ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (15/2)

Εαγγέλιον τς μέρας, Πέμπτης Τυροφάγου (Λουκ κγ΄ 1-31, 33, 44-56)

Κα ναστν παν τ πλθος ατν γαγον ατν π τν Πιλτον. 2 ρξαντο δ κατηγορεν ατο λέγοντες· τοτον ε­ρομεν διαστρέφοντα τ θνος κα κωλύοντα Καίσαρι φόρους διδόναι, λέγοντα αυτν Χριστν βασιλέα εναι. 3 δ Πιλτος πηρώτησεν ατν λέγων· σ ε βα­σιλες τν ουδαίων; δ ποκριθες ατ φη· σ λέγεις. 4 δ Πιλτος επε πρς τος ρχιερες κα τος ­χ­λους τι οδν ερίσκω ατιον ν τ νθρώπ τού­τ. 5 ο δ πίσχυον λέγοντες­ τι νασείει τν λαν διδά­σκων καθ᾿ λης τς ουδαί­ας, ρξάμενος π τς Γαλιλαίας ως δε. 6 Πιλτος δ κούσας Γαλιλαίαν πηρώτησεν ε νθρωπος Γαλιλαός στι, 7 κα πιγνος τι κ τς ξουσίας ρδου στίν, ν­έ­πεμψεν ατν πρς ­­­ρ­δην, ντα κα ατν ν εροσολύμοις ν ταύταις τας μέραις. 8 δ ρδης δν τν η­σον χάρη λίαν· ν γρ ξ κανο θέλων δεν ατν δι τ κούειν ατν πολλ περ ατο, κα λπιζέ τι σημεον δεν π᾿ ατο γινόμενον. 9 πηρώτα δ ατν ν λόγοις κανος· ατς δ ο­δν πεκρίνατο ατ. 10 εστήκεισαν δ ο γραμ­ματες κα ο ρχιερες ε­τόνως κατηγοροντες α­το. 11 ξουθενήσας δ ατν ρδης σν τος στρατεύμασιν ατο κα μπαίξας, περιβαλν ατν σθτα λαμπρν νέπεμψεν ατν τ Πιλάτ. 12 γένοντο δ φίλοι τε ­­ρδης κα Πιλτος ν α­τ τ μέρ μετ᾿ λλήλων·­ προϋπρχον γρ ν χ­θρ ντες πρς αυτούς. 13 Πιλτος δ συγκαλεσάμενος τος ρχιερες κα τος ρχοντας κα τν λαν 14 επε πρς ατούς· προσ­ηνέγκατέ μοι τν ν­θρωπον τοτον ς πο­στρέ­φοντα τν λαόν, κα δο γ νώπιον μν νακρί­νας οδν ερον ν τ ν­θρώπ τούτ ατιον ν κα­τηγορετε κατ᾿ ατο. 15 λλ᾿ οδ ρδης· ­­νέ­­­­πεμψα γρ μς πρς α­τόν· κα δο οδν ξι­ον θανάτου στ πεπρα­γμένον ατ. 16 παιδεύσας ον ατν ­­­­πολύσω. 17 νάγκην δ εχεν πο­λύειν ατος κατ ορτν να. 18 νέκραξαν δ παμπληθε­ λέγοντες· αρε τοτον, ­πό­λυσον δ μν Βαραβ­βν· 19 στις ν δι στάσιν τιν γενομένην ν τ πόλει κα φόνον βεβλημένος ες τν φυλακήν. 20 πάλιν ον Πιλτος προ­σεφώνησε, θέλων ­πο­­λσαι τν ησον. 21 ο δ πεφώνουν λέ­γον­τες· σταύρωσον σταύρωσον ατόν. 22 δ τρίτον επε πρς α­­τούς· τί γρ κακν ποί­ησεν οτος; οδν ξιον θα­νάτου ερον ν ατ· παιδεύσας ον ατν πο­λύ­σω. 23 ο δ πέκειντο φωνας μεγάλαις ατούμενοι ατν σταυρωθναι, κα κατίσχυον α φωνα ατν κα τν ρχιερέων. 