ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (23/5)

Σήμερα 23/5 εορτάζουν:

• Όσιος Μιχαήλ επίσκοπος Συνάδων ο Ομολογητής
• Αγία Μαρία του Κλωπά η μυροφόρος
• Άγιος Σαλωνάς ο Ρωμαίος
• Άγιος Σέλευκος
• Ανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Οσίου Ιωακείμ του Ιθακήσιου
• Οσία Ευφροσύνη του Πολώκ
• Εύρεση των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Λεοντίου, Επισκόπου Ροστώβ, του θαυματουργού
• Σύναξη πάντων των εν Ροστώβ και Γιαροσλάβλ διαλαμψάντων Αγίων
• Άγιος Μανήν ο Προφήτης
• Άγιοι Επιτάκιος και Βασίλειος
• Άγιοι Δονατιανός και Ρογατιανός οι αυτάδελφοι οι Μάρτυρες
• Άγιος Μερκουλιάλιος ο Επίσκοπος
• Άγιος Δεσιδέριος Επίσκοπος Λανγκρέ Γαλλίας
• Άγιοι Κουϊντιανός, Λούκιος και Ιουλιανός και οι συν αυτούς δέκα εννέα Μάρτυρες
• Άγιος Πατρίκιος ο Επίσκοπος
• Όσιοι Ευτύχιος και Φλωρέντιος
• Άγιος Δεσιδέριος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Βιέννης
• Όσιος Συάγριος
• Όσιος Δαμιανός εκ Γεωργίας
• Άγιος Σίμων Επίσκοπος Σουζδαλίας
• Όσιος Παΐσιος του Γκαλίτς

Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ὁ Ὁμολογητὴς ἐπίσκοπος Συνάδων

Πλῆ­θος ἁ­γί­ων μορ­φῶν προ­βάλ­λει κα­θη­με­ρι­νά τό ἁ­γι­ο­λό­γιο τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας μας. Ἀ­γω­νι­στές τῆς πί­στε­ως, οἱ ὁ­ποῖ­οι σέ δύ­σκο­λες πε­ρι­στά­σεις προ­έ­τα­ξαν τά στή­θη τους στή βί­α καί τήν αἵ­ρε­ση, γιά νά μέ­νει ἡ ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη μας ἀ­λώ­βη­τη καί ἀ­νό­θευ­τη, ὅ­πως τήν ἔ­χου­με ἐ­μεῖς σή­με­ρα. Ἕ­νας τέ­τοι­ος ἦ­ταν καί ὁ Μι­χα­ήλ, ἐ­πί­σκο­πος Συ­νά­δων τῆς Φρυ­γί­ας, ὁ­μο­λο­γη­τής καί ἐμ­πνευ­σμέ­νος ἀ­γω­νι­στής τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως.

Τό πρῶ­το σπου­δαῖ­ο, τό ὁ­ποῖ­ο θά πρέ­πει νά ση­μει­ώ­σου­με γιά τή ζω­ή τοῦ ἁ­γί­ου, εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­με­λη­μέ­νη καί εὐ­λα­βής ἀ­να­τρο­φή του. Ἦ­ταν μο­νο­γε­νής γιός πλου­σί­ων γο­νέ­ων, ἀλ­λά καί βα­θύ­τα­τα εὐ­σε­βῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι μέ τή συ­ναί­σθη­ση τῆς εὐ­θύ­νης τους ἀ­πέ­ναν­τι στόν γιό τους, τόν ἀ­νέ­θρε­ψαν μέ ἰ­δι­αί­τε­ρη προ­σο­χή καί φρον­τί­δα. Ὁ Μι­χα­ήλ ἔ­λα­βε ἐ­ξαί­ρε­τη καί σπά­νια μόρ­φω­ση. Βα­θύς γνώ­στης τῶν θεί­ων ἀ­λη­θει­ῶν, τῆς ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως καί τῶν δογ­μά­των της, ἀλ­λά καί τῆς ἄλ­λης ἐ­πι­στή­μης καί φι­λο­σο­φί­ας, ἐ­πι­βλή­θη­κε ὅ­σο λί­γοι καί στούς πλέ­ον λό­γι­ους της ἐ­πο­χῆς του. Συγ­χρό­νως ὅ­μως ἐ­πι­με­λή­θη­κε καί καλ­λι­έρ­γη­σε καί τόν ψυ­χι­κό του κό­σμο μέ ἀ­ρε­τές καί ἁ­γι­ό­τη­τα, προ­σόν, τό ὁ­ποῖ­ο τόν ἔ­κα­νε ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­γα­πη­τό καί πο­λύ­τι­μο στό πε­ρι­βάλ­λον του. Μί­α τέ­τοι­α φυ­σι­ο­γνω­μί­α δέν ἦ­ταν δυ­να­τόν πα­ρά γρή­γο­ρα νά κλη­θεῖ ἀ­πό τόν Θε­ό καί νά τε­θεῖ «ὡς λύ­χνος ἐ­πί τήν λυ­χνί­αν», γιά νά φω­τί­σει καί νά κα­ταυ­γά­σει.

