Ἀπόστολος: τοῦ εὐαγγελιστοῦ (Α΄ Ἰω. δ΄ 12 – 19):
12 Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν. 13 ἐν τούτῳ γινώσκομεν ὅτι ἐν αὐτῷ μένομεν καὶ αὐτὸς ἐν ἡμῖν, ὅτι ἐκ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ δέδωκεν ἡμῖν. 14 Καὶ ἡμεῖς τεθεάμεθα καὶ μαρτυροῦμεν ὅτι ὁ πατὴρ ἀπέσταλκε τὸν υἱὸν σωτῆρα τοῦ κόσμου. 15 ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ. 16 καὶ ἡμεῖς ἐγνώκαμεν καὶ πεπιστεύκαμεν τὴν ἀγάπην ἣν ἔχει ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν. Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί, καὶ ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καὶ ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ. 17 Ἐν τούτῳ τετελείωται ἡ ἀγάπη μεθ᾿ ἡμῶν, ἵνα παρρησίαν ἔχωμεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς κρίσεως, ὅτι καθὼς ἐκεῖνός ἐστι, καὶ ἡμεῖς ἐσμεν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ. 18 φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δὲ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ. 19 Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτὸς πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
12 Κανείς βέβαια δέν ἔχει δεῖ ποτέ ποιός εἶναι στή φύση καί στήν οὐσία του ὁ Θεός. Κι ὅμως, ἐάν ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὁ Θεός πού εἶναι ἀόρατος καί ἀνώτερος ἀπό κάθε κατανόηση, μένει μέσα μας· καί αἰσθανόμαστε τήν ἀγάπη του τέλεια καί πλήρη στήν ψυχή μας. 13 Ἀπ’ αὐτό τό σημεῖο γνωρίζουμε ὅτι μένουμε σ’ αὐτόν καί αὐτός μένει μέσα σέ μᾶς, ἀπό τό ὅτι μᾶς ἔχει δώσει ἀπό τή χάρη τοῦ Πνεύματός του. Αὐτό τό Πνεῦμα μᾶς κατέστησε ναούς καί κατοικητήριά του. 14 Καί ἐπιπλέον ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι ἔχουμε δεῖ μέ τά μάτια μας καί ὡς αὐτόπτες μάρτυρες δηλώνουμε ὅτι ὁ Πατήρ ἀπέστειλε τόν Υἱό του ὡς σωτήρα τοῦ κόσμου, καί ἐκδήλωσε ἔτσι τήν τέλεια ἀγάπη του σέ μᾶς. 15 Ὅποιος ὁμολογήσει μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού ἔγινε ἄνθρωπος, ὁ Θεός μένει μέσα του, κι αὐτός μένει ἑνωμένος μέ τόν Θεό. 16 Κι ἐμεῖς ἔχουμε γνωρίσει μέ τή χριστιανική μας πείρα καί ἔχουμε πιστέψει τήν ἀγάπη πού μᾶς ἔχει ὁ Θεός. Καί τρανό δεῖγμα τῆς ἀγάπης του εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ του. Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, κι ἐκεῖνος πού μένει στήν ἀγάπη καί τήν ἀσκεῖ συνεχῶς, μένει ἑνωμένος μέ τόν Θεό, καί ὁ Θεός μένει μέσα σ’ αὐτόν. 17 Καί σημάδι ὅτι ἡ ἀγάπη ἔφθασε στόν ἀνώτερο βαθμό μέσα μας καί προοδεύσαμε σ’ αὐτήν στόν τέλειο βαθμό, εἶναι τό νά περιμένουμε μέ θάρρος καί ἀφοβία τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Καί θά ἔχουμε τό θάρρος αὐτό καί τήν παρρησία τήν ἡμέρα ἐκείνη, διότι μέ τήν ἀγάπη γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Κριτή πού θά μᾶς κρίνει. Ὅπως δηλαδή εἶναι τώρα ὁ Χριστός στόν οὐρανό γεμάτος ἀγάπη, ἔτσι εἴμαστε κι ἐμεῖς στόν κόσμο. Γεμάτοι δηλαδή ἀγάπη μέσα στόν κόσμο αὐτόν πού στερεῖται καί δέν ἔχει τήν ἀγάπη. 18 Ὅποιος ἀγαπᾶ δέν φοβᾶται τόν Κριτή νιώθοντας ἔνοχος γιά τίς ἁμαρτίες του, γιά τίς ὁποῖες θά δώσει λόγο. Ἀντιθέτως ἡ ἀγάπη, ὅταν εἶναι τέλεια, ἀπομακρύνει καί βγάζει ἔξω ἀπό τήν ψυχή τό φόβο. Διότι ὁ φόβος εἶναι βασανιστικός καί προκαλεῖ ταλαιπωρία στόν ἔνοχο λόγῳ τῆς ποινῆς πού μέ τρόμο περιμένει νά τοῦ ἐπιβάλει ὁ Κριτής γιά τίς ἁμαρτίες του. Ἐκεῖνος λοιπόν πού φοβᾶται ἐπειδή αἰσθάνεται ἔνοχος, δέν ἔχει γίνει τέλειος στήν ἀγάπη. 19 Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀγαπᾶμε τόν Θεό, ἐπειδή αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί προηγήθηκε στήν ἀγάπη του γιά μᾶς.
