πράξη ὅλες αὐτὲς οἱ ἀπόψεις, ἀφ’ ἑτέρου δὲ προχώρησαν τὰ πράγµατα σὲ χειρότερο βαθµό (…). Ἡ θεία Εὐχαριστία θεωρεῖται χῶρος ‘‘µυστηριακῆς φιλοξενίας’’ καὶ τῶν ἑτεροδόξων, ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖται ὅτι ‘‘ἔχει πόρτες, ἀλλὰ ὄχι τοίχους’’, καὶ ἡ ‘‘ἕνωση’’ θὰ γίνη µὲ τὴν διατήρηση τῶν ‘‘χαρακτηριστικῶν’’ κάθε θεολογίας».
Καὶ καταλήγει ὁ Σεβασμιώτατος: «Αὐτὴ εἶναι ἡ νοοτροπία ποὺ ἐπικρατεῖ σήµερα στὸν διορθόδοξο καὶ διαχριστιανικὸ κόσµο καὶ θὰ ἦταν ὀδυνηρὸ ἂν µιὰ τέτοια νοοτροπία ὑποστηριχθῆ ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου».
Διγλωσσία, ἀσάφεια καὶ σύγχυση. Αὐτὴ εἶναι ἡ σύγχρονη οἰκουμενιστικὴ τακτική, ποὺ ἐπιχειρεῖ νὰ συμβιβάσει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὴν αἵρεση, τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι.
Οἱ καίριες ἐπισημάνσεις τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀφενὸς ἀποκαλύπτουν τὸ μέγεθος τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀτοπημάτων, ἐνῶ ταυτόχρονα καθιστοῦν ὁλοφάνερη τὴν ἀνάγκη νὰ διατυπώνονται μὲ ἀπόλυτη ἀκρίβεια τὰ δογματικὰ κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
