ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (2/6)

Ἀπόστολος: ἡμέρας, Παρ. ζ΄ ἑβδ Πράξεων (Πράξ. κζ΄ 1-κη΄ 1)

Ως δὲ ἐκρίθη τοῦ ἀπο­­πλεῖν ἡμᾶς εἰς τὴν Ἰταλί­­αν, παρεδίδουν τόν τε Παῦ­­­­λον καί τινας ἑτέρους δε­σμώ­τας ἑκατοντάρχῃ ὀνό­ματι Ἰουλίῳ σπείρης Σεβα­στῆς. 2 ἐπιβάντες δὲ πλοίῳ Ἀδρα­μυττηνῷ μέλλοντες πλεῖν τοὺς κατὰ τὴν Ἀσίαν τό­πους ἀνήχθημεν, ὄντος σὺν ἡμῖν Ἀριστάρχου Μακεδόνος Θεσσαλονικέως, 3 τῇ τε ἑτέρᾳ κατήχθημεν εἰς Σιδῶνα· φιλανθρώπως τε ὁ Ἰούλιος τῷ Παύλῳ χρησάμενος ἐπέτρεψε πρὸς τοὺς φίλους πορευθέντα ἐ­πιμελείας τυχεῖν. 4 κἀκεῖθεν ἀναχθέντες ὑπε­πλεύσαμεν τὴν Κύπρον διὰ τὸ τοὺς ἀνέμους εἶναι ἐναν­τίους, 5 τό τε πέλαγος τὸ κατὰ τὴν Κιλικίαν καὶ Παμφυλίαν διαπλεύσαντες κατήλθομεν εἰς Μύρα τῆς Λυκίας. 6 Κἀκεῖ εὑρὼν ὁ ἑκα­τοντάρχης πλοῖον Ἀλεξαν­δρῖνον πλέον εἰς τὴν Ἰταλίαν ἐνεβί­βασεν ἡμᾶς εἰς αὐτό. 7 ἐν ἱκαναῖς δὲ ἡμέραις βραδυπλοοῦντες καὶ μόλις γενόμενοι κατὰ τὴν Κνίδον, μὴ προσεῶντος ἡμᾶς τοῦ ἀνέμου, ὑπεπλεύσαμεν τὴν Κρήτην κατὰ Σαλμώνην, 8 μόλις τε παραλεγόμενοι αὐτὴν ἤλθομεν εἰς τόπον τι­νὰ καλούμενον Καλοὺς λιμένας, ᾧ ἐγγὺς ἦν πόλις Λα­σαία. 9 Ἱκανοῦ δὲ χρόνου δια­γενομένου καὶ ὄντος ἤδη ἐπισφαλοῦς τοῦ πλοὸς διὰ τὸ καὶ τὴν νηστείαν ἤδη ­παρεληλυθέναι, παρῄνει ὁ Παῦλος 10 λέγων αὐτοῖς· ἄνδρες, θεωρῶ ὅτι μετὰ ὕβρεως καὶ πολλῆς ζημίας οὐ μόνον τοῦ φόρτου καὶ τοῦ πλοίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ψυχῶν ἡμῶν μέλλειν ἔσεσθαι τὸν πλοῦν. 11 ὁ δὲ ἑκατοντάρχης τῷ κυβερνήτῃ καὶ τῷ ναυκλήρῳ ἐπείθετο μᾶλλον ἢ τοῖς ὑπὸ τοῦ Παύλου λεγομένοις. 12 ἀνευθέτου δὲ τοῦ λιμένος ὑπάρχοντος πρὸς παραχειμασίαν οἱ πλείους ἔ­­­­­­θεντο βουλὴν ἀναχθῆναι κἀκεῖθεν, εἴ πως δύναιντο καταντήσαντες εἰς Φοίνικα παραχειμάσαι, λιμένα τῆς Κρήτης βλέποντα κατὰ λί­βα καὶ κατὰ χῶρον. 13 Ὑποπνεύσαντος δὲ νότου δόξαντες τῆς προθέσεως κεκρατηκέναι, ἄραντες ἆσσον παρελέγοντο τὴν Κρήτην. 