Καί πράγ­μα­τι! Τόν πα­τρι­αρ­χι­κό θρό­νο τῆς Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως κο­σμοῦ­σε τό­τε ἡ λαμ­πρή ἐ­κεί­νη καί ἐ­ξαί­ρε­τη φυ­σι­ο­γνω­μί­α, ὁ ἀ­γω­νι­στής τῆς ὀρ­θο­δό­ξου πί­στε­ως, ὁ Τα­ρά­σιος. Ἐ­πι­θυ­μί­α του δι­α­κα­ής ἦ­ταν νά βρεῖ ἄ­ξιους συ­νερ­γά­τες, ἱ­ε­ράρ­χες ἁ­γί­ους, στούς ὁ­ποί­ους νά ἐμ­πι­στευ­θεῖ τίς ἐ­πιμέ­ρους Ἐκ­κλη­σί­ας, τό δο­κι­μα­ζό­με­νο ποί­μνιο τοῦ Χρι­στοῦ. Δέν ἄρ­γη­σε λοι­πόν νά δι­α­κρί­νει στό πρό­σω­πο τοῦ Μι­χα­ήλ τόν ἄ­ξιο κλη­ρι­κό, τόν ὁ­ποῖ­ο καί χει­ρο­τό­νη­σε ἐ­πί­σκο­πο Συ­νά­δων.

Πά­νω στή λυ­χνί­α αὐ­τή ἔ­λαμ­ψε μέ τό λαμ­πρό­τα­το φῶς του ὁ φα­ει­νός ἐ­κεῖ­νος λύ­χνος. Ἡ δι­δα­σκα­λί­α τοῦ θεί­ου λό­γου δη­μό­σια καί κα­τι­δί­αν ἀ­πό τήν πρώ­τη στιγ­μή εἶ­ναι τό κύ­ριό του μέ­λη­μα. Συ­ναι­σθά­νε­ται τήν εὐ­θύ­νη του λό­γῳ τῆς κρι­σι­μό­τη­τος τῶν και­ρῶν, γι’ αὐ­τό καί γί­νε­ται ὁ ὑ­πε­ρα­σπι­στής τῶν ὀρ­θο­δό­ξων δογ­μά­των, ὁ ἄ­γρυ­πνος φύ­λα­κας τῆς ποί­μνης τοῦ Χρι­στοῦ. Δι­δά­σκει, νου­θε­τεῖ, κα­τευ­θύ­νει, χω­ρίς νά τόν κα­τα­βάλ­λει πο­τέ ὁ πο­λύς κό­πος. Ἀλ­λά καί στή φι­λαν­θρω­πί­α δέν ὑ­στε­ρεῖ. Τά φι­λό­πτω­χα αἰ­σθή­μα­τά του τόν κά­νουν συμ­πα­ρα­στά­τη πτω­χῶν καί ἀ­σθε­νῶν καί ἀ­δι­κού­με­νων, τόν κά­νουν ὀρ­γα­νω­τή φι­λαν­θρω­πί­ας.

