Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 8 Ἰουλίου 2018, ς΄ Ματθαίου (Ματθ. θ΄ 1-8)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐμβὰς ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς πλοῖον διεπέρασε καὶ ἦλθεν εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν. Καὶ ἰδοὺ προσέφερον αὐτῷ παραλυτικὸν ἐπὶ κλίνης βεβλημένον· καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν εἶπε τῷ παραλυτικῷ· θάρσει, τέκνον· ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. καὶ ἰδού τινες τῶν γραμματέων εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτος βλασφημεῖ. καὶ ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς τὰς ἐνθυμήσεις αὐτῶν εἶπεν· ἵνα τί ὑμεῖς ἐνθυμεῖσθε πονηρὰ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; τί γάρ ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ περιπάτει; ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς ἀφιέναι ἁμαρτίας — τότε λέγει τῷ παραλυτικῷ· ἐγερθεὶς ἆρόν σου τὴν κλίνην καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. καὶ ἐγερθεὶς ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ. ἰδόντες δὲ οἱ ὄχλοι ἐθαύμασαν καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεὸν τὸν δόντα ἐξουσίαν τοιαύτην τοῖς ἀνθρώποις.
1. ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Στὴν Καπερναοὺμ κάποιοι μεταφέρουν πάνω σὲ κρεββάτι ἕνα παράλυτο γιὰ νὰ τὸν ὁδηγήσουν στὸν Χριστό. Μόλις ὅμως ὁ παραλυτικὸς πλησιάζει πρὸς τὸν Κύριο, Τὸν κοιτάζει φοβισμένος μὲ βλέμμα ἀποθαρρυμένο. Καὶ ὁ Χριστός μας ἀμέσως τοῦ λέγει: «θάρσει, τέκνον». Ἔχε θάρρος, παιδί μου, μὴ φοβᾶσαι. Σοῦ ἔχουν συγχωρεθῆ οἱ ἁμαρτίες.
Γιατί ὅμως ὁ Κύριος ὁμιλεῖ ἔτσι; Γιατί ἐνθαρρύνει τὸν παράλυτο; Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴν συνάφεια τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, ὁ παράλυτος ἦταν ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὶς πολλές του ἁμαρτίες. Φοβόταν μήπως οἱ τόσες ἁμαρτίες του γίνουν ἐμπόδιο στὴν θεραπεία του. Σκεπτόταν: Ἐὰν ὁ Κύριος γνωρίζῃ τὶς μεγάλες ἁμαρτίες μου, μήπως ἀρνηθῇ νὰ μὲ θεραπεύσῃ; Ὁ Κύριος λοιπὸν διέγνωσε αὐτὴν τὴν ἀγωνία τοῦ παραλύτου. Καὶ γι’ αὐτὸ τὸν ἐνθαρρύνει. Τὸν ὀνομάζει στοργικὰ «τέκνον», ἐπειδὴ εἶναι κι αὐτὸς πλάσμα του. Καὶ τὸν διαβεβαιώνει: Παιδί μου, οὔτε οἱ ἁμαρτίες σου οὔτε ἡ ἀσθένειά σου θὰ κυριαρχήσουν ἐπάνω σου. Καὶ μᾶς δείχνει ἔτσι ὁ Κύριος μέ τή στάσι του αὐτὴ ὅτι εἶναι φιλεύσπλαγχνος στὸν πόνο μας, παρηγορητὴς στὴν ἀπελπισία μας, συμπονετικὸς στὴν ἀπογοήτευσί μας, ἕτοιμος νὰ μᾶς θεραπεύσῃ.
2. ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ
Γιατί ὅμως ὁ Κύριος, πρὶν θεραπεύσῃ τὸν παραλυτικό, συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες του; Τί νόημα ἔχει αὐτὴ ἡ συγχώρησι; Ἤθελε ὁ Κύριος νὰ δείξῃ ὅτι ἡ σωματικὴ παράλυσι τοῦ δυστυχισμένου αὐτοῦ ἀνθρώπου ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς πνευματικῆς, τῶν πολλῶν του ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ θεραπεύει πρῶτα τὴν ψυχὴ τοῦ παραλύτου, συγχωρῶντας τὰ πολλά του ἁμαρτήματα, γιὰ νὰ θεραπεύσῃ κατόπιν καὶ τὸ σῶμα του. Καὶ μᾶς φανερώνει ἔτσι ὅτι πολλὲς ἀσθένειες δημιουργοῦνται ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Καὶ γι’ αὐτὸ πρέπει πρῶτα νὰ θεραπευθῇ ἡ αἰτία τῆς ἀσθενείας μας, ποὺ εἶναι οἱ ἁμαρτίες μας, μὲ τὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ κατόπιν θὰ θεραπευθῇ τὸ ἀποτέλεσμα, ποὺ εἶναι ἡ ἀσθένεια. Πρῶτα ἡ παραλυσία τῆς ψυχῆς καὶ κατόπιν ἡ παράλυσι τοῦ σώματος.