24 δ Πιλτος πέκρινε γε­­νέσθαι τ ατημα ατν, 25 πέλυσε δ ατος τν Βαραββν τν δι στάσιν κα φόνον βεβλημένον ες τν φυλακήν, ν τοντο, τν δ ησον παρέδωκε τ θελήματι ατν. 26 Κα ς πήγαγον ατόν, πιλαβόμενοι Σίμωνός τινος Κυρηναίου, ρχομένου π᾿ γρο, πέθηκαν ατ τν σταυρν φέρειν πίσω το ησο. 27 κολούθει δ ατ πο­λ πλθος το λαο κα γυναικν, α κα κόπτοντο κα θρήνουν ατόν. 28 στραφες δ πρς ατς ησος επε· θυγατέρες ε­­ρουσαλήμ, μ κλαίετε π᾿ μέ, πλν φ᾿ αυτς κλαίετε κα π τ τέκνα μν. 29 τι δο ρχονται μέραι ν ας ροσι· μακάριαι α στεραι κα κοιλίαι α οκ ­­­γέννησαν, κα μαστο ο οκ θήλασαν. 30 τότε ρξονται λέγειν τος ρεσι, πέσετε φ᾿ μς, κα τος βουνος, καλύψατε ­­­μς· 31 τι ε ν τ γρ ξύλ τατα ποιοσιν, ν τ ξηρ τί γένηται;

33 Κα τε πλθον π τν τόπον, τν καλούμενον Κρανίον, κε σταύρωσαν ατν κα τος κακούργους,­ ν μν κ δεξιν ν δ ξ ­­­­ρι­στερν.

44 ν δ σε ρα κτη κα σκότος γένετο φ᾿ λην τν γν ως ρας νάτης, το λίου κλείποντος, 45 κα σχίσθη τ καταπέτασμα το ναο μέσον· 46 κα φωνήσας φων με­γάλ ησος επε· πάτερ, ες χεράς σου παρατίθεμαι τ πνεμά μου· κα τατα επν ξέπνευσεν. 47 δν δ κατόνταρχος τ γενόμενον δόξασε τν Θεν λέγων· ντως ν­θρω­­πος οτος δίκαιος ν. 48 κα πάντες ο συμπαρα­γενόμενοι χλοι π τν θεωρίαν ταύτην, θεωρον­τες τ γενόμενα, τύπτοντες­ αυ­τν τ στήθη πέστρε­φον. 49 εστήκεισαν δ πάντες ο γνωστο ατο π μακρόθεν, κα γυνακες α συν­ακολουθήσασαι ατ π τς Γαλιλαίας ρσαι τατα. 50 Κα δο νρ νόματι ωσήφ, βουλευτς πάρ­χων κα νρ γαθς κα δίκαιος – 51 οτος οκ ν συγκατα­τεθειμένος τ βουλ κα τ πράξει ατν – π ρι­μα­θαίας πόλεως τν ­ου­δαί­ων, ς προσεδέχετο κα α­τς τν βασιλείαν το Θε­ο, 52 οτος προσελθν τ Πι­λάτ τήσατο τ σμα το ησο, 53 κα καθελν ατ νετύ­λιξε σινδόνι κα θηκεν ατ ν μνήματι λαξευτ, ο οκ ν οδες οδέπω κείμενος· 54 κα μέρα ν παρασκευή, σάββατον πέφω­σκε. 55 Κατακολουθήσασαι δ α γυνακες, ατινες σαν συνεληλυθυαι ατ κ τς Γαλιλαίας, θεάσαντο τ μνημεον κα ς τέθη τ σμα ατο, 56 ποστρέψασαι δ ­τοί­­μασαν ρώματα κα μύρα.­ κα τ μν σάββατον σύ­χασαν κατ τν ν­το­λήν·

ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ

Τότε ὅλα τά μέλη τοῦ συνεδρίου, δηλαδή οἱ πρεσβύτεροι, οἱ ἀρχιε­ρεῖς καί οἱ γραμματεῖς, σηκώθηκαν καί ἔφεραν τόν Ἰησοῦ στόν Πιλάτο. 2 Ἐκεῖ ἄρχισαν νά τόν κατηγοροῦν καί νά λένε: Αὐτόν ἐδῶ τόν βρήκαμε νά διαστρέφει καί νά ξεσηκώνει τό ἔθνος μας σέ ἐπανάσταση καί νά τό ἐμποδίζει νά πληρώνει φόρους στόν Καίσαρα. Κι ὅλα αὐτά τά ἔκανε, δι­ότι ἰσχυρίζεται γιά τόν ἑαυτό του ὅτι εἶναι ὁ Χριστός, δηλαδή βασιλιάς. 3 Ὁ Πιλάτος τότε ρώτησε τόν Ἰησοῦ: Ἐσύ ὁ ἀβοήθητος καί ἐγκαταλελειμμένος εἶσαι ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων; Καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀποκρίθηκε: Τό λές κι ἐσύ ὅτι εἶμαι ὁ βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων. Ἡ βασιλεία μου ὅμως δέν εἶναι ὅπως τήν ἐννοεῖς ἐσύ καί οἱ κατήγοροί μου. 4 Ὁ Πιλάτος τότε εἶπε στούς ἀρχιερεῖς καί στά πλήθη τοῦ λαοῦ: Δέν βρίσκω τίποτε τό ἐνοχοποιητικό καί ἄξιο καταδίκης στόν ἄνθρωπο αὐτό.5 Ἀλλά αὐτοί μέ μεγαλύτερη δύναμη καί ἐπιμονή κα­τη­γο­ροῦσαν τόν Ἰησοῦ κι ἔλεγαν ὅτι ἀναστατώνει τόν λαό καί διδάσκει τό ἐπαναστατικό του κήρυγμα σ’ ὅλη τήν Ἰουδαία· τό ἄρχισε ἀπό τή Γαλιλαία καί τό μετέφερε ἕως ἐδῶ. 6 Ὁ Πιλάτος ὅμως, ὅταν ἄκουσε τή λέξη Γαλιλαία, ρώτησε νά μάθει ἄν ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι Γαλιλαῖος. 7 Κι ὅταν πληροφορήθηκε ὅτι εἶναι ἀπό τήν ἐπαρχία τῆς ἐξουσίας καί τῆς δικαιοδοσίας τοῦ Ἡρώδη, τόν παρέπεμψε στόν Ἡρώδη, πού ἦταν κι αὐτός στά Ἱεροσό­λυμα τίς ἡμέρες αὐτές τοῦ Πάσχα. 8 Ὅταν ὁ Ἡρώδης εἶδε τόν Ἰησοῦ, χάρηκε πολύ. Διότι ἀπό πολύ καιρό ἤθελε νά τόν δεῖ, ἐπειδή ἄκουγε πολλά γι’ αὐτόν, καί ἔλπιζε τώρα νά τόν δεῖ νά κάνει καί κα­­νένα θαῦμα. 9 Τοῦ ἔκανε λοιπόν πολλές ἐρωτήσεις καί τοῦ προέβαλλε πολλά ζητήματα. Ὁ Ἰησοῦς ὅμως δέν τοῦ ἔδινε καμία ἀπάντηση. 10 Ἐκεῖ μάλιστα στέκονταν καί οἱ γραμματεῖς καί ἀρ­χι­ερεῖς, καί μέ ἐπιμονή καί πεῖσμα κατηγοροῦσαν τόν Ἰησοῦ. 11 Ἀφοῦ λοιπόν ὁ Ἡρώδης μαζί μέ τούς στρατιῶτες του τόν ἐξευτέλισε καί τόν ἐνέπαιξε, τόν ἔντυσε γιά μεγαλύτερο ἐμπαιγμό μέ μεγαλόπρεπη ἡγεμονική στολή καί τόν ἔστειλε πάλι στόν Πιλάτο. 12 Ἡ κολακευ­τική αὐτή μάλιστα φιλοφροσύνη πού ἔκα­νε ὁ Πιλάτος στόν Ἡρώδη, νά τοῦ στείλει τόν Ἰησοῦ, στά­θηκε ἀφορμή νά συμφιλιωθοῦν τήν ἡμέρα αὐτή οἱ δυό τους, δηλαδή ὁ Πιλάτος καί ὁ Ἡρώδης. Διότι πρωτύτερα εἶχαν ἐχθρικές σχέσεις μεταξύ τους. 13 Ὁ Πιλάτος τότε συγκάλεσε τούς ἀρχιερεῖς, τούς ἄρ­χο­ντες τῶν Ἰουδαίων καί τό λαό 14 καί τούς εἶπε: Μοῦ φέρατε ἐδῶ αὐτόν τόν ἄνθρωπο καί τόν κατηγορήσατε ὅτι ξεσηκώνει τό λαό καί τόν πα­­ρακινεῖ νά μήν ὑποτάσσεται στήν ἐξουσία τοῦ Καίσαρα καί νά ἐπαναστατήσει. Καί νά λοιπόν, τόν ἀνέκρινα μπροστά σας καί δέν βρῆκα στόν ἄνθρωπο αὐτό τίποτε τό ἔνοχο καί ἄξιο καταδίκης ἀπ’ ὅλα αὐτά πού τόν κατηγορεῖτε. 