ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (7/4)

Σήμερα 7/4 εορτάζουν:

• Άγιος Καλλιόπιος
• Όσιος Γεώργιος επίσκοπος Μυτιλήνης
• Άγιος Ρουφίνος ο Διάκονος
• Αγία Ακυλίνα
• Άγιοι Διακόσιοι Μάρτυρες οι εν Σινώπη
• Όσιος Γεράσιμος ο Βυζάντιος
• Άγιος Τύχων Πατριάρχης Μόσχας
• Όσιος Δανιήλ ο θαυματουργός
• Όσιος Αγαπητός ο Τυφλός
• Όσιος Λεύκιος εκ Ρωσίας

Ὁ Ἅγιος Καλλιόπιος

Ἀ­πό τήν Πέρ­γη τῆς Παμ­φυ­λί­ας κα­τα­γό­ταν ὁ νε­α­ρός Καλ­λι­ό­πιος. Πό­λη ἀ­πό τήν ὁ­ποί­α εἶ­χε πε­ρά­σει δυ­ό φο­ρές ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος (Πράξ. ιγ΄ 13 – 14, ιδ΄ 24 – 25). Στήν πό­λη αὐ­τή γεν­νή­θη­κε καί ἔ­ζη­σε ὁ Καλ­λι­ό­πιος, σέ ἐ­πο­χή σκλη­ρής δο­κι­μα­σί­ας καί δι­ωγ­μοῦ ἐ­ναν­τί­ον τῶν Χρι­στια­νῶν, ἐ­πί αὐ­το­κρά­το­ρος Μα­ξι­μια­νοῦ (250 – 310 μ.Χ.).

Ὁ πα­τέ­ρας τοῦ πέ­θα­νε νω­ρίς ­και γι’ αὐ­τό ὅ­λη τήν ἀ­να­τρο­φή τοῦ Καλ­λι­ο­πί­ου ἀ­νέ­λα­βε ἀ­πο­κλει­στι­κά ἡ θε­ο­σε­βής μη­τέ­ρα του Θε­ό­κλεια. Καί ἡ ἀ­να­τρο­φή του ἦ­ταν σέ ὅ­λα χρι­στι­α­νι­κή, τό­σο μέ τόν σω­στι­κό λό­γο τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, ὅ­σο καί μέ τό ἐ­κλε­κτό πα­ρά­δειγ­μα, τό ὁ­ποῖ­ο μέ τρό­πο θαυ­μα­στό ἐ­πέ­δρα­σε στήν παι­δι­κή του ψυ­χή. Καί ὁ Καλ­λι­ό­πιος ἐ­ξε­λί­χθη­κε σέ ἕναν νέ­ο λαμ­πρό, πι­στό, ἁ­γνό καί ἐ­νά­ρε­το καί συγ­χρό­νως ἐν­θου­σι­ώ­δη ὁ­μο­λο­γη­τή καί δυ­να­μι­κό ἀ­πο­λο­γη­τή τῆς ἀ­λή­θειας τοῦ Χρι­στοῦ.

Ὅ­ταν λοι­πόν, τήν ἐ­πο­χή ἐ­κεί­νη τοῦ σκλη­ροῦ δι­ωγ­μοῦ, ὁ Καλ­λι­ό­πιος πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ὅ­τι στήν κον­τι­νή Πομ­πη­ϊ­ού­πο­λη ἦλ­θε ὁ ἔ­παρ­χος Μά­ξι­μος καί ἄρ­χι­σε ἀ­να­κρί­σεις ἐ­ναν­τί­ον τῶν Χρι­στια­νῶν, δέν δί­στα­σε νά πα­ρου­σια­σθεῖ ἐ­νώ­πιόν του καί μέ τήν ἀ­παί­τη­ση τοῦ δι­καί­ου τόν ἤ­λεγ­ξε, δι­ό­τι βα­σα­νί­ζει ἀ­θώ­ους ἀν­θρώ­πους, πού πι­στεύ­ουν στόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό. Ὁ ἔ­λεγ­χος ὅ­μως αὐ­τός, ἀν­τί νά συ­νε­τί­σει τόν σκλη­ρό ἔ­παρ­χο, τόν ἐ­ξόρ­γι­σε. Γι’ αὐ­τό καί ἔ­δω­σε δι­α­τα­γή νά βασανίσουν τόν Καλ­λι­ό­πιο καί στή συ­νέ­χεια να τόν φυλακίσουν.

