ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (16/6)

Ἀπόστολος: ἡμέρας, Παρ. β΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ε΄ 17 – ς΄ 2)

17 εἰ γὰρ τῷ τοῦ ἑνὸς παραπτώματι ὁ θάνατος ἐ­βα­­­­­σίλευσε διὰ τοῦ ἑνός, πολ­­­λῷ μᾶλλον οἱ τὴν πε-ρισ­σείαν τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς δικαιοσύνης λαμ­βάνοντες ἐν ζωῇ βασι­λεύ­σουσι διὰ τοῦ ἑνὸς Ἰη­σοῦ Χριστοῦ. 18 Ἄρα οὖν ὡς δι᾿ ἑνὸς παραπτώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς κατάκριμα, οὕτω καὶ δι᾿ ἑνὸς δικαιώματος εἰς πάντας ἀνθρώπους εἰς δικαίωσιν ζωῆς. 19 ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς πα­ρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀν­θρώ­που ἁμαρτωλοὶ κατε­στά­θησαν οἱ πολλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί. 20 νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παρά­πτωμα. οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσ­σευ­σεν ἡ χάρις, 21 ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θανάτῳ, οὕτω καὶ ἡ χάρις βασιλεύσῃ διὰ δικαιοσύνης εἰς ζωὴν αἰώνιον διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. 

ς΄ 1 Τί οὖν ἐροῦμεν; ἐπιμενοῦ­μεν τῇ ἁμαρτίᾳ ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ; 2 μὴ γένοιτο. οἵτινες ἀπεθά­νομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ;

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

17 Καί ἡ δικαίωση αὐτή ἔχει μεγάλες καί εὐεργετικές συνέπειες. Διότι, ἐάν μέσα ἀπό τήν πτώση τοῦ ἑνός, δη­λαδή τοῦ προπάτορά μας Ἀδάμ, ὁ θάνατος κυριάρχησε διαμέσου τοῦ ἑνός ἀνθρώπου, πολύ περισσότερο ἐκεῖνοι πού λαμβάνουν τήν ἀφθονία τῆς χάριτος καί τῆς δικαιώσεως, πού μᾶς δίνεται ὡς δωρεά, θά βασιλεύσουν γεμάτοι νέα καί οὐράνια ζωή διαμέσου τοῦ ἑνός Ἰησοῦ Χριστοῦ. 18 Τό συμπέρασμα λοιπόν εἶναι ὅτι ὅπως ἐξαιτίας μιᾶς προπατορικῆς παραβάσεως ὁδηγήθηκαν ὅλοι οἱ ἄν­θρω­ποι σέ καταδίκη, ἔτσι καί διαμέσου μιᾶς ἀθω­ω­τι­κῆς ἀποφάσεως πού δίνει τή δικαίωση ὁδη­γήθηκαν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι σέ κατάσταση δικαιώσεως, ἡ ὁποία ὡς συ­νέ­πειά της φέρνει τή ζωή. 19 Διότι ὅπως ἀκριβῶς μέ τήν παρακοή τοῦ ἑνός ἀν­θρώ­­­που, τοῦ Ἀδάμ, ἔγιναν ἁμαρτωλοί καί ἔνοχοι οἱ ἀμέ­­­­τρητοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, μέ τόν ἴδιο τρόπο καί μέ τήν ὑπακοή πού ἔδειξε ὁ ἕνας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, θά γί­­­νουν δίκαιοι ὅλοι οἱ πιστοί. 20 Ἀλλά ἀφοῦ ἐπρόκειτο νά σωθοῦμε ὅλοι μέσῳ τοῦ Χριστοῦ, τί χρειαζόταν ὁ νόμος; Ὁ Μωσαϊκός νόμος εἰσῆλθε προσωρινά, ἔτσι ὥστε μέ τήν αὔξηση τῶν παραβάσεών του νά ὑπάρξει βαθιά συναίσθηση τοῦ βάρους τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία προῆλθε ἀπό τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ καί διαρκῶς πληθυνόταν, διότι οἱ ἄν­θρωποι πα­ρέβαιναν τό νόμο. Ἐκεῖ ὅμως ὅπου πληθύν­θηκε ἡ ἁμαρτία, δόθηκε πολύ ἀφθονότερη ἡ χάρις. 21 Ἔτσι ὥστε, ὅπως ἀκριβῶς βασίλευσε ἡ ­ἁμαρτία, πού ἔκανε αἰσθητό τό τυραννικό κράτος της μέ τό θά­να­το, ἔτσι νά βασιλεύσει καί ἡ χάρις μέ τό δῶρο τῆς δι­και­ώ­σεως καί σωτηρίας, γιά νά ἐπικρατήσει ἡ αἰώνια ζωή μέ τή μεσιτεία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου μας. 

ς΄ 1 Αφοῦ λοιπόν ἐκεῖ πού πληθύνθηκε ἡ ἁμαρτία δόθηκε ἀφθονότερα ἡ χάρις, τί θά ποῦμε; Θά ἐπιμείνουμε στήν ἁμαρτία, γιά νά μᾶς δοθεῖ μέ ἀφθονία ἡ χάρις; 2 Ποτέ μή συμβεῖ νά ποῦμε ἕναν τέτοιο βλάσφημο λόγο. Ἐμεῖς πού στό ἅγιο βάπτισμα πεθάναμε ὡς πρός τήν ἁμαρτία καί χωρισθήκαμε γιά πάντα ἀπ’ αὐτήν, πῶς θά ζήσουμε ἀκόμη μέσα στήν ἁμαρτία;