Ἀπόστολος: ἡμέρας, Τετ. ζ΄ ἑβδ. Πράξεων (Πραξ. κγ΄ 1-11)
Ἀτενίσας δὲ ὁ Παῦλος τῷ συνεδρίῳ εἶπεν· ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγὼ πάσῃ συνειδήσει ἀγαθῇ πεπολίτευμαι τῷ Θεῷ ἄχρι ταύτης τῆς ἡμέρας. 2 ὁ δὲ ἀρχιερεὺς Ἀνανίας ἐπέταξε τοῖς παρεστῶσιν αὐτῷ τύπτειν αὐτοῦ τὸ στόμα. 3 τότε ὁ Παῦλος πρὸς αὐτὸν εἶπε· τύπτειν σε μέλλει ὁ Θεός, τοῖχε κεκονιαμένε· καὶ σὺ κάθῃ κρίνων με κατὰ τὸν νόμον, καὶ παρανομῶν κελεύεις με τύπτεσθαι! 4 οἱ δὲ παρεστῶτες εἶπον· τὸν ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ λοιδορεῖς; 5 ἔφη τε ὁ Παῦλος· οὐκ ᾔδειν, ἀδελφοί, ὅτι ἐστὶν ἀρχιερεύς· γέγραπται γάρ· ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου οὐκ ἐρεῖς κακῶς. 6 γνοὺς δὲ ὁ Παῦλος ὅτι τὸ ἓν μέρος ἐστὶ Σαδδουκαίων, τὸ δὲ ἕτερον Φαρισαίων, ἔκραξεν ἐν τῷ συνεδρίῳ· ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγὼ Φαρισαῖός εἰμι, υἱὸς Φαρισαίου· περὶ ἐλπίδος καὶ ἀναστάσεως νεκρῶν ἐγὼ κρίνομαι. 7 τοῦτο δὲ αὐτοῦ λαλήσαντος ἐγένετο στάσις τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων, καὶ ἐσχίσθη τὸ πλῆθος. 8 Σαδδουκαῖοι μὲν γὰρ λέγουσι μὴ εἶναι ἀνάστασιν μήτε ἄγγελον μήτε πνεῦμα, Φαρισαῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὰ ἀμφότερα. 9 ἐγένετο δὲ κραυγὴ μεγάλη, καὶ ἀναστάντες οἱ γραμματεῖς τοῦ μέρους τῶν Φαρισαίων διεμάχοντο λέγοντες· οὐδὲν κακὸν εὑρίσκομεν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τούτῳ· εἰ δὲ πνεῦμα ἐλάλησεν αὐτῷ ἢ ἄγγελος, μὴ θεομαχῶμεν. 10 πολλῆς δὲ γενομένης στάσεως εὐλαβηθεὶς ὁ χιλίαρχος μὴ διασπασθῇ ὁ Παῦλος ὑπ᾿ αὐτῶν, ἐκέλευσε τὸ στράτευμα καταβῆναι καὶ ἁρπάσαι αὐτὸν ἐκ μέσου αὐτῶν ἄγειν τε εἰς τὴν παρεμβολήν. 11 Τῇ δὲ ἐπιούσῃ νυκτὶ ἐπιστὰς αὐτῷ ὁ Κύριος εἶπε· θάρσει, Παῦλε· ὡς γὰρ διεμαρτύρω τὰ περὶ ἐμοῦ εἰς Ἱερουσαλήμ, οὕτω σε δεῖ καὶ εἰς Ρώμην μαρτυρῆσαι.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ
Ο Παῦλος τότε προσήλωσε τό βλέμμα του στό Συνέδριο καί εἶπε: Ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγώ ἔχω πολιτευθεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέχρι τήν ἡμέρα αὐτή χωρίς νά μέ τύπτει σέ τίποτε ἡ συνείδησή μου, ἀλλά ἀντίθετα ἔχω τή μαρτυρία της ἐξ ὁλοκλήρου ἀγαθή. 2 Ὁ ἀρχιερέας Ἀνανίας ὅμως τότε διέταξε τούς ὑπηρέτες πού στέκονταν κοντά στόν Παῦλο νά τοῦ χτυπήσουν τό στόμα, ἴσως διότι ἔλαβε τό λόγο μόνος του. 3 Τότε ὁ Παῦλος τοῦ εἶπε: Θά σέ πατάξει ὁ Θεός, τοῖχε ἀσβεστωμένε, πού φαίνεσαι ἀπ’ ἔξω λευκός, στό βάθος σου ὅμως κρύβεις τήν ἀδικία. Κάθεσαι ἐσύ ἐδῶ νά μέ κρίνεις σύμφωνα μέ τό νόμο; Μά ἐσύ ὁ κριτής παραβαίνεις τό νόμο, διατάζοντας νά μέ χτυπήσουν γιά νά βουλώσεις τό στόμα μου τήν ὥρα τῆς ἀπολογίας μου. Ὁ νόμος ὅμως ὁρίζει ὅτι κάθε κατηγορούμενος πρέπει νά ἀπολογεῖται ἐλεύθερα καί ἀνεμπόδιστα. 