Α. Τό θάρρος καί ἡ ἀνδρεία του.
Λίγοι ἀσφαλῶς ἄνδρες στήν ἱστορία ἐργάσθηκαν ὅσο ὁ προφήτης Ἠλίας γιά νά διατηρηθεῖ ἡ πίστη στόν ἕνα Θεό. Πύρινος ζῆλος· ἀνδρεία θαυμαστή· παρρησία ἀκατάβλητη· πίστις σταθερή, μερικά ἀπό τά γνωρίσματα τῆς μεγάλης αὐτῆς μορφῆς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Ὁ φλογερός προφήτης ἔζησε σέ μία ἐποχή δύσκολη γιά τήν ἱστορία τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ. Εἶχαν περάσει ἀρκετά χρόνια ἀπό τότε πού ὁ περιούσιος λαός τοῦ Θεοῦ εἶχε ἐγκατασταθεῖ στή Χαναάν. Οἱ μεγάλοι του βασιλεῖς, ὁ Δαβίδ καί ὁ Σολομών, πού κράτησαν τόσο σταθερή τήν πίστη στόν ἀληθινό Θεό, εἶχαν πλέον πεθάνει. Τό ἑνωμένο βασίλειο εἶχε διαιρεθεῖ σέ δυό· στό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ καί στό βασίλειο τοῦ Ἰούδα. Γενική πτώση τῶν ἠθικῶν καί πνευματικῶν ἀξιῶν ἄρχισε νά παρατηρεῖται. Τό σπουδαιότερο ὅμως ἦταν, ὅτι τό παράδειγμα ἄρχισε νά δίδεται ἄνωθεν, ἀπό τούς κυβερνῶντες. Βασιλεύς τότε στό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ ἦταν ὁ Ἀχαάβ. Ἄνθρωπος ἀσεβής καί κακός, ὄχι μόνο ἀρνήθηκε νά σεβασθεῖ τόν Θεό τῶν Πατέρων του, ἀλλά καί εἰσήγαγε ἐπίσημα τή λατρεία τοῦ ψεύτικου θεοῦ Βάαλ καί τῆς Ἀστάρτης. Δέν δίστασε ἀκόμη νά οἰκοδομήσει στή Σαμάρεια καί ναούς τῶν εἰδώλων αὐτῶν. Ἀποτέλεσμα ὅλων τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν ὑπῆρξε, ὅτι ἡ εἰδωλολατρία καί ἡ ἁμαρτία τόσο πολύ πλεόνασαν, ὥστε ἡ Γραφή νά σημειώσει ὅτι ὁ Ἀχαάβ «ἔπραξε πονηρά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑπέρ πάντας τούς πρό αὐτοῦ βασιλεῖς». Στό καταστρεπτικό καί φθοροποιό του ἔργο βοήθησε πολύ καί ἡ Ἰεζάβελ, ἡ σύζυγός του. Γυναίκα στό ἔπακρο ἐμπαθής καί φιλόδοξη, ἐξασκοῦσε πάνω στόν Ἀχαάβ ἰσχυρή ἐπίδραση καί βοηθοῦσε καθοριστικά στήν ἐπέκταση τῆς εἰδωλολατρίας μεταξύ τῶν Ἰσραηλιτῶν. Κόρη τοῦ εἰδωλολάτρη βασιλιά τῆς Τύρου, ὄχι μόνο συνήργησε στό νά εἰσαχθεῖ στό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ ἡ λατρεία τοῦ Βάαλ, ὁ ὁποῖος ἰδιαιτέρως λατρευόταν στήν πατρίδα της, ἀλλά καί νά διεξάγονται μέ πομπή μεγάλη ἑορτές καί πανηγύρεις στήν ἴδια τήν πρωτεύουσα, τή Σαμάρεια. Ἑκατοντάδες ἱερεῖς τῶν ψεύτικων αὐτῶν θεοτήτων ἐκμεταλλεύονται τή φυσική θρησκευτικότητα τοῦ λαοῦ καί τόν σπρώχνουν ἀκόμη βαθύτερα στήν εἰδωλολατρία. Τό ρεῦμα εἶναι ὁρμητικό. Ποίος θά τό συγκράτησει; Ἡ πλημμύρα τῆς εἰδωλολατρίας κινδυνεύει νά κατακλύσει τό πᾶν. Ποιός θά δημιουργήσει τά ἀπαραίτητα ἀναχώματα, γιά νά προληφθεῖ ὁ κατακλυσμός; Στή δύσκολη καί ἱστορική αὐτή ἐποχή ἐμφανίζεται ὁ φλογερός προφήτης, ὁ Ἠλίας.
