Ἀπόστολος: τοῦ μάρτυρος Ἰουλίου 15 (Α΄ Κορ. ιγ΄ 11 – ιδ΄ 5):
11 Ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. 12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. 13 νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη. Διώκετε τὴν ἀγάπην· ζηλοῦτε δὲ τὰ πνευματικά, μᾶλλον δὲ ἵνα προφητεύητε. 2 ὁ γὰρ λαλῶν γλώσσῃ οὐκ ἀνθρώποις λαλεῖ, ἀλλὰ τῷ Θεῷ· οὐδεὶς γὰρ ἀκούει, πνεύματι δὲ λαλεῖ μυστήρια· 3 ὁ δὲ προφητεύων ἀνθρώποις λαλεῖ οἰκοδομὴν καὶ παράκλησιν καὶ παραμυθίαν. 4 ὁ λαλῶν γλώσσῃ ἑαυτὸν οἰκοδομεῖ, ὁ δὲ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ. 5 θέλω δὲ πάντας ὑμᾶς λαλεῖν γλώσσαις, μᾶλλον δὲ ἵνα προφητεύητε· μείζων γὰρ ὁ προφητεύων ἢ ὁ λαλῶν γλώσσαις, ἐκτὸς εἰ μὴ διερμηνεύῃ, ἵνα ἡ ἐκκλησία οἰκοδομὴν λάβῃ.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
11 Κι αὐτό πού σᾶς γράφω θά τό καταλάβετε καλύτερα μέ τό ἑξῆς παράδειγμα: Ὅταν ἤμουν νήπιο, ὡς νήπιο μιλοῦσα, ὡς νήπιο σκεφτόμουν, ὡς νήπιο ἔκρινα καί συλλογιζόμουν. Ὅταν ὅμως ἔγινα ἄνδρας, κατάργησα πλέον ἐκεῖνα τά νηπιώδη. Δέν μιλῶ πλέον σάν νήπιο· ἡ σκέψη μου καί ὁ συλλογισμός μου εἶναι τώρα ὥριμα. Ἀνάλογα μπορεῖτε νά σχηματίσετε κάποια ἰδέα γιά τή γνώση καί γενικότερα γιά τήν τελειότητα πού θά μᾶς δοθεῖ στήν ἄλλη ζωή. 12 Διότι τώρα βλέπουμε σάν μέσα ἀπό μεταλλικό καθρέφτη θαμπά καί μέ τόση ἀτέλεια, ὥστε νά μᾶς μένουν πολλά αἰνίγματα πού δέν μποροῦμε νά τά ἐξηγήσουμε. Τότε ὅμως θά δοῦμε φανερά καί καθαρά, διότι θά δοῦμε κατευθείαν πρόσωπο μέ πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας. Τότε ὅμως θά λάβω τόσο τέλεια γνώση, ὅσο τέλεια μέ γνώριζε ὁ παντογνώστης Κύριος, ὅταν ἐνεργοῦσε τήν ἐπιστροφή μου καί μέ καλοῦσε στό ἀποστολικό ἀξίωμα. 13 Αὐτά θά γίνουν στήν ἄλλη ζωή. Τώρα ὅμως στή ζωή αὐτή μένουν ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη. Αὐτά τά τρία. Καί μεγαλύτερη ἀπό αὐτά εἶναι ἡ ἀγάπη. Αφοῦ λοιπόν τόσο πολύ ὑπερέχει ἡ ἀγάπη, νά ἐπιδιώκετε μέ ἐπιμονή νά τήν ἀποκτήσετε. Καί νά ἐπιθυμεῖτε μέ ζῆλο τά πνευματικά χαρίσματα, καί περισσότερο τήν ἔμπνευση τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος, γιά νά διδάσκετε τούς πιστούς. 2 Τό προφητικό χάρισμα εἶναι ἀνώτερο ἀπό τό χάρισμα τῶν γλωσσῶν, πού πολλοί ἀπό σᾶς ζηλεύουν νά τό εἶχαν. Διότι ἐκεῖνος πού μιλάει γλῶσσες, δέν μιλάει σέ ἀνθρώπους ἀλλά στό Θεό. Καί δέν μιλάει στούς ἀνθρώπους, διότι κανείς ἀπό ἐκείνους πού ἀκοῦνε δέν καταλαβαίνει τί λέει αὐτός. Αὐτός λέει μυστηριώδεις ἀλήθειες μέσα ἀπ’ τήν ψυχή του, πού διευθύνεται ἀπό τό χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 3 Ἐκεῖνος ὅμως πού προφητεύει, λέει στούς ἀνθρώπους λόγους πού στηρίζουν στήν πίστη καί προτρέπουν καί ἐνισχύουν στήν ἀρετή καί παρηγοροῦν στούς πειρασμούς. 4 Ἐκεῖνος πού χαρισματικά μιλάει γλῶσσες, αἰσθάνεται βέβαια τήν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία θερμαίνει καί ἐμπνέει τό ἐσωτερικό του· ἀλλά ἡ ἐπενέργεια αὐτή οἰκοδομεῖ μόνο τόν ἑαυτό του. Ἐκεῖνος ὅμως πού προφητεύει καί διδάσκει τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως, οἰκοδομεῖ ὁλόκληρη τή σύναξη τῶν πιστῶν. 5 Ἀφοῦ λοιπόν τό θέλετε ἐσεῖς, τό θέλω κι ἐγώ νά μιλᾶτε ὅλοι σας γλῶσσες· περισσότερο ὅμως θέλω νά προφητεύετε. Διότι ἀνώτερος ὡς πρός τήν ὠφέλεια πού προσφέρει στούς ἀδελφούς εἶναι ἐκεῖνος πού προφητεύει καί διδάσκει παρά ἐκεῖνος πού μιλάει γλῶσσες· ἐκτός ἐάν ὁ ἴδιος διερμηνεύει καί ἐξηγεῖ τά ὅσα λέει, ὥστε ἡ σύναξη τῶν πιστῶν νά κατανοεῖ αὐτά πού λέει, κι ἔτσι νά οἰκοδομεῖται καί νά ὠφελεῖται.