14 μετ᾿ οὐ πολὺ δὲ ἔβαλε κατ᾿ αὐτῆς ἄνεμος τυφω­νικὸς ὁ καλούμενος Εὐρο­κλύδων. 15 συναρπασθέντος δὲ τοῦ πλοίου καὶ μὴ δυναμένου ἀντοφθαλμεῖν τῷ ἀνέμῳ ἐπιδόντες ἐφερόμεθα. 16 νησίον δέ τι ὑποδρα­μόντες καλούμενον Κλαύδην μόλις ἰσχύσαμεν πε­ρι­κρα­­­τεῖς γενέσθαι τῆς σκάφης, 17 ἣν ἄραντες βοηθείας ἐχρῶντο ὑποζωννύντες τὸ πλοῖον· φοβούμενοί τε μὴ εἰς τὴν Σύρτιν ἐκπέσωσι, χα­λά­σα­ντες τὸ σκεῦος οὕ­τως ἐφέροντο. 18 σφοδρῶς δὲ χειμαζομένων ἡμῶν τῇ ἑξῆς ἐκβολὴν ἐποιοῦντο, 19 καὶ τῇ τρίτῃ αὐτόχειρες τὴν σκευὴν τοῦ πλοίου ἐρ­ρί­ψα­μεν. 20 μήτε δὲ ἡλίου μήτε ἄ­­στρων ἐπιφαινόντων ἐπὶ πλείονας ἡμέρας, χειμῶνός τε οὐκ ὀλίγου ἐπικειμένου, λοιπὸν περιῃρεῖτο πᾶσα ἐλ-πὶς τοῦ σῴζεσθαι ἡμᾶς. 21 Πολλῆς δὲ ἀσιτίας ὑ­παρ­χούσης τότε σταθεὶς ὁ Παῦλος ἐν μέσῳ αὐτῶν εἶπεν· ἔδει μέν, ὦ ἄνδρες, πειθαρχήσαντάς μοι μὴ ἀ­νά­γεσθαι ἀπὸ τῆς Κρήτης κερδῆσαί τε τὴν ὕβριν ταύτην καὶ τὴν ζημίαν. 22 καὶ τὰ νῦν παραινῶ ὑμᾶς εὐθυμεῖν· ἀποβολὴ γὰρ ψυχῆς οὐδεμία ἔσται ἐξ ὑμῶν πλὴν τοῦ πλοίου. 23 παρέστη γάρ μοι τῇ νυ­κτὶ ταύτῃ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ οὗ εἰμι, ᾧ καὶ λατρεύω, 24 λέγων· μὴ φοβοῦ, Παῦ­λε· Καίσαρί σε δεῖ παρα­στῆναι· καὶ ἰδοὺ κεχάρισταί σοι ὁ Θεὸς πάντας τοὺς πλέοντας μετὰ σοῦ. 25 διὸ εὐθυμεῖτε, ἄνδρες· πιστεύω γὰρ τῷ Θεῷ ὅτι οὕτως ἔσται καθ᾿ ὃν τρόπον λελάληταί μοι. 26 εἰς νῆσον δέ τινα δεῖ ἡμᾶς ἐκπεσεῖν. 27 Ὡς δὲ τεσσαρεσκαιδεκάτη νὺξ ἐγένετο διαφερομένων ἡμῶν ἐν τῷ Ἀδρίᾳ, κατὰ μέσον τῆς νυκτὸς ὑπενόουν οἱ ναῦται προσάγειν τινὰ αὐτοῖς χώραν. 28 καὶ βολίσαντες εὗρον ὀργυιὰς εἴκοσι, βραχὺ δὲ διαστήσαντες καὶ πάλιν βολίσαντες εὗρον ὀργυιὰς δεκαπέντε· 29 φοβούμενοί τε μήπως εἰς τραχεῖς τόπους ἐκπέ­σωμεν, ἐκ πρύμνης ρί­ψαντες ἀγκύ­ρας τέσσαρας ηὔ­χοντο ἡμέ­ραν γενέσθαι. 30 Τῶν δὲ ναυτῶν ζητούν­των φυγεῖν ἐκ τοῦ πλοίου καὶ χαλασάντων τὴν σκάφην εἰς τὴν θάλασσαν, προφάσει ὡς ἐκ πρῴρας μελ­λόντων ἀγκύρας ἐκτείνειν, 31 εἶπεν ὁ Παῦλος τῷ ἑ­-κατοντάρχῃ καὶ τοῖς στρατιώταις· ἐὰν μὴ οὗτοι μείνωσιν ἐν τῷ πλοίῳ, ὑμεῖς σωθῆναι οὐ δύνασθε. 32 τότε οἱ στρατιῶται ἀπέκο­ψαν τὰ σχοινία τῆς σκάφης καὶ εἴασαν αὐτὴν ἐκπεσεῖν. 33 Ἄχρι δὲ οὗ ἔμελλεν ἡ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­μέραν γίνεσθαι, παρεκά­λει ὁ Παῦλος ἅπαντας με­τα­­­­λα­­βεῖν τροφῆς λέγων· τεσ­σαρεσκαιδεκάτην σήμερον ἡμέραν προσδοκῶν­τες ἄσιτοι διατελεῖτε, μη­δὲν προσ­λα­βόμενοι. 34 διὸ παρακαλῶ ὑμᾶς μεταλαβεῖν τροφῆς· τοῦτο γὰρ πρὸς τῆς ὑμετέρας σωτηρίας ὑπάρχει· οὐδενὸς γὰρ ὑμῶν θρὶξ ἐκ τῆς κε­φα­λῆς πεσεῖται. 35 εἰπὼν δὲ ταῦτα καὶ λαβὼν ἄρτον εὐχαρίστησε τῷ Θεῷ ἐνώπιον πάντων, καὶ κλάσας ἤρξατο ἐσ­θίειν. 36 εὔθυμοι δὲ γενόμενοι πάντες καὶ αὐτοὶ προσελάβοντο τροφῆς· 37 ἦμεν δὲ ἐν τῷ πλοίῳ αἱ πᾶσαι ψυχαὶ διακόσιαι ἑβδομήκοντα ἕξ. 38 κορεσθέντες δὲ τροφῆς ἐκούφιζον τὸ πλοῖον ἐκ­βαλ­λόμενοι τὸν σῖτον εἰς τὴν θάλασσαν. 39 Ὅτε δὲ ἡμέρα ἐγένετο, τὴν γῆν οὐκ ἐπεγίνωσκον, κόλπον δέ τινα κατενόουν ἔχοντα αἰγιαλόν, εἰς ὃν ἐ­βουλεύσαντο, εἰ δύναιντο, ἐξῶσαι τὸ πλοῖον. 40 καὶ τὰς ἀγκύρας περιελόντες εἴων εἰς τὴν θάλασσαν ἅμα ἀνέντες τὰς ζευκτηρίας τῶν πηδαλίων, καὶ ἐπάραντες τὸν ἀρτέμωνα τῇ πνεούσῃ κατεῖχον εἰς τὸν αἰγιαλόν. 41 περιπεσόντες δὲ εἰς τόπον διθάλασσον ἐπώκειλαν τὴν ναῦν καὶ ἡ μὲν πρῷ­ρα ἐρείσασα ἔμεινεν ἀσά­λευ­τος, ἡ δὲ πρύμνα ἐλύετο ὑπὸ τῆς βίας τῶν κυμάτων. 42 τῶν δὲ στρατιωτῶν βου­λὴ ἐγένετο ἵνα τοὺς δεσμώτας ἀποκτείνωσι, μή τις ἐκ­κο­λυμβήσας διαφύγοι. 43 ὁ δὲ ἑκατοντάρχης βουλό­μενος διασῶσαι τὸν Παῦ­λον ἐκώλυσεν αὐτοὺς τοῦ βουλήματος, ἐκέλευσέ ­τε τοὺς δυναμένους κολυμ­βᾶν ἀ­πορ­­­ρί­ψαντας πρώτους ἐ­πὶ τὴν γῆν ἐξιέναι, 44 καὶ τοὺς λοιποὺς οὓς μὲν ἐπὶ σανίσιν, οὓς δὲ ἐπί τινων τῶν ἀπὸ τοῦ πλοίου. καὶ οὕτως ἐγένετο πάντας διασωθῆναι ἐπὶ τὴν γῆν.

