ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (31/3)

Σήμερα 31/3 εορτάζουν:

• Άγιος Υπάτιος επίσκοπος Γαγγρών
• Όσιος Ακάκιος ο Ομολογητής επίσκοπος Μελιτηνής
• Άγιος Θεόφιλος ο Μάρτυρας και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες εν Κρήτη
• Άγιος Αυδάς επίσκοπος Περσίας, Βενιαμίν ο Διάκονος και οι μαζί μ’ αυτούς εννέα Μάρτυρες και άλλοι πολλοί Άγιοι, που μαρτύρησαν στην Περσία
• Άγιος Μένανδρος
• Όσιος Βλάσιος ο εξ Αμορίου
• Άγιοι Τριάντα οκτώ Μάρτυρες
• Όσιος Στέφανος ο Θαυματουργός
• Όσιος Ιωνάς Μητροπολίτης πασών των Ρωσιών
• Όσιος Ιννοκέντιος Βενιάμινωφ Μητροπολίτης Μόσχας και Ιεραπόστολος Αλάσκας
• Άγιος Ιωάννης ο πρίγκιπας
• Όσιος Υπάτιος ο θεραπευτής

Ὁ Ἅγιος Ὑπάτιος ἐπίσκοπος Γαγγρῶν

Μορ­φές ἅ­γι­ες, ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρες ἔν­δο­ξοι καί ἡ­ρω­ι­κοί δέν εἶ­ναι ὅ­λοι ἀρ­κε­τά γνω­στοί στούς Χρι­στια­νούς. Καί εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το νά ἔρ­χον­ται στό φῶς σή­με­ρα μά­λι­στα πού ὑ­πάρ­χει ἀ­νάγ­κη ἐκ­κλη­σι­α­στι­κῶν προ­τύ­πων, μορ­φῶν κα­θο­δη­γη­τι­κῶν στήν κοι­νω­νί­α μας. Ἕ­νας ἀ­πό τούς πολ­λούς ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρες οἱ ὁ­ποῖ­οι πρό­σφε­ραν μέ πα­ρα­δειγ­μα­τι­κή αὐ­τα­πάρ­νη­ση ὅ­λες τίς δυ­νά­μεις τούς — ἀ­κό­μη καί τήν ἴ­δια τή ζω­ή τους — γιά τή δι­α­φύ­λα­ξη καί δι­ά­δο­ση τῆς ἀ­λή­θειας γιά χά­ρη τοῦ ποι­μνί­ου τούς εἶ­ναι ὁ ἅ­γιος Ὑπάτιος.

Ἔ­ζη­σε στά χρό­νια του πρώ­του Χρι­στια­νοῦ αὐ­το­κρά­το­ρα, τοῦ Μ. Κων­σταν­τί­νου. Ἀ­να­δεί­χθη­κε ἀ­πό τόν Θε­ό Ἐ­πί­σκο­πος καί ποι­μέ­νας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῶν Γαγ­γρῶν, στήν ἐ­παρ­χί­α τῆς Πα­φλα­γο­νί­ας. Ἔ­δρα­σε στά χρό­νια πού ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κλυ­δω­νι­ζό­ταν ἀ­πό τή φο­βε­ρή αἵ­ρε­ση τοῦ Ἀ­ρεί­ου. Γί αὐ­τό συγ­κρο­τή­θη­κε ἡ Α΄ ἐν Νι­καί­ᾳ Οἰ­κου­με­νι­κή Σύ­νο­δος στήν ὁ­ποί­α με­τέ­σχε καί ὁ Ὑ­πά­τιος. Μέ τό ὀρ­θό­δο­ξο φρό­νη­μά του, τόν ἔν­θε­ο ζῆ­λο του καί τίς ἀ­νά­λο­γες συ­ζη­τή­σεις συ­νέ­βα­λε καί αὐ­τός στήν κα­τα­δί­κη τῆς πλά­νης τοῦ ἀ­ρει­α­νι­σμοῦ, ἡ ὁ­ποί­α ὅ­πως καί κά­θε αἵ­ρε­ση τα­λαι­πώ­ρη­σε τό­σο πο­λύ τήν Ἐκ­κλη­σί­α μας.

