Ἡ θύελλα ξέσπασε φοβερή. Οἱ ἄνεμοι μανιασμένοι σάρωναν ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τὴν αὐτοκρατορία. Οἱ λύκοι οὔρλιαζαν λυσσασμένοι. Ξέσχιζαν τὸν ἄρραφο χιτώνα. Τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ σπάραζε μὲ φρίκη. Ἦταν ἡ ὥρα τοῦ σκότους. Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ τέρας τῆς κολάσεως ὁδηγοῦσε καταματωμένη τὴ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ στὸν Γολγοθᾶ. Τὰ θυμωμένα ὄργανά του – Νεστοριανοὶ καὶ Μονοφυσίτες – τὴ μαστίγωναν μὲ μανία, ξέσχιζαν τὶς σάρκες της, τὴν ἔπνιγαν στὸ αἷμα της.
Οἱ λαοὶ στέναζαν…
Ὥσπου τὰ μάτια ὅλων στράφηκαν πρὸς τὴν Πόλη μὲ ἐλπίδα. Πρὸς τὸ προάστιό της, τὴ Χαλκηδόνα, στὴν ἀπέναντι, τὴν ἀσιατικὴ πλευρὰ τοῦ Βοσπόρου. Ἐκεῖ ποὺ κατέφθαναν ἐναγώνιοι οἱ Ἐπίσκοποι ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς ἀπέραντης αὐτοκρατορίας γιὰ νὰ συγκροτήσουν τὴν Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο. Ἑξακόσιοι τριάντα ̶ περισσότεροι ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἄλλη Σύνοδο.
Ἦταν ἄνθρωποι. Κάποιοι ἀπ᾿ αὐτοὺς Ἅγιοι. Ὅλοι τους ὅμως μὲ τὴ διάθεση νὰ διατυπώσουν καὶ νὰ ὁμολογήσουν τὴν ἀλήθεια. Καὶ τὸ ἔκαναν. Διετύπωσαν τὴν ἀλήθεια περὶ τοῦ Χριστοῦ μὲ ἀριστοτεχνικὸ τρόπο στὸν δογματικό τους Ὅρο, τὸ Δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, ὅπως ὀνομάζεται. Ἀναδείχθηκαν «τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός», ὁ ὁποῖος «τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ…». Ἔγιναν «τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου», ὄργανα τοῦ Πνεύματος, θεοφόροι διάκονοι τῆς ἀμωμήτου πίστεως τῶν Ὀρθοδόξων.
Δὲν ἔκαναν συμβιβασμούς, δὲν ἐπιχείρησαν νὰ ἐπινοήσουν διφορούμενες ἐκφράσεις γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν καὶ τὶς δύο πλευρὲς τῶν ἀντιμαχόμενων αἱρέσεων ποὺ κατεσπάραζαν τὴν Ἐκκλησία.
Διεκήρυξαν μὲ τὸν πιὸ ξεκάθαρο καὶ κρυστάλλινο τρόπο ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Ἕνας καὶ μόνος, ὁ Αὐτὸς τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. «Εἷς ἐν δύο φύσεσιν». Ἕνας! Ὄχι δύο, ὅπως βλασφημοῦσαν οἱ Νεστοριανοί. Μὲ δύο φύσεις ὅμως, θεία καὶ ἀνθρώπινη, ὄχι μὲ μία φύση, ὅπως παραληροῦσαν οἱ Μονοφυσίτες. Αὐτὸ διετύπωσαν μὲ ἀκρίβεια στὸν δογματικό τους Ὅρο. Εἶπαν οἱ ἀσυμβίβαστοι διδάσκαλοι τῆς πίστεως:
«Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς ἁγίοις πατράσιν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ὁμολογεῖν υἱὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν συμφώνως ἅπαντες ἐκδιδάσκομεν, τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν θεότητι καὶ τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν ἀνθρωπότητι, Θεὸν ἀληθῶς καὶ ἄνθρωπον ἀληθῶς… ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, υἱόν, Κύριον, μονογενῆ, ἐν δύο φύσεσιν ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως γνωριζόμενον».
Ὁ Χριστὸς εἶναι Ἕνας μὲ δύο τέλειες φύσεις, θεία καὶ ἀνθρώπινη, ἑνωμένες στὸ θεῖο Πρόσωπό Του «ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως». Τέσσερα χαρακτηριστικὰ ἐπιρρήματα, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ μεγάλη Σύνοδος ὅρισε τὴν ἀλήθεια ἔναντι τῶν δύο αἱρέσεων: «Ἀσυγχύτως» καὶ «ἀτρέπτως» κατὰ τῶν Μονοφυσιτῶν, καὶ «ἀδιαιρέτως» καὶ «ἀχωρίστως» κατὰ τῶν Νεστοριανῶν.
Αὐτὸς εἶναι ὁ δογματικὸς Ὅρος τῆς Συνόδου, τὸ Δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, τὸ πύρινο δόγμα ποὺ κατέκαυσε τὴν πλάνη.
Ὁ ἐμπνευστὴς ὅλων τῶν πλανῶν, «ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καὶ ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. ιβ΄ [12] 9), πάγωσε τὴν ὥρα ποὺ τὰ 630 «πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου» μέσα στὸν ναὸ τῆς ἁγίας μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας ἀναφωνοῦσαν: «Πάντες οὕτω πιστεύομεν· μία πίστις, μία γνώμη· πάντες τὸ αὐτὸ φρονοῦμεν, πάντες Ὀρθόδοξοί ἐσμεν· αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων· αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων· αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων· αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἔσωσεν»!
Τὸ μήνυμα τῆς μεγάλης Συνόδου σήμερα, σὲ μιὰ ἐποχὴ πανθρησκειακῆς συγχύσεως καὶ συμβιβασμῶν πρὸς τὶς πλάνες, εἶναι ξεκάθαρο: Ἡ μόνη ἀλήθεια μέσα στὸν κόσμο εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός, ποὺ ἔγινε καὶ ἄνθρωπος γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. Αὐτός! Ὁ Χριστὸς τῶν Ὀρθοδόξων!
Καὶ εἶναι χρέος ὅλων μας νὰ μείνουμε πιστοὶ στὴν πίστη τῶν θεοφόρων Πατέρων μας. Στὸ Δόγμα τους. Διότι τοῦτο τὸ Δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, τὸ πύρινο δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας μας εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, εἶναι τὸ φῶς, ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ κόσμου!
