Ὁ Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς: ΛΒ΄ ἐπιστ. (Α΄ Τιμ. δ΄ 9-15)
Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ κοπιῶμεν καὶ ὀνειδιζόμεθα, ὅτι ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν. Παράγγελλε ταῦτα καὶ δίδασκε. μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω, ἀλλὰ τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνείᾳ. ἕως ἔρχομαι πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ. μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διὰ προφητείας μετὰ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου. ταῦτα μελέτα, ἐν τούτοις ἴσθι, ἵνα σου ἡ προκοπὴ φανερὰ ᾖ ἐν πᾶσιν.
«Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι»
Ζοῦμε σὲ ταραγμένη ἐποχή. Τὰ πάντα γύρω μας καταρρέουν. Ὅλα μοιάζουν τόσο ψεύτικα! Χρήματα, ἄνθρωποι μὲ ὑψηλὲς κοινωνικὲς θέσεις, τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα… ὅλα ἀποδεικνύονται τόσο εὐμετάβολα καὶ ἀνίσχυρα! Ποῦ νὰ στηρίξουμε τὴν ἐλπίδα μας; Ποιὸς μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε; Ποιὸς μπορεῖ νὰ ἐγγυηθεῖ γιὰ τὴ ζωή μας στὸ μέλλον;… Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴ δίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα μὲ τὰ λόγια: «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι». Δὲν ὑπολογίζουμε κόπους καὶ στερήσεις, γράφει ὁ θεῖος Ἀπόστολος, διότι ἔχουμε στηρίξει τὴν ἐλπίδα μας στὸν ζωντανὸ Θεό!
Ἂς δοῦμε λοιπὸν γιατί ὁ Θεὸς εἶναι ἡ μόνη μας ἐλπίδα.
1. Ὁ ἀληθινὸς Θεός!
Ἡ ἐλπίδα μας στὸν Θεὸ εἶναι σταθερὴ καὶ ἀδιάψευστη, διότι ὁ Θεὸς στὸν Ὁποῖο πιστεύουμε εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Εἶναι ὁ «ποιητὴς οὐρανοῦ καὶ γῆς»‧ Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος συνέχει, συγκρατεῖ καὶ συντηρεῖ τὰ πάντα μὲ τοὺς νόμους καὶ τὴν ἀγαθὴ Πρόνοιά του. Εἶναι ὁ Δημιουργὸς καὶ Κυβερνήτης τοῦ σύμπαντος, ὁ παντοδύναμος Θεὸς καὶ Πατέρας μας.
Δὲν εἶναι νεκρὸς ὅπως οἱ ψεύτικοι θεοὶ τῶν εἰδώλων, οἱ ὁποῖοι «στόμα ἔχουσι καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι καὶ οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι καὶ οὐκ ἀκούσονται…» (Ψαλμ. 113, 13-14). Ὄχι! Δὲν ἐλπίζουμε στὰ εἴδωλα, ποὺ οὔτε μιλοῦν, οὔτε βλέπουν, οὔτε ἀκοῦν. Ἐλπίζουμε στὸν ζωντανὸ Θεό, ποὺ ἀκούει τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς μας, ἀφουγκράζεται τοὺς πόνους μας, παρακολουθεῖ τὸ κάθε βῆμα μας. Τὸ σημειώνει ὁ θεόπνευστος Ψαλμωδός: «Οὐ νυστάξει οὐδὲ ὑπνώσει ὁ φυλάσσων τὸν Ἰσραήλ» (Ψαλμ. 120, 4). Ποτὲ δὲν κλείνει μάτι ὁ Θεός! Ὅλα ὅσα συμβαίνουν γίνονται κάτω ἀπὸ τὸ ἄγρυπνο βλέμμα του. Αὐτός εἶναι ὁ ρυθμιστὴς τῆς ἱστορίας καί τελικῶς τὰ πάντα – ἀκόμη κι αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν κατ’ ἀνοχὴν ἢ κατὰ παραχώρησίν του – ὑπηρετοῦν τὸ δικό του ἅγιο θέλημα.
2. Ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτής μας
Ὁ Θεὸς ὅμως δὲν εἶναι μόνο ὁ Δημιουργός μας καὶ αὐτὸς ποὺ μᾶς συντηρεῖ μὲ τὴν πρόνοιά του, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς ὅσων πιστεύουν σ’ Αὐτόν. Αὐτὸ ἀκριβῶς γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: Ὁ Θεὸς στὸν Ὁποῖο ἐλπίζουμε εἶναι ὁ «σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν».