Θλίβεται. Πονᾶ ἡ ψυχή του. Καίγεται, ὅταν βλέπει ἕναν ὁλόκληρο λαό νά ἀρνεῖται τόν Θεό καί νά γονατίζει μπροστά στά ἄψυχα ἀγάλματα. Πρέπει νά ἀντιδράσει· νά ἐργασθεῖ· νά κινηθεῖ μέ δραστηριότητα καί ψυχική ἀνδρεία. Καταστρώνει τό σχέδιό του. Σχέδιο τολμηρό καί ἐπικίνδυνο. Θά παρουσιασθεῖ στόν ἴδιο τόν βασιλιά. Θά τόν ἐλέγξει γιά τή διαγωγή του. Θά τόν καλέσει σέ μετάνοια. Ἄν τό κατορθώσει, τό κέρδος θά εἶναι ἀνυπολόγιστο. Ὁ λαός εὔκολα θά μεταστραφεῖ. Ἡ ὥρα εἶναι κρίσιμη. Ἡ συνάντηση δραματική. Μέ πίστη βαθειά ὁ προφήτης ἐμφανίζεται στόν βασιλιά. Λίγα λόγια τοῦ λέει, ἀλλά λόγια συνταρακτικά. «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός τῶν δυνάμεων, ὁ Θεός τοῦ Ἰσραήλ». Ἄς τόν ἔχεις ἐγκαταλείψει καί σύ, καί ἡ οἰκογένειά σου καί ὁ λαός. Καί ἀπόδειξη ὅτι ζεῖ, εἶναι αὐτή. Δέν θά πέσει βροχή στή γῆ στά χρόνια πού θά ἀκολουθήσουν παρά μόνο ὅταν θά τό πῶ ἐγώ.
Καί ἡ τρομερή προφητεία ἐκπληρώνεται. Ἀνομβρία φοβερή ἐπικρατεῖ σ’ ὅλη τήν χώρα. Σαράντα δυό μῆνες οὔτε σταλαγματιά βροχῆς, οὔτε δροσιά καμμία ἐπάνω στήν κατάξερη γῆ. Ὁ λαός πάσχει, ἀλλά καί κάτω ἀπό τήν πίεση τῆς δυστυχίας καλλιεργεῖ τή μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή του στόν Θεό.
Ἀλλά στή πρώτη αὐτή ἐκδήλωση τῆς τόλμης καί τῆς ἀνδρείας τοῦ προφήτη θά προστεθεῖ τώρα καί ἄλλη. Ἡ ἐντολή τοῦ Θεοῦ σαφής καί κατηγορηματική, καλεῖ τόν προφήτη νά ἐμφανισθεῖ καί πάλι ἐνώπιον τοῦ πανίσχυρου ἄρχοντα. Δέν δειλιάζει. Ἴσως διατρέχει ἄμεσο κίνδυνο ἡ ζωή του. Ἀλλά κι αὐτήν δέν τή λογαριάζει. Ἕνα μόνο θέλει· νά εὐαρεστήσει στόν Θεό. Δραματικός εἶναι ὁ διάλογος, πού ἀκολούθησε στήν συνάντηση.
— Ἐσυ εἶσαι πού διαστρέφεις τόν λαό μου τόν Ἰσραήλ; ρωτᾶ μέ ὀργή ὁ βασιλεύς.
