Μελετώντας τοὺς Ψαλμοὺς διακρίνει κανεὶς σπουδαῖες ἀλήθειες γιὰ τὴ ζωή μας.
Στὸν 33ο Ψαλμὸ διαβάζουμε τὰ ἑξῆς: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ». Πλούσιοι κατάντησαν στὴ φτώχεια καὶ πείνασαν, ὅσοι ὅμως ζήτησαν μὲ πόθο τὸν Κύριο καὶ στήριξαν σ’ Αὐτὸν τίς ἐλπίδες τους, δὲν θὰ στερηθοῦν κανένα ἀγαθό.
Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ψαλμωδοῦ χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία στοὺς ὕμνους της γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει τὴ σπουδαία αὐτὴ ἀλήθεια: ὅτι «ὁ πλοῦτος εὔκολα ἀλλάζει κυρίους», ὅπως γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος, «καὶ κατὰ κάποιον τρόπο σὰν κύμα μεταφέρεται συνήθως ἀπὸ τὴ βία τῶν ἀνέμων ἄλλοτε πρὸς τὸ ἕνα μέρος καὶ ἄλλοτε πρὸς τὸ ἄλλο» (ΕΠΕ 5, 224).
Ὅλοι γνωρίζουμε ἀνάλογα παραδείγματα. Ἄνθρωποι πλούσιοι ἔχασαν τὰ ἀγαθά τους, κατήντησαν φτωχοί, ἀδύναμοι, ἀσθενεῖς. Καὶ ὄχι μόνο πτώχυναν, ἀλλὰ ἔχασαν καὶ τὰ βασικὰ γιὰ τὴ συντήρησή τους καὶ πείνασαν.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ κάποιοι ποὺ δὲν πρόκειται νὰ χάσουν τὰ ἀγαθά τους. Ποιοὶ εἶναι αὐτοί; «Οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον». Ὅσοι ἀναζητοῦν, ποθοῦν καὶ ἀγωνίζονται γιὰ τὸν Θεό. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ πιστεύουν πὼς τὸ πιὸ τέλειο ἀγαθὸ εἶναι ὁ Θεὸς καὶ Τὸν ἀναζητοῦν καθημερινὰ στὴ ζωή τους, καὶ μάλιστα στὶς δοκιμασίες καὶ στὶς θλίψεις τους. Τὸν ἀναζητοῦν μὲ θέρμη ψυχῆς καὶ ὁ Ἴδιος τοὺς ἀποκαλύπτεται.
«Οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον» εἶναι οἱ εὐλογημένες ἐκεῖνες ψυχὲς ποὺ ποθοῦν νὰ εἶναι ἑνωμένες μαζί Του, νὰ Τὸν γνωρίσουν βαθύτερα καὶ ἀγωνίζονται νὰ γίνεται τὸ θέλημά Του ζωή τους. Ποθοῦν νὰ ἑνωθοῦν μαζί Του μέσα ἀπὸ τὶς ὧρες τῆς προσευχῆς, τὴ συμμετοχή τους στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας, τὴ μελέτη καὶ σπουδὴ στὸ θεῖο Του λόγο, τὴν ἐνσυνείδητη μετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς θείας Κοινωνίας καὶ τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως.
Ὁ πόθος αὐτὸς δὲν εἶναι μόνο θεωρία, ἀλλὰ καλεῖ σὲ ἀγώνα καθημερινὸ καὶ δύσκολο πολλὲς φορές. «Οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον» εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀναζητοῦν, ποθοῦν καὶ ἀγωνίζονται, διότι στὸν ἀγώνα φαίνεται πόσο ἀγαπᾶ κανεὶς τὸν Θεό. Ἐκείνη τὴ δύσκολη ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, στὴ δοκιμασία, στὸν πόνο, στὴν ἀποτυχία, στὰ διλήμματα, καλεῖται ὁ ἀγωνιστὴς νὰ μείνει σταθερὸς στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸ ἀκολουθήσει, ἐνῶ οἱ πολλοὶ συμβιβάζονται καὶ ἀποδέχονται τὸ εὔκολο καὶ ἄνετο.
Ἡ μελέτη τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων ἐπιβεβαιώνει τὸν λόγο τοῦ Ψαλμωδοῦ. Ζητοῦσαν οἱ Ἅγιοι μὲ πόθο τὸν Κύριο καὶ δὲν στερήθηκαν τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ζητοῦσαν. Καὶ τὰ ἐπίγεια ἀπολάμβαναν καὶ τὰ οὐράνια.
Πόσο διαχρονικὸς καὶ ἐπίκαιρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Ψαλμωδοῦ! Πόσο χρειάζεται ν’ ἀκουσθεῖ στὶς μέρες μας! Στὴν ἐποχὴ τῆς οἰκονομικῆς κρίσεως, τῶν ποικίλων προβλημάτων, τῶν πολλῶν συμβιβασμῶν.
Ὅλα τὰ ἐπίγεια εἶναι ρευστά, ὅλα φθαρτὰ καὶ ὅλα μάταια!
Μὴ στηριζόμαστε στὸν πλοῦτο, μικρὸ ἤ μεγάλο, μὴν ἀκουμπᾶ ἡ καρδιά μας σ’ αὐτὰ καὶ μὴν παρηγοριέται ἀπ’ αὐτά.
Ἕνα νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ κυρίως, μία σκέψη νὰ μᾶς συνέχει, ἕνα νὰ λαχταρᾶ ἡ καρδιά μας: Εἴμαστε «οἱ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον»; Στηρίζουμε τὴν ἐλπίδα μας στὸ Θεό; Ποθοῦμε τὸν Θεό; Εἶναι ὁ Κύριος καθημερινὸ ἐντρύφημά μας; Ἀκουμπᾶ σ’ Αὐτὸν ἡ καρδιά μας;
Ἂς ἠχήσει γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ στὰ αὐτιὰ καὶ στὴν καρδιά μας ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας· «ζητεῖτε πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ…, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ς΄ 33).
