Ευαγγέλιον τῆς Κυριακῆς, Λουκ. ιζ΄ 12-19
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ ᾿Ιησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.
Εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό
«Εἷς ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε… δοξάζων τὸν Θεὸν»
Στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τὴ διήγηση γιὰ τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας τῶν δέκα λεπρῶν καὶ θαυμάσαμε τὴ θερμὴ εὐγνωμοσύνη ἑνὸς ἀπὸ τοὺς δέκα θεραπευμένους, ποὺ ἦταν Σαμαρείτης. Αὐτός, «ἰδὼν ὅτι ἰάθη», σημειώνει ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ἐπέστρεψε στὸν Κύριο καὶ μὲ δυνατὴ φωνή, πεσμένος στὸ ἔδαφος, δόξαζε τὸν Θεὸ καὶ εὐχαριστοῦσε τὸν Εὐεργέτη του. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ ἂς δοῦμε ποιὲς εἶναι οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐμᾶς καὶ πῶς θὰ ἐκφράζουμε πρὸς Ἐκεῖνον τὴν εὐγνωμοσύνη μας.
1. Οἱ δωρεὲς τοῦ Θεοῦ σ᾿ ἐμᾶς
Οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀμέτρητες. Μᾶς δημιούργησε ἐκ τοῦ μηδενός. Μᾶς δίνει ὑγεία, ὅλα τὰ μέσα γιὰ τὴ συντήρησή μας, καθημερινὴ τροφή, ροῦχα, σπίτι. Ἡ πρόνοιά Του ἁπλώνεται σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας: στὴν οἰκογένεια, στὴν ἐργασία… Πῶς τὰ τακτοποιεῖ πάντοτε ὅλα, τὶς περισσότερες φορὲς πρὶν προλάβουμε νὰ Τοῦ ζητήσουμε αὐτὸ ποὺ θέλουμε! Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πόσους κινδύνους μᾶς προστατεύει!
Ἀσυγκρίτως μεγαλύτερες εἶναι οἱ πνευματικὲς δωρεές Του· ἐνῶ ἡ κορυφαία εὐεργεσία εἶναι ὅτι ἀπὸ τὴν ἀγάπη Του πρὸς ἐμᾶς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ σταυρώθηκε καὶ ἀναστήθηκε γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μᾶς γλύτωσε ἀπὸ τὴν αἰώνια κόλαση καὶ μᾶς χάρισε τὴν αἰώνια ζωή. Μᾶς ἔβαλε μέσα στὴν Ἐκκλησία Του, μᾶς ἀξίωσε νὰ γνωρίσουμε τὴν ἀλήθεια, νὰ εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Βαπτισθήκαμε, χρισθήκαμε, ζοῦμε μέσα στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου πνέει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γνωρίζουμε τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίζουμε τὸν θάνατο μὲ ἐλπίδα. Μᾶς χάρισε τὸν λόγο Του, τὴν Ἁγία Γραφή, τὸ μεγάλο ὅπλο τῆς προσευχῆς. Λαμβάνουμε ἄφεση ἁμαρτιῶν στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Παίρνουμε τὸν Θεὸ μέσα μας στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας – ὑπάρχει τίποτε ἀνώτερο στὴ γῆ; Ἔχουμε πατέρα μας τὸν Θεό, μητέρα τὴ Θεοτόκο. Ἔχουμε ἄγγελο φύλακα, βοηθοὺς καὶ συμπαραστάτες μας τοὺς Ἁγίους. Ἔχουμε ἐν Χριστῷ ἀδελφοὺς τοὺς ἄλλους πιστούς.
Εὐεργεσίες ὅμως εἶναι καὶ οἱ θλίψεις ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας. Εὐεργεσίες; Ναί, μεγάλες εὐεργεσίες. Γιατὶ ὅταν τὶς ἀντιμετωπίζουμε μὲ πίστη καὶ ὑπομονή, ἐξαγιαζόμαστε. Ἔλεγε ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης: «Ἡ ὑγεία εἶναι μεγάλο δῶρο. Τὴν ὠφέλεια ὅμως ποὺ δίνει ὁ πόνος, δὲν μπορεῖ νὰ τὴ δώσει ἡ ὑγεία».
Εὐεργεσίες, ἀναρίθμητες εὐεργεσίες! Ἀλλὰ πῶς μποροῦμε νὰ ἐκδηλώνουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας;
2. Πῶς θὰ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας
Πρῶτα-πρῶτα νὰ μελετοῦμε τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Τὸ βράδυ πρὶν ἀπὸ τὴν προσευχή μας νὰ σκεφτόμαστε πῶς μᾶς εὐεργέτησε ὁ Θεὸς ἐκείνη τὴν ἡμέρα· ἢ στὸ τέλος τοῦ χρόνου, τὶς εὐεργεσίες ἐκείνου τοῦ χρόνου. Συχνὰ νὰ ἀφιερώνουμε λίγο χρόνο γιὰ νὰ μελετοῦμε τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου.
Ἔτσι θὰ συνειδητοποιοῦμε τὶς εὐεργεσίες Του καὶ θὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε στὴν προσευχή μας. Ἡ προσευχή μας νὰ μὴν περιέχει μόνο αἰτήματα, ἀλλὰ καὶ εὐχαριστίες. Κάθε μέρα τῆς ζωῆς μας ὁπωσδήποτε νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἐνανθρώπησή Του, τὴ Σταύρωση καὶ Ἀνάστασή Του. Νὰ Τὸν εὐχαριστοῦμε καὶ γιὰ τὸ ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί.
Ἐπίσης νὰ ἐκκλησιαζόμαστε μὲ διάθεση εὐγνωμοσύνης. Ἡ θεία Λειτουργία ἔχει κατεξοχὴν χαρακτήρα εὐχαριστίας. Σὲ μιὰ Εὐχή της ὁ ἱερέας λέει: Σὲ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, γιὰ ὅλα, «ὑπέρ… τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν»· γιὰ τὶς γνωστὲς καὶ ἄγνωστες εὐεργεσίες Σου.
Τὸ σημαντικότερο ὅμως εἶναι νὰ ἐκδηλώνουμε τὴν εὐχαριστία μας ἔμπρακτα, μὲ τὴ ζωή μας. Νὰ ἐκφράζουμε τὴν εὐγνωμοσύνη μας κάνοντας ὑπακοὴ στὸ θέλημά Του. Ὁ Θεὸς μοῦ δίνει τόσα ἀγαθά, κι ἐγὼ δὲν θὰ δώσω κάτι ἀπὸ αὐτὰ στοὺς φτωχούς; Μοῦ ἔδωσε ὑγιὴ μάτια, ἐπιτρέπεται ἐγὼ νὰ τὰ μολύνω μὲ ἄσχημα θεάματα; Μοῦ ἔδωσε μυαλὸ νὰ σκέφτομαι καὶ γλώσσα νὰ μιλάω· μπορῶ ἐγὼ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ γιὰ νὰ κατακρίνω τοὺς ἄλλους; Ὁ Χριστὸς πάνω στὸ Σταυρὸ συγχώρησε τοὺς σταυρωτές Του, ἐγὼ δὲν θὰ συγχωρήσω αὐτοὺς ποὺ μοῦ φταῖνε; Ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου, κι ἐγὼ δὲν θὰ σταυρώσω τὰ πάθη μου; Θὰ ἐξακολουθῶ νὰ προτιμῶ τὴν ἁμαρτία;
* * *
Μέσα στὰ ἱερὰ Εὐαγγέλια ἀκοῦμε τὸν Κύριο κάποιες φορὲς νὰ διατυπώνει παράπονο. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι ἡ σημερινή: «Δὲν θεραπεύθηκαν οἱ δέκα; Οἱ ἄλλοι ἐννέα ποῦ εἶναι; Χάθηκαν νὰ γυρίσουν πίσω καὶ νὰ δοξάσουν τὸν Θεό;». Ὁ Θεὸς παραπονεῖται γιὰ τὴν ἀχαριστία τῶν ἀνθρώπων, ἂν καὶ δὲν κερδίζει τίποτε ἀπὸ τὶς εὐχαριστίες τους. Οἱ ἄνθρωποι κερδίζουν. Γιατὶ ὁ Θεὸς σ᾿ ἐκείνους ποὺ Τὸν εὐγνωμονοῦν μὲ λόγια καὶ μὲ ἔργα καὶ ὠφελοῦνται ἀπὸ τὶς εὐεργεσίες Του, τοὺς δίνει καὶ ἄλλες. Κολυμπᾶμε μέσα στὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ἂς μάθουμε νὰ Τοῦ λέμε «εὐχαριστῶ», ἂς γίνουμε εὐγνώμονες πρὸς τὸν Εὐεργέτη μας.
