ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (16/3)

Σήμερα 16/3 εορτάζουν:

• Άγιος Σαβίνος ο Αιγύπτιος
• Όσιος Χριστόδουλος ο θαυματουργός, «ὁ ἐν Πάτμῳ»
• Όσιος Ιωάννης ο ἐν Ρουφιαναῖς
• Άγιος Ρωμανός ο ἐν τῷ Παρίῳ
• Άγιος Πάπας
• Άγιος Ιουλιανός από την Κιλικία
• Άγιοι Δέκα μάρτυρες οι ἐν Φοινίκῃ
• Άγιος Αλέξανδρος ο Ιερομάρτυρας πάπας Ρώμης
• Όσιος Ανίνας ο Θαυματουργός
• Άγιοι Εβέντιος και Θεόδουλος οι Ιερομάρτυρες
• Άγιος Αντώνιος εκ Γεωργίας
• Όσιος Ποιμήν ο διά Χριστόν Σαλός εκ Γεωργίας

Ὁ Ἅγιος Σαβίνος ὁ Αἰγύπτιος

Ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὴν Ἐρμούπολη τῆς Αἰγύπτου. Ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ Διοκλητιανὸς (284-304) διέταξε ἄγριο διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ ἐκεῖ ἔπαρχος Ἀῤῥιανὸς ἀπὸ τοὺς πρώτους ζήτησε τὸ Σαβίνο, γνωστότατο γιὰ τὶς ἐνέργειές του ὑπὲρ τῆς πίστης. Οἱ ὑπόλοιποι, ὅμως, χριστιανοί, τῶν ὁποίων αὐτὸς ἦταν στήριγμα καὶ
παρηγοριά, τὸν πίεσαν νὰ διαφυλάξει τὴν ζωή του, γιὰ τὸ καλό της Ἐκκλησίας. Ὁ Σαβίνος πείστηκε καὶ φυλάχθηκε μὲ λίγους ἄλλους χριστιανοὺς σ΄ ἕνα σπίτι ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη. Ἀλλὰ τὰ ὄργανα τῆς ἐξουσίας τὸν ἀνακάλυψαν καὶ τὸν ἔφεραν μπροστὰ στὸν ἔπαρχο. Αὐτὸς μεταχειρίσθηκε κάθε εἴδους κολακείας καὶ ὑποσχέσεως, γιὰ νὰ τὸν κάνει νὰ ἀρνηθεῖ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἀλλὰ ἀπέτυχε. Ἐπίσης, ναυάγησαν καὶ οἱ ἀπειλές του. Ὁ Σαβίνος σὲ κάθε ἐρώτηση ἀπαντοῦσε μὲ τὴν θαῤῥαλέα καὶ ἀποφασιστικὴ ἐκείνη ἀπάντηση τῶν μαρτύρων: «Χριστιανὸς εἰμί». Δηλαδή, «ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ». Τὸ μαρτύριό του ὑπέμεινε μὲ μεγάλη γενναιότητα. Ἔσχισαν τὶς σάρκες του καὶ ἔκαψαν τὶς πληγές του μὲ ἀναμμένες λαμπάδες. Τελικὰ τὸν ἔριξαν στὰ νερὰ τοῦ Νείλου, ὅπου τὸ σῶμα του βρῆκε τὸ θάνατο, ἐνῷ ἡ ψυχή του πετοῦσε στὴν αἰώνια ζωή. (Ἡ μνήμη του περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται – ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές- τὴν 28η καὶ τὴν 31η Μαρτίου).

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ὁ ἐν Ρουφιαναῖς

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ὁ Ἅγιος Ῥωμανὸς ὁ ἐν τῷ Παρίῳ

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Πάπας

Δόξασε τὴν χώρα τῆς Λυκαονίας. Ἦταν θερμὸς κήρυκας τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο τῆς εἰδωλολατρίας καὶ καταδικάστηκε σὲ θάνατο. Στὴν ἀρχὴ τὸν χτύπησαν μὲ λεπτὲς εὐλύγιστες βέργες. Κατόπιν ἔσχισαν τὰ πλευρά του μὲ σιδερένια νύχια. Στὴν κατάσταση ποὺ ἦταν τοῦ φόρεσαν σιδερένια παπούτσια καὶ τὸν βίαζαν νὰ βαδίζει. Τέλος, μισοπεθαμένο τὸν κρέμασαν σ΄ ἕνα δένδρο, ὅπου παρέδωσε τὴν τελευταία του πνοὴ ψιθυρίζοντας μέχρι τέλους: «Χριστιανὸς εἰμί». (Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος ἅγιος μ΄ αὐτὸν τῆς 14ης Σεπτεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ἀπὸ τὴν Κιλικία

Δέν πρόκειται γιά τόν παραβάτη Ἰουλιανό, τόν ἀρνητή καί διώκτη τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Ὁ Ἰουλιανός τῆς Κιλικίας ἔφερε μέν τό ὄνομα ἐκείνου, ἀλλά ἐντελῶς ἀντίθετα ἦταν πιστός καί γενναῖος Χριστιανός. Νέος στήν ἡλικία ἔγινε ὁμολογητής καί μάρτυρας τῆς πίστεως τοῦ Χριστού κατά τούς πρώτους μαρτυρικούς χρόνους τῆς Χριστιανοσύνης.