15 Ἀλλά οὔτε καί ὁ Ἡρώδης τοῦ βρῆκε κάποια ἐνοχή. Ἄλλωστε ἡ ἀνά­κρι­ση αὐτή τοῦ Ἡρώδη ἦταν σοβαρή, διότι ἔστειλα σ’ αὐ­τόν καί σᾶς, γιά νά διατυπώσετε μόνοι σας τίς κατηγορίες. Καί νά, ἀποδείχθηκε ὅτι αὐτός δέν ἔχει διαπράξει κανένα ἔγκλημα πού νά τοῦ ἐπισύρει τήν ποινή τοῦ θανάτου. 16 Λοιπόν, θά τοῦ ἐπιβάλω κάποια σωφρονιστική ποινή, δηλαδή θά τόν μαστιγώσω, καί θά τόν ἀπολύσω. 17 Εἶχε μάλιστα ὁ Πιλάτος τήν ὑποχρέωση ἀπό κάποιο ἔθιμο, κάθε ἑορτή τοῦ Πάσχα νά ἀφήνει ἐλεύθερο γιά χάρη τους ἕνα φυλακισμένο. 18 Τότε ὅλοι μαζί ἀπ’ τό πλῆθος κραύγασαν κι εἶπαν: Πάρ’ τον ἀπό ἐδῶ. Θανάτωσέ τον, κι ἄφησέ μας ἐλεύθερο τόν Βαραββᾶ. 19 Αὐτός ὁ Βαραββᾶς εἶχε ριχθεῖ στή φυλακή γιά κάποια στάση πού εἶχε γίνει στήν πόλη τῶν Ἱεροσολύμων καί γιά κάποιο φόνο. 20 Ὁ Πιλάτος λοιπόν, ἐπειδή ἤθελε ν’ ἀφήσει ἐλεύθερο τόν Ἰησοῦ, ἄρχισε πάλι μέ δυνατή φωνή νά μιλᾶ στό λαό. 21 Αὐτοί ὅμως φώναζαν πιό δυνατά κι ἔλεγαν: Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον. 22 Ὁ Πιλάτος τότε γιά τρίτη φορά τούς εἶπε: Θά τόν ἀφή­σω ἐλεύθερο καί δέν θά τόν σταυρώσω. Διότι τί κακό ἔκανε ὁ ἄνθρωπος αὐτός; Δέν τοῦ βρῆκα τίποτε πού νά τοῦ ἐπισύρει τήν ποινή τοῦ θανάτου. Θά τόν μα­στι­γώσω λοιπόν καί θά τόν ἀφήσω ἐλεύθερο. 23 Αὐτοί ὅμως ἐπέμεναν μέ δυνατές φωνές καί ζη­τοῦ­σαν νά σταυρωθεῖ. Καί οἱ φωνές τους καί οἱ φωνές τῶν ἀρχιερέων ὑπερίσχυαν, ὥστε νά μήν ἀκούγεται ἡ φω­νή τοῦ Πιλάτου. 24 Τότε λοιπόν ὁ Πιλάτος ἔβγαλε τήν ὁριστική ἀπό­φαση νά γίνει δεκτό αὐτό πού ζητοῦσαν. 25 Τούς ἄφησε ἐλεύθερο αὐτόν πού ζητοῦσαν, τόν Βα­ραβ­βᾶ, πού εἶχε ριχθεῖ στή φυλακή γιά στάση καί φό­νο, ἐνῶ τόν Ἰησοῦ τούς τόν παρέδωσε νά τόν κάνουν ὅ,τι ἤθελαν, δηλαδή νά τόν σταυρώσουν. 26 Καθώς τόν πήγαιναν στόν τόπο τῆς σταυρώσεως, ἐπειδή ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἐξαντληθεῖ καί δέν ἄντεχε πλέον νά βαστάζει τό σταυρό του, ἔπιασαν κάποιον Σίμωνα Κυρηναῖο, πού ἐπέστρεφε ἀπό τό χωράφι, καί τοῦ φόρ­τω­σαν πάνω στούς ὤμους του τό σταυρό γιά νά τόν με­ταφέρει πίσω ἀπό τόν Ἰησοῦ. 