Οἱ χα­λε­ποί ὅ­μως και­ροί τόν φέρ­νουν γρή­γο­ρα ἀ­θλη­τή στό προ­σκή­νιο γε­νι­κό­τε­ρων ἀ­γώ­νων. Ἐ­δῶ φά­νη­κε ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο ἡ εὐ­ρεί­α μόρ­φω­σή του, ἡ ἁ­γι­ό­τη­τα τῆς ζω­ῆς του, ὁ ὅ­λος του ἀ­δα­μάν­τι­νος χα­ρα­κτή­ρας. Διότι τότε ὁ αὐ­το­κρά­τωρ Λέ­ων ὁ Ε΄ ὁ Ἀρ­μέ­νιος (813 – 820), ἐ­γεί­ρει ἄ­γριο δι­ωγ­μό ἐ­ναν­τί­ον τῶν ὀρ­θο­δό­ξων δογ­μά­των καί εἰ­δι­κό­τε­ρα ἐ­ναν­τί­ον τῶν ἁ­γί­ων εἰ­κό­νων. Ἡ Ὀρ­θό­δο­ξη Ἐκ­κλη­σί­α βρί­σκε­ται σέ κα­τά­στα­ση ἀ­νάγ­κης. Καί ὁ Πα­τριά­ρχης Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως Νι­κη­φό­ρος κα­λεῖ τίς δυ­νά­μεις τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας σέ ἐ­πι­στρά­τευ­ση. Με­τα­ξύ τῶν πρώ­των καί τόν ἐ­πί­σκο­πο Συ­νά­δων Μι­χα­ήλ, ὡς δύ­να­μη ἰ­σχυ­ρή τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας νά πά­ρει ἡ­γε­τι­κή θέ­ση στόν ἀ­γώ­να τῆς πί­στε­ως. Ὁ πο­λέ­μιος αὐ­το­κρά­τωρ θέ­λη­σε νά δε­λε­ά­σει τόν με­γά­λο ἀ­γω­νι­στῆ τῆς Ὀρ­θο­δο­ξί­ας. Ζή­τη­σε ἀ­πό τόν Μι­χα­ήλ νά παύ­σει νά ἀν­τι­τί­θε­ται στά σχέ­δια του, νά τόν ἀ­κο­λου­θή­σει, καί νά τόν βο­η­θή­σει στούς κα­κο­δό­ξους ἀ­γῶ­νες του.

Δέν γνώ­ρι­ζε ὅ­μως ὁ Λέ­ων σέ ποιόν ἀ­πευ­θυ­νό­ταν καί ποι­όν εἶ­χε ἐ­νώ­πιόν του. Ὁ Μι­χα­ήλ ἀν­τά­ξιος τῆς ἀ­να­τρο­φῆς του, ἀ­νώ­τε­ρος κά­θε κο­σμι­κῆς ἐ­πιρ­ρο­ῆς, γνή­σιος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας καί τῆς πα­ρα­δό­σε­ως ποι­μήν, ἀν­τέ­τα­ξε σθε­να­ρά τήν ἀρ­νη­σή του. Μέ παρ­ρη­σί­α με­γά­λου ἀν­δρός ἀρ­νή­θη­κε ὑ­πο­τα­γή στίς  αὐ­το­κρα­το­ρι­κές ἀ­ξι­ώ­σεις. Καί ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο μέ θάρ­ρος ὁ­μο­λο­γη­τοῦ ἔ­λεγ­ξε τόν αὐ­το­κρά­το­ρα καί ἀ­νε­θε­μά­τι­σε τό ἀ­σε­βές δόγ­μα του. Ἔ­μει­νε στα­θε­ρός στήν πα­ρά­τα­ξη τῆς ἀ­λη­θεί­ας, τῆς ὁ­ποί­ας ἀρ­χη­γό καί πρῶ­το ἀ­γω­νι­στή ὑ­πέρ αὐ­τῆς αἰ­σθα­νό­ταν τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ.

