Ἀπόστολος: ἡμέρας, Παρ. κ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Φιλιπ. γ΄ 8 – 19):
8 ἀλλὰ μενοῦνγε καὶ ἡγοῦμαι πάντα ζημίαν εἶναι διὰ τὸ ὑπερέχον τῆς γνώσεως Χριστοῦ Ἰησοῦ τοῦ Κυρίου μου, δι’ ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστὸν κερδήσω 9 καὶ εὑρεθῶ ἐν αὐτῷ μὴ ἔχων ἐμὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ νόμου, ἀλλὰ τὴν διὰ πίστεως Χριστοῦ, τὴν ἐκ Θεοῦ δικαιοσύνην ἐπὶ τῇ πίστει, 10 τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ καὶ τὴν κοινωνίαν τῶν παθημάτων αὐτοῦ, συμμορφούμενος τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, 11 εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν. 12 οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ’ ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. 13 ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· 14 ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. 15 ὅσοι οὖν τέλειοι, τοῦτο φρονῶμεν· καὶ εἴ τι ἑτέρως φρονεῖτε, καὶ τοῦτο ὁ Θεὸς ὑμῖν ἀποκαλύψει. 16 πλὴν εἰς ὃ ἐφθάσαμεν, τῷ αὐτῷ στοιχεῖν κανόνι, τὸ αὐτὸ φρονεῖν. 17 Συμμιμηταί μου γίνεσθε, ἀδελφοί, καὶ σκοπεῖτε τοὺς οὕτω περιπατοῦντας, καθὼς ἔχετε τύπον ἡμᾶς. 18 πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, – οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, 19 ὧν τὸ τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες!
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
8 Κι ὄχι μόνο ὅταν δέχθηκα τό φωτισμό τοῦ Θεοῦ τίς πρῶτες ἡμέρες τῆς ἐπιστροφῆς μου, ἀλλά καί τώρα πραγματικά ἐξακολουθῶ νά τά θεωρῶ ὅλα ἐπιζήμια σέ σχέση μέ τό ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀγαθό πού ἀπέκτησα, τή γνώση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μου. Γι’ αὐτόν ὅλα τά στερήθηκα καί τά ἀπέρριψα, γιά νά τόν ἐγκολπωθῶ ὡς σωτήρα μου. Καί τά θεωρῶ σκουπίδια, τιποτένια καί ἄξια περιφρονήσεως, προκειμένου νά κερδίσω τόν Χριστό 9 καί νά βρεθῶ τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως ἑνωμένος μ’ αὐτόν, χωρίς νά ἔχω μιά δικαιοσύνη πού ἀπέκτησα μέ δικούς μου κόπους καί ἱδρῶτες τηρώντας μέ ἀκρίβεια τό νόμο. Ἀλλά ἐπιζητῶ νά ἔχω τότε τή δικαιοσύνη πού ἀποκτᾶται μέ τήν πίστη στό Χριστό, προέρχεται ἀπ’ τόν Θεό καί στηρίζεται στήν πίστη. 10 Καί ζητῶ τή δικαιοσύνη πού προέρχεται ἀπ’ τήν πίστη, γιά νά γνωρίσω μέ τήν πνευματική μου ἐμπειρία τόν Χριστό καί τή δύναμη πού πηγάζει ἀπό τήν Ἀνάστασή του· καί νά μετάσχω στά παθήματά του, πάσχοντας κι ἐγώ διωγμούς καί κακοπάθειες ὅπως ἐκεῖνος καί ταυτίζοντας τήν ὕπαρξή μου μέ τό θάνατό του, σταυρώνοντας τόν ἑαυτό μου καί ἀποκτώντας τά ἴδια συναισθήματα πού εἶχε ὁ Χριστός ὅταν πέθαινε. 11 Προσπαθῶ νά γίνω συμμέτοχος τῶν παθημάτων καί τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ, μήπως μπορέσω κι ἐγώ νά φθάσω καί νά ἀπολαύσω τήν ἔνδοξη ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. 12 Δέν λέω ὅτι πῆρα πλέον τό βραβεῖο ἤ ὅτι ἔχω ἤδη φθάσει στήν πνευματική μου τελειοποίηση. Δέν ἔχω φθάσει ἀκόμη στό ἔνδοξο αὐτό τέρμα, ἀλλά ἀγωνίζομαι καί τρέχω μέ κόπο καί βιασύνη, μήπως μπορέσω καί πιάσω στερεά ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο μέ ἔπιασε καλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Κι αὐτό εἶναι ἡ πλήρης ἐπιτυχία στό ἔργο τῆς ἀποστολῆς μου καί ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς μου. 13 Ἀδελφοί, ἐγώ δέν θεωρῶ ἀκόμη ὅτι πέτυχα τό σκοπό γιά τόν ὁποῖο μέ ἀπέστειλε ὁ Κύριος. Ὅσα κι ἄν ἔχω ἐργασθεῖ ἕως τώρα, ὅσα κι ἄν ἔχω κατορθώσει, δέν νομίζω ὅτι ἀνταποκρίθηκα πλήρως στήν ἀποστολή μου. 14 Ἀλλά ἕνα πράγμα κάνω καί γιά ἕνα φροντίζω: Λησμονῶ τά ὅσα ἔγιναν στό παρελθόν καί τά ἔχω ἀφήσει πίσω μου, καί ἐπεκτείνομαι διαρκῶς καί τρέχω βιαστικά πρός ἐκεῖνα πού εἶναι μπροστά μου, καί τά ὁποῖα μένουν ἀκόμη ἀνεκτέλεστα καί πρέπει νά τά ἐκπληρώσω. Κι ἔτσι προχωρῶ κατευθείαν πρός τό σκοπό πού ἐπιδιώκω, καί τρέχω βιαστικά γιά νά πάρω τό βραβεῖο πού μᾶς ἐπιφυλάσσει ὁ Θεός μέ τήν πρόσκληση πού μᾶς κάνει πρός τόν οὐρανό μέσῳ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 15 Ὅσοι λοιπόν προσπαθοῦμε νά γίνουμε τέλειοι, αὐτό ἄς φρονοῦμε· δηλαδή ἄς μή νομίζουμε ὅτι πετύχαμε τό βραβεῖο, ἀλλά ἄς στρεφόμαστε μέ πόθο πάντοτε πρός τά ἐμπρός. Κι ἄν ἔχετε κάποιο διαφορετικό φρόνημα, πού δέν πρέπει νά τό ἔχετε, δέν ἀνησυχῶ. Διότι καί αὐτό ὁ Θεός θά σᾶς τό φανερώσει. 16 Ὅμως μή μένετε ξένοιαστοι, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεός θά σᾶς φανερώσει ἐκεῖνο πού δέν ξέρετε. Ἀλλά στό πνευματικό σημεῖο πού φθάσαμε πρέπει νά προσέχουμε νά μήν πέσουμε ἔξω. Καί γιά νά μήν τό πάθουμε αὐτό, πρέπει νά ἀκολουθοῦμε ὅλοι τόν ἴδιο κανόνα τοῦ τρόπου ζωῆς πού διδαχθήκαμε, καί νά ἔχουμε τό ἴδιο φρόνημα τῆς ἀλήθειας. 17 Δέν σᾶς ζητῶ τίποτε τό ἄγνωστο καί ἀδύνατο. Μέ ξέρετε ὅλοι καλά. Νά γίνεστε λοιπόν, ἀδελφοί, ὅλοι μαζί μιμητές μου. Καί νά προσέχετε καί νά παραδειγματίζεσθε ἀπό ἐκείνους πού ἔχουν στή ζωή τους τήν ὑποδειγματική συμπεριφορά πού σᾶς δώσαμε κι ἐμεῖς ὡς πρότυπο. Καί μ’ αὐτούς νά συναναστρέφεστε. 18 Σᾶς λέω νά παραδειγματίζεσθε μόνο ἀπ’ αὐτούς πού ζοῦν σύμφωνα μέ τό δικό μας ὑπόδειγμα, διότι πολλοί παρουσιάζουν κακή συμπεριφορά. Ὅταν ἤμουν στούς Φιλίππους, πολλές φορές σᾶς ἔκανα λόγο γι’ αὐτούς. Τώρα ὅμως, ἐπειδή στό μεταξύ χειροτέρευσαν, μιλῶ κλαίγοντας γι’ αὐτούς πού μέ τή σαρκική ζωή τους ἀποδεικνύονται ἐχθροί τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι σύμβολο αὐτοθυσίας καί πόνου. 19 Τό τέλος τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν θά εἶναι ἡ καταστροφή, διότι θά καταλήξουν στήν αἰώνια κόλαση. Αὐτοί λατρεύουν ὡς Θεό τήν κοιλιά τους καί θεωροῦν ὡς δόξα τους πράξεις πού φέρνουν ντροπή. Αὐτοί ἔχουν γήινα φρονήματα.
