Μακριά ἀπό τό ψέμα

 

Aδελφοί, ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, δι᾿ ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνὶ δὲ ἀπόθε-σθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός.

 

Ἕνα ἀπὸ τὰ πάθη ποὺ εὔκολα εἰσχωρεῖ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τὸ ψέμα. Ἴσως διότι ὁ ὑποκινητής του διάβολος ἔχει κατορθώσει νὰ πείσει τὸν ἄν­θρωπο ὅτι εἶναι τάχα μικρὴ ἁμαρτία τὸ ψέμα. Αὐτὴ τὴν ἐσφαλμένη ­ἀντίληψη ἐ­­­­­­πιθυμεῖ νὰ ἀναιρέσει ὁ ἀπόστολος Παῦ­­λος, ὁ ὁποῖος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς δίνει σαφὴ καὶ συγκε­κριμένη ὁδηγία στὸ θέμα αὐτό: «Μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους», μᾶς λέει, δηλα­δὴ μὴ λέτε ψέματα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. ­Ὅ­­­­­­πως βγάλατε καὶ πετάξατε σὰν παλιὸ καὶ βρώ­­μικο ἔνδυμα κάθε ἁμαρτία, ἔτσι νὰ πε­­τάξετε καὶ τὸ ψέμα. Ἂς δοῦμε ὅμως πῶς ἐκδηλώνεται τὸ πά­­­θος αὐτὸ στὴ ζωή μας καὶ γιατί εἶναι σημαντικὸ νὰ τὸ ἐγκαταλείψουμε ­ὁριστικά.

 

 

Δυστυχῶς τὸ ψέμα σὰν ἐπιδημία ἐξαπλώνεται καὶ μολύνει τὴν ­καθημερινή μας ζωή. Κι εἶναι διάφοροι οἱ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους ἐκδηλώνεται τὸ πάθος αὐτό. Ἄλ­­­­λοι χρησιμοποιοῦν τὸ ψέμα γιὰ νὰ κα­λύψουν τὰ λάθη καὶ τὶς ­παρεκτροπές τους, ἄλλοι γιὰ νὰ παρουσιάσουν ἀνύπαρκτα προτερήματα, ἄλλοι γιὰ νὰ προωθήσουν τὸ προσωπικό τους ­συμφέρον, ἄλλοι γιὰ νὰ συκοφαντήσουν καὶ νὰ βλάψουν κάποιον. Κι ἔτσι τὸ ψέμα ἐμφανίζεται σὲ κάθε χῶ­ρο τῆς κοινωνικῆς ζωῆς: τὴν οἰκογένεια, τὴν ἐργασία, τὶς ἐμπορικὲς συναλλαγὲς κ.ο.κ. Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ ψέμα μὲ τὰ λόγια. Ὑπάρχει περίπτωση νὰ ψεύδεται κάποιος καὶ μὲ τὴν ἴδια τὴ ζωή του, δηλαδὴ νὰ ὑποκρίνεται. Αὐτός, ἐνῶ εἶναι πλεονέκτης, μιλάει γιὰ ἐλεημοσύνη, ἢ ἐ­­­­ν­ῶ εἶναι ὑπερήφανος, παριστάνει τὸν ταπεινό. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος χαρακτηρί­ζεται διπρόσωπος. Ἄλλο εἶναι τὸ πρα­γματικό του πρόσωπο κι ἄλλο παρουσιάζει στοὺς ἀνθρώπους γύρω του. Εἶναι λοιπὸν πολλοὶ καὶ ποικίλοι οἱ τρόποι μὲ τοὺς ὁποίους ἐκδηλώνεται τὸ  φοβερὸ καὶ ὕπουλο πάθος τοῦ ψεύδους. Κι εἶναι τόσο πολὺ συνηθισμένο, ὥστε πολλοὶ νὰ τὸ θεωροῦν μικρὴ ἢ ἀσήμαντη ἁμαρτία. Κι ὅμως! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιμένει νὰ τὸ ἀπομακρύνουμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴ ζωή μας! Γιατί ἄραγε;

 

 