Ἡ θαρ­ρα­λέ­α αὐ­τή ὀρ­θό­δο­ξη ἀν­τι­με­τώ­πι­ση ὄ­χι μό­νο ἐ­ρέ­θι­σε τόν αὐ­το­κρά­το­ρα, ἀλ­λά τόν ὁ­δή­γη­σε σέ προ­σω­πι­κό δι­ωγ­μό ἐ­ναν­τί­ον τοῦ ἐ­πι­σκό­που Μι­χα­ήλ. Τόν ἐκ­δί­ω­ξε, τόν ἐ­ξό­ρι­σε καί τόν πε­ρι­ό­ρι­σε σέ κάποιο ἔ­ρη­μο φρού­ριο μα­κριά ἀ­πό τό ποί­μνιό του καί τά ἐ­πι­σκο­πι­κά του κα­θή­κον­τα. Ἀλ­λά κι ἐ­κεῖ δέν τόν ἄ­φη­σε γιά πο­λύ. Ἐ­πί δέ­κα ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια πε­ρι­φέ­ρε­ται ὁ ὁ­μο­λο­γη­τής ἐ­πί­σκο­πος ἀ­πό τό­πο σέ τό­πο μέ­σα σέ στε­ρή­σεις καί κα­κώ­σεις, σέ ψύ­χος καί καύ­σω­να. Καμ­μί­α ὅ­μως ἀ­πό τίς κα­κώ­σεις αὐ­τές δέν μπό­ρε­σε νά τοῦ ὑ­πο­τά­ξει τό ὀρ­θό­δο­ξο φρό­νη­μα, νά τοῦ κλεί­σει τό στό­μα. Ἀ­πό τή φυ­λα­κή καί τήν ἐ­ξο­ρί­α ἀν­τη­χοῦ­σε ἠ­χη­ρά ἡ μαχητική φω­νή του, φω­νή ὑ­περ­μά­χου καί ὑ­πε­ρα­σπι­στοῦ τῆς ὀρ­θῆς πί­στε­ως. Οἱ συ­νε­χεῖς ὅ­μως αὐ­τές τα­λαι­πω­ρί­ες τοῦ ἔ­καμ­ψαν γρη­γο­ρό­τε­ρα τήν ὑ­γεί­α. Καί με­τά ἀ­πό κά­ποι­α μι­κρή ἀ­σθέ­νεια, κι ἐ­νῶ βρι­σκό­ταν στήν ἐ­ξο­ρί­α, πα­ρέ­δω­σε ἐν εἰ­ρή­νῃ τήν ψυ­χή του στόν Θε­ό σέ ἡ­λι­κί­α 80 ἐ­τῶν. Ἡ τι­μί­α του κά­ρα εἶ­ναι ἀ­πο­θη­σαυ­ρι­σμέ­νη στήν Ἱ­ε­ρά Μο­νή Με­γί­στης Λαύ­ρας τοῦ Ἅ­γιου Ὄ­ρους. Μέ βα­θειά εὔ­λα­βεια προ­στρέ­χουν σ’ αὐ­τήν οἱ πι­στοί, Ἡ ἅ­για του κά­ρα θαυ­μα­τουρ­γεῖ ἰ­διαιτέρως ἐ­ναν­τί­ον τῆς κα­τα­στρε­πτι­κῆς ἐ­πι­δρο­μῆς τῶν ἀ­κρί­δων.