Γεννήθηκε στήν πόλη Ἀνάδαρζα τῆς Κιλικίας. Εὐτύ­χησε νά ἔχει μητέρα Χριστιανή, εὐσυνείδητη, πιστή. Αὐτή μέ τόν πλοῦτο τῶν χριστιανικῶν αἰσθημάτων καί τήν ἐνά­ρετη ζωή της ἐπέδρασε στή ζωή τοῦ Ἰουλιανοῦ καί ἔθεσε ζωηρή τή σφραγίδα τῆς εὐσεβοῦς προσωπικότητός της πάνω του. Ὅταν μάλιστα πέθανε ὁ εἰδωλολάτρης βου­λευ­τής σύζυγός της, ὅλος ὁ πόθος καί οἱ δυνάμεις τῆς στρά­φη­καν καί δόθηκαν στήν ἀνατροφή τοῦ μικροῦ τότε γιοῦ της. Διακαής ἐπιθυμία της ἦταν νά τόν συνδέσει μέ τήν πηγή κάθε ἀγαθοῦ, τόν Κύριο Ἰησοῦ. Μέ πόση χαρά γέμιζε ἡ ψυχή της, ὅταν διέκρινε, ὅτι οἱ πολλές καί ὑπομονετικές προσπάθειες, οἱ θερμές καί συνεχεῖς προσευχές τῆς καρπο­φο­ροῦσαν!

Εἶναι τώρα ὁ Ἰουλιανός νέος 18 ἐτῶν. Διακρίνεται γιά τή ζωντανή πίστη του καί τήν ἀφοσίωσή του στόν Χριστό. Γνωρίζει καλά ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος, ὁ ὁποῖος θά τοῦ ἐκπληρώσει τούς βαθεῖς πόθους τῆς νεότητός του. Καθα­ρός, ὡραῖος, δείχνει στό λαμπρό πρόσωπό του τήν ἐσω­τε­ρική του ἁγνότητα καί τό κάλλος. Παρά τή νεότητα τῆς ἡλι­κίας του παρουσιάζει ἀνάπτυξη καί πρόοδο ὡρίμου ἀνδρός.

 Αὐτή ὅμως ἡ ἀρετή του μέ ὅλη τήν ἀκτινοβολία της δέν ἄργησε νά γίνει ἀντικείμενο φθόνου. Ὅταν οἱ διῶκτες τῆς θρησκείας τοῦ Χριστοῦ ἀνακάλυψαν, ὅτι εἶναι Χρι­στι­ανός, τόν κατηγόρησαν καί μέ βία τόν ὁδήγησαν ἐνώπιον τοῦ ἐπάρχου Μαρκιανοῦ. Ὁ Ἰουλιανός εἶναι Χριστιανός! Μάταια ὁ ἔπαρχος προσπάθησε μέ κάθε τρόπο νά τόν με­ταπείσει. Τόν προέτρεψε νά λυπηθεῖ τή νεότητά του. Τοῦ ὑπο­σχέθηκε τιμές καί πλούτη. Ἡ ὁμολογία ὅμως τοῦ Ἰου­λι­ανοῦ ἦταν σταθερή. Ὁ Χριστός, εἶπε, εἶναι τό πολυ­τι­μότερο ἀγαθό μου. Δέν εἶναι δυνατόν νά τόν παραδώσω ποτέ, ὁ,τιδήποτε κι ἄν μου κάνετε. Γιά τή θαρ­ραλέα ὅμως ὁμολογία του ὁ Μαρκιανός ἔδωσε ἐντολή νά τόν μαστι­γώ­σουν. Τό ἄγριο μαστίγωμα γρήγορα ἄρχισε νά αὐλακώνει τό νεανικό του σῶμα καί σέ λίγο πλη­γω­μένο τόν ἔκλεισαν στή φυλακή. Ἐδῶ στή φυλακή σπεύδει νά τόν συναντήσει ἡ πιστή μητέρα του. Μέ συγκίνηση πολλή εἰσέρχεται στήν ἀνήλια φυλακή, ἀσπάζεται θερμά τόν γιό της καί τόν ἐπαινεῖ γιά τήν ὁμολογία του. Ὅση ὥρα παραμένει κοντά του δέν κάνει τίποτε ἄλλο, παρά νά τόν προτρέπει καί νά τοῦ συνιστᾶ νά μένει μέχρι τέλους σταθερός. Σπαράσσει ἡ μητρική της καρδιά, ὅταν σκέπτε­ται, ὅτι ἴσως δέν θά ξα­να­δεῖ στή γῆ τόν μονάκριβό της. Ἡ σκέψη ὅμως, ὅτι ὁ γιός της ὄχι ἁπλῶς συνδέθηκε μέ τόν Χριστό, ἀλλά ἀξιώνεται νά γίνει καί μάρτυράς του, τήν κάνει νά εὐγνωμονεῖ καί νά δοξάζει τόν Θεό, ὁ ὁποῖος τόσο θαυμαστά ἀπάντησε στίς προσευχές της.

