Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

Η΄ Ματθαίου: Α΄ Κορ. α΄ 10-17

Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ ᾿Απολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. ἐβά­πτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

1. Χωρισμοὶ καὶ διαιρέσεις

   Βρισκόταν ἤδη στὴν Ἔφεσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος κι ἐκεῖ πληροφορήθηκε ὅτι στὴν Ἐκκλησία τῆς Κορίνθου εἶχαν ἐμφανιστεῖ διαμάχες μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ μὲ πόνο ψυχῆς, ὡς στοργικὸς πατέρας, γράφει ἐπιστολὴ γιὰ νὰ τοὺς ἐπαναφέρει στὴν τάξη καὶ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἐπανεύρουν τὴ μεταξύ τους ἑνότητα:
   Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, στὸ ὄνομα τοῦ Κυ­­ρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ»· νὰ ὁμολογεῖτε ὅλοι τὴν ἴδια πίστη καὶ νὰ μὴν ὑπάρχουν μεταξύ σας δι­αι­ρέσεις· νὰ εἶστε ἁρμονικὰ ἑνωμένοι, μὲ τὸ ἴδιο φρόνημα καὶ μὲ τὶς ἴδιες γνῶμες καὶ ἀπο­φά­­σεις.
   Σᾶς ὑποβάλλω αὐτὸ τὸ αἴτημά μου, διότι πληροφορήθηκα γιὰ σᾶς, ἀδελφοί μου, ἀπὸ τοὺς οἰκιακοὺς τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν μεταξύ σας φιλονικίες…
   Εἶναι στ’ ἀλήθεια φοβερὴ ἡ διχόνοια. Ταράζει τὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, ἀναστατώνει οἰκογένειες, ἀναστέλλει τὴ συνεργασία καὶ τὴ δημιουργικότητα, πληγώνει τὴν κοινωνία. Πολὺ περισσότερο οἱ διαιρέσεις κάνουν ζημιά, ὅταν ἐμφανίζονται μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ διασποῦν τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν. Ἔχει δίκιο λοιπὸν νὰ διαμαρτύρεται ὁ Ἀπόστολος καὶ νὰ παρακαλεῖ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μένουν ἑνωμένοι στὴν πίστη καὶ στὸ φρόνημα καὶ νὰ συμφωνοῦν σὲ κοινὲς ἀποφάσεις. Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν κάτι τέτοιο; Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὴν προσωπική του γνώμη. Πῶς μποροῦν πολλοὶ ἄνθρωποι νὰ συμφωνήσουν καὶ νὰ ζοῦν ἁρμονικά;…
   Πρῶτα ἀπ’ ὅλα εἶναι ἀνάγκη νὰ παραμερίσει καθένας τὸ προσωπικό του συμφέρον καὶ νὰ παλέψει ἐνάντια στὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ πεῖσμα, τὰ ὁποῖα δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ ἐξετάσει κάποια ἄλλη γνώμη καὶ νὰ διακρίνει τὴν ἀλήθεια. Ἡ ταπεινοφροσύνη εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς ἑνότητας καὶ τῆς συνεργασίας.
   Ἔπειτα, ὅταν ὁ ἅγιος Ἀπόστολος ζητᾶ ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς νὰ εἶναι ἑνωμένοι «ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», δὲν θέλει νὰ καταπνίξει τὴν ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως, ἀλλὰ νὰ ἐμπνεύσει τὴν ἑνότητα στὸ φρόνημα, στὸ πνεῦμα, στὸν τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς. Ἂν ὅλοι σκεπτόμαστε πάνω στὴν ἴδια βάση, ἐξετάζοντας κάθε φορὰ ποιὸ εἶναι τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε, ἀκόμη κι ἂν διαφωνοῦμε σὲ ἐπιμέρους θέματα, τελικὰ θὰ κα­ταλήγουμε «ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ», σὲ κοινὴ ἀπόφαση ποὺ θὰ ἀναπαύει ὅ­­λους.
   Ὡστόσο, ἐκεῖ ποὺ χρειάζεται περισσότερη προσοχὴ εἶναι ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ εἶχε συμβεῖ στὴν Κόρινθο καὶ τὸ στηλιτεύει αὐστηρὰ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος:

2. Ὁ πιὸ στέρεος σύνδεσμος

   Ὅταν σᾶς γράφω γιὰ σχίσματα μεταξύ σας, ἐννοῶ αὐτὸ ποὺ λέει καθένας ἀπὸ σᾶς καὶ μάλιστα μὲ καύχηση: «Ἐγὼ εἶμαι τοῦ Παύλου», κι ὁ ἄλλος, «ἐγὼ εἶμαι μαθητὴς τοῦ Ἀπολ­λώ». Ὁ τρίτος λέει· «ἐγὼ ἀνήκω στὸν Πέτρο», ἐνῶ ἄλλος ἰσχυρίζεται· «ἐγὼ εἶμαι τοῦ Χριστοῦ». Χωρίστηκε λοιπὸν σὲ κόμματα καὶ μερίδες ὁ Χριστός; «Μεμέρισται ὁ Χριστός;»…
   Μήπως σταυρώθηκε γιὰ τὴ σωτηρία σας ὁ Παῦλος; Ἢ μήπως βαπτισθήκατε στὸ ὄνομα τοῦ Παύλου, ὥστε νὰ ἀνήκετε πλέον σ’ αὐτόν;
   Πραγματικὰ εὐχαριστῶ τὸν Θεό, διότι προνόησε νὰ μὴ βαπτίσω αὐτοπροσώπως κανέναν ἀπὸ σᾶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Κρίσπο καὶ τὸν Γάιο. Ἔτσι τώρα δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι στὸ δικό μου ὄνομα τὸν βάπτισα. Βάπτισα βέβαια καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτὸς ὅμως ἀπ’ αὐτούς, δὲν γνωρίζω ἂν βάπτισα κανέναν ἄλ­λον.
   Καὶ δὲν ἔκανα κύριο ἔργο μου τὸ Βάπτισμα, διότι ὁ Χρι­στὸς δὲν μοῦ ἀνέθεσε τὴ διακονία τοῦ Ἀποστόλου γιὰ νὰ βαπτίζω, πράγμα ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει κι ἕνας ἁπλὸς Λειτουργός· ἀλλὰ μὲ ἀπέστειλε ὁ Θεὸς νὰ κηρύττω τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ νὰ τὸ κηρύττω ὄχι μὲ φιλοσοφικὰ τεχνάσματα γιὰ νὰ ἐπιδεικνύω κάποια δική μου σοφὴ διδασκαλία, ἀλ­λὰ νὰ τὸ κηρύττω ἔτσι ὥστε νὰ μὴ χά­σει τὴ θεία του δύναμη τὸ κήρυγμα γιὰ τὸν σταυρικὸ θά­νατο τοῦ Χριστοῦ.
   Πάντοτε χριστοκεντρικὸς ὁ λόγος τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου, δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ προσωπολατρίες καὶ συν­αισθηματικὲς προσκολλήσεις. Τὸν ἀ­­πό­στολο Παῦλο δὲν τὸν ἐνδιέφερε νὰ ἔχει ρεῦμα ἐπιρροῆς ἢ Χριστιανοὺς ποὺ θὰ τὸν ἀκολουθοῦν. Ἡ διαρκής του μέριμνα ἦταν νὰ συνδέει τοὺς Χριστιανοὺς μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ ἀγαπήσουν Ἐκεῖνον.
   Ἴσως κι ἐμεῖς γνωρίσαμε τὴν ἀληθινὴ πίστη καὶ συνδεθήκαμε μὲ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μέσα ἀπὸ κάποια πρόσωπα ποὺ μᾶς ἐνέπνευσαν. Ὡστόσο δὲν πρέπει νὰ ἐξαρτᾶται ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα αὐτά. Διότι οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ παρέρχον­ται. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ὅμως εἶναι ἡ ἀσάλευτη πέτρα ὅπου ὀφείλουμε νὰ στερεωθοῦμε.
   Ἂν πάλι ἔχουμε κάποια διακονία στὴν Ἐκκλησία, ἂς προσέχουμε ὥστε μὲ τὸν Χριστὸ νὰ συνδέουμε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἐμπιστεύονται κι ὄχι μὲ τὸ πρόσωπό μας. Ἄλλωστε μόνο ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ μᾶς διατηρεῖ πρα­γματικὰ ἑνωμένους μεταξύ μας. Αὐτὸς δὲν πρόκειται νὰ διαψεύσει ποτὲ κανέναν, διότι παραμένει «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας».