Πόθος βαθὺς καὶ δίψα ἄσβεστη κάθε συνειδητοῦ Χριστιανοῦ εἶναι νὰ ζήσει τὴ χριστιανικὴ ζωὴ μὲ ἀκρίβεια, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴ διδασκαλία τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας. Θέλει νὰ ἐμπνέεται ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων καὶ νὰ βαδίζει στὰ ἴχνη τους. Καθημερινά, γνωρίζoντας βαθύτερα καὶ πληρέστερα τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταυγάζεται ἐσωτερικὰ ἀπὸ τὸ ἄπλετο φῶς τῆς θείας Χάριτος καὶ γι᾿ αὐτὸ σπεύδει νὰ βρίσκεται πιὸ κοντὰ πρὸς τὴν πηγὴ τοῦ φωτός, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος.
Προκειμένου, ὅμως, ὁ πιστὸς νὰ ὁλοκληρώσει τὴν προσπάθειά του, χρειάζεται νὰ ἔχει πλήρη ἀφοσίωση καὶ ἐπιμέλεια στὸν ἀγώνα του σ᾿ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἐργασία. Ὅποιος θέλει νὰ ζεῖ κατὰ Χριστὸν καὶ νὰ ἀποκτήσει ἀρετές, δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφορεῖ οὔτε νὰ ἀμφιταλαντεύεται, συμβουλεύουν οἱ ἅγιοι Πατέρες. Διότι, ὅπως ἐκεῖνος ποὺ θέλει νὰ μάθει τεκτονική (νὰ γίνει ξυλουργός), δὲν προσέχει ἄλλη τέχνη, ἀλλὰ ἀφοσιώνεται σ᾿ αὐτήν, ἔτσι πρέπει νὰ συμβαίνει καὶ μὲ κείνους ποὺ θέλουν νὰ ἀποκτήσουν τὴν πνευματικότητα· ὀφείλουν νὰ μελετοῦν νύχτα καὶ μέρα πῶς θὰ τὴν ἀποκτήσουν. Γι᾿ αὐτὸ ἂν κανεὶς δὲν ἀγρυπνεῖ καὶ δὲν ἀγωνίζεται μὲ ἐπιμέλεια καὶ τέλεια ἀφοσίωση, εὔκολα ἐκπίπτει ἀπὸ τὸν στόχο του, ποὺ εἶναι ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν (Ἀββᾶς Δωρόθεος, ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, τόμος 12ος, σελ. 454).
Τὸ ὕψιστο παράδειγμα πλήρους ἀφοσιώσεως στὸ ἔργο Του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας. Ἐνῶ Τοῦ πρότειναν οἱ μαθητές Του νὰ φάει μαζί τους, Ἐκεῖνος προτιμάει νὰ σώσει τὴ Σαμαρείτιδα γυναίκα καὶ τοὺς συμπατριῶτες της: «Λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον»· δικό μου φαγητό, τοὺς λέει, ποὺ μὲ χορταίνει καὶ μὲ τρέφει, εἶναι νὰ κάνω πάντοτε τὸ θέλημα Ἐκείνου ποὺ μὲ ἀπέστειλε στὸν κόσμο καὶ νὰ ὁλοκληρώσω τὸ ἔργο Του, τὸ ὁποῖο εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Καὶ τὸ θερμὸ ἐνδιαφέρον μου γιὰ τὸ ἔργο αὐτὸ μὲ ἀπορρόφησε ὁλόκληρο τώρα ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθουν ἐδῶ οἱ Σαμαρεῖτες, καὶ μοῦ ἔκοψε κάθε ὄρεξη ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ φυσικὴ πείνα (Ἰω. δ΄ 34).
Ὁ ἴδιος πάλι ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει νὰ πράττουμε τὸ ἅγιο θέλημά Του μὲ ἐπιμέλεια, χαρὰ καὶ ἀφοσίωση σὰν νὰ ἦταν αὐτὸ τὸ μόνο κύριο ἔργο μας· νὰ προχωροῦμε μὲ σταθερότητα καὶ ἐπιμονή, μὲ τὴ σκέψη νὰ τὸ φέρουμε εἰς πέρας: «Οὐδεὶς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ᾿ ἄροτρον καὶ βλέπων εἰς τὰ ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»· ὅποιος ἔβαλε τὸ χέρι του πάνω στὸ ἀλέτρι καὶ βλέπει πρὸς τὰ πίσω κι ὄχι πρὸς τὸ μέρος ποὺ πρόκειται νὰ ὀργώσει, δὲν εἶναι κατάλληλος γιὰ γεωργός. Ἔτσι κι ἐκεῖνος ποὺ κλήθηκε στὴ διακονία τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ βλέπει πάντοτε μπροστὰ στὸ πνευματικό του ἔργο καὶ νὰ ξεχάσει ὁλοκληρωτικὰ τὰ ἐγκόσμια καὶ τὰ ὑλικά. Διότι διαφορετικὰ δὲν θὰ μπορέσει νὰ κρατήσει στέρεα γιὰ τὸν ἑαυτό του τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ ἐργαστεῖ ἀποτελεσματικὰ γιὰ τὴ διάδοσή της καὶ στοὺς ἄλλους (Λουκ. θ΄ 62).
Μαζὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια καὶ τὴν τέλεια ἀφοσίωση εἶναι ἀνάγκη ὁ πιστὸς Χριστιανὸς νὰ προσέξει ἀκόμη καὶ τὸν κίνδυνο νὰ καταλήξει σὲ ὑπερβολὴ ἢ ἔλλειψη. Γι᾿ αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ παραγγέλλει: «Ὀρθὰς τροχιὰς ποίει σοῖς ποσὶ καὶ τὰς ὁδούς σου κατεύθυνε. Μὴ ἐκκλίνῃς εἰς τὰ δεξιὰ μηδὲ εἰς τὰ ἀριστερά»· κάνε ἴσιους καὶ φωτισμένους τοὺς δρόμους, στοὺς ὁποίους βαδίζουν τὰ πόδια σου, καὶ φρόντιζε ὥστε ἡ πορεία τῆς ζωῆς σου νὰ εἶναι πάντοτε εὐθεία καὶ νὰ ὁδηγεῖ στὸ καλό. Μὴν παρεκκλίνεις οὔτε πρὸς τὰ δεξιὰ οὔτε πρὸς τὰ ἀριστερά (Παρ. δ΄ 26-27).
Καὶ βέβαια οἱ ὑπερβολὲς καὶ οἱ ἐλλείψεις τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ θὰ ἀποφευχθοῦν, μόνο ἂν ὑπάρχει ἡ καθοδήγηση ἑνὸς πεπειραμένου πνευματικοῦ πατρός. Τότε ἡ κατὰ Χριστὸν πορεία τῆς ζωῆς του θὰ εἶναι ἀσφαλὴς καὶ κατορθωτή, χωρὶς νὰ ὀλισθήσει σὲ κάποιου εἴδους ἐθελοθρησκεία.
Λοιπόν, ὅσο ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς, νὰ συνεχίζουμε μὲ ἐπιμέλεια καὶ τέλεια ἀφοσίωση τὸν ἀγώνα μας στὸ μεγάλο ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ τοῦ ἁγιασμοῦ τῆς ψυχῆς μας. Ἂν ζοῦμε αὐτὴ τὴ γνήσια Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ ζωὴ καὶ παραμένουμε πάντοτε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Κύριος θὰ μᾶς εὐλογεῖ πλούσια, γιὰ νὰ μένουμε μέχρι τέλους πιστοὶ στὸ ἅγιο θέλημά Του.