Τά φρι­κτά βα­σα­νι­στή­ρια, ὁ ρα­βδι­σμός, ὁ τρο­χός, τό κά­ψι­μο τῶν πλη­γῶν μέ ἀ­ναμ­μέ­νες λαμ­πά­δες, γέ­μι­σαν τόν Μάρ­τυ­ρα μέ ἀ­φάν­τα­στο πό­νο καί ὀ­δύ­νη. Καί στήν κα­τά­στα­ση αὐ­τή μέ ἀ­πάν­θρω­πη πε­ρι­φρό­νη­ση τόν ἔ­ρι­ξαν στήν ὑ­γρή καί σκο­τει­νή φυ­λα­κή. Ἐ­δῶ τόν ἐ­πι­σκέ­πτε­ται ἡ πι­στή μη­τέ­ρα του. Ὄ­χι, δέν κλαί­ει ἡ Θε­ό­κλεια. Δα­κρύ­ζει μό­νο ἀ­πό συγ­κί­νη­ση γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Θε­οῦ πρός τόν γιό της. Τόν συγ­χαί­ρει γιά τό θάρ­ρος του καί τόν μα­κα­ρί­ζει. Μέ ὅ­λη τή θερ­μό­τη­τα τῆς ἀ­να­γεν­νη­μέ­νης ψυ­χῆς της καί τήν γνή­σια μη­τρι­κή χρι­στι­α­νι­κή ἀ­γά­πη της τόν προ­τρέ­πει νά μή δι­στά­σει, ἀλ­λά νά μεί­νει πι­στός Ὁ­μο­λο­γη­τής καί Μάρ­τυ­ρας τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἐ­δῶ στή φυ­λα­κή μη­τέ­ρα καί γιός νύ­χτα καί μέ­ρα προ­σεύ­χον­ται, ὁ ἕ­νας δε­μέ­νος στό στρῶ­μα του καί ἡ ἄλ­λη γο­να­τι­σμέ­νη μέ ὑ­ψω­μέ­να τά χέ­ρια. Ὕ­μνος καί δέ­η­ση ἐ­ναλ­λάσ­σον­ται στήν προ­σευ­χή, πού βγαί­νει ἀ­πό τά βά­θη τῆς ψυ­χῆς καί τῶν δυ­ό πού πλημμύριζε ἀπό εὐγνωμοσύνη. Εὐ­λο­γη­μέ­νη ἕ­νω­ση ψυ­χῶν, πού τίς συν­δέ­ει ὄ­χι μό­νο ἡ στε­νή σαρ­κι­κή συγ­γέ­νεια, ἀλ­λά πρω­τί­στως ἡ χρι­στι­α­νι­κή πί­στη καί ἀ­γά­πη! Μέ τίς μη­τρι­κές πε­ρι­ποι­ή­σεις καί κυ­ρί­ως μέ τή θαυ­μα­τουρ­γι­κή ἐ­πέμ­βα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου οἱ πλη­γές τοῦ Καλ­λι­ο­πί­ου ἐ­που­λώ­θη­καν. Γι’ αὐ­τό καί ὁ Μάρ­τυς με­τά ἀ­πό ἡ­μέ­ρες κλή­θη­κε σέ νέ­α ἀ­νά­κρι­ση.