Στ’ ἀλήθεια, ποῦ ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία τὸν ἄνθρωπο;! Αἰῶνες ὁλόκληρους παρέμενε βυθισμένος στὸ βοῦρκο τῆς ἐξαθλιώσεως καὶ τῆς διαφθορᾶς. Ποιὸς τὸν ἔσωσε; Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔθεσε σὲ ἐφαρμογὴ τὸ ἀσύλληπτο γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων: τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Χάρη στὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ὅσοι καταφεύγουν μὲ πίστη καὶ εἰλικρινὴ μετάνοια σ’ Αὐτὸν λαμβάνουν μοναδικὲς δωρεές: ἄφεση ἁμαρτιῶν, λύτρωση, σωτηρία, ζωὴ αἰώνια!
Ὅσο πικρὴ λοιπὸν κι ἂν εἶναι ἡ πείρα τῆς ἁμαρτίας, ποὺ ὅλοι ἴσως ἔχουμε δοκιμάσει, ὅσο βαριὰ κι ἂν εἶναι τὰ παραπτώματα στὰ ὁποῖα ἔχουμε πιθανὸν παρασυρθεῖ, ἂς γνωρίζουμε ὅτι τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερβεῖ τὸ ἄπειρο ἔλεος καὶ τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4). Ὁ Κύριος μὲ τὴ θυσία τοῦ Σταυροῦ ἄνοιξε τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου ὄχι μόνο γιὰ τὸν μετανοημένο ληστὴ ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ πιστεύει καὶ μετανοεῖ εἰλικρινά.
3. Ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου
Ἂς ὑπογραμμίσουμε ὅμως κι ἕνα τρίτο σημεῖο: ὅτι ὁ Θεός, στὸν Ὁποῖο πιστεύουμε καὶ ἐλπίζουμε, εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ἐξουσιάζει τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πιστοὶ δὲν φοβοῦνται, δὲν πρέπει νὰ φοβοῦνται τὸν θάνατο. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στοὺς Κορινθίους ὅτι ὑπῆρχαν στιγμὲς ποὺ κυριολεκτικὰ κινδύνευσε κι αὐτὸς καὶ οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι νὰ χάσουν τὴ ζωή τους. Ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς κινδύνους, σημειώνει, μάθαμε νὰ μὴν ἐλπίζουμε στὶς δυνάμεις μας ἀλλὰ στὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος ἀνασταίνει τοὺς νεκρούς. Ὁ Θεὸς λοιπὸν ποὺ μᾶς γλύτωσε ἀπὸ τόσους θανάσιμους κινδύνους, ἐλπίζουμε, γράφει, ὅτι καὶ στὸ μέλλον θὰ μᾶς προστατεύσει καὶ θὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ κάθε κίνδυνο (Β΄ Κορ. α΄ 9-10). Μὲ αὐτὴν τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα στὸν ἀναστάντα Κύριο προχωροῦσαν τὰ πλήθη τῶν ἁγίων Μαρτύρων, χωρὶς νὰ φοβοῦνται τὰ βασανιστήρια οὔτε ἀκόμη καὶ αὐτὸν τὸν θάνατο!
❁ ❁ ❁
«Ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι». Ναί! Εἶναι ζωντανὸς ὁ Θεός μας! Ἀκούει τὶς προσευχές μας, μᾶς μιλᾶ μὲ τὸν αἰώνιο λόγο του, μᾶς ἐνισχύει μὲ τὴ χάρη του, μᾶς προστατεύει μὲ τὶς σωτήριες ἐπεμβάσεις του! Πόσα θαύματα ἔχουμε ζήσει εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς ἔθνος, ποὺ μαρτυροῦν τὴν ὁλοζώντανη παρουσία καὶ τὴν ἀκατανίκητη δύναμή του! Ἂς ἐπιστρέψουμε λοιπὸν κοντά του μὲ συντριβὴ καὶ ταπείνωση. Ἂς εὐθυγραμμίσουμε τὴ ζωή μας μὲ τὸ ἅγιο θέλημά του κι ἂς προσευχηθοῦμε θερμά, ὥστε μέσα στὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς Ἐκεῖνος νὰ γίνει καὶ νὰ εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας καὶ σωτηρίας!