κη΄ 1 Καὶ διασωθέντες τότε ἐ­πέγνωσαν ὅτι Μελίτη ἡ νῆσος καλεῖται.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Οταν ἀποφασίσθηκε νά ἀποπλεύσουμε γιά τήν Ἰτα­λία, παρέδωσαν καί τόν Παῦλο καί μερικούς ἄλ­λους φυλακισμένους σέ κάποιον ἑκατόνταρχο πού λεγόταν Ἰούλιος καί ἀνῆκε στή στρατιωτική μονάδα πού εἶχε τόν τίτλο «Σπεῖρα Σεβαστή». 2 Ἐπιβιβασθήκαμε σ’ ἕνα πλοῖο πού ἀνῆκε στό λιμάνι τῆς πόλεως τοῦ Ἀδραμυττίου. Ἡ πόλη αὐτή βρισκόταν στή μικρασιατική ἀκτή ἀπέναντι ἀπό τή Λέσβο. ­Ἀνοι­χθή­­καμε στό πέλαγος καί σύμφωνα μέ τό δρομολόγιο τοῦ πλοίου μας θά ταξιδεύαμε πρός τά λι­μά­­­νια πού βρίσκονταν κατά μῆκος τῆς ἀσιατικῆς ἀκρο­γι­­α­λιᾶς. Μαζί μας ἦταν καί ὁ Ἀρίσταρχος ὁ Μακεδόνας ἀπό τή Θεσσαλονίκη. 3 Τήν ἄλλη μέρα ἀράξαμε στή Σιδώνα. Ὁ Ἰούλιος φέρθηκε μέ συμπάθεια καί καλοσύνη στόν Παῦλο, καί τοῦ ἐπέτρεψε νά συναντήσει τούς φίλους του καί νά δε­χθεῖ τήν περιποίησή τους. 4 Ἀπό ἐκεῖ ἀναχωρήσαμε καί πλεύσαμε κοντά στήν Κύ­προ καί κατά μῆκος τῆς ἀνατολικῆς παραλίας της, ἐπει­δή οἱ ἄνεμοι ἦταν ἀντίθετοι. 5 Κι ἀφοῦ διασχίσαμε τήν ἀνοιχτή θάλασσα τῆς Κιλικίας καί τῆς Παμφυλίας, φθάσαμε στά Μύρα τῆς Λυκίας. 6 Ἐκεῖ ὁ ἑκατόνταρχος βρῆκε ἕνα πλοῖο ἀπό τήν Ἀλε­ξάν­δρεια πού θά πήγαινε στήν Ἰταλία, καί μᾶς ἐπιβίβασε σ’ αὐτό. 7 Ἐπειδή ὅμως ἦταν ἀντίθετος ὁ ἄνεμος, γιά ἀρκε­τές ἡμέρες πλέαμε ἀργά, κι ἔτσι μέ πολύ κό­πο φθάσαμε κοντά στήν Κνίδο, πού βρίσκεται ἀπέ­να­ντι ἀπό τή Ρόδο καί τήν Κῶ. Κι ἐπειδή δέν μᾶς τό ἐπέ­τρεπε ὁ ἄνε­μος, δέν πλεύσα­με κατευθείαν πρός τά δυτικά, ἀλλά κατά μῆκος τῆς νό­τι­ας ἀκτῆς τῆς Κρήτης, ἀφοῦ περάσαμε κοντά ἀπό τό ἀκρω­τήριο Σαλμώνη, τό ὁποῖο βρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τήν Κάσο. 8 Πλέοντας μέ πολλή δυσκολία κοντά στίς ἀκτές τῆς Κρή­της ἤλθαμε σέ κάποιο τόπο πού ὀνομάζεται «Καλοί Λιμένες», κοντά στό ὁποῖο ἦταν κάποια πόλη πού λεγόταν Λασαία. 