Με­τά τή λή­ξη τοῦ ἔρ­γου τῆς Συ­νό­δου ὁ Ὑπάτιος ἐ­πέ­στρε­ψε στήν ἐ­παρ­χί­α του καί ἀ­φι­ε­ρώ­θη­κε στό ποι­μαν­το­ρι­κό του ἔρ­γο. Ὡς ἀρ­χι­ε­ρέ­ας τοῦ Χρι­στοῦ αἰ­σθα­νό­ταν τήν εὐ­θύ­νη ἀ­πέ­ναν­τι στό ποί­μνιο πού τοῦ ἐμ­πι­στεύ­θη­κε ὁ Θε­ός. Εἶ­χε κα­θῆ­κον ἱ­ε­ρό νά τό δι­α­φυ­λά­ξει ἀ­πό τό μί­α­σμα τῶν αἱρέ­σε­ων. Καί δέν ὑ­πῆρ­χε μό­νο ἡ αἵ­ρε­ση τοῦ Ἀ­ρεί­ου. Καί ἄλ­λες ψευ­δεῖς δι­δα­σκα­λί­ες δι­α­δί­δον­ταν τό­τε μέ φα­να­τι­σμό πο­λύ με­τα­ξύ τοῦ λα­οῦ τοῦ Θε­οῦ. Γί αὐ­τό καί ὁ ἡ­ρω­ι­κός Ἐ­πί­σκο­πος πα­ρά τό δύ­σβα­το τῆς πε­ρι­ο­χῆς καί τήν ἔλ­λει­ψη με­τα­φο­ρι­κῶν μέ­σων πε­ρι­ο­δεύ­ει παν­τοῦ, γιά νά δι­δά­ξει καί νά κα­θο­δη­γή­σει στήν ὀρ­θό­δο­ξη ἀ­λή­θεια καί ζω­ή τούς πι­στούς.

Πο­λε­μά­ει τούς αἱρε­τι­κούς, ὅ­πως ὁ βο­σκός κυ­νη­γά­ει τούς λύ­κους πού ἔρ­χον­ται νά κα­τα­σπα­ρά­ξουν τά πρό­βα­τά του. Κτυ­πᾶ τά φί­δια, γιά νά μή χύ­σουν τό δη­λη­τή­ριο στίς ψυ­χές τῶν Χρι­στια­νῶν. Καί μέ τή βο­ή­θεια τοῦ Θε­οῦ πε­τυ­χαί­νει πολ­λά. Οἱ πι­στοί ὠ­φε­λοῦν­ται καί τόν εὐ­γνω­μο­νοῦν.

0 σα­τα­νᾶς ὅ­μως πού κρύ­βε­ται ἐ­πι­δέ­ξια πί­σω ἀ­πό κά­θε αἵ­ρε­ση, ὠ­ρύ­ε­ται σάν λι­ον­τά­ρι. Χρη­σι­μο­ποι­εῖ λοι­πόν τούς ἄλ­λους αἱ­ρε­τι­κούς, τούς Νο­βα­τια­νούς, γιά νά πε­τύ­χει τόν κα­τα­χθό­νιο σκο­πό του. Ἔ­τσι οἱ Νο­βα­τια­νοί ἔ­γι­ναν ὄρ­γα­να τοῦ σα­τα­νᾶ ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Ὑπατί­ου. Ἀν­τέ­δρα­σαν μέ τήν ἐ­πι­τυ­χί­α τοῦ κη­ρύγ­μα­τος τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου Ἐ­πι­σκό­που καί ἐ­ξε­γέρ­θη­καν μέ σκο­πό νά τόν ἐ­ξον­τώ­σουν. Βέ­βαι­α δέν ἤ­θε­λαν νά τόν φο­νεύ­σουν οἱ ἴ­διοι, για­τί φο­βοῦν­ταν οἱ θρα­σεῖς τίς συ­νέ­πει­ες ἀ­πό τό φο­βε­ρό τους ἔγ­κλη­μα. Δέν ἄρ­γη­σαν ὅ­μως νά μη­χα­νευ­θοῦν ἄλ­λη λύ­ση.