4 Οἱ παριστάμενοι τότε εἶπαν: Τόν ἀρχιερέα τοῦ Θεοῦ βρίζεις; 5 Ὁ Παῦλος ὅμως, ἐπειδή ἀπό πολλά χρόνια ἔλειπε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, δέν γνώριζε προσωπικά τόν ἀρχιερέα, ὁ ὁποῖος μάλιστα τή στιγμή ἐκείνη δέν ἦταν εὐδιάκριτος, διότι στή συνεδρία προήδρευε ὁ χιλίαρχος. Γι’ αὐτό καί ἀπάντησε: Δέν ἤξερα, ἀδελφοί, ὅτι εἶναι ἀρχιερέας. Ἀλλιῶς δέν θά τό ἔλεγα αὐτό, διότι ἔχει γραφεῖ στό βιβλίο τῆς Ἐξόδου: Δέν θά κακολογήσεις ἄρχοντα τοῦ λαοῦ σου. 6 Στό μεταξύ, ὅταν ἀντιλήφθηκε ὁ Παῦλος ὅτι ἡ μιά μερίδα τοῦ Συνεδρίου ἀποτελοῦνταν ἀπό Σαδδουκαίους, οἱ ὁποῖοι δέν πίστευαν στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ἐνῶ ἡ ἄλλη μερίδα ἀποτελοῦνταν ἀπό Φαρισαίους, φώναξε δυνατά μέσα στό Συνέδριο: Ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγώ εἶμαι Φαρισαῖος καί γιός Φαρισαίου. Καί δικάζομαι σήμερα, ἐπειδή πιστεύω καί ἐλπίζω στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. 7 Μόλις τό εἶπε αὐτό ὁ Παῦλος, οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Σαδδουκαῖοι ἄρχισαν νά φιλονικοῦν, καί τά μέλη τοῦ Συνεδρίου διχάστηκαν. 8 Διότι οἱ μέν Σαδδουκαῖοι λένε ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνάσταση, οὔτε ἄγγελοι, οὔτε ἀσώματη ψυχή, ἐπειδή ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ ψυχές τῶν νεκρῶν διαλύονται μαζί μέ τό σῶμα. Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως πιστεύουν καί ἀποδέχονται καί τά δύο, καί τήν ἀνάσταση δηλαδή τῶν νεκρῶν καί τήν ὕπαρξη πνευμάτων. 9 Ἐξαιτίας τῆς φιλονικίας τους αὐτῆς ἄρχισαν νά ἀκούγονται πολλές καί δυνατές κραυγές. Κάποια στιγμή σηκώθηκαν οἱ γραμματεῖς πού ἀνῆκαν στή μερίδα τῶν Φαρισαίων καί ἄρχισαν νά συζητοῦν μέ πάθος· κι ἔλεγαν: Δέν βρίσκουμε κανένα κακό σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο. Κι ἄν τοῦ μίλησε κάποιο πνεῦμα ἤ κάποιος ἄγγελος, ἄς μή μαχόμαστε ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος τοῦ ἔκανε τήν ἀποκάλυψη αὐτή. 10 Κι ἐπειδή δημιουργήθηκε μεγάλη ἀναστάτωση, ὁ χιλίαρχος φοβήθηκε μήπως τόν κομματιάσουν τόν Παῦλο. Γι’ αὐτό διέταξε τούς στρατιῶτες του νά κατεβοῦν καί νά τόν ἁρπάξουν ἀπό ἀνάμεσά τους καί νά τόν ὁδηγήσουν στό στρατόπεδο. 11 Τήν ἑπόμενη νύχτα ἐμφανίσθηκε ξαφνικά στόν Παῦλο ὁ Κύριος Ἰησοῦς καί τοῦ εἶπε: Ἔχε θάρρος, Παῦλε. Ὅπως ἔδωσες τή μαρτυρία σου καί ὁμολόγησες τήν ἀλήθεια γιά μένα στήν Ἱερουσαλήμ, ἔτσι σύμφωνα μέ τό θεϊκό μου σχέδιο πρέπει νά δώσεις τή μαρτυρία σου καί στή Ρώμη. Δέν πρόκειται λοιπόν νά πάθεις ἐδῶ τίποτε, ἀλλά θά σέ φυλάξω σῶο, γιά νά πᾶς καί στή Ρώμη.
