ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (22/7)

Ἀπόστολος: ἡμέρας, Σαβ. ζ΄ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ιβ΄ 1-3)

Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰ­κτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παρα­στῆ­σαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐά­ρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν, 2 καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλὰ μετα­μορφοῦσθαι τῇ ἀνα­και­νώ­σει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον. 3 Λέγω γὰρ διὰ τῆς χάριτος τῆς δοθείσης μοι παντὶ τῷ ὄντι ἐν ὑμῖν, μὴ ὑπερφρονεῖν παρ᾿ ὃ δεῖ φρονεῖν, ἀλλὰ φρονεῖν εἰς τὸ σωφρονεῖν, ἑκάστῳ ὡς ὁ Θεὸς ἐμέρισε μέτρον πίστεως.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Ἀλλά ἀφοῦ τόση ἀγαθότητα μᾶς δείχνει ὁ Θεός, ὀφεί­λουμε κι ἐμεῖς νά δείξουμε διαγωγή ἀντάξια μέ τίς δωρεές του. Σᾶς προτρέπω λοιπόν, ἀδελφοί, στό ὄνο­μα τῆς εὐσπλαχνίας καί τῶν οἰκτιρμῶν πού μᾶς ἔδειξε ὁ Θεός, νά προσφέρετε τά σώματά σας ὡς θυσιαστή­ριο καί θυσία ζωντανή, ἁγία, εὐάρεστη στό Θεό, χρησιμο­ποι­ώντας τά μέλη σας ὡς ὄργανα ἀποκλειστικά καί μό­­νο ἁγίων πράξεων καί ποτέ ὡς ὄργανα ἁμαρτίας. Αὐ­­­τή ἡ θυσία εἶναι καί ἡ μόνη κατάλληλη καί καθαρά πνευ­ματική λατρεία, αὐτή πού γίνεται μέ τίς λογικές δυ­νά­μεις τοῦ ἀνθρώπου. 2 Καί γιά νά προσφέρετε μιά τέτοια λογική καί πνευματική θυσία στό Θεό, σᾶς προτρέπω νά μήν ἐξομοιώνεστε μέ τόν τρόπο ζωῆς τῶν ὑλόφρονων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖ­οι εἶναι προσκολλημένοι στίς μάταιες σκέψεις καί φρο­ντί­­­δες τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἀλλά νά μεταμορφώνεστε μέ τόν ἀνακαινισμό τοῦ νοῦ σας καί τήν ἀπόκτηση νέ­ων χρι­­­­στιανικῶν φρονημάτων, ὥστε νά διακρίνετε ποιό εἶ­­ναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖο εἶναι καλό καί εὐ­ά­ρε­στο σ’ αὐτόν, καί συγχρόνως εἶναι καί τέλειο. 3 Καί γιά τήν ἀπόκτηση τῶν νέων φρονημάτων πού θά σᾶς ἀνακαινίσουν τό νοῦ, φωτισμένος ἐγώ ἀπό τό χάρισμα τοῦ ἀποστολικοῦ ἀξιώματος πού μοῦ δόθηκε, διακηρύττω σέ κάθε πιστό ἀνάμεσά σας νά μήν ἔχει γιά τόν ἑαυτό του φρόνημα ὑψηλότερο ἀπό ἐκεῖνο πού ὀφείλει νά ἔχει, ἀλλά νά ἔχει φρόνημα τέτοιο, ὥστε νά σκέπτεται γιά τόν ἑαυτό του συνετά καί ἀληθινά, ἀνά­λο­γα μέ τό χάρισμα πού μοίρασε ὁ Θεός στόν καθένα. Καί μή νομίσετε ὅτι τά χαρίσματα δίνονται στόν καθένα γιά νά τοῦ γίνονται ἀφορμή ἁμαρτωλῆς καυχήσεως καί ἀλα­ζονείας. Δίνονται γιά νά ὑπηρετεῖ ὁ καθένας τούς ἄλ­λους καί τό σύνολο τῆς Ἐκκλησίας.