Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τετ. ιστ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Γαλ. στ΄ 2 – 10):
2 Ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ. 3 εἰ γὰρ δοκεῖ τις εἶναί τι μηδὲν ὤν, ἑαυτὸν φρεναπατᾷ. 4 τὸ δὲ ἔργον ἑαυτοῦ δοκιμαζέτω ἕκαστος, καὶ τότε εἰς ἑαυτὸν μόνον τὸ καύχημα ἕξει καὶ οὐκ εἰς τὸν ἕτερον· 5 ἕκαστος γὰρ τὸ ἴδιον φορτίον βαστάσει. 6 Κοινωνείτω δὲ ὁ κατηχούμενος τὸν λόγον τῷ κατηχοῦντι ἐν πᾶσιν ἀγαθοῖς. 7 Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. 9 τὸ δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν· καιρῷ γὰρ ἰδίῳ θερίσομεν μὴ ἐκλυόμενοι. 10 Ἄρα οὖν ὡς καιρὸν ἔχομεν, ἐργαζώμεθα τὸ ἀγαθὸν πρὸς πάντας, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς οἰκείους τῆς πίστεως.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
2 Γιά νά προστατεύεστε λοιπόν ἀπό τόν κίνδυνο νά πέσετε κι ἐσεῖς, νά ὑπομένετε ὁ ἕνας τίς ἐνοχλήσεις τοῦ ἄλλου, πού ὀφείλονται στά ἐλαττώματα καί τίς ἐλλείψεις του· κι ἔτσι, μέ τήν ὑπομονετική αὐτή ἀνοχή, ἐκπληρῶστε τελείως τό νόμο τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης. Ἄνθρωπος πού δέν ὑπομένει μέ ἀγάπη τήν ἀδυναμία τοῦ ἄλλου, δέν συναισθάνεται ὅτι ἔχει κι αὐτός ἐλαττώματα, ἀλλά ἔχει μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του. Ἡ ἰδέα του ὅμως αὐτή εἶναι ψεύτικη. 3 Διότι ἄν νομίζει κανείς ὅτι εἶναι κάτι, αὐτός μέ τήν ἰδέα αὐτή χάνει κάθε ἀξία ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ· εἶναι μηδέν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἐξαπατᾶ συνεπῶς τόν ἑαυτό του. 4 Γιά νά μήν καταντᾶ λοιπόν κανείς σέ τέτοιο ἀπατηλό καί ψεύτικο φρόνημα γιά τόν ἑαυτό του, ἄς ἐξετάζει καλά ὁ καθένας τά ἔργα του ἄν εἶναι σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί τότε, ὅταν τά βρεῖ πράγματι θεάρεστα, θά ἔχει τό λόγο τῆς καυχήσεώς του μόνο στόν ἑαυτό του κι ὄχι στίς ἐλλείψεις τοῦ ἄλλου. 5 Διότι τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ὁ καθένας θά σηκώσει τό φορτίο τῶν δικῶν του ἁμαρτιῶν κι ὄχι τῶν ξένων. 6 Ἄς σᾶς δώσω τώρα καί μερικές ἄλλες ὁδηγίες καί συμβουλές, γιά νά κλείσω μ’ αὐτές τήν ἐπιστολή μου. Ἐκεῖνος πού κατηχεῖται καί διδάσκεται τό λόγο τῆς ἀλήθειας, ἄς δίνει ἀπ’ ὅλα τά ἀγαθά του στόν κατηχητή καί διδάσκαλό του. 7 Μήν ξεγελιέστε. Ὁ Θεός τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως δέν ἐξαπατᾶται, οὔτε μπορεῖ κανείς νά τόν ἐμπαίξει. Διότι ἐκεῖνο πού θά σπείρει ὁ ἄνθρωπος, αὐτό καί θά θερίσει. 8 Ἔτσι, ὅποιος σπέρνει στή σάρκα του, ὅπως ὁ γεωργός στό χωράφι, καί ἐνεργεῖ σύμφωνα μέ τίς ἐπιθυμίες της, αὐτός ἀπό τά ἔργα τῆς σάρκας θά θερίσει τή φθορά καί τήν αἰώνια κόλαση. Ἐνῶ ὅποιος ἐργάζεται ἔτσι ὥστε τά ἔργα του νά εἶναι καρπός τοῦ Πνεύματος, αὐτός ἀπό τά ἔργα τοῦ Πνεύματος θά θερίσει αἰώνια ζωή. 9 Ἄς μή χάνουμε ὅμως τό κουράγιο μας ὅταν κάνουμε τό καλό. Διότι στόν κατάλληλο καιρό θά θερίσουμε τούς καρπούς τῶν κόπων μας, ἐάν δέν ἀποκάμνουμε τώρα, ἀλλά εἴμαστε ἀκούραστοι στό καλό. 10 Συνεπῶς, γιά ὅσο καιρό βρισκόμαστε ἀκόμη στή ζωή αὐτή, καθώς μόνο σ’ αὐτήν ἔχουμε καιρό γιά ἀγαθοεργία, ἄς ἐργαζόμαστε τό καλό σέ ὅλους, καί μάλιστα σ’ ἐκείνους πού ἡ πίστη τούς κατέστησε σέ μᾶς οἰκείους καί ἀδελφούς.