Δύο λόγους θὰ ὑπογραμμίσουμε, γιὰ τοὺς ὁποίους ὀφείλουμε νὰ ἐξορίσουμε ἀπὸ τὴ ζωή μας τὸ ψεῦδος. Πρῶτον, τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς χωρίζει ἀ­­­πὸ τὴν Ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Κάθε ψέμα μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μᾶς κάνει νὰ συγγενεύουμε μὲ τὸ διάβολο, ποὺ εἶναι ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους (Ἰω. η΄ 44). Ὁ παμπόνηρος διάβολος εἶ­ναι ποὺ εἶπε τὸ πρῶτο ψέμα στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος λέγοντας στοὺς πρωτοπλάστους ὅτι τάχα, ἂν θὰ ἔτρωγαν τὸν ἀπαγορευμένο καρπό, θὰ γίνον­ταν κι αὐτοὶ θεοί. Οἱ πρωτόπλαστοι ἔπεσαν θύματα αὐτῆς τῆς ἀπάτης καὶ ἀπὸ τότε ἄρχισε γι’ αὐτοὺς καὶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μιὰ φοβερὴ τραγωδία. Καὶ ὁ ἐφευρέτης τοῦ ψεύδους δὲν σταμάτησε νὰ ἐπινοεῖ παρόμοιους τρόπους, γιὰ νὰ ἐξαπατᾶ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς παρασύρει στὴν ἁμαρτία. Ἄραγε δὲν εἶ­ναι τραγικὸ ὁ ἄνθρωπος νὰ μιμεῖται τὸν φθονερὸ διάβολο καὶ νὰ χρησιμοποιεῖ τὰ δόλια τεχνάσματα καὶ τὶς ὕπουλες μεθόδους του; Εἶναι συγκλονιστικὸς ὁ λόγος τῆς «Ἀποκαλύψεως» ποὺ μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι θὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴ Βασιλεία καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ «πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος», δηλαδὴ ὅποιος ἀ­­γαπάει καὶ πράττει τὸ ψέμα (Ἀποκ. κβ΄ 15).

Τὸ ψέμα διαλύει τὴν κοινωνικὴ συνο­χή, διότι μὲ αὐτὸ χάνεται ἡ ἐμπιστοσύνη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἀντίθετα, μὲ τὴν εἰλικρίνεια διευκολύνεται ἡ συνεργασία, διαλύονται οἱ ὑποψίες καὶ οἰκοδομεῖται ἡ ἀγάπη.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ αὐτὸ ποὺ ­τονίζει σὲ ἄλλο σημεῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, προκειμένου νὰ μᾶς ἀποτρέψει ἀπὸ τὸ ὀλέθριο αὐτὸ πάθος. Μᾶς ­ὑπενθυμίζει ὅτι «ἐσμὲν ἀλλήλων μέλη» (Ἐφ. δ΄ 25), δηλαδὴ ὅτι ὅλοι μας ἀποτελοῦμε ἕνα σῶμα καὶ εἴμαστε ὅλοι μέλη τοῦ ἰδίου σώματος. Εἶναι δυνατὸν τὰ μάτια ποὺ ­βλέπουν ἕνα γκρεμὸ νὰ μὴν ­πληροφο­ρή­σουν σωστὰ τὰ πόδια καὶ νὰ τὰ ἀφήσουν ἐλεύθερα νὰ προχωρήσουν στὴν καταστροφή; Παρομοίως καὶ κάθε ψεῦδος βλάπτει ὄχι μό­­νο αὐτὸν ποὺ τὸ χρησιμοποιεῖ ἀλλὰ ὅ­­­λο τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ χριστιανοί, ὡς μέλη τοῦ Σώ­ματος τῆς Ἐκ­κλησίας, ὀφείλουμε νὰ λέμε σὲ ὅλους πάν­τα τὴν ἀλήθεια. 

Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ δώσουμε πολλὴ προσοχὴ στὸ ζήτημα τοῦ ψεύδους. Ἂς μὴν ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς γίνει ­συνήθεια, διότι κάτι τέτοιο θὰ μᾶς ὁδηγήσει σὲ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας. Νὰ ἀγαπήσουμε τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο Ἰησοῦ καὶ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία του καὶ τὴ βοήθειά του στὴ ζωή μας.