Ὁ γενναῖος ἐκεῖνος δεκαοκταετής νέος πέρασε τή νύ­κτα μέ ὕμνους εὐγνωμοσύνης καί εὐχαριστίας πρός τόν Κύριο «τόν εὐφραίνοντα τή νεότητά του». Θερμή ἱκεσία ἀνέβαινε στόν οὐρανό νά μή τόν ἐγκαταλείψει ἡ χάρη του μέχρι τέλους καί νά τόν κάνει ἄξιο τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου. Τήν ἑπόμενη ὁδηγήθηκε καί πάλι ἐνώπιον τοῦ ἔπαρχου. Μέ σταθερότερο καί ζωηρότερο ὕφος ἐπανέλαβε τήν ὁμολογία του: Ὁ Χριστός εἶναι τό πολυτιμότερο ἀγαθό μου. Δέν εἶναι δυνατόν νά τόν παραδώσω ποτέ. Ὁ Μαρ­κιανός κατανόησε πλέον, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά τόν με­ταπείσει. Μέ ὀργή λοιπόν πολλή δίνει τήν ἐντολή νά τόν θανατώσουν μέ θάνατο σκληρό. Ποιό θάνατο προ­τίμησαν; Σ’ ἕνα μεγάλο σάκκο τοποθέτησαν δηλητηριώδη φίδια καί μία μεγάλη ποσότητα ἄμμου. Ἐκεῖ ἔκλεισαν καί ἔδεσαν σφικτά τόν Ἰουλιανό. Γρήγορα τά φίδια ἄρχισαν νά ἐκτελοῦν τό ἔργο τους, δάγκωσαν ὅλο τό σῶμα του καί τό γέμισαν μέ τό δραστικό δηλητήριό τους. Πονᾶ ὁ μάρτυρας. Πονᾶ δυνατά στό σῶμα καί ἀσφυκτιᾶ μέσα στόν ἀκάθαρτο σάκκο. Ἀλλά παρά τήν ὀδύνη τοῦ σώματος, ἡ ψυχή ἀγάλ­λεται, χαίρεται, εὐφραίνεται.

Δέν γνωρίζουμε πόση ἤ πόσες ὧρες τόν ἄφησαν στή θέση αὐτή. Αὐτό πού γνωρίζουμε εἶναι ὅτι τό μαρτύριό του ἦταν φρικιαστικό καί ὀδυνηρότατο. Σ’ αὐτήν ἀκριβῶς τή θέση καί τήν κατάσταση, μέσα στό σάκκο, τόν ὁδήγησαν ἀργότερα στήν παραλία καί τόν ἔρριξαν στή θάλασσα. Ἡ ἄμμος βάρυνε καί ἀμέσως ὁ σάκκος βρέθηκε στό βάθος τῆς θάλασσας, γιά νά συμπληρωθεῖ τό μαρτύριό του καί μέ τόν πνιγμό. Τό πληγωμένο καί πνιγμένο σῶμα του ἔμεινε ἐκεῖ στά βάθη τῆς θάλασσας τροφή τῶν ψαριῶν. Ἡ ψυχή του ὅμως γρήγορα μέ τιμητική συνοδεία τῶν ἀγγέλων πέταξε κοντά στόν Κύριο, στή βασιλεία του, ὅπου βασιλεύει ἡ αἰωνία νεότητα καί ὅπου συνάντησε τόν πολύτιμο θησαυρό, γιά τόν ὁποῖο ἔζησε καί θυσιάσθηκε.

Ὁ μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ Ἰουλιανός μέ τή ζωή του, τήν ὁμολογία καί τό μαρτύριο ἄφησε ἕνα μεγάλο δίδαγμα στήν Χριστια­νι­κή νεότητα. Ὅτι πρέπει μέ προσοχή καί ἐνθου­σια­σμό καί ζῆλο νά διασφαλίζει στήν ψυχή της τόν Χριστό καί τή χριστιανική ζωή. Αὐτός εἶναι ὁ μεγάλος θησαυρός, ὁ ὁποῖος κάνει τόν νέο ἐνάρετο, γενναῖο, ἡρωικό, μέ πολύ­τι­μη καί εὐεργετική τήν ἀκτινοβολία στό περιβάλλον του.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄.