Στή Λα­ζι­κή, μιά πε­ρι­ο­χή κον­τά στήν Τρα­πε­ζούν­τα, ὑ­πῆρ­χαν ἀ­κό­μη πολ­λοί εἰ­δω­λο­λά­τρες. Ἀ­μόρ­φω­τοι, ἀ­γροῖ­κοι καί μο­χθη­ροί ἦ­ταν ἱ­κα­νοί καί ἕ­τοι­μοι γιά κά­θε ἔγ­κλη­μα. Σ’αὐ­τούς κα­τέ­φυ­γαν οἱ Νο­βα­τια­νοί. Τούς με­τέ­δω­σαν τό μί­σος τους, τούς φα­νά­τι­σαν ἐ­ναν­τί­ον τοῦ ὀρ­θο­δό­ξου Ἐ­πι­σκό­που καί τούς ὤ­θη­σαν πρός τό ἔγ­κλη­μα. Οἱ εἰ­δω­λο­λά­τρες ἀ­πό τήν πλευ­ρά τούς πε­ρί­με­ναν τήν εὐ­και­ρί­α καί τή βρῆ­καν.

Ὁ ἀ­κού­ρα­στος ποι­με­νάρ­χης πε­ρι­ό­δευ­ε μέ μι­κρή συ­νο­δεί­α τήν ἐ­παρ­χί­α του. Με­ρι­κοί εἰ­δω­λο­λά­τρες, ἄν­δρες καί γυ­ναῖ­κες, κρύ­φτη­καν σέ ἀ­πό­κρη­μνη πε­ρι­ο­χή καί πε­ρί­με­ναν σέ μί­α στε­νω­πό νά πε­ρά­σει ὁ Ἐ­πί­σκο­πος. Τήν ὥ­ρα λοι­πόν πού ὁ ἱ­ε­ράρ­χης περ­νοῦ­σε τό στε­νό αὐ­τό, αὐ­τοί, σάν τούς μο­χθη­ρούς λη­στές τῆς γνω­στῆς πα­ρα­βο­λῆς, τοῦ ἐ­πι­τέ­θη­καν μέ ρό­πα­λα, ξύ­λα καί μα­χαί­ρια. Μέ­σα σέ λί­γα λε­πτά γέ­μι­σαν τό σῶ­μα τοῦ ἁ­γί­ου Ἐ­πι­σκό­που μέ πλη­γές. Ἦ­ταν τό­σο πολ­λοί πού ἔ­φθα­νε νά βά­λει ὁ κα­θέ­νας τους ἀ­πό μί­α μό­νο μα­χαι­ριά. Ὅ­μως δέν ἀρ­κέ­σθη­καν σ’ αὐ­τό μό­νο. Γρή­γο­ρα μέ βι­α­σύ­νη καί ἐ­πι­τη­δει­ό­τη­τα τόν πέ­τα­ξαν ἀ­πό με­γά­λο ὕ­ψος στό γκρε­μό, γιά νά τόν ἀ­πο­τε­λει­ώ­σουν.

Ὁ ἠ­μι­θα­νής ὅ­μως ἱ­ε­ράρ­χης δέν πέ­θα­νε ἀ­μέ­σως. Μό­λις κά­πως συ­νῆλ­θε, ὕ­ψω­σε ὅ­σο τοῦ ἦ­ταν δυ­να­τόν τρε­μά­με­νη τή φω­νή του στόν οὐ­ρα­νό καί προ­σευ­χή­θη­κε. Μι­μη­τής τοῦ ἀρ­χι­ποί­με­νος Χρι­στοῦ προ­σευ­χή­θη­κε θερ­μά γιά τούς εἰ­δω­λο­λά­τρες δο­λο­φό­νους του ἀλ­λά καί γιά τούς ἐγ­κλη­μα­τί­ες ἐ­χθρούς του, τούς αἱ­ρε­τι­κούς. Πα­ρα­κά­λε­σε τόν Θε­ό νά τούς δώ­σει με­τά­νοι­α καί νά τούς συγ­χω­ρή­σει γιά τό φο­βε­ρό ἁ­μάρ­τη­μά τους. Τή στιγ­μή πού ὁ ἡ­ρω­ι­κός Ἐ­πί­σκο­πος προ­σευ­χό­ταν, μιά γυ­ναί­κα ἀ­πό τούς εἰ­δω­λο­λά­τρες πέ­τα­ξε πά­νω του μέ δαι­μο­νι­κή μα­νί­α ἕ­να με­γά­λο βρά­χο. Ὁ βρά­χος τόν χτύ­πη­σε στό κε­φά­λι. Αὐ­τό ἦ­ταν καί τό τε­λει­ω­τι­κό χτύ­πη­μα. Ὁ ἅ­γιος ἐ­πί­σκο­πος Ὑπάτιος, θύ­μα τῆς μα­νί­ας τῶν σκλη­ρῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν καί κυ­ρί­ως τῶν αἱρε­τι­κῶν, πα­ρέ­δω­σε ὡς ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρας τό πνεῦ­μα του στόν Κύ­ριο.

Τόν φό­νο ἐ­πι­δί­ω­καν καί αὐ­τόν πέ­τυ­χαν οἱ αἱ­ρε­τι­κοί Νο­βα­τια­νοί. Αὐ­τοί πού πα­ρου­σι­ά­ζον­ταν ὡς αὐ­στη­ροί τη­ρη­τές τῶν ἐν­το­λῶν τοῦ Χρι­στοῦ, ἔ­γι­ναν αἴ­τιοι τοῦ φο­βε­ροῦ ἐγ­κλή­μα­τος. Ἀλ­λά ἔ­τσι εἶ­ναι οἱ αἱ­ρε­τι­κοί. Ἀ­πο­κό­βουν ἐ­γω­ι­στι­κά τόν ἑ­αυ­τό τους ἀ­πό τό σῶ­μα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί χά­νουν τή χά­ρη τοῦ Θε­οῦ. Τό­τε ὄ­χι μό­νο τήν ἀ­λή­θεια δέν κρα­τοῦν, ἀλ­λά γί­νον­ται ἄν­θρω­ποι φα­να­τι­σμοῦ καί μί­σους, ἱ­κα­νοί γιά κά­θε κα­κό. Τε­λεί­ως ξέ­νοι πρός τήν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ καί τό νό­μο Του. Ὄρ­γα­να τοῦ σα­τα­νᾶ.

Κι ὅ­μως στήν οὐσία δέν πέ­τυ­χαν οἱ Νο­βα­τια­νοί αὐ­τό πού ἐ­πι­δί­ω­καν μέ τόν φό­νο τοῦ Ὑπατί­ου. Τό αἷ­μα τοῦ ἁ­γί­ου ἱ­ε­ρο­μάρ­τυ­ρα πορ­φύ­ρω­σε σί­γου­ρα τή γῆ. Τό αἷ­μα ὅ­μως αὐ­τό σύμ­φω­να μέ τή μαρ­τυ­ρί­α τοῦ βι­ο­γρά­φου του ἔ­γι­νε πο­τά­μι καί θά­λασ­σα μέ­σα στήν ὁ­ποί­α ­πνί­γη­καν τά ἀν­τί­θε­α δόγ­μα­τα τοῦ ἀ­σε­βοῦς Νο­βά­του.

Ἡ πα­ρά­δο­ση ἀ­να­φέ­ρει ὅ­τι ὁ ἅ­γιος Ὑπάτιος ὡς ὄρ­γα­νο τοῦ παν­το­δύ­να­μου Θε­οῦ ἔ­κα­νε πολ­λά θαύ­μα­τα. Εὐ­ερ­γέ­τη­σε τόν αὐ­το­κρά­το­ρα Κων­σταν­τῖ­νο, γι­ό καί δι­ά­δο­χο τοῦ Μ. Κων­σταν­τί­νου. Εὐ­ερ­γέ­τη­σε καί ὅ­λο τό ποί­μνιό του ὑ­λι­κά καί πνευ­μα­τι­κά.