9 Μέχρι ὅμως νά φτάσουμε ἐκεῖ, πέρασε ἀρκε­τός χρόνος, καί ἦταν πλέον ἐπικίνδυνο τό ταξίδι ἀπό τή θάλασ­σα, καθώς μάλιστα εἶχε περάσει πιά καί ἡ περίοδος τῆς φθι­νο­πωρινῆς νηστείας τῶν Ἰουδαίων καί σύ­ντομα θά ἀντι­μετωπίζαμε τίς τρικυμίες τοῦ Νοεμβρίου. Γι’ αὐ­τό ὁ Παῦλος συμβούλευε ὅσους ἦταν ἐπάνω στό πλοῖο 10 καί τούς ἔλεγε: Ἄνδρες, ἀντιλαμβάνομαι ὅτι τό ταξίδι μας μέσα στή θάλασσα πρόκειται νά γίνει μέ μεγάλη ταλαιπωρία καί μέ μεγάλο κίνδυνο ἀπωλείας ὄχι μόνο τοῦ φορτίου καί τοῦ πλοίου, ἀλλά καί τῆς ζωῆς μας. 11 Ὁ ἑκατόνταρχος ὅμως ἔδειχνε περισσότερη ἐμπι­στο­­σύνη στόν κυβερνήτη τοῦ πλοίου καί στόν ἰδι­ο­κτή­τη του, παρά στά ὅσα ἔλεγε ὁ Παῦλος. 12 Κι ἐπειδή τό λιμάνι ἦταν ἀκατάλληλο γιά νά περά­σουν ἐκεῖ τό χειμώνα, οἱ περισσότεροι πῆραν τήν ἀπό­φα­ση νά ἀποπλεύσουν ἀπό τούς Καλούς Λιμένες στό ἀνοι­χτό πέλαγος, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά μποροῦσαν νά φθάσουν στό λιμάνι τοῦ Φοίνικα καί νά περά­σουν ἐκεῖ τό χειμώνα τους, προστατευμένοι ἀπό τίς μεγά­λες τρι­κυ­­­­­μίες τῶν νότιων καί τῶν δυτικῶν ἀνέ­μων. Διότι τό λι­μά­νι αὐτό τῆς Κρήτης βρίσκεται κάτω ἀπό τίς πλαγιές ἑνός λόφου πού εἶναι στραμμένος πρός τό νοτιοδυτικό καί βο­ρειοδυτικό ἄνεμο. 13 Ἔτσι λοιπόν κάποια ὥρα πού ἄρχισε νά πνέει ἐλαφρά νότιος ἄνε­μος, νόμισαν ὅτι μποροῦσαν νά πραγ­­­­ματοποιήσουν μέ ἀσφάλεια τό σχέδιό τους. Κι ἀφοῦ σήκωσαν τίς ἄγκυ­ρες, ἔπλεαν πλέον ὅσο τό δυ­να­­τόν πιό κοντά πρός τίς ἀκτές τῆς Κρήτης. 14 Ἀλλά μετά ἀπό λίγο ξέσπασε πάνω στήν Κρήτη ἕνας θυελλώδης σφοδρός ἄνεμος, πού ὀνομάζεται ἀπό τό λαό «Εὐροκλύδων», δηλαδή ἀνατολικός τρικυ­μιώδης. 15 Κι ἐπειδή τό πλοῖο παρασύρθηκε σάν νά ἁρπάχθηκε ἀπό τόν ἄνεμο, καί δέν μποροῦσε ν’ ἀντισταθεῖ στή βία του, ἐγκαταλείψαμε κάθε διακυβέρνηση τοῦ πλοίου καί τό ἀφήσαμε στό ἔλεος τοῦ ἀνέμου, πηγαίνοντας ὅπου μᾶς ἔσπρωχναν τά κύματα. 16 Ἔτσι, ἀφοῦ περάσαμε γρήγορα κάτω ἀπό κάποιο μι­κρό νησί πού ὀνομάζεται Κλαύδη (Γαύδος), μόλις καί με­τά βίας μπορέσαμε νά τραβήξουμε πάνω στό πλοῖο καί νά πιάσουμε τή βάρκα πού ἕως τότε ἦταν δεμένη πίσω ἀπό τό πλοῖο καί συρόταν ἀπό αὐτό. 17 Ἀφοῦ τήν τράβηξαν πάνω, τήν τοποθέτησαν στό πλοῖο. Ἔπειτα χρησιμοποίησαν σχοινιά, τά πέρασαν κά­­­τω ἀπ’ τήν καρίνα τοῦ πλοίου, καί μ’ αὐτά ἔδεσαν ἀπό κά­τω τό πλοῖο σφίγγοντας τά πλευρά του, γιά ν’ ἀν­τέ­ξει στά κύματα. Κι ἐπειδή φο­βοῦ­νταν μήπως πέσουν ἔξω καί συντριβοῦν στή μεγάλη Σύρτη τῆς ἀφρικανικῆς ἀκτῆς, ἡ ὁποία δέν εἶχε κανένα λιμάνι, ἔριξαν κάτω τήν ἄγκυρα νά κρέμεται μέσα στό νερό. Κι ἔτσι, ἔχοντας τό πλοῖο ζωσμένο καί τήν ἄγκυρά του κρε­μα­­σμένη μέσα στή θάλασσα, τό ἄφησαν νά φέρεται ἀπό τά κύματα. 18 Κι ἐπειδή ταλαιπωρούμασταν πολύ ἀπό τήν τρικυ­μία, τήν ἄλλη μέρα ἄρχισαν νά ρίχνουν στή θάλασσα ἕνα μέρος ἀπό τό φορτίο, γιά νά ἐλαφρώσει τό πλοῖο καί νά ση­κωθεῖ ψηλότερα. 19 Τήν τρίτη μέρα μέ τά ἴδια μας τά χέρια ρίξαμε στή θά­­­λασσα τά σχοινιά, τά κατάρτια καί ὅλα γενικά τά ἐξ­αρ­­­­τή­μα­τα τοῦ πλοίου. 20 Γιά πολλές ἡμέρες δέν φαίνονταν οὔτε ἥλιος οὔτε ἄστρα, καί στό μεταξύ πλάκωνε βαρύς χειμώνας καί κα­κο­καιρία. Ἔτσι ὅμως ὁλοένα καί περισσότερο χα­νό­ταν κάθε ἐλπίδα σωτηρίας. 21 Ἀλλά καί οἱ ταξιδιῶτες ἦταν ἐξαντλημένοι, ἐπειδή δέν εἶχαν φάει τίποτε γιά πολλές μέρες. Γι’ αὐτό στάθηκε τότε ὁ Παῦ­λος ἀνάμεσά τους καί τούς εἶπε: Ἔπρεπε, ἄνδρες, νά ἀ­κού­σετε τή συμβουλή μου καί νά μήν ἀπο­πλεύ­σετε ἀπό τήν Κρήτη. Ἔτσι θά ἀποφεύγατε τήν τα­λαιπωρία αὐτή καί τή ζημιά. 22 Ἀλλά καί τώρα σᾶς συνιστῶ νά εἶστε χαρούμενοι. Διότι κανείς ἀπό σᾶς δέν θά χάσει τή ζωή του· μόνο τό πλοῖο θά χαθεῖ. Ὅλοι ἐμεῖς θά σωθοῦμε. 23 Καί τό ξέρω αὐτό καλά, διότι μοῦ παρουσιάστηκε τή νύχτα αὐτή ἕνας ἄγγελος τοῦ Θεοῦ, στόν ὁποῖο ἀνήκω καί τόν ὁποῖο λατρεύω, 24 καί μοῦ εἶπε: Μή φοβᾶσαι, Παῦλε. Σύμφωνα μέ τό σχέ­διο τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐμφανισθεῖς ἐνώ­πιον τοῦ Καίσαρα. Καί ἰδού, θά σωθεῖς ὄχι μόνον ἐσύ, ἀλλά γιά χάρη σου θά σώσει ὁ Θεός καί ὅλους ὅσους ταξιδεύουν μαζί σου. 25 Γι’ αὐτό, ἄνδρες, ἀποκτήστε θάρρος καί χαρούμενη διάθεση, διότι ἔχω ἀκλόνητη πίστη στό Θεό ὅτι θά γίνει ἔτσι ὅπως μοῦ εἶπε ὁ ἄγγελος. 