Τὸ ἱερὸ καὶ προφητικὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως περιγράφει τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων πάλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μὲ ὅλες τὶς ἀντίθεες δυνάμεις καὶ τὸν ὁριστικὸ θρίαμβό της στὰ τέλη τῶν αἰώνων.
Στὸ κύριο μέρος τοῦ βιβλίου εἰσερχόμαστε ὅταν τὸ Ἀρνίο τῆς Ἀποκαλύψεως, δηλαδὴ ὁ σταυρωμένος καὶ ἀναστημένος Χριστός, ὁ αἰώνιος θριαμβευτὴς καὶ κυβερνήτης τοῦ παντός, παίρνει ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ καθημένου ἐπὶ τοῦ θρόνου Θεοῦ τὸ βιβλίο τὸ σφραγισμένο μὲ ἑπτὰ σφραγίδες γιὰ νὰ τὸ ἀνοίξει.
Τὸ ἄνοιγμα τῶν ἑπτὰ σφραγίδων σημαίνει τὴν ἔναρξη συγκλονιστικῶν γεγονότων καὶ μεγάλων δοκιμασιῶν τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς, τίς ὁποῖες ἐπιφέρει παιδαγωγικὰ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ ὁδηγήσει στὴ μετάνοια καὶ σωτηρία τοὺς ἀνθρώπους.
Μετὰ τὸ ἄνοιγμα τῶν ἕξι σφραγίδων καὶ πρὶν ἀνοίξει ἡ ἕβδομη, ὁπότε θὰ συμβοῦν τὰ φοβερότερα καὶ τρομερότερα γεγονότα, παρεμβάλλεται μιὰ πολὺ παρήγορη σκηνή. Εἶναι ἡ περιγραφὴ τῆς αἰώνιας δόξας καὶ μακαριότητας τῶν δικαίων στοὺς οὐρανοὺς καὶ οἱ ὑπέροχοι ὕμνοι καὶ δοξολογίες ἀγγέλων καὶ ἁγίων γύρω ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
Κατόπιν, ὅταν τὸ Ἀρνίο ἄνοιξε τὴν ἕβδομη σφραγίδα καὶ ἐνῶ ἀναμένονταν τὰ συγκλονιστικὰ καὶ κοσμοϊστορικὰ γεγονότα μιᾶς κοσμογονικῆς καταστροφῆς, ἔγινε κάτι παράδοξο, ὅπως μᾶς πληροφορεῖ τὸ ἱερὸ κείμενο: «Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν σφραγῖδα τὴν ἑβδόμην, ἐγένετο σιγὴ ἐν τῷ οὐρανῷ ὡς ἡμιώριον» (Ἀποκ. η΄ 1). Δηλαδή: Ὅταν ἄνοιξε τὸ Ἀρνίο τὴν ἕβδομη σφραγίδα τοῦ βιβλίου, ἐπικράτησε σιγὴ στὸν οὐρανὸ περίπου γιὰ μισὴ ὥρα.
Τὸ πανευφρόσυνο πανηγύρι τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας σταμάτησε. Μιὰ ὑποβλητικὴ ἠρεμία ἐπικρατεῖ τώρα. Τοὺς θριαμβευτικοὺς ὕμνους, τὶς δοξολογητικὲς φωνὲς τοῦ ἀμέτρητου πλήθους τῶν δικαίων διαδέχεται ἀπόλυτη σιωπή. Λίγο πρὶν ἐξαγγελθοῦν οἱ ἀποφάσεις τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες παίρνει ὁ Θεὸς μὲ ἀγάπη γιὰ τὴν ὠφέλεια τοῦ κόσμου καὶ τὴν παιδαγωγία του, ἁπλώνεται στὸν οὐρανὸ μιὰ δραματικὴ σιγὴ ποὺ κρατᾶ περίπου μισὴ ὥρα.
Μετά, μόλις πέρασε αὐτὴ ἡ ὥρα, ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, ὁ συγγραφέας τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶδε νὰ στέκονται μπροστὰ στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ ἑπτὰ ἀπὸ τοὺς ἐπισημότερους ἀγγέλους, στοὺς ὁποίους δόθηκαν ἑπτὰ σάλπιγγες. Μὲ τὰ σαλπίσματά τους θὰ ἐξαγγελθοῦν στὴ συνέχεια κοσμοϊστορικὰ γεγονότα ποὺ πρόκειται νὰ ἀκολουθήσουν καὶ τὰ ὁποῖα θὰ συγκλονίσουν τοὺς κατοίκους τῆς γῆς.
Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ παράδοξη καὶ μυστηριώδης σιγή; Τί εἶναι αὐτὴ ἡ γαλήνη ποὺ προηγεῖται ἀπὸ τὴν καταιγίδα ποὺ θὰ ξεσπάσει σὲ λίγο;
Ὅλα μέσα στὴν Ἀποκάλυψη εἶναι συμβολικά, εἰκόνες ἐντυπωσιακὲς ποὺ δὲν ἑρμηνεύονται κατὰ γράμμα, ἀλλὰ φανερώνουν προφητικὰ αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ συμβοῦν στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Συγχρόνως ἀποκαλύπτουν καὶ πτυχὲς ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ οὐράνιου κόσμου· ἀπὸ τὴν εὐφρόσυνη κατάσταση στὴν ὁποία ζεῖ, ἀπὸ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δοξολογία Του.