Ἡ ἀ­νά­κρι­ση ἐ­ξε­λί­χθη­κε σέ πα­νή­γυ­ρη χρι­στι­α­νι­κῆς ὁ­μο­λο­γί­ας. Ζω­η­ρή συ­ζή­τη­ση δι­ε­ξή­χθη­κε ἐ­πί ὧ­ρες με­τα­ξύ τοῦ πει­σμα­τά­ρη εἰ­δω­λο­λά­τρη Ἐ­πάρ­χου καί τοῦ νε­α­ροῦ θαρ­ρα­λέ­ου ὁ­μο­λο­γη­τῆ Καλ­λι­ο­πί­ου. Μέ σκυ­θρω­πή τήν ὄ­ψη ὁ Μά­ξι­μος, μέ ὁ­λο­φώ­τει­νο πρό­σω­πο ὁ Καλ­λι­ό­πιος, πα­ρα­θέ­τουν ὁ κα­θέ­νας τά ἐ­πι­χει­ρή­μα­τά τους. Γρή­γο­ρα ὅ­μως στή συ­ζή­τη­ση θρι­άμ­βευ­σε ἡ ὁ­μο­λο­γί­α τοῦ Χρι­στοῦ καί ὁ σκλη­ρός Ἔ­παρ­χος, νι­κη­μέ­νος, ἐ­ξέ­δω­σε ἀ­πό­φα­ση θα­να­τι­κῆς ἐ­κτε­λέ­σε­ως. Ὁ Καλ­λι­ό­πιος ἔ­πρε­πε νά θα­να­τω­θεῖ μέ σταυ­ρι­κό θά­να­το!

Ποιός εἶ­δε τόν Μάρ­τυ­ρα τή στιγ­μή ἐ­κεί­νη καί δέν ἔμεινε ἐκστατικός; Γέ­μι­σε ἡ ψυ­χή του ἀ­πό χα­ρά καί τό πρό­σω­πό του ἔ­λαμ­ψε ἀ­πό φῶς ἀ­γαλ­λι­ά­σε­ως. Ἀ­κό­λου­θος λοι­πόν τοῦ Χρι­στοῦ καί στό θά­να­το τοῦ Σταυ­ροῦ! Καί ἡ μη­τέ­ρα του, ἡ με­γά­λη Θε­ό­κλεια, μέ δά­κρυ­α χα­ρᾶς ἀγ­κα­λιά­ζει τόν γιό της καί τόν συγ­χαί­ρει γιά τήν εὔ­νοι­α τοῦ Κυ­ρί­ου. Τά πάν­τα ἦ­ταν ἕ­τοι­μα γιά τήν σταυ­ρι­κή ἐ­κτέ­λε­ση. Ὅ­μως ἡ ἥ­με­ρα ἐ­κεί­νη ἦ­ταν Με­γά­λη Πέμ­πτη τῶν Χρι­στια­νῶν. Καί ἡ Θε­ό­κλεια εἶ­χε τόν πό­θο ὁ γιός της νά σταυ­ρω­θεῖ τήν ἑ­πο­μέ­νη ἡ­μέ­ρα, τήν Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή, ἡ­μέ­ρα τοῦ πά­θους τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἔ­δω­σε χρή­μα­τα λοι­πόν στούς δη­μί­ους καί τούς ἔ­πει­σε νά ἀ­να­βά­λουν τή σταύ­ρω­ση γιά τήν ἑ­πό­με­νη ἡ­μέ­ρα.

Ἔ­τσι, τήν Μεγάλη Πα­ρα­σκευ­ή τοῦ ἔ­τους 304 ὁ ὁ­μο­λο­γη­τής τοῦ Χρι­στοῦ Καλ­λι­ό­πιος δέ­χθη­κε τόν σταυ­ρι­κό θά­να­το, ἡ­μέ­ρα καί ὥρα πού ὁ Κύ­ριος πρό­σφε­ρε πά­νω στό Σταυ­ρό τήν αἰ­ώ­νια θυ­σί­α του γιά τή σω­τη­ρί­α τοῦ κό­σμου. Μέ εὐ­χα­ρι­στί­ες πρός τόν Θε­ό καί θερ­μές ἱ­κε­σί­ες ἀ­νέ­βη­κε ὁ Καλ­λι­ό­πιος στό Σταυ­ρό καί ζη­τοῦ­σε ἀ­πό τόν Κύ­ριό του νά ἀ­νοί­ξει καί γι’ αὐ­τόν τίς πύ­λες τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ. Καί ὁ Κύ­ριος δέ­χθη­κε τό πνεῦ­μα τοῦ πι­στοῦ Ὁ­μο­λο­γη­τῆ καί Μάρ­τυ­ρά του.