Ὁ ἐ­πί­σκο­πος Συ­νά­δων Μι­χα­ήλ, τοῦ ἀρ­χαγ­γέ­λου ὁ­μώ­νυ­μος, πέ­θα­νε. Ἡ Ὀρ­θο­δο­ξί­α ὅ­μως, γιά τήν ὁ­ποί­α ἀ­γω­νί­σθη­κε καί θυ­σι­ά­σθη­κε, μέ­νει καί θά μέ­νει στούς αἰ­ῶ­νες. Δι­ό­τι ἡ ἀ­λή­θεια καί ἡ Ἐκ­κλη­σί­α προ­έρ­χον­ται ἀ­πό τόν Θε­ό. Καί ἐ­φό­σον ἀ­πό τόν Θε­ό προ­έρ­χον­ται, ἐ­κεῖ­νος πάν­το­τε σέ κά­θε πε­ρί­στα­ση θά ἀ­να­δει­κνύ­ει τούς ὑ­πε­ρα­σπι­στές της καί τούς προ­μά­χους της. Ἄς μήν φο­βό­μα­στε· κι ἄν πολ­λοί καί με­γά­λοι ὑ­πο­νο­μεύ­ουν τήν Ὀρ­θο­δο­ξί­α, γι’ αὐ­τήν ἀ­γρυ­πνεῖ ὁ Θε­ός!

Ἀπό τό βιβλίο «Ἀθλητές Στεφανηφόροι»

Ἀρχιμ. Θεοδώρου Μπεράτη

Ἡ Ἁγία Μαρία τοῦ Κλωπᾶ ἡ Μυροφόρος

Ἦταν σύζυγος τοῦ Κλωπᾶ καὶ μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες, ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὑπηρετοῦσαν στὸ ἔργο Του. Ὅταν γινόταν ἡ φρικτὴ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ καὶ οἱ μαθητὲς κρύβονταν καὶ διασκορπίζονταν, αὐτὴ συμπαρακολουθοῦσε στὸν τόπο τῆς καταδίκης καὶ συμπαραστεκόταν στὴν σταυρικὴ ἀγωνία καὶ τὴν ταφὴ ἔπειτα τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλὰ ἦταν καὶ μία ἀπὸ τὶς μυροφόρες, ποὺ εὐτύχησε ν΄ ἀκούσει τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως. Γιοὶ τῆς Μαρίας αὐτῆς ἦταν ὁ Ἰωσὴς καὶ ὁ Ἰάκωβος. Ὁ τελευταῖος συγκαταλέχθηκε μεταξὺ τῶν 12 ἀποστόλων, ὀνομαζόταν μάλιστα Μικρὸς γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὸν ἄλλο Ἰάκωβο, τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου. Ἐπίσης ἡ Μαρία ἦταν παροῦσα καὶ κατὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ ὑπερῷο. Ὅταν σχηματίστηκε ἡ πρώτη Ἐκκλησία στὴν Ἱερουσαλήμ, ἡ Μαρία ἐξακολούθησε νὰ προσφέρει σ΄ αὐτὴ τὶς ὑπηρεσίες της, γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ γιὰ κάθε καλὸ καὶ φιλάνθρωπο ἔργο.

Ὁ Ἅγιος Σάλωνας ὁ Ῥωμαῖος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Σέλευκος

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν μὲ πριόνισμα.

Ὁ Ἅγιος Συνέσιος, ἐπίσκοπος Καρπασίας Κύπρου

Περιλαμβάνεται μεταξὺ τῶν Ἁγίων της Κυπριακῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ ἀναφέρουν τίποτα οἱ Συναξαριστὲς γι΄ αὐτόν. Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται ἀπὸ τὸν Λεόντιο Μαχαιρὰ (σελ. 68, ἐκδ. Σάθα). καὶ τὸν Delehaye (Les Saints de Chypre, σελ. 255-270). Στὴν Ἱστορία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου τοῦ Χάκκετ, τόμ. Β΄, σελ. 209, μετάφραση Χ. Παπαϊωάννου, λέγεται, ὅτι «τιμᾶται ἐν Ῥιζοκαρπάσῳ διὰ τοῦ κυριοτέρου ναοῦ τῆς κωμοπόλεως καὶ μνημονεύεται καθ΄ ὅλην τὴν Καρπασίαν ἐν ταῖς Λειτουργείαις μετὰ τοῦ Φίλωνος καὶ Θύρσου».