Ἀπόστολος: ἁγίων, ζήτει τῆ Κυριακῆ τῶν μυροφόρων (Πρξ. στ΄ 1 – 7):
Εν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν Ἑλληνιστῶν πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. 2 προσκαλεσάμενοι δὲ οἱ δώδεκα τὸ πλῆθος τῶν μαθητῶν εἶπον· οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις. 3 ἐπισκέψασθε οὖν, ἀδελφοί, ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καὶ σοφίας, οὓς καταστήσομεν ἐπὶ τῆς χρείας ταύτης· 4 ἡμεῖς δὲ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν. 5 καὶ ἤρεσεν ὁ λόγος ἐνώπιον παντὸς τοῦ πλήθους· καὶ ἐξελέξαντο Στέφανον, ἄνδρα πλήρη πίστεως καὶ Πνεύματος Ἁγίου, καὶ Φίλιππον καὶ Πρόχορον καὶ Νικάνορα καὶ Τίμωνα καὶ Παρμενᾶν καὶ Νικόλαον προσήλυτον Ἀντιοχέα, 6 οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. 7 καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ηὔξανε, καὶ ἐπληθύνετο ὁ ἀριθμὸς τῶν μαθητῶν ἐν Ἱερουσαλὴμ σφόδρα, πολύς τε ὄχλος τῶν ἱερέων ὑπήκουον τῇ πίστει.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Τίς ἡμέρες αὐτές, ἐνῶ αὐξανόταν ὁ ἀριθμός τῶν πιστῶν, οἱ Ἑβραῖοι Χριστιανοί πού ἦταν ἀπό ξένα μέρη καί γι’ αὐτό μιλοῦσαν τήν ἑλληνική γλώσσα, ἄρχισαν νά γογγύζουν ἐναντίον τῶν ντόπιων Ἑβραίων Χριστιανῶν, πού μιλοῦσαν τήν ἀραμαϊκή γλώσσα. Τά παράπονα αὐτά προέκυψαν, διότι οἱ χῆρες τῶν ἑλληνόφωνων Ἰουδαίων Χριστιανῶν πού δέν ἦταν ντόπιοι παραμελοῦνταν στήν καθημερινή περίθαλψη καί ὑπηρεσία τῆς διανομῆς τροφῶν καί ἐλεημοσυνῶν. 2 Μετά λοιπόν ἀπ’ αὐτό οἱ δώδεκα ἀπόστολοι συγκάλεσαν τό πλῆθος τῶν μαθητῶν πού πίστευαν στό Χριστό καί εἶπαν: Δέν μᾶς φαίνεται σωστό νά ἀφήσουμε ἐμεῖς τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά ὑπηρετοῦμε σέ τραπέζια φαγητοῦ. 3 Ἐξετάστε λοιπόν προσεκτικά, ἀδελφοί, καί ἐκλέξτε ἀπό σᾶς τούς ἴδιους ἑπτά ἄνδρες, πού νά ἔχουν καλή μαρτυρία ἀπ’ ὅλους καί νά εἶναι γεμάτοι ἀπό Ἅγιον Πνεῦμα καί σύνεση. Αὐτούς θά ἐγκαταστήσουμε γιά νά διεξάγουν τήν ἀναγκαία αὐτή διακονία. 4 Κι ἐμεῖς θά ἀφοσιωθοῦμε ἀποκλειστικά στήν προσευχή καί στή διακονία τοῦ κηρύγματος. 5 Ἡ πρόταση αὐτή τῶν ἀποστόλων φάνηκε ἀρεστή σ’ ὅλο τό πλῆθος τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἐξέλεξαν τόν Στέφανο, ἄνδρα γεμάτο ἀπό πίστη στό Χριστό καί ἀπό τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί τόν Φίλιππο καί τόν Πρόχορο καί τόν Νικάνορα καί τόν Τίμωνα καί τόν Παρμενᾶ καί τόν Νικόλαο ἀπό τήν Ἀντιόχεια, ὁ ὁποῖος ἦταν κάποτε εἰδωλολάτρης καί πρίν πιστέψει στό Χριστό εἶχε προσέλθει στόν Ἰουδαϊσμό. 6 Αὐτούς τούς ἑπτά παρουσίασαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων. Καί οἱ ἀπόστολοι, ἀφοῦ προσευχήθηκαν, ἔβαλαν τά χέρια τους πάνω στά κεφάλια τῶν ἑπτά, γιά νά τούς μεταδοθεῖ ἡ θεία χάρη ἡ ὁποία τούς ἦταν ἀναγκαία γιά τή διεξαγωγή τῆς διακονίας τους. 7 Ἔτσι τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ προόδευε καί διαδιδόταν. Καί ὁ ἀριθμός τῶν μαθητῶν στά Ἱεροσόλυμα αὐξανόταν πάρα πολύ, καί πλῆθος πολύ ἀπό τούς ἱερεῖς τῶν Ἰουδαίων ἀποδέχονταν τίς ἀλήθειες τῆς πίστεως καί ὑποτάσσονταν σ’ αὐτές.