Ἡ Θε­ό­κλεια ἀγ­κά­λια­σε τόν νε­κρό πλέ­ον γιό της καί τόν κα­τα­φι­λοῦ­σε μέ πό­θο καί λα­χτά­ρα. Τήν ὥ­ρα ὅ­μως ἐ­κεί­νη ἐκ­πλη­ρώ­θη­κε καί ἡ δι­κή της σφο­δρή ἐ­πι­θυ­μί­α. Ὁ Θε­ός πα­ρέ­λα­βε καί τή δι­κή της ψυ­χή καί τήν δέ­χθη­κε μα­ζί μέ τόν γιό της στό θρό­νο τοῦ Οὐ­ρα­νοῦ.

«Καλ­λι­ό­πιος ἔμ­πα­λιν (ἀ­νά­πο­δα) πά­γεις ξύ­λῳ, Τόν ὀρ­θί­ως πα­γέν­τα δο­ξά­ζει Λό­γον».

Ψάλ­λει ἡ ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α:

Κα­λῶς τόν ἀ­γῶ­να δι­η­νε­κῶς, Μάρ­τυς ἀ­θλο­φό­ρε, καί τήν πί­στιν τε­τη­ρη­κώς, τῆς νί­κης ἐ­δέ­ξω τούς στε­φά­νους, χαρ­μο­νι­κῶς καί Θε­ῶ νῦν πα­ρί­στα­σαι!

Στι­χη­ρόν τοῦ Ἑ­σπε­ρι­νοῦ. Ἦ­χος πλ. δ΄.

Θεί­ᾳ ἀ­γά­πῃ πυ­ρού­με­νος, τό προ­σα­γό­με­νον πῦρ τῷ ἁ­γί­ῳ σου σώ­μα­τι

δρο­σι­σμῷ τοῦ Πνεύ­μα­τος, Ἀ­θλη­τά, ἐ­καρ­τέ­ρη­σας·

ἐν­τεῦ­θεν ὤ­φθης λαμ­πάς πο­λύ­φω­τος, πιμ­πρώ­σα πᾶ­σαν πλά­νην πο­λύ­θε­ον.

Ὅ­θεν τήν μνή­μην σου τήν ἁ­γί­αν σή­με­ρον χρε­ω­στι­κῶς

πάν­τες ἑ­ορ­τά­ζο­μεν, σέ μα­κα­ρί­ζον­τες.

Ἀπό τό βιβλίο «Φωστῆρες Ὑπέρλαμπροι»

Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ἐπίσκοπος Μυτιλήνης

Ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Εἰκονομάχων καὶ ἀνατράφηκε μὲ μεγάλη εὐσέβεια, καὶ ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία διακρίθηκε γιὰ τὴν μεγάλη του ταπεινοφροσύνη καὶ ἐλεημοσύνη. Τὰ καλά του λοιπὸν ἔργα, τὸν ἀνέδειξαν πνευματικὸ λύχνο. Καὶ ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ποὺ ἀκολουθεῖ τὰ λόγια τοῦ Ἱδρυτῆ της, ἔβαλε τὸν πνευματικὸ αὐτὸ λύχνο ἐπάνω στὴ λυχνία, ποὺ στὴν περίσταση αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἐπισκοπὴ τῆς Μυτιλήνης. Τὴν ἐκλογή του δικαίωσε, κατὰ τὸν πιὸ λαμπρὸ τρόπο. Ὅλες οἱ κινήσεις, φιλανθρωπική, φωτιστικὴ καὶ διδακτική, τὸν εἶχαν ἐπὶ κεφαλῆς. Ὁ ἴδιος κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες, γιὰ νὰ στηρίξει τὸ φρόνημα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ νὰ κερδίσει τοὺς ἀποπλανηθέντες τῆς ἐπισκοπῆς του ἀπὸ τὴν εἰκονομαχία. Οἱ ἀγῶνες του στέφθηκαν ἀπὸ ἐπιτυχία καὶ ὅταν πέθανε, τὸ ποίμνιό του τὸν τίμησε μέσα σὲ βαθὺ πένθος. (Ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 1η Φεβρουαρίου, μαζὶ μ᾿ αὐτὴ τῶν τριῶν ἀδελφῶν του).