— Ὄχι. Δέν διαστρέφω ἐγώ τόν λαό. Ἐσύ τόν διαστρέφεις. Ἐσύ καί ὁ βασιλικός σου οἶκος. Διότι ἐσύ ἐγκατέλειψες τόν Θεό τῶν πατέρων σου καί ἔτρεξες πίσω ἀπό τά εἴδωλα τοῦ Βαάλ.
Πόσοψυχικό σθένος, ἀλήθεια, χρειαζόταν γιά νά προφερθοῦν οἱ λέξεις αὐτές! Ἀποτελοῦσαν ἕνα κατηγορῶ, τό ὁποῖο ἀπευθυνόταν πρός τόν πανίσχυρο καί σκληρό Ἀχαάβ. Καί μέσα στούς δυό αὐτούς στίχους μᾶς περιέσωσε ἡ Ἁγία Γραφή τόν ἰδεολογικό πόλεμο, πού διεξήγαγε ἕνας ἀληθινός λάτρης τοῦ Θεοῦ πρός ἕναν ἄπιστο καί διαστραμμένο ἡγεμόνα. Καί ἀπ’ αὐτόν βγῆκε νικητής ὁ φλογερός προφήτης, ἤ μᾶλλον ἡ πίστη πού ἐκπροσωποῦσε. Κύριος τώρα τῆς καταστάσεως ὁ προφήτης, ἀφοῦ νίκησε τόν βασιλιά, θέλει νά δείξει καί στό λαό τήν ἀλήθεια, ὅτι μόνος ὁ Θεός, τόν ὁποῖο ἐκεῖνος πίστευε, ἦταν ὁ μόνος ἀληθινός Θεός. Εἶναι γνωστή ἡ πρόταση, τήν ὁποία ἔκανε στόν Ἀχαάβ. Τήν ἐκθέτει ἡ Ἁγία Γραφή στό 18ο κεφάλαιο τοῦ τρίτου βιβλίου τῶν Βασιλειῶν. Νά συγκεντρωθεῖ ὅλος ὁ λαός μαζί μέ τούς βασιλεῖς στό Καρμήλιο ὅρος. Νά σφάξουν δυό βόδια. Ἕνα οἱ ἱερεῖς τῶν εἰδώλων καί ἕνα ὁ ἴδιος ὁ προφήτης. Νά τά κομματιάσουν καί νά τά ἐπιθέσουν στό θυσιαστήριο. Ἀλλά φωτιά νά μήν ἀνάψουν. Νά ζητήσουν νά τήν ρίξει ὁ Θεός πού πιστεύουν. Ὅποιος τή ρίξει, αὐτός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός.
Προσεύχονται πρῶτα οἱ ψευδοϊερεῖς τῶν εἰδώλων. Γονατιστοί προσεύχονται. Παρακαλοῦν· καί πάλι παρακαλοῦν· καί ἱκετεύουν. Ἄρχισαν πρωί καί τώρα πλησιάζει μεσημέρι. Τούς εἰρωνεύεται ὁ προφήτης. Παρακαλέστε ἀκόμη. Ἴσως κοιμᾶται ὁ θεός σας. Τίποτε ὅμως. «Οὐκ ἦν φωνή, οὐκ ἦν ἀκρόασις». Ἀπελπισμένοι σταματοῦν.
Ἔρχεται τώρα ἡ σειρά τοῦ φλογεροῦ προφήτη. Προσεύχεται στόν παντοδύναμο Θεό, πού κάνει θαάματα ἐκπληκτικά. Λίγα λόγια λέει, ἀλλά λόγια θερμά, πύρινα. «Κύριε ὁ Θεός Ἀβραάμ καί Ἰσαάκ καί Ἰσραήλ, ἐπάκουσόν μου σήμερον ἐν πυρί, καί γνώτωσαν πᾶς ὁ λαός οὗτος, ὅτι σύ εἶ Κύριος καί ἐγώ δοῦλος σου καί διά σέ πεποίηκα πάντα ταῦτα». Καί τό ἀποτέλεσμα ἔρχεται ἄμεσο. Φωτιά ἀπό τόν οὐρανό μεγάλη κατέκαψε καί τό κρέας καί τά ξύλα καί τό χῶμα ἀκόμη. Νίκη μεγάλη. Ἡ πίστη τοῦ προφήτη θριάμβευσε.
