Ἀπόστολος Κυριακῆς 12 Μαρτίου 2017, Β΄ Νηστειῶν (Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἑβρ. α΄ 10-β΄ 3)
Kατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσι. πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν ποδῶν σου; οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι, μή ποτε παραρρυῶμεν. εἰ γὰρ ὁ δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν, πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη.
«Οὐχὶ πάντες (οἱ ἄγγελοι) εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;»
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μ’ ἕνα λόγο του στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα στρέφει τὴ σκέψη καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μας στὸν ἀόρατο πνευματικὸ κόσμο καὶ συγκεκριμένα στοὺς ἁγίους ἀγγέλους: «Οὐχὶ πάντες (οἱ ἄγγελοι) εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;», ἐρωτᾶ. Κι ἐννοεῖ ὅτι ὅλοι οἱ ἄγγελοι εἶναι ὑπηρετικὰ πνεύματα, ποὺ ἐνεργοῦν ὄχι ἀπὸ δική τους πρωτοβουλία, ἀλλὰ ἀποστέλλονται ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ὑπηρετοῦν ἐκείνους ποὺ πρόκειται νὰ κληρονομήσουν τὴν αἰώνια ζωή.
Μὲ ἀφορμὴ λοιπὸν αὐτὸν τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου ἂς δοῦμε πρῶτον ποιὰ εἶναι ἡ ἀποστολὴ τῶν ἁγίων ἀγγέλων σὲ σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους, καὶ δεύτερον ποιὰ ὀφείλει νὰ εἶναι ἡ δική μας στάση ἀπέναντί τους.
1. Διάκονοι τῆς σωτηρίας μας
«Λειτουργικὰ πνεύματα» χαρακτηρίζει ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος τοὺς ἁγίους ἀγγέλους, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ δηλώνει ἀφενὸς μὲν τὴν φύση τῶν ἁγίων ἀγγέλων («πνεύματα»), ἀφετέρου δὲ τὴν ἀποστολή τους («λειτουργικά»).
Διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς δοξολογίες ποὺ ἀναπέμπουν «ἀκαταπαύστοις στόμασι» πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεό, ὅλοι οἱ ἄγγελοι ὡς «λειτουργικὰ» πνεύματα καλοῦνται νὰ ὑπηρετοῦν καὶ στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων.
Πῶς ὅμως ὑπηρετοῦν αὐτὸ τὸ ἔργο; Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἀναφέρονται πολλὰ τέτοια περιστατικά. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, τὸν ἄγγελο ποὺ ἀνήγγειλε στοὺς ποιμένες τὴ χαρμόσυνη εἴδηση τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος, τοὺς ἀγγέλους ποὺ ἐμφανίστηκαν στὶς Μυροφόρες τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τὸν ἄγγελο ποὺ ἀπελευθέρωσε τὸν ἀπόστολο Πέτρο ἀπὸ τὴ φυλακή.
Ἀλλὰ καὶ στὴν καθημερινή μας ζωὴ ἀναρίθμητα εἶναι τὰ γεγονότα, κατὰ τὰ ὁποῖα οἱ ἄγγελοι ἀοράτως μᾶς προστατεύουν, ἐπαληθεύοντας ἔτσι τὸν ψαλμικὸ λόγο: «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ ρύσεται αὐτούς» (Ψαλμ. λγ΄ 8). Δηλαδὴ ὁ Κύριος στέλνει ἀγγέλους ποὺ δημιουργοῦν προστατευτικὸ κλοιὸ γύρω ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ θεοφοβούμενους ἀνθρώπους καὶ τοὺς γλυτώνει ἀπὸ κάθε κίνδυνο.
