Συχνὰ διοργανώνονται ἀγῶνες δρόμου. Ἄλλοτε γιὰ νὰ τιμηθοῦν διάφορες γιορτές, ἐπέτειοι, γεγονότα ἱστορικά, καὶ ἄλλοτε γιὰ κοινωνικοὺς ἢ φιλανθρωπικοὺς σκοπούς. Προσκαλοῦν οἱ διοργανωτὲς ὅσους θέλουν νὰ λάβουν μέρος σ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀγῶνες, καὶ ἀρκετοὶ συμμετέχουν μὲ ὄρεξη καὶ ἐνθουσιασμό, ἐνῶ πολλοὶ στέκονται καὶ παρακολουθοῦν μὲ ἐνδιαφέρον καὶ ἀγωνία τοὺς συμμετέχοντες ἀθλητές.
Καθὼς παρακολουθεῖ κανεὶς ἕναν τέτοιο ἀγώνα δρόμου, διακρίνει κάποια χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα, ποὺ ἀξίζει νὰ ὑπογραμμισθοῦν καὶ νὰ μᾶς διδάξουν.
Ὅλοι ὅσοι συμμετέχουν σὲ τέτοιους ἀγῶνες, ἐπίσημους ἢ ἀνεπίσημους, μικροὺς ἢ μεγάλους σὲ διάρκεια, ξεκινοῦν μ᾿ ἐνθουσιασμὸ καὶ ἔχουν θέσει ἕνα στόχο: τὸν τερματισμό· κοιτάζουν ἀκόμη πάντα μπροστὰ στὸ στόχο, ποτὲ πίσω. Πάντα μπροστά, νὰ καταφέρουν νὰ τερματίσουν χωρὶς καθυστερήσεις. Ἐπιθυμοῦν νὰ φθάσουν στὸ τέλος τῆς πορείας ποὺ ἔχει χαραχθεῖ καὶ νὰ παραλάβουν τὸ ἔπαθλο τῆς νίκης, ποὺ θὰ ἐπιβραβεύσει τὴν προσπάθειά τους.
Ἔπειτα μεγάλη δύναμη ἀντλοῦν οἱ ἀγωνιστὲς ἀπὸ τὴ συνάθληση. Τρέχουν μαζὶ μὲ ἄλλους συναθλητές, παίρνουν κουράγιο νὰ συνεχίσουν. Ξέρουν πὼς καὶ αὐτοὶ ποὺ βρίσκονται δίπλα τους τρέχουν γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, καταβάλλουν κόπο, χύνουν ἱδρώτα καὶ συνεχίζουν.
Ἀλλὰ δύναμη στοὺς ἀθλητὲς δίνουν καὶ οἱ θεατὲς ποὺ βρίσκονται δίπλα καὶ παρακολουθοῦν τὸν ἀγώνα καὶ χειροκροτοῦν γιὰ νὰ ἐνθαρρύνουν τοὺς ἀθλητές. Τοὺς φωνάζουν γιὰ νὰ τοὺς ἐμψυχώσουν. Καὶ κεῖνοι συγκεντρώνουν τὶς δυνάμεις τους καὶ συνεχίζουν.
Ἀγώνας δρόμου εἶναι καὶ ὁ ἀγώνας τῆς ζωῆς μας. Ὁ πνευματικὸς ἀγώνας ποὺ καλούμαστε ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ καθημερινὰ νὰ τρέξουμε. Ξεκινοῦμε μὲ ἐνθουσιασμὸ καὶ δύναμη καὶ κοιτάζουμε μπροστὰ στὸ σκοπό μας, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Νὰ κατακτήσουμε μὲ τὸν ἀγώνα μας καὶ μὲ τὴ Χάρι τοῦ Θεοῦ τὸν Παράδεισο. Γι᾿ αὐτὸ κοιτᾶμε μπροστά, «ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβρ. ιβ΄ [12] 2), ἀφήνοντας πίσω τὸ παρελθὸν καὶ τὰ λάθη. Στόχος μας ἕνας: Νὰ φθάσουμε μέχρι τὸ τέρμα, νὰ μὴν ἐγκαταλείψουμε τὸν ἀγώνα. Κι ἂν στὴν πορεία μας λυγίσουμε, κι ἂν πέσουμε, τὸ δάκρυ τῆς μετανοίας καὶ ἡ Χάρις τῶν ἁγίων Μυστηρίων θὰ μᾶς βοηθήσουν καὶ πάλι νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ συνεχίσουμε. Τὸ βασικὸ εἶναι νὰ τερματίσουμε, νὰ συνεχίσουμε τὴν προσπάθεια μέχρι τὸ τέλος. Ἐκεῖ θὰ φανεῖ ἡ πίστη μας, ἡ γνησιότητά μας, πόσο ἀληθινοὶ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ εἴμαστε.
Ἐνίσχυση πολλὴ θὰ μᾶς δίνει ἡ συνάθληση μὲ τοὺς πνευματικούς μας συναγωνιστές, συναθλητές. Καθὼς βλέπουμε τοὺς ἄλλους πιστοὺς Χριστιανούς, παίρνουμε δύναμη ἀπὸ τὸ ἀγωνιστικὸ παράδειγμά τους καὶ «μιᾷ ψυχῇ συναθλοῦντες» συνεχίζουμε τὸν κοινὸ ἀγώνα.
Ἀντίστοιχα τὴ θέση τῶν ἀνθρώπων ποὺ χειροκροτοῦν καὶ ἐμψυχώνουν τοὺς ἀθλητὲς γιὰ τὸν δικό μας ἀγώνα τὴν παίρνουν οἱ Ἅγιοι καὶ οἱ ἄγγελοι, ποὺ παρακολουθοῦν ἀπὸ ψηλὰ τὴν προσπάθειά μας, ἀφοῦ «ἔχομεν περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων» (Ἑβρ. ιβ΄ [12] 1). Μᾶς ἐνισχύουν καὶ μᾶς καλοῦν νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε, νὰ βαδίσουμε στὰ ἴχνη τους, στὰ ἴχνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἕνας ἄλλος ἀγώνας δρόμου…
Ὅταν ὁ πιστὸς τρέχει σ᾿ αὐτὸ «τὸν καλὸν» τῆς πίστεως ἀγώνα, χαίρεται ἀληθινά, γεμίζει τὴ ζωή του μὲ νόημα καὶ ἀξία καὶ στὸ τέλος τοῦ δρόμου σὰν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο μπορεῖ νὰ πεῖ: «Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος» (Β΄ Τιμ. δ΄ 7-8).