Πόσα μπορεῖ νά κατορθώσει ὁ ἄνθρωπος, ὅταν καίει μέσα στά στήθη του ἡ ζωντανή πίστη! «Πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» βεβαίωσε ὁ Κύριος.
Κατορθώματα μεγάλα πραγματοποιήθηκαν ἀπό ἀνθρώπους ζωντανῆς καί φλογερῆς πίστεως. Πόσοι πρώην ἄσωτοι καί ἁμαρτωλοί ὀφείλουν τή μετάνοια καί ἐπιστροφή τους στήν πίστη ἐκείνων πού ἐργάσθηκαν νά τούς ὁδηγήσουν κοντά στόν Θεό! Πόσα τέτοια γεγονότα ἔχει νά μᾶς παρουσιάσει ἡ καθημερινή ζωή!
Τί νά ποῦμε γιά τά ἀποτελέσματα πού ἔχει ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων, πού ἔχουν κληθεῖ ἀπό τόν Θεό νά εἶναι οἱ διαχειριστές τῶν μυστηρίων καί οἱ κήρυκες τῶν θείων ἀληθειῶν; Ἀληθινά θαύματα μποροῦν νά κατορθώσουν μέ τή δύναμή της. Σάν φωτεινά μετέωρα στέκουν στόν ὁρίζοντα τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά φωτίζουν καί νά διακηρύττουν τή μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ἡ πίστη μπορεῖ καί ὄρη νά μετακινεῖ.
Ἄς μή λησμονοῦμε νά ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό στίς προσευχές μας νά χαρίζει στήν Ἐκκλησία του ἱερεῖς καί διδασκάλους μέ ζωντανή πίστη, γιά νά ἐργάζονται πρός δόξαν Θεοῦ. Σάν τόν προφήτη Ἠλία.
Β. Σέ ὕψος δόξης.
Περιπετειώδης καί γεμάτη κινδύνους ὑπῆρξε ὁλόκληρη ἡ ζωή τοῦ θερμουργοῦ προφήτου Ἥλιου. Τήν διέθεσε ὅμως ὁλόκληρη γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ἀρκετό νά ἀκούσει τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, καί ἔσπευδε ἀμέσως νά τήν ἐφαρμόσει, ἔστω κι ἄν διέτρεχε σοβαρότατο κίνδυνο ἡ ζωή του. Κατά τά δεκαπέντε χρόνια, πού ὑπολογίζουν ὅτι κράτησε ἡ προφητική του δράση, δέν ἄφησε εὐκαιρία πού νά μή τήν ἐκμεταλλευθεῖ γιά νά διδάξει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ἐνισχύσει καί νά παρηγορήσει, νά ἐλέγξει καί νά θαυματουργήσει. Ἀλλά καί γι’ αὐτό ὁ Θεός τόν δόξασε πολύ. Δέν θά ἦταν ὑπερβολή, ἄν χαρακτηρίζαμε τόν Ἠλία ὡς τόν δοξασμένο προφήτη.
Πύρινος κήρυκας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ ὁπουδήποτε κι ἄν βρισκόταν, κήρυττε μέ θάρρος καί παρρησία καί καλοῦσε τό λαό σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή. Ὁ λαός αἰσθανόταν τόν φλογερό κήρυκα. Ἡ ἀσκητική του ζωή καί ἡ ἰσχυρή του προσωπικότητα ἐπιδροῦσαν πολύ στίς μάζες τοῦ Ἰσραήλ. Τό κήρυγμά του συγκλόνιζε τούς ἀκροατές του καί τούς κινοῦσε σέ σκέψεις καί ἀποφάσεις ἀνώτερες. Ὁπουδήποτε κι ἄν ἐμφανιζόταν ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, γινόταν δεκτός μέ βαθειά αἰσθήματα ἐκτιμήσεως καί θαυμασμοῦ. Καί δέν συγκινοῦσε ἁπλῶς ὁ λόγος του, ἀλλά καί προκαλοῦσε φόβο. Πόση συγγένεια ὑπάρχει μεταξύ αὐτοῦ καί τοῦ ἄλλου ἐκείνου κήρυκα τῆς ἐρήμου, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου! Καί πόσο ταιριαστός εἶναι ὁ χαρακτηρισμός πού ἔδωσαν στόν Ἠλία: «δεύτερος πρόδρομος τῆς παρουσίας Χριστοῦ»! Δέν εἶναι μάλιστα χωρίς σημασία τά λόγια, μέ τά ὁποῖα ὁ ἄγγελος εὐαγγελίσθηκε στόν Ζαχαρία τή γέννηση τοῦ γιοῦ του, ὅταν τοῦ ἔλεγε ὅτι «υἱός τοῦ προελεύσεται ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἡλιοῦ» (Λούκ. α΄ 17). Δηλαδή θά προπορευθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μέ τό ἴδιο προφητικό χάρισμα καί τήν ἴδια ἄφοβη δραστηριότητα καί παρρησία, πού εἶχε καί ὁ Ἠλίας.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τό κήρυγμα τοῦ προφήτου δέν ἔφερε πάντοτε τά ἀποτελέσματα, πού περίμενε κανείς. Δηλητηριασμένος ὁ λαός ἀπό τίς ἐπιδράσεις τῆς εἰδωλολατρίας καί τῆς ἀπιστίας διστάζει νά κάνει τό ἀποφασιστικό βῆμα τῆς ἐπιστροφῆς. Καί τί μ’ αὐτό; Τά λόγια του προφήτη δέν πηγαίνουν χαμένα. Συγκρατοῦν τούς καλοπροαίρετους, καλλιεργοῦν τούς εὐσεβεῖς. Ἄς παραπονιέται ὁ προφήτης, καί σέ μία ὥρα ψυχικῆς κοπώσεως ἀπό τούς συνεχεῖς διωγμούς ἄς λέει στόν Θεό: «Κύριε, τά θυσιαστήρια σου κατέσκαψαν καί τούς προφήτας σου ἀπέκτειναν. Καί ὑπελείφθην ἐγώ μόνος, μονώτατος, καί ζητοῦσι τήν ψυχήν μου ἀπ’ ἐμοῦ». Ὁ Θεός τοῦ ἀπαντᾶ: Εἶναι μαζί μου ἑπτά χιλιάδες ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι δέν προσκύνησαν τούς ψεύτικους θεούς. Παρηγορήσου, λοιπόν. Καί συνέχισε τό ἔργο σου. Δέν γίνεται μάταια. Ἄς μή βλέπεις ἐσύ τά ἀποτελέσματα τοῦ ἔργου σου. Τά βλέπω ὅμως ἐγώ, καί ἐπιφυλάσσω πλούσια καρποφορία στήν προσπάθειά σου.
Καί δέν διδάσκει μόνο, ἀλλά καί ἐλέγχει, καί καυτηριάζει τήν κακία καί τήν ἀδικία, ὁπουδήποτε κι ἄν τήν βρεῖ. Ζωηρότατα περιγράφεται στό 20ο κεφάλαιο τῆς Γ΄ Βασιλειῶν τό ἐπεισόδιο τοῦ Ἀχαάβ καί τοῦ Ναβουθαί. Ὁ Ναβουθαί, πτωχός Ἰσραηλίτης, ἔχει στήν κατοχή του ἕνα μικρό ἀμπέλι. Τό ἀχόρταοτο μάτι τοῦ Ἀχαάβ τό βλέπει, τό ἐπιθυμεῖ. Ὁ Ἀχαάβ ζητᾶ νά τοῦ τό πάρει. Θέλει νά τό κάνει λαχανόκηπο. Ἀπαιτεῖ λοιπόν νά τοῦ τό δώσει. Ὁ Ναβουθαί παρακαλεῖ νά μήν ἐπιμείνει ὁ βασιλεύς. Ἐκεῖνος σκυθρωπάζει ἀπό τήν ἄρνηση. Ἐπεμβαίνει ὅμως ἡ ἐμπαθής Ἰεζάβελ. Βρίσκει εὔκολα τή λύση. Βάλε δυό ἀνθρώπους νά ψευδομαρτυρήσουν, ὅτι ὁ Ναβουθαί ἔβρισε τόν Θεό καί τόν βασιλιά, λέει στόν Ἀχαάβ. Οἱ δύστυχοι ψευδομάρτυρες βρίσκονται. Ἡ ψευδορκία θριαμβεύει. Τό ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας, γιά τό ὁποῖο ψευδομαρτύρησαν, καταδικαζόταν μέ θάνατο. Κι ἔτσι ἔπειτα ἀπό λίγο ὁ Ναβουθαί, παρά τήν ἀθωότητά του, θανατώνεται. Ὁ Ἠλίας ἀτρόμητος παρουσιάζεται στόν βασιλιά. Καυτηριάζει τήν ἀνόσια καί ἄδικη πράξη του καί προλέγει τό οἰκτρό τέλος τόσο τό δικό του, ὅσο καί τῆς πονηρῆς βασίλισσας. Τά σκυλιά θά γλείψουν τό αἷμα καί τῶν δυό σας, προλέγει. Τρομερή προφητεία, ἡ ὁποία ἐκπληρώθηκε τελείως, ἐνῶ συγχρόνως ἡ ἐκπλήρωσή της ὕψωσε τόν προφήτη σέ δυσθεώρητα ὕψη δόξας.
Ὅσο ὅμως αὐστηρός εἶναι, ὅταν ἐλέγχει τήν κακία καί τήν καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, τόσο γλυκύς καί πατρικός εἶναι στή θλίψη καί τόν πόνο τῶν ἀνθρώπων. Διεξοδικά ἡ Ἁγία Γραφή περιγράφει τή συμπαράσταση τοῦ προφήτη στήν πτωχή χήρα τῶν Σαρεπτῶν. Στέλνεται ἐκεῖ μέ ἐντολή τοῦ Θεοῦ. Ἡ πείνα, λόγω τῆς συνεχιζόμενης ἀνομβρίας, εἶναι φοβερή. Στό δάσος, ἔξω ἀπό τά Σαρεπτά, βρίσκεται ὁ προφήτης. Μιά γυναίκα χήρα μαζεύει ξύλα γιά νά ψήσει λίγο ψωμί μέ τό τελευταῖο λίγο ἀλεύρι πού τῆς εἶχε μείνει. Ὁ Ἠλίας τήν παρακαλεῖ. Φέρε μου λίγο νερό νά πιῶ. Ἡ γυναίκα ἀνταποκρίνεται πρόθυμα στήν παράκλησή του. Ἀλλά ὁ Ἠλίας τῆς ζητᾶ τώρα καί ψωμί γιά νά φάει. Ἡ γυναίκα ἀφήνει νά βγοῦν ἀπό τό στόμα της λόγια πόνου. Κύριε, ὁ Θεός τό γνωρίζει, ἄν σοῦ λέω ψέματα. Λίγο ἀλεύρι μοῦ ἔχει μείνει καί λίγο λάδι. Πηγαίνω νά ζυμώσω λίγο ψωμί, νά φάω μέ τά παιδιά μου, κι ἔπειτα νά πεθάνουμε. Ἀλλά ὁ Ἠλίας τήν παρηγορεῖ καί τῆς προλέγει, ὅτι οὔτε τό ἀλεύρι οὔτε τό λάδι θά τελειώσουν, ὥσπου νά λήξει ἡ πείνα. Καί ἡ προφητεία αὐτή ἐκπληρώνεται κατά τρόπο θαυμαστό. Τό πράγμα γίνεται γνωστό. Στό λαό ἐμπεδώνεται ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ Ἠλίας εἶναι ὁ πανίσχυρος προφήτης. Καί ὅταν ἀργότερα θά ἀναστήσει καί τό νεκρό παιδί τῆς χήρας, ἡ φήμη του θά φθάσει πολύ ἔξω ἀπό τά ὅρια τοῦ Ἰσραήλ.