Αὐτὸ ὅμως δὲν εἶναι κανόνας γιὰ ὅλες τὶς περιπτώσεις ἀσθενειῶν. Διότι δὲν πάσχουν ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς ἐξ αἰτίας προσωπικῶν τους ἁμαρτιῶν, οὔτε πάλι ὅλοι ὅσοι ἁμαρτάνουν ἀναγκαστικὰ ἀρρωσταίνουν. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι οἱ ἀσθένειες εἰσῆλθαν στὸν κόσμο λόγῳ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος. Ὁ Θεὸς δὲν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ἀρρωσταίνῃ. Οἱ ἀρρώστιες εἰσῆλθαν στὸν κόσμο μαζὶ μὲ τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο ὡς συνέπεια τῆς ἁμαρτίας. Καὶ τὶς ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους εἴτε γιὰ παιδαγωγία καὶ διόρθωσι, εἴτε γιὰ δοκιμασία καὶ καλλιέργεια τῆς ἀρετῆς.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὴν δική μας ζωὴ εἶναι νὰ μάθουμε νὰ ἱεραρχοῦμε σωστὰ τὰ πράγματα. Διότι κι ἐμεῖς διατρέχουμε τὸν κίνδυνο νὰ δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στὶς ἀσθένειες τοῦ σώματός μας παρὰ στὰ πάθη τῆς ψυχῆς μας. Ὅταν ἀρρωστήσῃ τὸ σῶμα μας, τρέχουμε στὰ καλύτερα Νοσοκομεῖα. Κι ὅταν βαραίνῃ ἑπομένως ἡ ψυχή μας ἀπὸ ἁμαρτίες, νὰ τρέχουμε πολὺ προθυμότερα στὸ ἰατρεῖο τοῦ Θεοῦ, στὸ Μυστήριο τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως. Πρῶτα ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς μας καὶ μετὰ ἡ ἴασι τοῦ σώματος.
3. ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ Ἢ ΦΘΟΝΟΣ;
Κάποιοι γραμματεῖς ποὺ ἦσαν ἐκεῖ μπροστά, μόλις ἄκουσαν τὸν Κύριο νὰ λέγῃ στὸν παραλυτικό: «σοῦ ἔχουν συγχωρεθῆ οἱ ἁμαρτίες σου», σκέφθηκαν ὅτι ὁ Κύριος βλασφημεῖ. Ποιὰ ὅμως θεωροῦσαν ὡς βλασφημία; Τί σημαίνει βλασφημία; Βλασφημῶ σημαίνει βλάπτω τὴν φήμη κάποιου, καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸν Θεὸ σημαίνει ἐκφράζομαι ὑβριστικὰ γι’ Αὐτόν. Καὶ θεωροῦσαν βλασφημία τὸ ὅτι ὁ Κύριος εἶπε πὼς συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες τοῦ παραλύτου. Αὐτὸ ὅμως μόνον ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὸ κάνῃ. Συγχωρῶντας λοιπὸν ὁ Κύριος ἁμαρτίες, χρησιμο-ποιοῦσε τὶς θεϊκὲς ἐξουσίες καὶ ἰδιότητες ποὺ εἶχε.
Γι’ αὐτὸ μόνον σκανδαλίζονται ἆραγε οἱ Φαρισαῖοι; Ὄχι ἀσφαλῶς. Ἡ κατηγορία τῆς βλασφημίας ἦταν ἡ ἀφορμή. Αὐτοὶ σκανδαλίζονται περισσότερο ἀπὸ φθόνο καὶ ζήλεια. Διότι πόσες φορὲς εἶχαν δεῖ τὸν Κύριο νὰ θεραπεύῃ μὲ θεϊκὴ ἐξουσία πολλὲς ἀσθένειες καὶ νὰ διώχνῃ δαιμόνια; Καὶ ὅλα αὐτὰ ἦσαν σημάδια ὅτι ὁ Κύριος εἶχε ὑπεράνθρωπη δύναμι, θεϊκή. Ἀλλὰ αὐτοὶ ἦσαν ζαλισμένοι ἀπὸ τὸν φθόνο τους. Καὶ ὁ Κύριος τοὺς προσφέρει κι ἕνα ἀκόμη ἀδιαμφισβήτητο σημεῖο τῆς θεότητός του: Τοὺς δείχνει ὅτι ὡς Θεὸς γνωρίζει τὶς ἐμπαθεῖς σκέψεις τους. Τοὺς δίνει νὰ καταλάβουν ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ «ἐτάζων καρδίας καὶ νεφρούς» (Ψαλ. ζ΄ 10). Βλέπει στὰ βάθη τῶν καρδιῶν τους τοὺς διαλογισμοὺς αὐτοὺς καὶ τοὺς λέγει: Γιατί σκέπτεσθε σκέψεις κακὲς καὶ κακοπροαίρετες μέσα στὶς καρδιές σας; Καὶ κατόπιν ὁ Κύριος προχωρεῖ στὸ θαῦμα. Ἀπὸ τὴν ὅλη ἐξιστόρησι τοῦ θαύματος ὅμως δὲν φαίνεται νὰ μετενόησαν οἱ Φαρισαῖοι καὶ νὰ ἀνεγνώρισαν τὴν θεϊκὴ ἐξουσία τοῦ Κυρίου. Πόσο φοβερὸ λοιπὸν πάθος εἶναι ὁ φθόνος καὶ ἡ ζήλεια! Ἂς προσέχουμε πολύ!
