Ἀπὸ τότε!
Ἀπὸ τὴν αὐγὴ τῆς δημιουργίας! Πρὶν ἀπ᾿ αὐτήν. Ἀπὸ τὴ βαθιὰ σιγὴ χρόνων αἰωνίων.
Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ Τριαδικὴ πανταιτία μὲς στὴν ἄπειρη ἀγαθότητά Της καὶ τὴν ἀνεξερεύνητη βουλή Της συνέλαβε τὸ «κατὰ Χριστὸν μυστήριον».
Ἀπὸ τότε ὁ συναΐδιος Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ προανάρχου Πατρὸς ἔσπευδε… Ὁ ἄχρονος νὰ βρεθεῖ ἐν χρόνῳ. Ὁ ἄπειρος νὰ σμικρυνθεῖ ἀπείρως. Ὁ Θεὸς νὰ γίνει ἄνθρωπος. Ἡ ἄβυσσος τῆς θείας ἀγαθότητος νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὴν ἄβυσσο τοῦ κακοῦ. Κι ὅταν διὰ τῆς κοινῆς Τριαδικῆς ἐνεργείας ἔλαβε χώρα ἡ δημιουργία τοῦ κόσμου, Ἐκεῖνος ἔσπευδε ἀκόμη περισσότερο. Ὄντας τὸ ἀρχέτυπο τοῦ δημιουργουμένου ἀνθρώπου, ἔσπευδε νὰ χαρεῖ τὴν ἀνάδυση τοῦ πλάσματός Του ἀπὸ τὴν ἀνυπαρξία στὴν ὕπαρξη.
Ἔσπευδε διὰ μέσου τῶν αἰώνων νὰ ἀντικρίσει τὸ πλάσμα Του. Πηδοῦσε τὰ βουνά, δρασκέλιζε τὶς ὀροσειρές. Ἐρχόταν «πηδῶν ἐπὶ τὰ ὄρη, διαλλόμενος ἐπὶ τοὺς βουνούς». Ἐρχόταν μὲ λαχτάρα «παρακύπτων διὰ τῶν θυρίδων, ἐκκύπτων διὰ τῶν δικτύων» (Ἆσμα β΄ 8, 9). Ἔσκυβε μέσα ἀπὸ τὰ παραπετάσματα νὰ ἀντικρίσει τὴ μεγάλη Του ἀγάπη, τὴν μέλλουσα Νύμφη Του. Τῆς μιλοῦσε μὲ λόγια παράφορα: «ἐκαρδίωσας ἡμᾶς, ἀδελφή μου νύμφη· ἐκαρδίωσας ἡμᾶς ἑνὶ ἀπὸ ὀφθαλμῶν σου»· μοῦ πλήγωσες τὴν καρδιά, ἐσὺ ποὺ εἶσαι ἀδελφὴ καὶ Νύμφη μου. Μὲ πλήγωσες μὲ μιὰ μόνη ματιά σου (Ἆσμα δ΄ 9).
Ταυτόχρονα τὴν πληροφοροῦσε πὼς ὁ γάμος θὰ τελεσθεῖ εἰς «τὸ ὄρος τῆς σμύρνης» (Ἆσμα δ΄ 6), στὸν Γολγοθᾶ, καὶ ὅτι πρὸς αὐτὸν ἐπείγεται τώρα νὰ φθάσει.
Κι ἦταν μεγάλη ἡ σπουδή Του νὰ βρεθεῖ ἐκεῖ.
Γι᾿ αὐτὸ ἑτοίμαζε τὸν δρόμο μὲ βιάση. Ἀνέδειξε νέο ἔθνος ἀπὸ τὴ μεγάλη γενιὰ τῶν Πατριαρχῶν. Περιφρουροῦσε τὸν λαό Του. Τοῦ χάρισε Νόμο νὰ φωτίζει τὴν πορεία του. Ἔστελνε Προφῆτες νὰ τὸν καθοδηγοῦν, ἀνεδείκνυε Κριτὲς νὰ τὸν κυβερνοῦν, Βασιλεῖς νὰ τὸν διαφυλάττουν.
Μὲ ὁράματα, συμβολισμούς, αἰνιγματικὲς προεικονίσεις καὶ προφητεῖες συγκλονιστικὲς διεμήνυε: Ἔρχομαι!
Ὅμως οἱ χιλιετίες παρέρχονταν, οἱ αἰῶνες διαδέχονταν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, τὰ χρόνια περνοῦσαν, ἀλλὰ Ἐκεῖνος δὲν φαινόταν. Ἀργοῦσε;
Δὲν ἀργοῦσε! Ἔσπευδε!