26 Καί σύμφωνα μέ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ πού μοῦ ἀπο­κά­λυψε ὁ ἄγγελος, πρέπει νά προσαράξουμε στήν ἀκτή κά­ποι­ου νησιοῦ. 27 Ὅταν λοιπόν ἔφθασε ἡ δέκατη τέταρτη νύχτα ἀπό τότε πού ταλαντευόμασταν ἀκυβέρνητοι ἐδῶ κι ἐκεῖ μέ­σα στήν Ἀδρια­τική θάλασσα, γύρω στά μεσάνυχτα οἱ ναῦ­­τες ὑποψιάστηκαν ὅτι πλησίαζαν σέ κάποια στεριά. 28 Ἔριξαν τότε βολίδα γιά νά μετρήσουν τό βάθος τῆς θάλασσας, καί βρῆκαν εἴκοσι ὀργυιές, δηλαδή τριά-ν­τα ἕξι μέτρα. Κι ἀφοῦ προχώρησαν λίγο καί ἔριξαν πά­λι βο­­­λί­δα, βρῆκαν δεκαπέντε ὀργυιές, δηλαδή εἴκοσι ἑπτά μέτρα. 29 Κι ἐπειδή φοβοῦνταν μήπως πέσουμε ἔξω καί προσ­κρούσουμε σέ βράχια καί σκοπέλους, ἔριξαν ἀπό τήν πρύμνη τοῦ πλοίου τέσσερις ἄγκυρες καί παρα­κα­λοῦ­σαν νά ξημερώσει. 30 Στό μεταξύ ὅμως οἱ ναῦτες ἐπιχειροῦσαν νά φύγουν ἀπό τό πλοῖο, καί γι’ αὐτό ἔριξαν τή βάρκα στή θάλασσα μέ τήν πρόφαση ὅτι σκόπευαν ἀπό τήν πλώρη νά ρί­ξουν ἄγκυρες σέ κάποια ἀπόσταση ἀπό τό πλοῖο. 31 Τότε ὁ Παῦλος εἶπε στόν ἑκατόνταρχο καί τούς στρατιῶ­τες: Ἄν δέν μείνουν αὐτοί μέσα στό πλοῖο, ἐσεῖς δέν θά μπορέσετε νά σωθεῖτε. 32 Τότε οἱ στρατιῶτες ἔκοψαν τά σχοινιά μέ τά ὁποῖα ἦταν δεμένη ἡ βάρκα στό πλοῖο, καί τήν ἄφησαν νά πέσει στή θάλασσα. 33 Καί μέχρι νά ξημερώσει, ὁ Παῦλος τούς προέτρεπε ὅ­λους νά φᾶνε κάτι καί τούς ἔλεγε: Εἶναι ἡ δέκατη τέταρ­τη μέρα σήμερα ἀπό τότε πού εἶστε νηστικοί, χωρίς νά ἔχετε φάει σχεδόν τίποτε, περιμένοντας τί θά γίνει μέ τήν τρικυμία αὐτή. 34 Γι’ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, φᾶτε κάτι, διότι θά τα­λαι­­πω­ρηθεῖτε πολύ μέχρι νά πατήσετε στή στεριά. Κι ἐπει­­δή πρέπει νά ἀνακτήσετε δυνάμεις, εἶναι τώρα ἀναγ­καῖο γιά τή διάσωσή σας νά φᾶτε. Ξαναβρεῖτε λοιπόν τήν ὄρε­ξή σας, τήν ὁποία χάσατε ἀπό τό φόβο σας. Μή φο­­βάστε, διότι κανενός ἀπό σᾶς δέν θά πέσει οὔτε μιά τρίχα ἀπό τό κεφάλι του. Δέν πρόκειται λοιπόν νά πάθετε οὔτε τήν πα­ρα­μικρή βλάβη. 35 Κι ἀφοῦ εἶπε αὐτά, πῆρε στά χέρια του ἄρτο καί εὐ­χα­­ρίστησε τόν Θεό μπροστά σέ ὅλους. Ἔπειτα ἔκο­ψε τόν ἄρτο κι ἄρχισε νά τρώει. 36 Ἔτσι ἐνθαρρύνθηκαν ὅλοι, ἀπέκτησαν καλή διάθεση κι ἔφαγαν κι αὐτοί. 37 Μέσα στό πλοῖο ἤμασταν συνολικά διακόσιες ἑβδο­μή­ντα ἕξι ψυχές. 38 Ἀφοῦ χόρτασαν ὅλοι, ἄρχισαν νά ρίχνουν τό σιτάρι στή θάλασσα, γιά νά ξαλαφρώ­σουν τό πλοῖο, ὥστε νά σηκωθεῖ ψηλότερα κι ἔτσι νά πλη­σιά­σει εὐκολότερα καί περισσότερο στήν ἀκτή. 39 Ὅταν ξημέρωσε, εἶδαν μιά στεριά, ἀλλά δέν μπο­ροῦ­σαν νά ἀναγνωρί­σουν σέ ποιά χώρα ἀνῆκε. Διέκρι­ναν ὅμως κα­­λά κάποιο κόλπο πού εἶχε ἀκρογιαλιά μέ ἀμ­μουδιά, κι ἐκεῖ ἀποφάσισαν, ἄν κατόρθωναν, νά προ­σορ­μί­σουν τό πλοῖο. 40 Ἔλυσαν λοιπόν τά σχοινιά πού κρατοῦσαν δεμένες στό πλοῖο τίς ἄγκυρες, καί τίς ἄφησαν νά πέσουν στή θάλασσα. Συγχρόνως ἔλυσαν καί τά σχοινιά μέ τά ὁποῖα εἶχαν σηκώσει τά πηδάλια ἔξω ἀπό τό ν­ε­ρό καί τά εἶχαν δέσει γιά νά μή χρησιμοποιοῦνται. Ἐξαιτίας τῆς τρικυμίας τά εἶχαν ἐγ­­κα­τα­λεί­ψει, τώρα ὅμως θά τά χρη­­­σι­μο­ποιοῦσαν πά­λι. Ἔπειτα σή­κωσαν τό μικρό πα­νί τῆς πλώρης καί προ­σπαθοῦσαν μέ τόν ἄνεμο πού ἔπνε­­ε νά διευθύνουν τό πλοῖο στήν ἀμμουδιά. 41 Ἀλλά ἔπεσαν πάνω σ’ ἕνα ὑποθαλάσσιο ἀβαθές καί ἀδιόρατο ἀκρωτήριο, πού ἔκοβε τό βυθό τῆς θάλασ­σας στά δύο καί σχημάτιζε ἔτσι δύο θάλασσες, κι ἐκεῖ ἔριξαν τό πλοῖο. Ἔτσι ἡ πλώρη μπήχθηκε στερεά μέσα στήν ἄμμο κι ἔμεινε ἀκί­νητη, ἐνῶ ἡ πρύμνη ἄρχισε νά διαλύεται ἀπό τή σφοδρότητα τῶν κυμάτων. 42 Τότε οἱ στρατιῶτες πῆραν τήν ἀπόφαση νά σκοτώσουν τούς δεσμῶτες, ἀπό τό φόβο μήπως κανείς ἀπ’ αὐτούς πέσει ἀπό τό πλοῖο στή θάλασσα καί διαφύγει κολυμπώντας. 43 Ὁ ἑκατόνταρχος ὅμως, ἐπειδή ἤθελε νά διασώσει τόν Παῦλο, τούς ἐμπόδισε νά ἐκτελέσουν τήν ἀπόφασή τους αὐτή, καί διέταξε, ὅσοι ἤξεραν νά κολυμποῦν, νά πέ­σουν πρῶτοι στή θάλασσα καί νά βγοῦν στή στεριά. 44 Τούς ὑπόλοιπους τούς διέταξε νά βγοῦν, ἄλλοι πά­νω σέ σανίδες κι ἄλλοι πάνω στά ξύλινα συντρίμμια τοῦ πλοίου. Ἔτσι κατόρθωσαν νά βγοῦν ὅλοι στή στεριά καί νά διασωθοῦν. 

κη΄ 1 Μετά τή διάσωσή τους ἔμαθαν ὅτι τό νησί ὀνο­μά­ζεται Μελίτη (Μάλτα).