Τί τι­μή εἶ­ναι γιά τόν ἄν­θρω­πο, κυ­ρί­ως τόν κλη­ρι­κό, νά τόν χρη­σι­μο­ποι­εῖ ὁ Θε­ός σέ κρί­σι­μες στιγ­μές γιά τήν Ἐκ­κλη­σί­α Του ὅ­πως τόν ἅ­γιο Ὑ­πά­τιο! Ὁ λό­γος του καί τά ἔρ­γα του νά γί­νον­ται ἀ­σπί­δα προ­στα­σί­ας ἀ­πό τό κα­κό, τήν πλά­νη, τήν ἁ­μαρ­τί­α πού τό­σο πο­λύ εἶ­ναι δι­α­δε­δο­μέ­να καί σή­με­ρα στήν κοι­νω­νί­α μας. Νά γί­νον­ται δύ­να­μη πού στη­ρί­ζει καί το­νώ­νει, θερ­μαί­νει καί ἁ­γιά­ζει κά­θε ψυ­χή. Ἄς μας ἀ­ξι­ώ­νει ὁ Θε­ός τέ­τοι­οι νά εἴ­μα­στε στό πε­ρι­βάλ­λον μας. Καί πολ­λούς νά ἀ­να­δει­κνύ­ει ὁ Κύ­ριος μι­μη­τές τοῦ ἁ­γί­ου Ὑπατί­ου στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί τό Ἔ­θνος μας.

Στι­χη­ρόν τοῦ ἑ­σπε­ρι­νοῦ. Ἦ­χος πλ. δ

Πά­τερ ἱ­ε­ρέ Ὑ­πά­τι­ε, τόν Βα­σι­λέ­α Χρι­στόν, ὅν τρα­νῶς ἀ­νε­κή­ρυ­ξας Πα­τρί ὁ­μο­ού­σιον,

ἔ­χων ἐν τῇ καρ­δίᾳ σου, τῶν θαυ­μά­των ἀ­κτί­νας ἔ­λαμ­ψας, φω­τα­γω­γή­σας πᾶ­σαν ὑ­φή­λιον,

δρά­κον­τα ἐ­κτεί­νας καί θερ­μῶν ἀ­νά­βλυ­σιν, σαῖς προ­σευ­χαῖς ὑ­δά­των ἐ­ξέ­βλυ­σας εἰς ἰ­α­τρεί­αν πα­θῶν.

Ἀπό τό βιβλίο «Καλλίνικοι Μάρτυρες»

Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη

Ὁ Ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Ὁμολογητής, ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς

Ἔζησε τὸν πέμπτο αἰῶνα μ.Χ. περίπου τὸ 431. Διακρινόταν πολὺ γιὰ τὶς ἀρετές του, τὴν παιδεία του καὶ τὸν ὀρθόδοξο ζῆλο του. Ὅταν τάραξε τὴν Ἐκκλησία ἡ αἵρεση τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, ὁ Ἀκάκιος διακρίθηκε γιὰ τὴν ἐπιμελημένη καὶ συστηματικὴ ἐργασία του, γιὰ τὴν προφύλαξη τοῦ ποιμνίου του ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν αἱρετικὴ πλάνη. Ἐπιθυμώντας μάλιστα νὰ προσβάλει αὐτὴ εὐρύτερα καὶ νὰ συντελέσει στὴ γενικὴ ἀπόκρουσή της ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἔγραψε κατὰ τοῦ Νεστορίου. Ὁ Ἀκάκιος ἦταν καὶ ἰκανότατος ὁμιλητὴς καὶ διδάσκαλος τοῦ λαοῦ. Σῴζεται δὲ μία ὁμιλία του, ἡ ὁποία ἐξεφωνήθη στὴν Ἔφεσο. Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης, ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπῆρξε καὶ Ἀκάκιος Β΄ ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς καὶ τοποθετεῖ τὴν γιορτή του στὶς 18 Ἀπριλίου.

