Ὡς συνέχεια τοῦ προηγούμενου σχολίου μας προσθέτουμε τὰ ἑξῆς: Μολονότι σεβόμαστε καὶ τιμοῦμε τὸ πρόσωπο καὶ τὸ ὕψιστο ἀξίωμα τοῦ κ. Προέδρου τῆς Βουλῆς μας, ἐκφράζουμε ὅμως τὴ βαθύτατη λύπη μας, συνάμα δὲ καὶ τὴν ἀντίθεσή μας γιὰ ὅσα εἶπε τελευταῖα γιὰ τὸν λαό μας ὅτι δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος. Ἡ δήλωσή του αὐτή, παρόλο ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται στὴν ἀλήθεια, μᾶς λύπησε βαθύτατα, διότι ἕνας κορυφαῖος ἡγέτης τῆς χώρας μας ἀγνοεῖ καὶ ἀδικεῖ τὴν ἀλήθεια.
Ἐὰν πήγαινε ἢ ἂν ἔβλεπε ἀπὸ τὴν Τηλεόραση τὸ τί γινόταν – πρὶν καὶ μετὰ τὶς δηλώσεις του – στὰ μεγάλα προσκυνήματα τῆς Παναγίας στὴ Χώρα μας, θὰ μετάνιωνε γιὰ τὶς δηλώσεις του. Ἑκατοντάδες χιλιάδες οἱ προσκυνητὲς στὴ χάρη τῆς Παναγίας μας, στὴν Τῆνο, στὴν Πάρο, στὴν Ἁγιάσο τῆς Λέσβου, στὴ Σουμελᾶ τοῦ Βερμίου, στὴν Προυσιώτισσα τῆς Εὐρυτανίας, στὴ Φανερωμένη τῆς Νέας Μηχανιώνας κοντὰ στὴ Θεσσαλονίκη, στὴν Παναγία τοῦ Ἕβρου κοντὰ στὴν Ἀλεξανδρούπολη καὶ σ᾿ ὅλα τὰ ἱερὰ προσκυνήματα τῆς Παναγίας ποὺ ἁγιάζουν ἀπὸ τὴ μία ἄκρη ὣς τὴν ἄλλη τὴν Κρήτη μας.
«Ὁ περίφημος βυζαντινολόγος, ὁ Ἄγγλος Στῆβεν Ράνσιμαν, ἔγραψε ἕνα σπουδαῖο βιβλίο μὲ τίτλο “Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ”, ὅπου μεταξὺ τῶν ἄλλων γράφει καὶ τὰ ἑξῆς: “Κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν σκοτεινῶν αἰώνων (τῆς Τουρκοκρατίας) ἡ Ὀρθοδοξία διεφύλαξε τὸν Ἑλληνισμόν”. Καὶ ὅταν ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μίλησε τὸ 1838 στοὺς μαθητὲς τοῦ πρώτου Γυμνασίου Ἀθηνῶν, εἶπε στὰ παιδιὰ καὶ τὰ ἑξῆς: “Ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ πατρίδος”. Ὁ δὲ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς ἐλεύθερης Ἑλλάδας Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅταν τὸν ρωτοῦσαν ξένοι Εὐρωπαῖοι πολιτικοὶ καὶ διπλωμάτες γιὰ τὴν ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων, ἀπαντοῦσε: “Τὸ Ἑλληνικὸν Ἔθνος σύγκειται ἐκ τῶν ἀνθρώπων οἵτινες ἀπὸ τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν ἔπαυσαν ὁμολογοῦντες τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν καὶ τὴν γλῶσσαν τῶν Πατέρων αὐτῶν λαλοῦντες”» («Δημοκρατία» 20-8-2017).
Στὴν Πατρίδα μας ἡ Ὀρθοδοξία ἀποτελεῖ τὴ ρίζα μας. Ὅποιος ἐπιχειρεῖ νὰ τὴν ξεριζώσει, ματαιοπονεῖ. Πολλοὶ τὸ ἐπιχείρησαν μέσα στὰ 2.000 χρόνια τῆς Ἐκκλησίας μας. Γέμισαν μαρτυρικὰ ἅγια αἵματα οἱ σελίδες τῆς Ἱστορίας. Ἀλλ᾿ ἐνῶ οἱ σκληροὶ διῶκτες τῆς Ὀρθοδοξίας χάθηκαν στὸ μαῦρο σκοτάδι τῆς Ἱστορίας, ἀντιθέτως ἡ Ὀρθοδοξία ζεῖ καὶ θριαμβεύει καὶ κατακτᾶ σταδιακὰ τὸν κόσμο. Τὸ εἴδαμε πρόσφατα καὶ στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση. Ἡ Ὀρθοδοξία πάντα νικᾶ, διότι εἶναι μαζί της ὁ παντοδύναμος Ἱδρυτής της καὶ ἀήττητος νικητὴς τοῦ θανάτου Κύριος Ἰησοῦς Χριστός. Ἂς τό γνωρίζουν οἱ πάντες.
Περιοδικό “Ὁ Σωτήρ”