27 Τόν ἀκολουθοῦσε μάλιστα καί μεγάλο πλῆθος λαοῦ καί πολλές γυναῖκες, πού χτυποῦσαν τά στήθη τους καί τόν θρηνοῦσαν κι ἔκλαιγαν. 28 Τότε στράφηκε πρός τό μέρος τους ὁ Ἰησοῦς καί εἶ­πε: Γυναῖκες πού κατοικεῖτε στήν Ἱερουσαλήμ, μήν κλαῖτε γιά μένα, ἀλλά νά κλαῖτε γιά τούς ἑαυτούς σας καί τά παιδιά σας. 29 Διότι ἰδού, ἔρχονται μέρες πού θά λένε: Καλότυχες οἱ στεῖρες γυναῖκες καί οἱ κοιλιές πού δέν γέννησαν καί οἱ μαστοί πού δέν θήλασαν μικρά παιδιά. Διότι ἐκεῖνες πού θά ἔχουν παιδιά θά ὑποφέρουν πολύ, ἐπειδή θά αἰσθάνονται τή δυστυχία καί τά δεινά τῶν παιδιῶν τους. 30 Τότε, τίς ἡμέρες ἐκεῖνες, ἐπειδή δέν θά μπο­ροῦν νά ὑποφέρουν τά δεινά, θά ἀρχίσουν νά λένε στά ὄρη: Πέστε ἐπάνω μας. Καί στά βουνά θά λένε: Σκε­πάστε μας, νά πεθάνουμε μεμιᾶς καί νά γλυτώσουμε ἀπό τά ἀνυπόφορα βάσανα. 31 Καί θά εἶναι πράγματι ἀνυπόφορα τά βάσανα, διότι ἐάν κάνουν αὐτά οἱ Ρωμαῖοι σέ μένα, πού εἶμαι ἀθῶος καί μοιάζω μέ χλωρό δέν­τρο ἐπειδή ἔχω θεία ζωή, τί θά συμβεῖ σέ σᾶς πού εἶστε δέντρο ξερό καί νεκρό ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας;

33 Κι ὅταν ἔφτασαν στόν τόπο πού λόγῳ τοῦ ἐξω­τε­ρικοῦ σχήματός του λεγόταν Κρανίο, σταύρωσαν ἐκεῖ τόν Ἰησοῦ καί τούς δύο κακούργους, τόν ἕνα στά δεξιά του καί τόν ἄλλο στά ἀριστερά του.

44 Ἡ ὥρα ἦταν περίπου ἕξι ἀπό τήν ἀνατολή τοῦ ἡλί­ου, δηλαδή δώδεκα τό μεσημέρι. Κι ἔπεσε σκοτάδι σ’ ὅλη τή γῆ ὥς τίς τρεῖς τό ἀπόγευμα, καί σκοτείνιασε ὁ ἥλιος. 45 Καί τό παραπέτασμα τοῦ ναοῦ πού χώριζε τά Ἅγια ἀπό τά Ἅγια τῶν Ἁγίων σκίστηκε στή μέση. 46 Τότε ὁ Ἰησοῦς φώναξε μέ φωνή δυνατή καί εἶπε: Πα­­τέρα μου, στά χέρια σου παραδίδω τή λογική καί ἀθά­νατη ψυχή μου, γεμάτος ἐλπίδα κι ἐμπιστοσύνη σέ σένα. Καί μόλις εἶπε τά λόγια αὐτά, ξεψύχησε. 47 Ὅταν ὁ ἑκατόνταρχος εἶδε αὐτό πού ἔγινε, τό σκοτάδι δηλαδή καί τό σεισμό, ἀλλά καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος πού ὅριζε τή ζωή του πα­ρέδωσε τό πνεῦμα του στόν Πατέρα του, δόξασε τόν Θεό μέ τήν ὁμολογία αὐτή πού εἶπε: Πραγματικά αὐτός ὁ ἄνθρωπος ἦταν δίκαιος καί ἦταν ἀληθινό αὐτό πού ἔλεγε ὅτι εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. 