Μεγάλη Παρασκευή. Ἀτμόσφαιρα πένθιμη καὶ συγκινητική. Τὸ θεῖο σῶμα ἐπὶ τοῦ τάφου. Καὶ ἐνῶ δάκρυα ἔχουν γεμίσει τὰ πρόσωπά μας καὶ πένθιμοι ἐπιτάφιοι ὕμνοι ἀναπέμπονται ἀπὸ τὰ χείλη μας, ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία μας καὶ μᾶς προσφέρει μιὰ πρώτη ἐλπίδα Ἀναστάσεως. Ἀνοίγει ἐνώπιόν μας τὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Ἰεζεκιὴλ ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀναγινώσκεται μιὰ θαυμάσια καὶ πολὺ διδακτικὴ προφητεία. Ἂς τὴν παρακολουθήσουμε.
Κάποια μέρα ὁ Προφήτης δέχεται τὴν ἰδιαίτερη ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ. Βλέπει ἐνώπιόν του ἕνα συγκλονιστικὸ ὅραμα. Τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ τὸν ὁδηγεῖ σὲ ἄλλη, πνευματικὴ διάσταση. Ποῦ βρίσκεται ὁ Προφήτης; Βρίσκεται ξαφνικὰ στὴ μέση μιᾶς μεγάλης πεδιάδας. Τί βλέπει ἐνώπιόν του; Μιὰ νεκρικὴ πεδιάδα γεμάτη ἀπὸ ξηρὰ ἀνθρώπινα ὀστά. Πλῆθος ἀναρίθμητο! Καὶ μάλιστα ὀστὰ «ξηρὰ σφόδρα» (Ἰεζ. λζ΄ [37] 2). Περπάτησε, ἔφερε γύρα ὅλη τὴν πεδιάδα. Τὸ ἴδιο ἀποκρουστικὸ θέαμα παντοῦ. Καὶ ἐνῶ βρισκόταν σὲ αὐτὴ τὴν κατάσταση, ἔκπληκτος ἀκούει τὴν κυριαρχικὴ φωνὴ τοῦ Κυρίου: «Υἱὲ ἀνθρώπου, εἰ ζήσεται τὰ ὀστέα ταῦτα;» (Ἰεζ. λζ΄ [37] 3). Ἄνθρωπε, τί λές; Μποροῦν αὐτὰ τὰ ξηρὰ ὀστὰ νὰ λάβουν ζωή; –Κύριε, Ἐσὺ μόνο γνωρίζεις ἂν μπορεῖ νὰ γίνει κάτι τέτοιο, ἀπαντᾶ μὲ ταπεινὸ φρόνημα ὁ Ἰεζεκιήλ.
Τότε ὁ Κύριος δίνει ἐντολὴ στὸν ἔκθαμβο Προφήτη νὰ προφητεύσει καὶ νὰ κηρύξει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπευθυνόμενος πρὸς αὐτὰ τὰ ὀστά. Καὶ ἐνῶ ἀρχίζει ὁ Προφήτης νὰ ὁμιλεῖ, γίνεται κάτι συγκλονιστικό: Ἕνας μεγάλος σεισμὸς ξεσηκώνει ἀπὸ τὴ γῆ τὰ νεκρὰ ὀστὰ καὶ μπροστὰ στὰ ἔκπληκτα μάτια τοῦ Προφήτη ἀρχίζουν νὰ συνδέονται καὶ νὰ προσαρμόζονται, ὅπως ὁ Πλάστης τὰ εἶχε μὲ τὴ σοφία Του συνδέσει στὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Καὶ καθὼς ὁ Προφήτης παρατηρεῖ αὐτὸ τὸ πρωτοφανὲς θέαμα, ἀναφύονται πάνω στὰ ξηρὰ ὀστὰ νεῦρα, σάρκες καὶ στὸ τέλος τὰ καλύπτει δέρμα.
Καὶ τότε νέα ἐντολὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Προφήτη: Νὰ προφητεύσει καὶ πάλι. Νὰ ἀπευθύνει λόγο ἐκ μέρους τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ λάβουν ζωή. Καὶ τὸ θαῦμα ὁλοκληρώνεται. Ἔπνευσε ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα πνεῦμα ζωηφόρο, καὶ μέσα στὰ νεκρὰ ἐκεῖνα σώματα εἰσῆλθε πνεῦμα ζωῆς, καὶ σηκώθηκαν ἀμέσως ὄρθια καὶ στάθηκαν στὰ πόδια τους.
Αὐτὸ τὸ συγκλονιστικὸ ὅραμα ποὺ περιγράφει ὁ προφήτης Ἰεζεκιὴλ στὸ βιβλίο του, διαβάστηκε καὶ φέτος στοὺς Ναοὺς ἀμέσως μετὰ τὴν περιφορὰ τοῦ ἱεροῦ Ἐπιταφίου. Τότε ποὺ δυστυχῶς μόνο λίγοι Χριστιανοὶ εἰσέρχονται στὸν ἱερὸ Ναὸ καὶ ἔχουν τὴν εὐκαιρία νὰ τὸ ἀπολαύσουν καὶ νὰ λάβουν διδάγματα καὶ παρηγορία.