Ἐρχόταν μὲ ἐκείνη τὴ μέγιστη δυνατὴ ταχύτητα ποὺ θὰ ἔφερνε τὸ μέγιστο ἀποτέλεσμα. Ἔπρεπε νὰ φθάσει ἀκριβῶς σ᾿ ἐκεῖνο τὸ ἑκατομμυριοστὸ τοῦ δευτερολέπτου ποὺ θὰ Τοῦ χάριζε τὴ μέγιστη ἀγάπη τῆς Νύμφης, τὸν ἀφθονότερο πνευματικὸ πλοῦτο.
Στὴν τελευταία φάση, μέσα ἀπὸ τὴν ἄπειρη κοπριὰ τοῦ κακοῦ, διάλεξε καὶ ἀνέδειξε τὸ εὐωδιαστότερο λουλούδι τῶν αἰώνων. Ἐκείνη τὴν ὡραία Κόρη ποὺ θὰ Τὸν φιλοξενοῦσε στὰ σπλάχνα της καὶ θὰ Τὸν ἔφερνε ὡς ἄνθρωπο μεταξὺ τῶν πλασμάτων Του. Τώρα πιὰ εἶχε φτάσει στὸ τέλος. Οἱ αἰῶνες κράτησαν τὴν ἀναπνοή τους. Πρωτόγνωρο ρίγος διεπέρασε τὴν κτίση. Κι Αὐτός, κλαυθμηρίζον Βρέφος, ἄρχιζε τὴ μεγάλη ἀνακαίνιση. Ξανάπλαθε τὸ πλάσμα Του μὲ ριζικὴ ἐσωτερικὴ διεργασία. 33 χρόνια μυστικῆς Δημιουργίας.
Στὰ τρία τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπίγειας πορείας Του ἄνοιξε τὸ βῆμα Του. Τὰ πλήθη γύρω Του ὀνειρεύονταν ἄφθονα ψωμιὰ καὶ ψάρια· Ἐκεῖνος ὅμως μὲ συνοχὴ ψυχῆς μεγάλη μιλοῦσε γιὰ τὸ αἱματηρὸ Βάπτισμα ποὺ Τὸν περίμενε… γιὰ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔρθει, πρὸς τὸ ὁποῖο ἔσπευδε πρὸ πάντων τῶν αἰώνων:
«Βάπτισμα ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ!» (Λουκ. ιβ΄ [12] 50), ἔλεγε. Βάπτισμα! Τὸ Βάπτισμα τοῦ αἵματος στὸν Γολγοθᾶ.
Μόλις μπῆκε στὴν τελικὴ εὐθεία, τάχυνε ὑπερβολικὰ τὸ βῆμα Του. Οἱ μαθητές Του ξαφνιάστηκαν. Ἔτρεχαν νὰ Τὸν προλάβουν: «Ἦν προάγων αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐθαμβοῦντο, καὶ ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο» (Μάρκ. ι΄ [10] 32). Στὰ τελευταῖα μέτρα τοῦ δρόμου, πορευόμενος πρὸς τὴ Γεθσημανὴ ἄνοιξε τὰ σπλάχνα Του πρὸς τὸν Πατέρα Του, πρὸς τὴ Νύμφη Του, πρὸς ὅλο τὸν κόσμο: «Πατέρα, ἦρθε ἡ ὥρα», φώναξε. «Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα» (Ἰω. ιζ΄ [17] 1)! Ἡ ὥρα ἐκείνη ἡ προσδιορισμένη ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς θείας βουλῆς γιὰ τὴ μεγάλη ἀλλαγή, τὴν ἀναδημιουργία, τὴν ἀνάσταση τοῦ σύμπαντος. Ἡ ὥρα τοῦ γάμου πρὸς τὸν ὁποῖο ἔσπευδε πρὸ πάντων τῶν αἰώνων.
Καὶ ἦταν ἐπώδυνος αὐτὸς ὁ γάμος. Δὲν ἦταν γάμος. Ἦταν θάνατος. Καὶ κραύγασε: «Παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο» (Ματθ. κζ΄ [27] 39)!
Ἀλλὰ ὄχι! Θὰ γίνει ὁ γάμος! Μὲ τὸ ἀγκάθινο στεφάνι καὶ τὴ φριχτὴ χλεύη τῶν ἀφρόνων. Ἐκεῖ θὰ σφραγίσει μὲ αἰώνια σφραγίδα τὴν ἀγάπη Του. Τετέλεσται!
Καὶ θὰ ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί!
Γιὰ νὰ χαρίσουν σὲ σένα τὴν Ἀνάσταση!