48 Ἀλλά καί ὅλα τά πλήθη τοῦ λαοῦ πού εἶχαν μαζευτεῖ ἐκεῖ ἀπό περιέργεια γιά νά δοῦν τό θέαμα αὐτό τῆς θα­να­τι­κῆς ἐκτελέσεως, ὅταν εἶδαν αὐτά πού ἔγιναν, γύριζαν πί­σω στήν πόλη χτυπώντας τά στήθη τους, γιά νά ἐκδη­λώ­σουν ἔτσι τή λύπη τους καί τή μετάνοιά τους. 49 Οἱ γνωστοί ὅμως τοῦ Κυρίου ὅλοι, καθώς καί οἱ γυ­ναῖ­κες πού τόν ἀκολούθησαν μαζί ἀπό τή Γαλιλαία, στέ­κονταν ἀπό μακριά κι ἔβλεπαν ἀπό ὥρα τά πε­ρι­­στα­­­τικά τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου καί τά σημεῖα πού συγ­κλόνισαν ὅλους, καθώς καί τήν ἀναχώρηση τῶν ἀν­θρώ­πων πού χτυποῦσαν τά στήθη τους. 50 Καί ἰδού, παρουσιάζεται τότε ἕνας ἄνθρωπος πού λεγόταν Ἰωσήφ καί ἦταν βουλευτής, δηλαδή μέλος τοῦ ἰου­δα­ϊκοῦ συνεδρίου, ἄνθρωπος καλοκάγαθος καί ἐνά­ρε­τος. 51 Αὐτός δέν εἶχε συμφωνήσει μέ τήν ἀπόφαση πού πῆ­­ραν τά μέλη τοῦ συνεδρίου ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ, οὔ­­­­­τε μέ τά μέτρα καί τίς πράξεις πού ἔκαναν γιά νά ἐξα­σφα­λίσουν τήν ἐπικύρωση καί τήν ἐκτέλεση τῆς ἀπο­φά­σε­ως. Αὐτός ὁ ἄν­θρω­­πος λοιπόν ἦταν ἀπό τήν πόλη τῶν Ἰουδαίων Ἀριμα­θαία. Εἶχε πιστέψει στό κήρυγμα τοῦ Ἰη­σοῦ γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί περίμενε κι αὐτός μαζί μέ τόσους ἄλ­λους μαθητές τή βασιλεία αὐτή. 52 Αὐτός λοιπόν ὁ διακεκριμένος καί ἐνάρετος ἄν­θρω­πος παρουσιάστηκε στόν Πιλάτο καί ζήτησε τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. 53 Κι ἀφοῦ τό κατέβασε ἀπό τό σταυρό, τό τύλιξε σέ σεντόνι καί τό ἔβαλε σ’ ἕνα μνημεῖο σκαλισμένο μέ­­σα στό βράχο. Στό μνημεῖο αὐτό κανείς μέχρι τότε δέν εἶχε τοποθετηθεῖ καί ἐν­τα­φιασθεῖ. 54 Ἦταν ἡμέρα Παρασκευή. Δέν εἶχε δύσει ἀκόμη ὁ ἥλιος. Πλησίαζε ὅμως μέ τό ἑσπερινό φῶς νά ἀρχίσει τό Σάββατο. 55 Στό μεταξύ οἱ γυναῖκες πού εἶχαν ἔλθει μαζί μέ τόν Ἰησοῦ ἀπό τή Γαλιλαία παρακολούθησαν μέχρι τό τέλος τήν ταφή καί παρατήρησαν μέ προσοχή τήν τοποθεσία τοῦ μνημείου, καθώς καί τό πῶς τοποθετήθηκε μέσα σ’ αὐτό τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, σαβανωμένο καί τυλιγμένο στό σεντόνι. 56 Μόλις λοιπόν ἐπέστρεψαν στήν πόλη, ἑτοίμασαν πρίν ἀπό τή δύση τοῦ ἡλίου ἀρώματα καί μύρα, ἀρω­μα­τικές φυτικές ὕλες κι εὐωδιαστά ἔλαια. Καί κατά τή δι­άρκεια τοῦ Σαββάτου δέν ἔκαναν καμία ἐνέργεια, ὅπως ἐπιβάλλει ἡ ἐντολή τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου.