Ἰδιαίτερη ἐντύπωση προκαλεῖ ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. γ΄ 18). Τί ἐννοεῖ μὲ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν; Ποιοὺς ὀνομάζει «ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ» καὶ γιατί κλαίει γι᾿ αὐτούς;
Κατ᾿ ἀρχὰς στὸ στίχο τοῦτο ὁ θεῖος Ἀπόστολος ἐκδηλώνει τὴ μεγάλη λύπη καὶ τὸν ἔντονο πόνο ποὺ αἰσθάνεται γιὰ τὴν ἄρνηση κάποιων Χριστιανῶν ν᾿ ἀκολουθήσουν τὸ φρόνημα καὶ τὴ ζωὴ ποὺ ἐμπερικλείει καὶ ὑποδεικνύει στὴν ἀνθρωπότητα ὁ Σταυρός. Καθίστανται ἔτσι, δυστυχῶς, πολέμιοι τοῦ Σταυροῦ. Ἐναντιώνονται στὸν ἴδιο τὸν ἐσταυρωμένο Ἰησοῦ. «Ἐχθροὺς δὲ αὐτοὺς ὀνομάζει τοῦ σταυροῦ ὡς ἐναντίως τῷ σταυρῷ ζῶντας», σημειώνει ὁ ἑρμηνευτὴς Ζιγαβηνός. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος χαρακτηριστικὰ ἀναφέρει γιὰ τοὺς ἐκπεσόντες αὐτοὺς Χριστιανοὺς ὅτι «φιλόζωοι καὶ φιλοσώματοι ὄντες, ἐχθροὶ τοῦ σταυροῦ τυγχάνουσι». Γι᾿ αὐτὸ καὶ κλαίει γιὰ ὅλους αὐτοὺς ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πονάει πολὺ γιὰ τὴν ἀπώλειά τους, ἐφόσον πεισματικὰ ἐπιμένουν στὴν πλάνη τους.
Οἱ Χριστιανοὶ αὐτοὶ ἀκολουθοῦν ὄχι τὴν τεθλιμμένη στενωπό, γιὰ τὴν ὁποία μίλησε ὁ Χριστός μας καὶ σαφῶς ὑπέδειξε ὅτι ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ ἀντιθέτως εὐθυγραμμίζονται μὲ τὴν πλανερὴ καὶ λανθασμένη πορεία τῆς πλατιᾶς καὶ εὐρύχωρης ὁδοῦ, ποὺ καταλήγει στὴν αἰώνια ἀπώλεια. Ἀρνοῦνται τὸν κοινὸ κλῆρο ὅλων τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὁ σταυρός, οἱ θλίψεις, ἡ ἄσκηση, ἡ κακοπάθεια, ἡ ἐγκράτεια, ὁ πολυμέτωπος πνευματικὸς ἀγώνας ἐναντίον τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τὸ μαρτύριο. Ἐνῶ ὁ Σταυρὸς ἀποτελεῖ «ἐναγωνίου καὶ ἐπιπόνου ζωῆς σύμβολον», αὐτοὶ διαβιοῦν «ἐν ἀνέσει καὶ τρυφῇ», ὅπως τονίζει πάλι ὁ Ζιγαβηνός.
Εἶναι ὀδυνηρὴ ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν ἐχθροὶ τοῦ Σταυροῦ σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ σὲ κάθε τόπο. Ἐνῶ ἔχουν βαπτισθεῖ στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἔχουν σφραγισθεῖ μὲ τὸ σύμβολο τοῦ Τιμίου καὶ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καὶ ἔχουν προορισμὸ νὰ ἀγωνισθοῦν στὴν παλαίστρα τοῦ πνεύματος, ἐπιλέγουν νὰ πορευθοῦν ἀντίθετα πρὸς τὸν ἀνηφορικὸ καὶ ἐσταυρωμένο βίο. Λησμονοῦν ὅτι πρῶτος βάδισε τὸν δρόμο τοῦτο ὁ ἐσταυρωμένος Χριστός μας. Ὅτι πολλοὶ ἄλλοι κατόπιν ἑλκύσθηκαν ἀπὸ τὸ αἰώνιο παράδειγμα τοῦ Κυρίου καὶ μὲ χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση, ἐλπίζοντας στὰ αἰώνια ἀγαθὰ καὶ τὴν κοινὴ Ἀνάσταση, βάδισαν στὰ θεϊκὰ ἴχνη. Ἀντιστάθηκαν στὴ σάρκα καὶ τὶς ἐπιθυμίες της, κοπίασαν μὲ σκληρὲς ἀσκήσεις καὶ δουλαγωγίες τοῦ σώματος, ἀνέλαβαν σταυροὺς ἀσθενειῶν καὶ πτωχείας, ἀγωνίσθηκαν μὲ στερήσεις, νηστεῖες, ἀγρυπνίες, ἄσκησαν τὴν ἀγάπη, τὴ συγχωρητικότητα, τὴν ὑπομονὴ στὴ συνύπαρξη καὶ τὴ συνεργασία μὲ τοὺς πλησίον συνανθρώπους τους.
Πολλοὶ δυστυχῶς μέσα στὴ διαδρομὴ τῆς ἱστορίας ἐπέλεξαν τὴν πεισματικὴ ἀντίδραση πρὸς τὸν ἐσταυρωμένο βίο. Δὲν κατέβηκαν στὸ στίβο τῆς πνευματικῆς ζωῆς νὰ ἱδρώσουν καὶ νὰ ματώσουν ἀπὸ τοὺς σκληροὺς ἀγῶνες, ἀλλὰ ἔμειναν στὶς κερκίδες ὡς θεατές. Ἀρνήθηκαν νὰ συγκαταλεχθοῦν στοὺς μάρτυρες τῆς συνειδήσεως. Ξεγελάστηκαν ἀπὸ τὶς ψευτοχαρές, τὶς ἡδονὲς καὶ τὶς ὑλικὲς ἀπολαύσεις τοῦ παρόντος κόσμου, τοῦ ἀπατεῶνος.
Πόσο ἐπίκαιρα εἶναι τὰ θεοφώτιστα λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου σήμερα, στὴν ἀντισταυρικὴ ἐποχή μας! Σήμερα εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ ἐγωισμὸς κυριαρχεῖ, τὰ πάθη τῆς σαρκὸς κατακλύζουν ὡς χείμαρροι ἀνομίας τὸν κόσμο. Ἡ πονηρία, οἱ ἰδιοτέλειες, ἡ λατρεία τῆς ὕλης καὶ τοῦ Μαμωνᾶ συνθέτουν τὸ ἁμαρτωλὸ σκηνικὸ τῶν ἡμερῶν μας. Ἀρκετοὶ Χριστιανοὶ παγιδεύονται ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀντίθεο φρόνημα καὶ τὴν πλανερὴ πορεία ζωῆς. Ἐγκλωβίζονται μέσα στὴν κοσμικότητα, τὴν «ἐπιθυμίαν τῶν ὀφθαλμῶν» καὶ τὴν «ἀλαζονείαν τοῦ βίου».
Ἐπικρατεῖ ἑπομένως μία ἐχθρικὴ πρακτικὴ ἀπέναντι στὴν ἐσταυρωμένη Ὀρθοδοξία, καὶ πραγματικὰ γιὰ πολλοστὴ φορὰ ὁ Χριστός μας ξανασταυρώνεται.
Γιὰ ὅσους ὅμως ἐπιθυμοῦν νὰ πορεύονται κατὰ Θεόν, ὀφείλει νὰ εἶναι διαφορετικὴ ἡ πορεία τους. Οἱ πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε φίλοι καὶ ὄχι ἐχθροὶ τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ. Νὰ προσκυνοῦμε τὴ δύναμη τοῦ Σταυροῦ, νὰ ἀποτελεῖ αὐτὴ γιὰ μᾶς «ὅπλον κατὰ τοῦ Διαβόλου», νὰ ἀσπαζόμαστε τὸν ἐσταυρωμένο βίο σὲ κάθε μας βῆμα.
Ἂς γίνουμε στρατιῶτες Χριστοῦ, ποὺ θὰ ὑψώνουμε τὸ λάβαρο τοῦ Σταυροῦ. Ἔτσι θ᾿ ἀντικρίσουμε τελικὰ τοῦτο τὸ θεῖο σημεῖο κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, ὅπου γιὰ μὲν τοὺς ἀντιφρονοῦντες ἐχθροὺς θὰ εἶναι τελικὴ ἧττα καὶ καταδίκη, γιὰ δὲ τοὺς πιστοὺς Χριστιανοὺς δόξα, τιμή, σωτηρία καὶ σφραγίδα τοῦ Παραδείσου!
