Ἀπόστολος: ἡμέρας, Σαβ. δ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. στ΄ 11 – 17):
11 Οὕτω καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δὲ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. 12 Μὴ οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θνητῷ ὑμῶν σώματι εἰς τὸ ὑπακούειν αὐτῇ ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, 13 μηδὲ παριστάνετε τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῷ Θεῷ. 14 ἁμαρτία γὰρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει· οὐ γάρ ἐστε ὑπὸ νόμον, ἀλλ᾿ ὑπὸ χάριν. 15 Τί οὖν; ἁμαρτήσομεν ὅτι οὐκ ἐσμὲν ὑπὸ νόμον, ἀλλ᾿ ὑπὸ χάριν; μὴ γένοιτο. 16 οὐκ οἴδατε ὅτι ᾧ παριστάνετε ἑαυτοὺς δούλους εἰς ὑπακοήν, δοῦλοί ἐστε ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἢ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην; 17 χάρις δὲ τῷ Θεῷ ὅτι ἦτε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, ὑπηκούσατε δὲ ἐκ καρδίας εἰς ὃν παρεδόθητε τύπον διδαχῆς.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
11 Κι ὅπως ὁ Χριστός ζεῖ γιά τόν Θεό, ἔτσι κι ἐσεῖς νά θεωρεῖτε τούς ἑαυτούς σας νεκρούς ὡς πρός τήν ἁμαρτία, ἀλλά καί ζωντανούς γιά τόν Θεό, ἑνωμένους μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Κύριός μας. 12 Ἄς μή βασιλεύει λοιπόν ἡ ἁμαρτία στό σῶμα σας, τό ὁποῖο ὡς θνητό δέν πρέπει νά κυριαρχεῖ πάνω στήν ἀθάνατη ψυχή σας. Ὄχι. Ἄς μή βασιλεύει ἡ ἁμαρτία, ὥστε νά ὑπακοῦτε σ’ αὐτήν παρασυρόμενοι ἀπό τίς ἐπιθυμίες τοῦ σώματός σας. 13 Οὔτε νά παρέχετε τά μέλη τοῦ σώματός σας ὡς ὄργανα τῆς ἀδικίας, γιά νά σᾶς πολεμᾶ καί νά σᾶς κατανικᾶ μ’ αὐτά ἡ ἁμαρτία. Ἀλλά νά προσφέρετε ὁλοκληρωτικά τούς ἑαυτούς σας θυσία καί ἀφιέρωμα στό Θεό, σάν ἄνθρωποι πού πραγματικά ἀναστηθήκατε ἀπό τούς νεκρούς μέ τό βάπτισμα καί λάβατε νέα καί ἁγία ζωή. Καί καθένα ἀπό τά μέλη σας δῶστε τα στό Θεό γιά νά εἶναι ὄργανα κάθε ἀρετῆς, δυνατά νά κατανικοῦν κάθε ἁμαρτία. 14 Καί μπορεῖτε νά τό κατορθώσετε αὐτό, διότι ἡ ἁμαρτία δέν θά σᾶς κυριεύσει. Διότι δέν εἶστε πλέον κάτω ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ νόμου, πού πρόσταζε τό ὀρθό καί τό δίκαιο, δέν ἔδινε ὅμως καί τήν ἐνίσχυση προκειμένου νά τό κατορθώσει κανείς αὐτό. Ἀλλά εἶστε τώρα μέσα στήν ἐξουσία τῆς χάριτος, ἡ ὁποία καί μᾶς συγχωρεῖ γιά ὅσα κακά κάναμε στό παρελθόν, ἐνῶ παράλληλα μᾶς ἐνισχύει καί μᾶς ἀσφαλίζει γιά νά βαδίζουμε τό δρόμο τῆς ἁγιότητος. 15 Τί λοιπόν; Θά ἁμαρτήσουμε, ἐπειδή δέν εἴμαστε ὑπό τό κράτος τοῦ νόμου ἀλλά ὑπό τό κράτος τῆς χάριτος; Μᾶς παρέχει λοιπόν ἡ χάρις τήν ἄδεια νά ἁμαρτάνουμε; Μή συμβεῖ ποτέ νά δεχθοῦμε ἕνα τέτοιο λογισμό. 16 Δέν ξέρετε ὅτι σ’ ἐκεῖνον πού προσφέρετε τούς ἑαυτούς σας δούλους γιά νά τόν ὑπακοῦτε, γίνεστε πλέον δοῦλοι μέ τή συνήθεια πού δημιουργεῖ ἡ δουλική ὑπακοή; Δοῦλοι σ’ ἐκεῖνον στόν ὁποῖο ἐξακολουθεῖτε νά ὑπακοῦτε. Δηλαδή ἤ δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, γιά νά καταλήξετε στόν πνευματικό θάνατο καί τόν πλήρη χωρισμό σας ἀπό τόν Θεό, ἤ δοῦλοι τῆς ὑπακοῆς στό Χριστό, γιά νά καταλήξετε στή δικαίωση, τή σωτηρία καί τήν πανευτυχή ζωή. 17 Καί ὀφείλετε εὐχαριστία στό Θεό, διότι ἤσασταν κάποτε δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας, ἀλλ’ ὅμως ὑπακούσατε μέ τήν καρδιά σας στόν ἀκριβή κανόνα τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας πού διδαχθήκατε ἀπό ἐμᾶς τούς ἀποστόλους.