Οἱ Ἅγιοι Αὐδᾶς ἐπίσκοπος, οἱ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν Ἐννέα Μάρτυρες καὶ ἄλλοι πολλοὶ
Ἅγιοι, ποὺ μαρτύρησαν στὴν Περσία

Ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Αὐδᾶς, ὁ ἐπίσκοπός της Περσίας καὶ οἱ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν ἑορταζόμενοι Ἅγιοι Μάρτυρες ἦταν στὰ χρόνια του βασιλιᾶ τῶν Ῥωμαίων Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408-450) καὶ Ἰσδιγέρδου τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν (399-420). Τὸ ἔτος 412 ὁ Ἰσδιγέρδης κίνησε σκληρὸ διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, μὲ τὴν ἑξῆς ἀφορμή. Ὁ Αὐδᾶς, ποὺ ἦταν στολισμένος μὲ πολλὰ εἴδη ἀρετῶν, ἀπὸ ἱερὴ ἀγανάκτηση, γκρέμισε τὸν ναό, στὸν ὁποῖο οἱ Πέρσες λάτρευαν τὴν φωτιά. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ βασιλιὰς ἀπὸ τοὺς μάγους, ἔστειλε καὶ ἔφεραν μπροστά του τὸν Αὐδᾶ. Στὴν ἀρχὴ κατηγόρησε μὲ ἠπιότητα τὴν πράξη του καὶ τὸν πρόσταξε νὰ ξανακτίσει τὸν ναό. Ὁ Αὐδᾶς ἀρνήθηκε. Τότε ὁ Ἰσδιγέρδης γκρέμισε ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῶν χριστιανῶν καὶ θανάτωσε τὸν Αὐδᾶ μαζὶ μὲ ἄλλους ἐννιὰ προκρίτους χριστιανούς. Μετὰ 30 χρόνια, κινήθηκε νέος διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὅπου πολλοὶ Ἅγιοι θυσιάστηκαν στὸ βωμὸ τῆς ἀληθινῆς πίστης. Ὅπως λ.χ. ὁ εὐγενικῆς καταγωγῆς Ὀρμίσδης, ὁ διάκονος Βενιαμὶν ὁ μεγαλομάρτυρας κ.ἄ. Ὅλων αὐτῶν, ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ θυσιάστηκαν κατὰ τὸν διωγμὸ αὐτό, ὅρισε μνήμη τιμητικὴ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τοῦ Ἐπισκόπου Αὐδᾶ, γιὰ νὰ δείξει, ὅτι γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι στοὺς ἀνθρώπους ἥρωες τῆς πίστης, ἔχουν κοινὴ τιμὴ στὸν οὐρανὸ καὶ κοινὰ θὰ ἀπολαύσουν τὰ στεφάνια τῶν μεγάλων ἀγώνων καὶ τῆς ἀθάνατης δόξας τους. (Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Αὐδᾶ ἐπαναλαμβάνεται – σὰν Ἀβδαῖος – καὶ τὴν 5η Σεπτεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος Μένανδρος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν ἔσυραν γυμνό, πάνω σὲ αἰχμηρὲς πέτρες. [Στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 170 ἡ μνήμη του φέρεται κοινὴ μετὰ τοῦ Ἁγίου Σαβίνου (βλ. 16 Μαρτίου) τὴν 28η Μαρτίου].

Ὁ Ὅσιος Βλάσιος

Γεννήθηκε στὴν πόλη τοῦ Ἀμορίου καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Οἱ Ἅγιοι τριάντα ὀκτὼ (38) Μάρτυρες

Ἦταν ὅλοι συγγενεῖς μεταξύ τους καὶ μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Στέφανος ὁ Θαυματουργός

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. (Ὁρισμένα Μηνολόγια, τοποθετοῦν τὴν μνήμη του καὶ τὴν 28η Δεκεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος Θεόφιλος ποὺ μαρτύρησε στὴν Κρήτη

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Τὴ μνήμη του βρίσκουμε στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1575 καὶ στοὺς Λαυριωτικοὺς Η 76, Δ 25 καὶ Δ 45, ὅπου ὑπάρχει καὶ πλήρης ἀκολουθία του.

Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς Μητροπολίτης πασῶν τῶν Ῥωσιῶν

Γνωστὸς στὴ ῥωσικὴ Ἐκκλησία, ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Εἶναι γιὰ τοὺς Ῥώσους ὅ,τι εἶναι γιὰ μᾶς ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς (1375-1461). Τὴν ἀκολουθία του συνέταξε ὁ Ἱεροδιάκονος Θεόφιλος Πασχαλίδης καὶ τὴν ἐξέδωσε στὴν Πετρούπολη τὸ 1897.