ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (2/1)

5 καὶ Μωϋσῆς μὲν πιστὸς ἐν ὅλῳ τῷ οἴκῳ αὐτοῦ ὡς θεράπων, εἰς μαρτύριον τῶν λαληθησομένων, 6 Χριστὸς δὲ ὡς υἱὸς ἐπὶ τὸν οἶκον αὐτοῦ, οὗ οἶκός ἐσμεν ἡμεῖς, ἐάνπερ τὴν παρρησίαν καὶ τὸ καύχημα τῆς ἐλπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν. 7 Διό, καθὼς λέγει τὸ Πνεῦ­­μα τὸ Ἅγιον· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, 8 μὴ σκληρύνητε τὰς καρ­δίας ὑμῶν ὡς ἐν τῷ παρα­πικρασμῷ, κατὰ τὴν ἡμέραν τοῦ πειρασμοῦ ἐν τῇ ἐρήμῳ, 9 οὗ ἐπείρασάν με οἱ πατέρες ὑμῶν, ἐδοκίμασάν με, καὶ εἶδον τὰ ἔργα μου τεσσαράκοντα ἔτη· 10 διὸ προσώχθισα τῇ γενεᾷ ἐκείνῃ καὶ εἶπον· ἀεὶ πλανῶνται τῇ καρδίᾳ, αὐτοὶ δὲ οὐκ ἔγνωσαν τὰς ὁδούς μου· 11 ὡς ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου, εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου· 

18 τίσι δὲ ὤμοσε μὴ εἰσελεύσεσθαι εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ εἰ μὴ τοῖς ἀπειθήσασι; 

5 Καί τόν Μωυσῆ βέβαια τόν ἔκανε ἔμπιστό του ὁ Θεός σ’ ὅλο τό σπίτι του σάν ἐπιστάτη τῶν δούλων, γιά νά δίνει ἔγκυρη μαρτυρία γιά ἐκεῖνα πού ἤθελε νά πεῖ ὁ Θεός στούς Ἰσραηλίτες· 6 ὁ Χριστός ὅμως εἶναι ἔμπιστος ὡς Υἱός ἐπάνω στό σπί­τι τοῦ Θεοῦ Πατρός, τό ὁποῖο εἶναι σπίτι καί τοῦ Υἱ­οῦ. Καί σπίτι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ τώρα εἴμαστε ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ἐάν βεβαίως κρατήσουμε καλά καί μέχρι τέλους σταθερή καί ἀκλόνητη τήν ἀταλάντευτη βε­βαι­ότητα καί τήν ἐλπίδα γιά τήν ὁποία καυχόμαστε. 7 Γι’ αὐτό προσέχετε, ἀδελφοί, νά ζεῖτε καί νά συμπεριφέρεστε ὅπως λέει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Λέει λοιπόν τό Ἅγιον Πνεῦμα μέσῳ τοῦ Δαβίδ: Ἐφόσον βρίσκεστε σ’ αὐτή τή ζωή, στή διάρκεια τῆς ὁποίας μπορεῖ νά λέγεται τό «σήμερα», ἐάν ἀκούσετε τή φωνή καί τά παραγγέλματα τοῦ Θεοῦ, 8 μήν κάνετε μέ τήν ἀπειθαρχία σας σκληρές τίς καρδιές σας, ὅπως συνέβη τότε πού μέ πίκραναν καί μέ ἐξόργισαν οἱ Ἰσραηλίτες, τήν ἡμέρα πού ἔθεταν σέ δοκιμασία καί προκαλοῦσαν τή δύναμή μου καί τή δικαιοσύνη μου στήν ἔρημο. 9 Ἐκεῖ στήν ἔρημο οἱ πρόγονοί σας μέ προκάλεσαν, ἔθεσαν μέ τήν ἀπειθαρχία τους σέ ἔλεγχο καί δοκιμή τή δύναμή μου καί τήν ἀγαθότητά μου. Κι ὅμως ἐγώ δέν τούς ἐγκατέλειψα. Κι ἐνῶ αὐτοί δέν διορθώθηκαν, εἶδαν τά ἔνδοξά μου ἔργα ἐπί σαράντα χρόνια πού ἔμειναν στήν ἔρημο. 10 Γι’ αὐτό ἀγανάκτησα ἀπέναντι στή γενιά ἐκείνη καί εἶπα: Αὐτοί πάντοτε πλανῶνται μέ τήν καρδιά τους καί ἐκτρέπονται μέ τή θέλησή τους· κι ὅμως δέν θέλησαν νά γνωρίσουν τά θαυμαστά σχέδιά μου, μέ τά ὁποῖα τούς προστάτευα. 11 Τόσο πολύ πλανήθηκαν, ὥστε ὁρκίστηκα, ὅταν θύμωσα ἐναντίον τους, ὅτι δέν θά μποῦν στή γῆ τῆς ἀναπαύσεως, τήν ὁποία ὑποσχέθηκα στούς προγόνους τους. 17 Γιά ποιούς λοιπόν ἀγανάκτησε καί ἐξοργίσθηκε ὁ Θεός ἐπί σαράντα χρόνια; Δέν ἐξοργίσθηκε γιά κείνους πού ἁμάρτησαν μέ τίς συνεχεῖς παρακοές τους, καί γι’ αὐτό ἔπεσαν τά σώματά τους νεκρά ἐκεῖ στήν ἔρημο; 

18 Καί γιά ποιούς ὁρκίστηκε ὁ Θεός ὅτι δέν θά μποῦν στή γῆ τῆς ἐπαγγελίας, ὅπου θά ἀναπαύονταν, παρά γιά κείνους πού ἔδειξαν ἀνυπακοή; 

19 Καί βλέπουμε σ’ ὅσα μᾶς διηγεῖται ἡ Ἁγία Γραφή ὅτι δέν μπόρεσαν οἱ Ἰουδαῖοι ἐκεῖνοι νά μποῦν στή γῆ τῆς ἀναπαύσεως ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας πού ἔδειξαν.