Ὁ μάρτυς σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτοῦ

τό στέφος ἐκομίσατο τῆς ἀφθαρσίας ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν·

ἔχων γάρ τήν ἰσχύν σου, τούς τυράννους καθεῖλεν,

ἔθραυσε καί δαιμόνων τά ἀνίσχυρα θράση.

Αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις, Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς  ψυχάς ἡμῶν.

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀθλητές Στεφανηφόροι»

Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη

Οἱ Ἅγιοι δέκα Μάρτυρες οἱ ἐν Φοινίκῃ

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Ἀνίνας ὁ Θαυματουργός

Ὀρφανὸς σὲ ἡλικία 15 χρονῶν, πῆγε κοντὰ στὸν διάσημο ἐρημίτη Μαϊουμᾶ. Ἐκεῖ ὁ Ἀνίνας, πέτυχε στὸν ἑαυτό του μεγάλη εὐσέβεια μὲ τὴν ἄσκηση καὶ τὶς συμβουλὲς τοῦ γέροντά του. Μετὰ ἀπὸ καιρὸ ὁ γέροντάς του ἀναχώρησε σ΄ ἄλλο τόπο, ὁ δὲ Ἀνίνας ἔμεινε. Τὸ δὲ κελλί του, ἦταν πέντε μίλια μακριὰ ἀπὸ τὸν ποταμὸ Εὐφράτη. Πολλοὶ διερχόμενοι ἀπὸ ἐκεῖ, γνώρισαν καὶ ἑλκύστηκαν ἀπὸ τὴν ἀγαθότητα καὶ τὴν προθυμία του, καὶ θαύμασαν τὴν ἀσκητικὴ ἀρετή του καὶ τὰ πνευματικά του χαρίσματα. Ὁ Ὅσιος προικίστηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ μὲ θαυματουργικὴ δύναμη. Καὶ ἀποδείχτηκε σ΄ ὅλα ἄξιος της μὲ τὴν μεγάλη του ταπεινοφροσύνη. Ἐπίσης, ἵδρυσε καὶ μία μικρὴ ἀδελφότητα, ποὺ τὴν κατάρτιζε μὲ τὰ διδάγματα τῆς ζωντανῆς εὐσέβειας. Πέθανε εἰρηνικὰ σὲ ἡλικία 110 χρονῶν.

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος πάπας Ῥώμης

Ἀπὸ τὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου καὶ τὰ Μηναῖα, καλεῖται Ἀλεξανδρίων. Ἀλλὰ μὲ τέτοιο ὄνομα πάπας Ῥώμης δὲν ὑπῆρξε ποτέ. Πρόκειται λοιπὸν γιὰ τὸν πάπα Ἀλέξανδρο τὸν Α΄ (105-115).

Ὁ Ὅσιος Χριστόδουλος ὁ Θαυματουργός, ὁ ἐν Πάτμῳ

Αὐτὸς ἔκτισε τὴν Μονὴ στὴν Πάτμο τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. Γεννήθηκε τὸ 1020 στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβέστατους, καὶ ὀρθοδόξους, τὸν Θεόδωρο καὶ τὴν Ἄννα. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἰωάννης. Ἡ σχολική του ἐπίδοση ὑπῆρξε ἀξιοσημείωτη, καὶ ἀπὸ νεαρὸς ἀκόμα ἀνατράφηκε στὴ μοναχικὴ ζωή. Εἶχε
πλοῦτο λαμπρῶν πλεονεκτημάτων καὶ ἀρετῶν. Διότι δὲν ἦταν μόνο εὐσεβὴς ψυχή, ἀγαθὴ καρδιά, χρηστὸς χαρακτῆρας, ἀλλὰ καὶ δυναμικός, εὐφυής, δραστήριος καὶ τολμηρός. Ἀργότερα, μὲ συνδρομὴ τοῦ βασιλιᾶ Ἀλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ (1081-1118), ἔκτισε τὴν Μονὴ στὴν Πάτμο, ὅπου καὶ μόνασε. Ἀλλὰ οἱ ἐπιδρομὲς τῶν βαρβάρων καὶ συγκεκριμένα τῶν Ἀράβων, τὸν ἀνάγκασαν νὰ πάει στὴν Εὔβοια. Ἡ διαμονή του στὴν Εὔβοια διήρκεσε 7-8 χρόνια, ὅπου καὶ πέθανε τὸ 1101. Τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Χριστοδούλου, μετακομίστηκε ἀργότερα στὴ Μονὴ τῆς Πάτμου, ὅπου σῴζεται μέχρι σήμερα.