ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (15/6)

Ἀπόστολος: ἡμέρας, Πέμ. β΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ε΄ 10-16)

10 εἰ γὰρ ἐχθροὶ ὄντες κατηλλάγημεν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ θανάτου τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, πολλῷ μᾶλλον καταλλαγέ­ν­τες σωθησόμεθα ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ· 11 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμενοι ἐν τῷ Θεῷ διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾿ οὗ νῦν τὴν κα­ταλλαγὴν ἐλάβομεν. 12 Διὰ τοῦτο ὥσπερ δι᾿ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος δι­ῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρ­τον· – 13 ἄχρι γὰρ νόμου ἁμαρτία ἦν ἐν κόσμῳ, ἁμαρτία δὲ οὐκ ἐλλογεῖται μὴ ὄντος νόμου· 14 ἀλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῷ ὁμοι­ώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὅς ἐστι τύπος τοῦ μέλ­λοντος. 15 Ἀλλ᾿ οὐχ ὡς τὸ παράπτωμα, οὕτω καὶ τὸ χάρισμα. εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς πα­ρα­πτώματι οἱ πολλοὶ ἀπέ­θανον, πολλῷ μᾶλλον ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δω­ρεὰ ἐν χάριτι τῇ τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς τοὺς πολλοὺς ἐπερίσ­σευσε. 16 καὶ οὐχ ὡς δι᾿ ἑνὸς ἁ­μαρτήσαντος τὸ δώρημα· τὸ μὲν γὰρ κρῖμα ἐξ ἑνὸς εἰς κατάκριμα, τὸ δὲ χάρισμα ἐκ πολλῶν παραπτωμάτων εἰς δικαίωμα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

10 Διότι, ἐάν συμφιλιωθήκαμε μέ τόν Θεό μέ τό θάνατο τοῦ Υἱοῦ του ὅταν ἤμασταν ἐχθροί, πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε θά σωθοῦμε διαμέσου τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ὑπάρχει πλέον ἀνάγκη νά πε­­­­θάνει, ἀλλά ζεῖ ἔνδοξος στούς οὐρανούς ὡς μεσίτης δικός μας. 11 Καί ὄχι μόνο θά σωθοῦμε, ἀλλά καί καυχόμαστε γιά τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Καυχόμαστε διαμέσου τοῦ Κυ­ρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου τώρα λάβαμε τή συμφιλίωση μέ τόν Θεό. 12 Ναί. Συμφιλιωθήκαμε ὅλοι μέ τόν Θεό διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί ἔγινε λοιπόν γιά τήν ἀπο­­­­­κα­τά­σταση τοῦ ἀνθρώπου κάτι ἀνάλογο μ’ ἐ­κεῖ­­νο πού ἔγι­νε στήν πτώση του. Ὅπως δηλαδή διαμέσου ἑνός ἀν­­­θρώπου, τοῦ Ἀδάμ, εἰσῆλθε σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γέ­­νος ἡ ἁμαρτία καί διαμέσου τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνα­τος – κι ἔτσι ὁ θάνατος διαδόθηκε σ’ ὅλους τούς ἀν­­θρώ­πους, διότι στό πρόσωπο τοῦ Ἀδάμ ὅλοι οἱ ἀπό­γονοί του ἁμάρτησαν – ἔτσι καί διαμέσου τοῦ ἑνός Ἰη­σοῦ Χρι­στοῦ ἡ δικαίωση καί σωτηρία μεταδόθηκε σ’ ὁλόκληρο τό γένος τῶν ἀνθρώπων. 13 Καί εἶναι φανερό ὅτι οἱ συνέπειες τῆς παραβάσε­ως τοῦ ἑνός ἀνθρώπου ἐξαπλώθηκαν σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Διότι μέχρι τήν ἐποχή πού δόθηκε ὁ γραπτός νόμος ὑπῆρχε στόν κόσμο ἡ ἁμαρτία, ἀφοῦ ὑπῆρχε ἡ συνέπειά της, ὁ θάνατος δηλαδή. Ἡ ἁμαρ­τία ὅμως δέν λογαριάζεται καί δέν καταλογίζεται ὡς ἐνοχή, ὅταν δέν ὑπάρχει νόμος, μέ τήν παράβαση τοῦ ὁποίου καταδεικνύεται ἡ ἁμαρτία πού συντελεῖται. 14 Ἀλλ’ ὅμως, ἐνῶ δέν ὑπῆρχε νόμος, παρόλα αὐτά, ἀπό τόν Ἀδάμ μέχρι τόν Μωυσῆ ὁ θάνατος κατακυρίευσε καί τούς ἀπογόνους ἐκείνους τοῦ Ἀδάμ πού δέν ἁμάρ­τησαν μέ παράβαση ρητῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ὅπως ὁ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ μελλοντικοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. 15 Ἀλλά δέν μᾶς ἔβλαψε τόσο πολύ ἡ παράβαση τοῦ Ἀδάμ, ὅσο μᾶς ὠφέλησε καί μᾶς εὐεργέτησε ἡ χάρις πού μᾶς ἔφερε ὁ Χριστός. Διότι, ἐάν μέ τό παράπτωμα τοῦ ἑνός, δηλαδή τοῦ Ἀδάμ, πέθαναν οἱ πολλοί, δηλα­δή ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα πού κατάγεται ἀπ’ αὐτόν, ἀσυγ­κρί­τως περισσότερο ἡ χάρις πού μᾶς δίνεται ἀπό τόν Θεό καί ἡ δωρεά πού μᾶς ἐξασφάλισε μέ τή χάρη ὁ ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δόθηκε μέ ἀφθονία καί πλημμύρισε ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. 16 Καί δέν ἔγινε μέ τή θεία δωρεά ὅ,τι ἔγινε μέ τόν ἕνα πού ἁμάρτησε. Διότι ἡ καταδικαστική ἀπόφαση μέ τήν ὁποία κατακρίθηκε ἡ παράβαση τοῦ Ἀδάμ προξέ­νη­σε τήν καταδίκη σ’ ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος γιά ἕνα ἁμάρ­τη­μα καί μία παράβαση. Ἡ χαριστική ὅμως ἀπό­φα­ση καί πράξη τοῦ Θεοῦ συγχώρησε πολλά, ἀνα­ρίθ­μη­τα πα­ραπτώματα, τά παραπτώματα ὅλου τοῦ ἀν­θρώ­­πι­νου γένους, κι ἔγινε ἔτσι ἀπόφαση μέ τήν ὁποία δι­και­ώ­θη­καν καί λυτρώθηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.