Τὸ σημεῖο ὅμως ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ ἀποκαλύπτει καὶ κάτι ἄλλο: ὅτι ὁ οὐράνιος κόσμος βρίσκεται σὲ ἐπικοινωνία καὶ σχέση μὲ τὸν κόσμο τῆς γῆς. Εἶναι σὲ γνώση αὐτῶν ποὺ συμβαίνουν πάνω στὴ γῆ.
Καὶ ἀκόμη ὅτι δὲν ἀρκεῖται ἁπλῶς στὸ νὰ γνωρίζει τὰ γεγονότα τῆς γῆς. Ἐπιπλέον ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ἐξέλιξή τους, συμμετέχει κατὰ κάποιον τρόπο σ’ αὐτά. Ἡ «σιγὴ ἐν τῷ οὐρανῷ ὡς ἡμιώριον» φανερώνει καὶ μιὰ ἀναμονὴ γεμάτη ἀγωνία. Ὅλος ὁ οὐράνιος κόσμος περιμένει μέσα σὲ σιγὴ καὶ μὲ συγκρατημένη ἀναπνοὴ νὰ δεῖ αὐτὸ ποὺ πρόκειται νὰ ἀκολουθήσει.
Ἡ ἐποχὴ στὴν ὁποία ζοῦμε χαρακτηρίζεται ἀπὸ πολλοὺς ἀποκαλυπτικὴ ἐποχή. Κοσμογονικὲς καταστροφὲς καὶ θεομηνίες, πόλεμοι καταστροφικοί, μετακινήσεις λαῶν ἀπὸ τὴ μιὰ ἤπειρο στὴν ἄλλη, ἐγκληματικότητα καὶ τρομοκρατία, ποὺ ἁπλώνεται ἀπειλητικὰ σ’ ὅλο σχεδὸν τὸ πρόσωπο τῆς γῆς, πνευματικὴ σύγχυση, ἁμαρτία καὶ ἀποστασία ἀνεξέλεγκτη καὶ ἠθικὴ παραλυσία πρωτοφανὴς σὲ ἔκταση καὶ βάθος.
Μήπως εἶναι καιρὸς κατὰ τὸν ὁποῖο κάποιος ἄγγελος τῆς Ἀποκαλύψεως θὰ σαλπίσει μὲ τὴ σάλπιγγά του; Μήπως κάποια σφραγίδα θὰ ἀνοίξει καὶ θὰ ξεσπάσει βίαιη ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ;
Στὴν ὁριακὴ ἐποχὴ ποὺ βρισκόμαστε περιμένουμε κι ἐμεῖς νὰ δοῦμε τὴ συνέχεια τῆς ἱστορίας ἑνὸς κόσμου μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ ὁ ὁποῖος δείχνει νὰ ἔχει ἀφηνιάσει, καθὼς μὲ ξέφρενους ρυθμοὺς φεύγει ἀπὸ τὴν τροχιὰ στὴν ὁποία ὁ Δημιουργός του τὸν ἔθεσε καὶ κινδυνεύει νὰ ἐξακοντισθεῖ στὸ χάος τῆς ἀβύσσου.
Τί πρόκειται νὰ γίνει; Ποῦ θὰ ὁδηγηθοῦμε; Ποιὸ θὰ εἶναι τὸ τέλος καὶ πότε θὰ ἔλθει;
Τὰ ἀμείλικτα αὐτὰ ἐρωτήματα, ποὺ συγκλονίζουν τίς ψυχές μας, ἀπασχολοῦν καὶ τὸν οὐράνιο κόσμο ποὺ κάποτε ἀφήνει τὴν ἀπόλαυση τῆς εὐτυχίας του, σταματᾶ τὴ θριαμβευτικὴ καὶ εὐφρόσυνη δοξολογία τοῦ Θεοῦ καὶ στέκεται σιωπηλός, μὲ ἀπόλυτη σιγή, γιὰ νὰ παρακολουθεῖ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὴ γῆ μὲ πολὺ ἐνδιαφέρον καὶ προσοχή, μὲ ἀγάπη καὶ προσευχή. Ὁπωσδήποτε καὶ μὲ κάποια ἀγωνία. Ὄχι διότι ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς μεγάλης μάχης ποὺ ἄρχισε ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο καὶ θὰ τελειώσει μὲ τὴν ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία Του· ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀγωνιᾶ γιὰ τὴ θέση ποὺ θὰ πάρουμε ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε πάνω στὴ γῆ.
Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ ἐφησυχάζουμε καὶ νὰ ἀδιαφοροῦμε, καὶ ἐνῶ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν πληθαίνουν, νὰ μὴν ἀλλάζουμε νοοτροπία καὶ πορεία καὶ νὰ ἐπιμένουμε στὴν ἁμαρτία.
Ἀντίθετα, πρέπει νὰ ἀγρυπνοῦμε καὶ νὰ ἐντείνουμε τὸν ἀγώνα μας, καθὼς μάλιστα ἔχουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι ἡ νίκη θὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ καὶ ὅτι ὅσοι συμμετέχουν στὸν ἀγώνα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, θὰ συμμετάσχουν τελικῶς ἀσφαλῶς καὶ στὸ θρίαμβό Του, στὴν αἰώνια καὶ ἄφθαρτη δόξα τῆς Βασιλείας Του.