Ὁ Ἅγιος Ῥουφῖνος ὁ Διάκονος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν ἔσφαξαν μὲ μαχαῖρι. Ὅμως στὸν Λαυριωτικὸ Κώδικα 170, γιὰ τοὺς Ἁγίους Ῥουφῖνο, Ἀκυλίνα καὶ 200 μαρτύρων, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς ὑπόμνημα: Οὗτοι οἱ ἅγιοι ὑπῆρχον ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ παρανόμου Δεκίου (249-251) καὶ πάντες συναθροισθέντες ὁμοθυμαδὸν συνέθεντο ἀλλήλοις ἐμμένειν τὴν εἰς Χριστὸν πίστει· ἐν ἐκείνῳ δὲ τῷ καιρῷ ἀπέστειλεν ὁ βασιλεὺς στρατιώτας τοῦ συλλαβέσθαι τὸν ἅγιον Χριστοφόρον καὶ ἀπαγαγεῖν ἔμπροσθεν αὐτοῦ διὰ τὴν εἰς Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν ὁμολογίαν, καί, ἰδόντες τὰ θαυμάσια, ἃ ἐποίει ὁ ἅγιος, καὶ φοβερὰ τεράστια τῇ ἐπικλήσει τοῦ Χριστοῦ, ἀνεβόησαν ἅπαντες· «μέγας ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύομεν». Ὁ μὲν βασιλεὺς τὸν ἅγιον Χριστοφόρον δούλοις αὐτοῦ ὑπὲρ ἐκείνης τῆς ἐν εἱρκτῇ ζοφώδει κατακλείσας, τούτους ἐπὶ βήματος ἐκέλευσεν ἄγεσθαι· καὶ ἐρωτήσας αὐτοὺς «τὶς ὑμᾶς κατηνάγκασεν, ἀνόσιοι, ταῦτα φθέγγεσθαι ἔμπροσθενἐμοῦ καὶ κηρύττειν ἐσταυρωμένον Θεόν»· οἱ δὲ ἀπεκρίναντο, μάλιστα ὁ ἅγιος Ῥουφίνος λέγων «ὑπὲρ τούτων ἁπάντων ἐγὼ ἀπολογοῦμαι σοι, ὅτι διὰ τὴν ἀποκειμένην βασιλείαν ἣν ἡτοιμάσατο ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς τοῖς ἐκλεκτοῖς δούλοις αὐτοῦ ὑπὲρ ἐκείνης τῆς ἀνεκλαλήτου χαρᾶς ἡμεῖς τῷ Χριστῷ πιστεύομεν καὶ ὁμολογοῦμεν». Ταῦτα ὁ βασιλεὺς ἀκούσας τῷ θυμῷ ὑπερζέσας ἐκέλευσε ξίφει τὰς σάρκας αὐτῶν ἔμπροσθεν αὐτοῦ ὡς ἐν μακέλλῳ μεληδὸν κατακόψαι· καὶ οὕτως ἐτελειώθη αὐτῶν ἡ μαρτυρία καὶ τῶν ἐπηγγελμένων αἰωνίων ἀγαθῶν ἀπήλαυσαν, ἃ ἡτοίμασε δι᾿ αὐτούς».

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὴν ἔδεσαν ὀπισθάγκωνα καὶ ἔκαψαν τὴν κοιλιακή της χώρα.

Οἱ Ἅγιοι 200 Μάρτυρες οἱ ἐν Σινώπῃ

Ὅλοι μαρτύρησαν διὰ ξίφους.

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Βυζάντιος

Λόγιος, μαθητὴς Μακαρίου Καλογέρου (18ος αἰ.).