Ἔτσι ὁ προφήτης συνεχίζει τό προφητικό του ἔργο. Τά χρόνια ὅμως περνοῦν. Καί εἶναι πλέον καιρός νά ξεκουρασθεῖ ἀπό τούς πολλούς καί συνεχεῖς κόπους του. Τοῦ δίνει λοιπόν ὁ Θεός τήν ἐντολή νά χρίσει ἄλλον προφήτη καί νά τόν ἀφήσει διάδοχό του. Ὁ προφήτης Ἠλίας, λοιπόν, χρίει τόν Ἐλισσαῖο. Τόν κατευθύνει. Τόν καθοδηγεῖ. Τοῦ λύνει τίς ἀπορίες του. Κι ὅταν πλέον ἐκεῖνος εἶναι ἱκανός μόνος του νά συνέχισει τό ἔργο τοῦ Ἠλία, ὁ Θεός ἑτοιμάζει τήν ἀναχώρηση τοῦ ἐκλεκτοῦ του δούλου. Δέν πρόκειται νά γνωρίσει θάνατο. Θά τόν παραλάβει ἔτσι ζωντανό στόν οὐρανό. Σάν ἄγγελος ἔζησε στή γῆ. Σάν ἄγγελος πηγαίνει στόν οὐρανό. Ἐκεῖ πού συζητοῦσε μέ τόν Ἐλισσαῖο, ἕνα πύρινο ἅρμα, συρόμενο ἀπό πύρινα ἄλογα τόν παίρνει καί τόν σηκώνει ἀπ’ τή γῆ. Μέ μεγαλοπρέπεια ἀνέρχεται μέχρι τόν οὐρανό. Κι ἐνῶ ἔκπληκτος, ἀλλά περίλυπος ὁ Ἐλισσαῖος παρακολουθεῖ τήν ἀνάβασή του, ὁ Ἠλίας τοῦ ρίχνει τή μηλωτή του (τή γούνα του), μέ τήν ὁποία καί θαυματουργεῖ. Ἀπό τά μάτια τοῦ Ἐλισσαίου χάνεται. Σέ ἄλλους κόσμους πνευματικούς, στά βασίλεια τοῦ φωτός καί τῆς εἰρήνης κατασκηνώνει ἔπειτα ἀπό μία ζωή τέλειας ἀφιερώσεως στόν Θεό καί ἐργασίας τοῦ ἁγίου του θελήματος. Ὁ Θεός, τόν ὁποῖο μέ τόσο ζῆλο ὑπηρέτησε, τόν ἀμείβει πλουσιοπάροχα καί τόν ἀξιώνει, χωρίς νά περάσει ἀπό τό δρόμο τοῦ θανάτου, νά γίνει μέτοχός της θείας δόξας καί μακαριότητος.
Πέρασαν ἀπό τότε ἐννέα αἰῶνες. Ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος, καί πάνω στό ὅρος τῆς Μεταμορφώσεως ἀφήνει νά ἐκλάμψει μία ἀκτίνα τῆς Θεότητος του. Οἱ τρεῖς μαθητές του εἶναι μάρτυρες τῆς θείας ἐκείνης σκηνῆς. Ἀλλά καλεῖ καί δυό μάρτυρες ἀπό τήν αἰωνιότητα. Ὁ ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ Ἠλίας. Τί τιμή γιά τόν μεγάλο καί πύρινο προφήτη νά συμπαρασταθεῖ στόν μεταμορφωμένο Κύριο καί νά γίνει, μέτοχος τῆς θείας του δόξας καί μεγαλειότητος! Ἔτσι ἀμείβει ὁ Θεός τούς δικούς του. Δέν τό εἶπε ὁ ἴδιος; «Οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ πατρός αὐτῶν» (Ματθ. ιγ΄ 43).
Ἀπό τό βιβλίο «Ἀπό τή Ζωή τῶν Ἁγίων»
Ἀρχιμ. Γεωργίου Δημοπούλου