Ἐξάλλου, ὅπως τὰ πονηρὰ πνεύματα ὑποβάλλουν πονηροὺς λογισμοὺς γιὰ νὰ μᾶς παρασύρουν στὸ κακό, οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἀντιθέτως μᾶς ἐμπνέουν ἀγαθὲς σκέψεις καὶ ἀποφάσεις καὶ μᾶς παρακινοῦν σὲ μετάνοια καὶ σὲ ἔργα ἀρετῆς. Εἶναι δὲ χαρακτηριστικὸ ὅτι παρακολουθοῦν μὲ θαυμασμὸ τὸ πῶς ὁ Θεὸς ἐργάζεται τὸ σχέδιό του γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων καὶ χαίρονται ἰδιαιτέρως «ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄ 10), δηλαδὴ γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ μετανοεῖ καὶ ἐπιστρέφει στὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ.
2. Ἡ εὐθύνη μας
Πῶς λοιπὸν μποροῦμε νὰ μείνουμε ἀσυγκίνητοι καὶ ἀδιάφοροι, ὅταν ὅλος ὁ οὐρανὸς κινητοποιεῖται γιὰ τὴ σωτηρία μας;
Ὁ πανάγαθος Θεὸς στέλνει φύλακα ἄγγελο γιὰ καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάθε πόλη καὶ ἔθνος. Ἀπὸ ἐμᾶς ὅμως ἐξαρτᾶται ἂν θὰ κρατήσουμε αὐτὸν τὸν ἀπεσταλμένο τοῦ οὐρανοῦ κοντά μας καὶ ἂν θὰ δεχθοῦμε τὴν προστασία καὶ τὴν καθοδήγησή του. Ὁ Μέγας Βασίλειος τὸ λέει ξεκάθαρα: Σὲ κάθε πιστὸ χριστιανὸ βρίσκεται δίπλα ἕνας ἄγγελος, «ἐὰν μήποτε αὐτὸν ἡμεῖς ἐκ τῶν πονηρῶν ἔργων ἀποδιώξωμεν»· ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴν τὸν διώξουμε μὲ τὰ πονηρά μας ἔργα. Διότι, συνεχίζει ὁ ἱερὸς Πατήρ, ὅπως ὁ καπνὸς φυγαδεύει τὶς μέλισσες καὶ ἡ δυσωδία διώχνει τὰ περιστέρια, ἔτσι καὶ ἡ δυσώδης ἁμαρτία ἀπομακρύνει ἀπὸ κοντά μας τὸν φύλακα ἄγγελο τῆς ζωῆς μας (P.G. 29,364).
Ἂς ἐντείνουμε λοιπὸν τόν ἀγώνα μας, μάλιστα κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, γιὰ νὰ διατηροῦμε τὴ ζωή μας ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ἀπὸ ἁμαρτίες, κι ἂς παρακαλοῦμε τὸν ἅγιο Θεὸ μὲ τὰ λόγια τῆς προσευχῆς ποὺ ἀκοῦμε τόσο συχνὰ στοὺς Ναούς μας, νὰ μᾶς χαρίζει «ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν».
❁ ❁ ❁
Εἶναι συγκλονιστικὸ καὶ μόνο νὰ σκέφτεται κανεὶς πόσο φροντίζει ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ γιὰ κάθε ἄνθρωπο καὶ πόσο μεγάλη ἀξία καὶ τιμὴ τοῦ ἀποδίδει. Ἕνα δεῖγμα αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο εἶναι καὶ τὸ ὅτι ἀποστέλλει ἀγγέλους γιὰ νὰ τὸν προστατεύουν καὶ νὰ τὸν καθοδηγοῦν στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας του.
Ἂς δοξάσουμε τὸν Θεὸ καὶ γι’ αὐτὴν τὴν ἀνεκτίμητη δωρεά του κι ἂς ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴν πίστη καὶ τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα ὅτι στὸ δρόμο τῆς ζωῆς δὲν βαδίζουμε μόνοι: μᾶς παραστέκουν ἄγγελοι, πρόθυμοι νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ φθάσουμε στὸν τελικὸ προορισμό μας: τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
