Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τρ. ια΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Β΄ Κορ. β΄ 14 – γ΄ 3):
14 Τῷ δὲ Θεῷ χάρις τῷ πάντοτε θριαμβεύοντι ἡμᾶς ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴν ὀσμὴν τῆς γνώσεως αὐτοῦ φανεροῦντι δι᾿ ἡμῶν ἐν παντὶ τόπῳ· 15 ὅτι Χριστοῦ εὐωδία ἐσμὲν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σῳζομένοις καὶ ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, 16 οἷς μὲν ὀσμὴ θανάτου εἰς θάνατον, οἷς δὲ ὀσμὴ ζωῆς εἰς ζωήν. καὶ πρὸς ταῦτα τίς ἱκανός; 17 οὐ γάρ ἐσμεν ὡς οἱ λοιποὶ καπηλεύοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ὡς ἐξ εἰλικρινείας, ἀλλ᾿ ὡς ἐκ Θεοῦ κατενώπιον τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ λαλοῦμεν. Αρχόμεθα πάλιν ἑαυτοὺς συνιστάνειν; εἰ μὴ χρῄζομεν ὥς τινες συστατικῶν ἐπιστολῶν πρὸς ὑμᾶς ἢ ἐξ ὑμῶν συστατικῶν; 2 ἡ ἐπιστολὴ ἡμῶν ὑμεῖς ἐστε, ἐγγεγραμμένη ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, γινωσκομένη καὶ ἀναγινωσκομένη ὑπὸ πάντων ἀνθρώπων, 3 φανερούμενοι ὅτι ἐστὲ ἐπιστολὴ Χριστοῦ διακονηθεῖσα ὑφ᾿ ἡμῶν, ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
14 Ὀφείλουμε λοιπόν εὐχαριστία στό Θεό, ὁ ὁποῖος νικώντας καί θριαμβεύοντας περιφέρει κι ἐμᾶς πάντοτε στό θρίαμβό του, ὡς διακόνους τῆς νίκης του πού συντελεῖται γιά τόν Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό του. Ὁ Θεός κατά τή θριαμβευτική αὐτή πορεία τοῦ Εὐαγγελίου του φανερώνει μέσα ἀπό μᾶς τήν εὐωδία τῆς γνώσεώς του σέ κάθε τόπο. 15 Διότι πραγματικά ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι καί κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου εἴμαστε εὐωδία Χριστοῦ, εὐχάριστη στό Θεό. Εὐωδία γι’ αὐτούς πού σώζονται, ὅπως καί γιά ἐκείνους πού καταδικάζονται σέ αἰώνια ἀπώλεια. 16 Καί σ’ ἄλλους βέβαια εἴμαστε ὀσμή θανατηφόρα, πού ὁδηγεῖ στό θάνατο, ἐνῶ σέ ἄλλους ὀσμή ζωηφόρα, πού δίνει ζωή. Καί ποιός εἶναι ἱκανός νά ἐπιτελέσει τά φοβερά αὐτά ἔργα καί ἀποτελέσματα; Ὄντως κανείς ἄλλος παρά μόνον ὁ Θεός. 17 Ἄς καυχῶνται ἄλλοι ὅτι τάχα εἶναι ἱκανοί. Ἐμεῖς ὅμως δέν εἴμαστε σάν τούς πολλούς πού ἐμπορεύονται τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀπό ἰδιοτέλεια τόν νοθεύουν. Ἀλλά κηρύττουμε ὅπως κηρύττει καθένας πού κινεῖται ἀπό εἰλικρίνεια καί ἄδολο ἐνδιαφέρον· ὅπως μιλάει ὅποιος ἐμπνέεται ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι μιλοῦμε μπροστά στά μάτια τοῦ Θεοῦ, ἑνωμένοι ἀχώριστα μέ τόν Χριστό. Μήπως ἀρχίζουμε πάλι νά συστήνουμε τόν ἑαυτό μας; Ἤ μήπως χρειαζόμαστε, ὅπως μερικοί ἄλλοι, συστατικά γράμματα πρός ἐσᾶς, ἤ νά πάρουμε ἀπό σᾶς συστατικά πρός ἄλλους; 2 Ἡ συστατική μας ἐπιστολή πού βεβαιώνει ποιοί εἴμαστε εἶστε ἐσεῖς. Ἐπιστολή γραμμένη μέσα στίς καρδιές μας, ἡ ὁποία παραμένει ἀνεξάλειπτη καί εἶναι γνωστή καί διαβάζεται ἀπ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. 3 Καί γίνεστε σ’ ὅλους φανεροί ὅτι εἶστε ἐπιστολή πού τήν ἔγραψε ὁ Χριστός μέ διακόνους του ἐμᾶς. Καί ἡ ἐπιστολή αὐτή ἔχει γραφεῖ ὄχι μέ μελάνι, ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Πνεύματος τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Καί γράφηκε ὄχι σέ λίθινες πλάκες, ὅπως κάποτε ὁ Μωσαϊκός νόμος, ἀλλά σέ ἄλλου εἴδους πλάκες, δηλαδή σέ καρδιές σάρκινες, οἱ ὁποῖες αἰσθάνονται καί κατανοοῦν καί ἐγκολπώνονται αὐτά πού γράφει σ’ αὐτές τό Ἅγιον Πνεῦμα.