Ἡ θαυμάσια αὐτὴ προφητεία ἀναφέρεται κυρίως στὴν ἀνασύσταση τοῦ Ἰσραὴλ καὶ τὴν ἀνάκληση τῶν Ἑβραίων ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία. Συγχρόνως ὅμως ἀποτελεῖ προτύπωση τῆς γενικῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν κατὰ τὴ Δευτέρα Ἔλευση τοῦ Κυρίου μας, ἀναζωπυρώνοντας σὲ ὅλους μας τὴ μεγάλη προσδοκία τῆς ἀναστάσεως. Μιὰ προσδοκία ποὺ πηγάζει ἀπὸ πολλὲς σχετικὲς ἀναφορὲς τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης.
Ἀνάσταση, αἰώνια ζωή, ἀθανασία! Αὐτὸς εἶναι ὁ ἱερὸς πόθος ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα τῶν πιστῶν Χριστιανῶν. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία δὲν διδάσκει μόνο τὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία καὶ πολλοὶ ἐκτὸς τοῦ Χριστιανισμοῦ διδάσκουν. Ἡ Ἐκκλησία μας διδάσκει καὶ τὴν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν σωμάτων καὶ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὴν ἀθάνατη ψυχή μας. Αὐτὸ δηλαδὴ τὸ γεγονὸς ποὺ θὰ συντελεσθεῖ κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, κατὰ τὴν ὁποία «συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. κε΄ [25] 32). Θὰ συγκεντρωθοῦν μπροστά Του ὅλοι ὅσοι ἔζησαν καὶ θὰ ζήσουν μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.
Θὰ ἀναστηθοῦμε λοιπόν. Ἀλλὰ ποιὸ θὰ εἶναι τὸ ἀναστημένο μας σῶμα; Αὐτὸ τὸ ἀσθενικὸ ποὺ φέρουμε στὴν παρούσα ζωή;
Τὸ σῶμα μας θὰ ἀναστηθεῖ πράγματι. Θὰ εἶναι ὅμως ἄφθαρτο. Σῶμα χωρὶς ὑλικὲς ἀνάγκες, χωρὶς ἀσθένειες, ἀπαλλαγμένο ἐξ ὁλοκλήρου ἀπὸ γήινες ἀδυναμίες, ἀπὸ διαβλητὰ καὶ ἀδιάβλητα πάθη. Σῶμα αἰώνιο, ἄφθαρτο.
Τώρα τὸ σῶμα σπείρεται μέσα στὸν τάφο σὲ κατάσταση φθορᾶς, ἀλλὰ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα ποὺ θὰ ἐγερθεῖ «ἐν ἀφθαρσίᾳ». Τώρα εἶναι ἄτιμο καὶ δυσῶδες, θὰ ἐγερθεῖ ὅμως σὲ κατάσταση τιμῆς καὶ δόξας. Τώρα καταλήγει στὸν τάφο ἀσθενικό, κάποτε ὅμως θὰ ἐγερθεῖ γεμάτο δύναμη καὶ σφρίγος. «Σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρεται ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείρεται ἐν ἀτιμίᾳ, ἐγείρεται ἐν δόξῃ· σπείρεται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει», διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Κορ. ιε΄ [15] 42-43).
Ἀξίζουν λοιπὸν οἱ κόποι καὶ οἱ θυσίες τοῦ παρόντος βίου. Ὅταν γνωρίζουμε ὅτι τὸ ταπεινὸ καὶ ἀσθενικό μας σῶμα θὰ ἀναστηθεῖ «ἐν ἀφθαρσίᾳ». Ἀξίζει νὰ κάνουμε κάθε θυσία στὸν καθημερινό μας ἀγώνα γιὰ νὰ τὸ διατηροῦμε στὸ πνευματικὸ ὕψος γιὰ τὸ ὁποῖο τὸ ἔχει πλάσει ὁ Θεός. Ἀξίζει νὰ τὸ κρατοῦμε ἁγνὸ καὶ καθαρὸ ἀπὸ τὸν ρύπο τῆς εὐπερίστατης ἁμαρτίας. Ἀξίζει νὰ τὸ θωρακίζουμε μὲ τὸ ἅγιο Σῶμα καὶ τὸ τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ μας. Ἀξίζει νὰ τὸ προστατεύουμε μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ τὸ ἐξαγιάζουμε μὲ τὸν συνεπὴ καὶ σταθερὸ πνευματικό μας ἀγώνα. Ἔτσι ὥστε ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, τὸ σῶμα μας νὰ εἶναι ἀληθινὸς Ναὸς τοῦ Θεοῦ, κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ζώντας καὶ προσδοκώντας «ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
